Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αγάπη είναι να έχεις μια πολύ κουραστική μέρα
και όταν ξαπλώνεις το βράδυ και σε παίρνει αγκαλιά
ο χτύπος της καρδιάς να είναι το πιο ισχυρό ηρεμιστικό.

 

 

έρωτας είναι να αγαπάς τον κακό
αγάπη είναι να αγαπάς τον κακό ξέροντας πως είναι κακός

 

“Πάλι σε αγαπώ
Πάλι σε ονειρεύτηκα
Αύριο πάλι αύριο θα σου το ξαναπώ
Πάλι θα μου ζητήσεις λογική εξήγηση
Πάλι θα σου απαντήσω
Να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις.”


— Κική Δημουλά

 

ο έρωτας είναι ένα τέρας που εφορμά και σε κάνει σμπαράλια διαταράσσοντας κάθε λογική σκέψη και κάνοντας σε να νιώθεις αν είσαι τυχερός, μισός κι αν είσαι άτυχος κενός μόλις χάσεις το αντικείμενο του

 

“Εγώ θέλω να μου πηδήξεις το μυαλό. Άγρια. Να μην μπορώ να σκεφτώ λογικά όταν είσαι κοντά μου. Να τρέμουν τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα μέσα μου μόλις μπεις στο δωμάτιο. Να το νιώθω ότι θα σε δω ώρες πριν συναντηθούμε. Θέλω να καθόμαστε σε παρέες και να μου κρατάς το χέρι κάτω απ’ το τραπέζι, να πλέκεις τα δάχτυλα σου με τα δικά μου και να κάνουμε αφηρημένα σχέδια ο ένας στην παλάμη του άλλου. Κι όλα αυτά ενώ κάνουμε φυσιολογική συζήτηση με τους υπόλοιπους. Θέλω να συμπληρώνουμε ασυναίσθητα ο ένας τις απόψεις του άλλου —όχι τις προτάσεις, αλλά τις σκέψεις και τις απόψεις. Θέλω να μη φοβάσαι να με αφήσεις με τους φίλους σου γιατί ξέρεις ότι μπορώ να τους πουλήσω και να τους αγοράσω δέκα φορές μέχρι να γυρίσεις και να τους κάνω να τρώνε απ’ την παλάμη του χεριού μου. Γιατί μπορώ να το κάνω. Θέλω να τραγουδάμε μαζί μέσα στο αυτοκίνητο. Να ψιθυρίζω τους στίχους κι εσύ να χαμογελάς, να χαμηλώνεις τη φωνή και να τραγουδάς μαζί μου. Θέλω να μου κρατάς το χέρι και να μ’ αφήνεις να αλλάζω εγώ ταχύτητες γιατί δεν θες να μ’ αφήσεις. Να μου δίνεις μερίδιο ευθύνης σε κάτι που κάνεις εκείνη την ώρα, στο δρόμο. Θέλω να λέμε πράγματα μόνο και μόνο για να προκαλέσουμε ο ένας τον άλλο. Να με κοιτάς πονηρά κάνοντας ερωτήσεις που ξέρεις ήδη την απάντηση κι εγώ να σου ρίχνω ένα πλάγιο χαμόγελο και να κάνω ότι δεν με επηρεάζεις. Να πετάω ατάκες μόνο και μόνο για να με κοιτάξεις με την άκρη του ματιού σου και να υγράνεις τα χείλη σου για να μη γελάσεις. Θέλω να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά απ’ το ύψος του αυτιού και κάτω γιατί ξέρεις ότι μ’ εκνευρίζει όταν με χαϊδεύουν πιο ψηλά. Γιατί δεν είμαι τετράχρονο ούτε κουτάβι. Και θέλω να κλείνεις αυτόματα τα μάτια σου και να σκύβεις το κεφάλι δίνοντας μου χώρο όταν χαϊδεύω τις άκρες των μαλλιών σου στον αυχένα σου. Γιατί σ’ αρέσει όταν το κάνω και είναι η σιωπηλή μας συμφωνία. Θέλω να με κοιτάς και να γλυκαίνει όλο σου το πρόσωπο. Να με κάνεις να νιώθω ότι θέλεις να είσαι δίπλα μου χωρίς καν να μ’ έχεις φιλήσει. Και θέλω όταν με φιλάς να νιώθω ότι με φιλάς γιατί θες αυτό και μόνο, ότι δεν είναι το ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο. Ότι δε φιλάς μόνο με σκοπό να πηδήξεις. Γιατί όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα μου έχεις πηδήξει το μυαλό τόσο καλά που δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις για να με πας στο κρεβάτι σου. Θα πάω μόνη μου. Πρόθυμα. Αρκεί να μου ‘χεις πηδήξει πρώτα το μυαλό όπως θέλω. Όλα τ’ άλλα θα τα λύσουμε κάτω απ’ τα σεντόνια.”
— yes-all-for-you-and-for-us

 

Κύκλος στιγμών


Γύρω μας κυκλώνες σιωπής,
κι εμείς εκεί στη μέση σαστισμένοι..
Αλήθεια ψάχνουμε όλοι μας,
κι όμως δίπλα μας η πλάνη...
Εθελοτυφλούμε,
σκοντάφτουμε σε αυταπάτες,
σε ψευδαισθήσεις καλυμμένες με πανδαισία χρωμάτων,
κεντημένες με την ομορφιά της ψυχής μας..


Γυρεύεις ανθρώπους να σε νοιώσουν,
κι όμως ακόμη ζείς στη μοναξιά σου...
Θαρρείς πως η ζεστασιά ενός βλέμματος είναι τόσο σπάνια,
τόσο πολύτιμη,
κι οταν τη βρείς τι;
Νομίζεις πως θα μείνει για πάντα;
πως θα 'ναι εκεί μια ολάκερη ζωή να σε προστατεύει;

Μα πόσο έσφαλες ανόητε ανθρωπάκο...!
τίποτε δεν είναι Παντοτινό...
τίποτε δεν διαρκεί Αιώνια...
η στιγμή είναι αυτή που σε ωθεί στο όνειρο...
Οι στιγμές συνθέτουν το αιώνιο της ολοκλήρωσης...

Όλη μας η ζωή μια απέραντη ελπίδα για το παντοτινό..
Εκείνο εκεί το σταθερό,
το ασφαλές που επιζητούμε να κάνουμε δικό μας...

Μα ποτέ κανείς δεν συλλογίστηκε,
κανείς δεν έκανε κτήμα του εκείνο εκεε το περίφημο:
“ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”!
Μα μονάχα ο καθείς συνέχισε το ατέλειωτο κυνήγι της ουτοπίας του...


Νοιώσε επιτέλους βρε άνθρωπε!
η αγάπη είναι το υψηλότερο των αγαθών
γι'αυτό δεν μπορείς να τη φυλακίσεις...
δεν είναι δυνατόν να τη ζυγιάσεις...
δεν θα γίνει ποτέ αποκλειστικά δική σου...
είναι ακατόρθωτο να τη δαμάσεις!

Ένα μονάχα πράξε!

Αγάπα, νοιώσε δυνατά, απογοητεύσου χωρίς να συλλογάσαι το μετά...

Εν τέλει ένωσε τις στιγμές σου,
θα καταλάβεις...!

Δήμητρα Καραγγέλη

 

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Κώστας Καρυωτάκης

 

 

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.

Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.

Υπογραφή: Ο μεγαλύτερος Έλληνας ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ όλων των εποχών / -ΚΠΚ-