Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν. Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση.

Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο, κυρίως είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο. Όλα τ’ άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση. Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται. Και όταν του ζητάει αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.

Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει. Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού. Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί. Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα."
------------------------
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη <<Κυριακή Απόγευμα στη Βιέννη>>

 

Σ’ ακούω να έρχεσαι
Φέρνεις τη μνήμη των άδειων ημερών
μαλλιά που δε δόθηκαν σε προσφορά
χέρι που δεν καταχτήθηκε
Μορφή θαμπή
τα μάτια μου βουρκώνουν
στο λαιμό μου χωνεύονται λυγμοί
που δεν πήρανε σώμα
Τώρα βυθίζεσαι σε κάθε μου ρωγμή
(Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου)
  

 

Γιάννης Τόλιας

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

Πώς να νιώθεις
τρυφερή τρομοκράτισσα του ποιήματος
όταν δυναμιτίζεις τις λέξεις
όταν εισβάλλεις άπλετη
στο άβατο της σιωπής μου

Και γιατί εγώ να συγχωρώ
τα εαρινά σου κρίματα
να θρυμματίζομαι
στη μεγαλειώδη έκρηξή σου

Πόσο θάθελα να σε καταδώσω
στους τυμβωρύχους της άνοιξης
στους ανεπίδεκτους
και τους υπόλογους της μοναξιάς
για να δω μια φορά να απουσιάζουν

Εσύ και οι κατακλυσμοί που σέρνεις.
 

 

.................
Αν συχνά σου μιλώ
για κάποιο παιδί
μια κλειστή γρίλια
κι ένα φεγγάρι περίεργο
να παίζει στα σγουρά μαλλιά σου,
χαίρομαι
γιατί δεν έπαψα να ονειρεύομαι...

Αν συχνά σου μιλώ
για την ξένη πολιτεία
τους άγνωστους περαστικούς
τ’ οργισμένο ποτάμι με τις σπασμένες γέφυρες,
τρομάζω
γιατί κρεμάστηκε η καρδιά μου
απελπισμένη...

Αν συχνά σου μιλώ
για τον ήλιο που βλέπω στα μάτια σου
τα κοχύλια στ’ αυτιά
τις σταγόνες της αυγής πάνω στα μάγουλα
για τ’ όνομά σου που γλυκαίνει τον ήχο,
χαμογελώ
γιατί δεν τελείωσα ακόμα το τραγούδι...

Αν συχνά σου μιλώ
για μια ταπείνωση
κάποιο συμβιβασμό
μια δυσπιστία
κάποιο σημάδι βαθιά αναφαίρετο
για χίλια δυο πράγματα,
πονώ
γιατί η σιωπή με τη σιωπή της
μ’ απαντάει...
...............
Πού ’ναι το χέρι σου;... --- Ιφιγένεια Διδασκάλου
   

 

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

Μιχάλης Γκανάς

 

Σήμερα, στα ΑΝΘΡΩΠΑΡΙΑ στο facebook, χωρίς να δίνει παραπάνω πληροφορίες για τον/ην συγγραφέα

Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε.
Περπατουσα στην Ερμου ξημερωματα Κυριακης. τα μαγαζια ηταν κλειστα, ο κοσμος ελαχιστος, μολις που αρχιζε να βγαινει ο ηλιος. Ειδα απο μακρια σε μια γωνια καπως σκοτεινη, εναν τυπο που εγραφε στον τοιχο με σπρει. Πλησιασα και ειδα εναν αλλοκοτο σαρανταρη με γκρι πουκαμισο και φθαρμενο τζιν . Τελειωσε το προχειρο γκραφιτι, γυρισε και με κοιταξε. Με καταλαβε αμεσως και, πριν προλαβω να ρωτησω το παραμικρο, αυτος μου απαντησε:
“ Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε. Ειναι αντιπαραγωγικο. Οταν ερωτευεσαι, εισαι αναποτελεσματικος, αφηρημενος και ριχνεις τους δεικτες ανταγωνιστικοτητας. Ανοιγεις το excel και αντι για νουμερα βγαινουν νοτες, δαχτυλα και τα αποσπασματα του ερωτικου λογου. Ξεκινας για επαγγελματικο ραντεβου στο κεντρο και βρισκεσαι κατω απο μια πολυκατοικια να μαντευεις το σωστο κουδουνι. Βαζεις ξυπνητηρι στις 7 και σε ξυπναει στις 11 ενας αορατος, μα υπερβολικα πραγματικος βιολιστης που παιζει κατω απο τα σεντονια το αγαπημενο σου τραγουδι. Αυτο που δεν εχεις ξανακουσει.Τα ματια σου ειναι ενας ατομικος κινηματογραφος που παιζει ασταματητα ολα τα φιλια που γραφτηκαν ποτε σε φιλμ.
Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε. Ειναι εντελως γραφικο. Οταν ερωτευεσαι, δεν μπορεις να εισαι κουλ, χαλαρος και ατσαλακωτος.
Οδηγεις στην Κηφισιας, και η μονη playlist που καταλαβαινεις ειναι αυτη που μετα τους Joy Division, παιζει Στρατο Διονυσιου. Λες το ”love will tear us apart" στα ελληνικα και θεωρεις το “καλυτερα μαζι σου και τρελος”, καπως σπουδαιοτερο ποιημα απ'την “Ερημη Χωρα" του Τ.Σ. Ελιοτ. Σε περιμενει εξω απο το λεωφορειο και την ωρα που σε εντοπιζει να πλησιαζεις , σκονταφτεις στο πεζοδρομιο, φτερνιζεσαι, χτυπαει το κινητο και ειναι η μανα σου, αρχιζει να βρεχει. Θες να της πεις “ σ'εχω τοσο ονειρευτει που πια δεν εισαι αληθινη ” και την τελευταια στιγμη ακους το στομα σου να τραγουδαει, ναι να τραγουδαει, “ Oh my love you’re a cut above all the ones I’ve loved ”. Εισαι ομως εντελως παραφωνος. Ο γιακας (αν υπαρχει) εχει γυρισει απο μεσα, το κουμπι (αν υπαρχει) δεν ειναι κουμπωμενο και το μαλλι ειναι οπως δεν πρεπει να ειναι. Ολοκληρος εισαι η πιο αχτενιστη και αταιριαστη εκδοχη σου. Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε. Ειναι εντελως παραλογο. Χανεις το μετρο, δεν κρινεις σωστα, δεν σκεφτεσαι τι ειναι καλο για ‘σενα.
Δινεις το τελευταιο μαθημα για πτυχιο, το προηγουμενο βραδυ στις δεκα πινεις τσαι ηρεμωντας, και στις τεσσερις βρισκεσαι να πινεις το εκτο ουισκι κανοντας παραπονα για τις τεκιλες που ολο αργουν. Χανεις τρεις μερες απο την δουλεια κι ας φοβασαι οτι θα σε απολυσουν. Σου εχει μεινει το ενα τεταρτο του ενος τεταρτου του μηνιακου και τσεκαρεις εισιτηρια online για Λισαβονα, Σαν Φρανσισκο και Αλεξανδρεια. Ειναι χειμωνας, ειναι ανοιξη, ειναι φθινοπωρο και της λες: ντυσου, φευγουμε για εκεινο το μυστικο νησι των μικρων Κυκλαδων. Δεν της λες πως δεν το ξερεις ακομη, αλλα δεν εχει σημασια. Αυτο το νησι υπαρχει κι εκει πηγαινετε κοντρα στους χαρτες, τα μποφορ και τα οργανωμενα ταξιδια.
Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε. Το λεει ο πρωθυπουργος, ο υπουργος οικονομικων, ο διευθυντης, η εφορια, ο παρουσιαστης των ειδησεων των 8, ο καθηγητης των μαθηματικων, η κυρια πισω απ'το γκισε. Ασφαλως και δεν πρεπει να ερωτευομαστε. Σταματηστε τις ματιες, τα φιλια και τις φανταστικες περιηγησεις. Πηγαινετε αμεσως να δουλεψετε, να σταθειτε στην ουρα, να κανετε καποια αιτηση”
Κι αφου τα ειπε ολα αυτα με μια ανασα, ο αλλοκοτος τυπος μου εσφιξε το χερι, χαιρετησε και εφυγε..Ο τοιχος εγραφε «έρωτας ή τίποτα».
-avmv

 

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν

 

Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο…όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει…
Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται απο καθαρή αγάπη.
Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον.
Δύο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή.

Άγνωστος ...
 

 

Η αγάπη είναι ιδιαίτερα σκληρό συναίσθημα γι' αυτόν που το δίνει, όσο και για 'κεινον που το παίρνει γιατί περιέχει μέσα της τόσο το νου όσο και το συναίσθημα, γι' αυτό διαρκεί περισσότερο, δεν είναι άλογη σαν τον έρωτα και τιμωρεί όχι από εγωισμό σαν τον έρωτα, μα για το λόγο που χαρακτηριστικά δικαιώνει καθημερινά το Γκαίτε, να φέρεσαι στους άλλους όχι σαν αυτό που είναι μένουν ίδιοι, αλλά ως εκείνο που θα μπορούσαν να είναι όχι λόγω προσωπικών φιλοδοξιών, αλλά αξιολογώντας. Αγάπη τέλος είναι ο ταυτόχρονος οργασμός με το σ' αγαπώ να λέγεται όχι ψυχαναγκαστικά, αλλά γιατί δε γίνεται αλλιώς.