Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Άσμα ερωτικό

Εδώ κείμαι με τη σκέψη μου σε σένα:
Η κηλίδα του έρωτα
απλώνεται πάνω απ’ τον κόσμο!
Κίτρινη, κίτρινη, κίτρινη
ροκανίζει τα φύλλα,
αλείφει με ζαφορά
τα κερασφόρα κλαδιά που γέρνουν
βαριά
κόντρα σ’ έναν λείο, πορφυρό ουρανό.
Δεν υπάρχει φως,
μόνο μια παχύρευστη κηλίδα μελιού
που σταλάζει από φύλλο σε φύλλο
κι από κλαδί σε κλαδί
θαμπώνοντας τα χρώματα
ολόκληρου του κόσμου •
εσύ πέρα 'κει μακριά
κάτω απ' της δύσης το κόκκινο κρασί !

Alberto Girri

 

Εκ του πλησίον

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα.
Κι είναι οί δυο αυτές άγριμάδες πού,
αν συμπέσουν και κάνουν καινούργιο
φεγγάρι,
μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής ή ιστορία του κόσμου.

Οδ. Ελύτης

 

Η νύχτα στο νησί – Πάμπλο Νερούντα


Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου

κοντά στη θάλασσα, στο νησί.

Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή

και στον ύπνο ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρά μας,

στα ψηλά ή στα βαθιά,

στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,

στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ίσως το όνειρό σου χωρίστηκε από το δικό μου

και στη σκοτεινή θάλασσα με έψαχνε

όπως πρώτα υπήρχες όταν δεν ακόμα,

όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλάι σου,

και τα μάτια σου έψαχναν αυτό που τώρα

- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -

σου δίνω με γεμάτα χέρια,

γιατί εσύ είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα,

ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει με ζωντανούς και νεκρούς,

και σαν ξύπνησα ξάφνου καταμεσής στη σκιά

το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.

Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου

και ξύπνησα με το στόμα σου βγαλμένο από τον ύπνο

να μου δίνει τη γεύση από τη γη,

από τη θάλασσα, από τα φύκια, από το βάθος της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο

από την αυγή σαν να έφθανε

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

 

  5

 

 
  another kind of love

 

  Υπήρχαν πολλοί που πίστεψαν
στον έρωτα σαν τον κατέκτησαν .
Μα μόνο όσοι τον προσκύνησαν τον γνώρισαν στ'αλήθεια ...

Ιωάννα Γκανέτσα

 

Έρωτας τάχα, Θεωνη Δρακοπουλου-Παππα

Έρωτας τάχα να είν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ τη συντροφιά σου,
που σα βραδιάζει,
τριγυρνώ τα φωτισμένα για να ιδώ παράθυρά σου;
Έρωτας να ειν’ η σιωπή που όταν σε βλέπω,
μου το κλείνει σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική ώρες ακόμα;
Έρωτας να είναι ή συφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά που έχει φορέσει,
κι έρχεται ακόμη μια φορά με τέτοια δώρα τρυφερά να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να’ναι το ποθώ,
και καλώς να’ ρθει το κακό που είν’ από σένα.
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ τ’ αγαπημένα..

 

Αδιέξοδο



Δεν πετυχαίνει τίποτα.

Ούτε ο πόλεμος,

ούτε η ειρήνη.

Υποχωρώ ντροπιασμένη,

βαδίζω προς τα πίσω,

και στο πρόσωπό μου

έξεργο ανάγλυφο όσων σκέφτομαι.

Είναι δυνατόν να ζεις μέσα μου

και να μου μοιάζεις τόσο;

(μα να μην είσαι «εγώ», να πάρει!)

Κακού πομπός και προπομπός.

Μα πώς να σε φιμώσω;

Σταματάει άραγε ποτέ;

Κ. Πορφυρού