Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ειρηνικά εισήλθες μέσα μου
όπως πεταλούδα
απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο.

Στ. Αγοραστός

 

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού.

Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.

Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν...

Κατερίνα Χήναρη  

 

Τι είναι αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.


Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.


Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.

Νίκος Καζαντζάκης

 

Νομίζω πια πως αυτό το πράγμα που αναζητώ και δε βρίσκω δεν μπορεί να ανήκει στον έρωτα παρά μόνο στην αγάπη και πως μόνο συνειδητά μπαίνεις σε αυτό το τριπάκι: εκείνο το συναίσθημα λοιπόν -ας μη του δώσω όνομα- που ο άλλος σου δίνει χωρίς καμιά προσποίηση τον ατελή εαυτό του, με απλοχεριά, δε ντρέπεται να είναι άνθρωπος και δέχεται γενναιόψυχα το δικό σου ατελή εαυτό. Όλα αυτά τα μικρά που σε όλους αρέσει να κάνουμε και συνήθως δε βλέπουν οι άλλοι. Για άλλον μπορεί να είναι να ξύνει τη μύτη του, ή να γλείφει τα δάχτυλα του μετά τα γαριδάκια, ή να ξαναφέρνει τις μπουκιές στο στόμα αφού φάει, ακόμη και να κάθεται με βρώμικες φόρμες, να μασάει το μανίκι του, να κλαίει γιατί έτσι γουστάρει, να μιλάει με την πάρτη του, να γελάει έτσι στο άσχετο, ή απλά να διαβάζει ένα βιβλίο. Κι όλο αυτό να θέλεις ( όχι να επιτρέπεις κι έχει διαφορά ) να το δώσεις στον άλλο και να πάρεις το δικό του και παράλληλα, - ταυτόχρονα να μη στέκεσαι, να μην επιτρέπεις σε αυτό να στερήσει τη μουσικότητα απ' τη σχέση. Φυσικά είναι απ' τα συναισθήματα once in a lifetime ή καθόλου και προτιμώ να είμαι στον κόσμο μου και να λέω πως κάπου υπάρχει και πως αν υπήρξε μπορεί να ξαναϋπάρξει παρά να πιστεύω στη μια εξαίρεση. Και βέβαια τίποτα απ' αυτά δεν έχει να κάνει με όλα εκείνα τα ελαττώματα που κανονικά καθένας μας πρέπει να παλεύει με την πάρτη του να καθυποτάξει και να προσφέρεται να βοηθήσει επίσης τον άνθρωπο του χωρίς να τον κατακρίνει, όταν παραδίδεται και δεν τα καταφέρνει.

 

Θα σφυρίζουν τα λόγια σαν το διάολο

Θα σου μιλάω χυδαία.
θα κατασπαράζω τις σκέψεις σου.
Θα χτυπάει το τηλέφωνο.
Θα κάνει ζέστη.
Θα βρέχει απ’τα μάτια.
Θα υποφέρω απο μια χρόνια σφήνα στο στήθος.
Θα με ξεκουφαίνει οποιοδήποτε άγγιγμα.
Θα σου απαγγέλω ποιήματα όταν ξυπνάς.
Θα ορκίζομαι πως δεν θα γίνεις κλάμα ποτέ.
Θα παρεισφρέω απρόσκλητη στους νευρώνες σου.
Θα σου δένω σπαγγάκια μνήμης στα δάχτυλα.
Θα γδέρνω τα χέρια μου να σε σκαρφαλώνω.
Θα σε γδέρνω.
Θα σαλτάρω κάθε βράδυ στο φωταγωγό να δω το ηλιοβασίλεμα. Πάνω σου θα ανάβω.
Φωτοβολίδα διάσωσης σε ναυάγιο. Θα σου ζωγραφίζω βρώμικες λέξεις στους τοίχους.
Θα ξεβάφω τα καινούρια μου ρούχα με χλώριο να ασπρίσουν.
Θα απαγορεύεται να με θέλεις.
Θα γουστάρω που θα με θες.
Θα σου εξιστορώ μεταθανάτιες εμπειρίες που ποτέ δεν είχα.
Θα αναιρώ το μέλλον.
Θα σου διαβάζω Τσέχωφ ανεβασμένη στο τραπέζι της κουζίνας.
Θα κουρνιάζω στον λαιμό σου και θα σου λέω το ινδιάνικο ονομά μου (μη-διανοηθείς-πότε να-πιστέψεις-πως-μπορείς-να-με-κατέχεις).
Θα δακρύζω στην πρώτη υποψία βροχής.
Δεν θα κοιμάμαι ποτέ. Ποτέ δεν κοιμάμαι.
Θα γράφω για σένα γονατιστή.
Για σένα γράφω.
Μουδιάζουν τα μάτια μου
. Με τα μάτια μου σε θέλω τόσο...
Και το ζεστό μου σώμα.
Θα καταπίνω το σάλιο σου.
Θα σου δαγκώνω το στόμα.
Θα σου φτύνω αγάπες.
Θα σκουπίζω το ιδρωμένο μου κεφάλι στην κοιλιά σου.
Θα αντέχω χιλιοστά του δευτερολέπτου χωρίς εσένα .
Ποτέ δεν θα στο πω με λέξεις.
Ποτέ.
Θα σφυρίζουν μόνο τα λόγια.
Σαν τον διάολο.
Θα είσαι μέσα μου, γύρω μου, παντού μου.
Θα με περιλούσω με ένα μπιτόνι εσένα και θα ανατιναχτώ.
Θα φτάνουν για να φύγεις ή όχι;

Χνούδι Μελίνα

 

Ένας έρωτας που δεν έχει την αίσθηση ότι είναι αιώνιος, δεν άρχισε ποτέ.
André Frossard

 

Μηπως γράφεις σε λάθος forum... ;

 

Πάθος

Ω! τα μάτια, τα μάτια σου
που όλο χρώματ’ αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθιά με σπαράζουν.

Μες στα χέρια – τα χέρια σου –
τα γερά, τ’ ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!

Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι ανδρειωμένο,
πώς το λιώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο.

Μυρτιώτισσα

 

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κ. Καρυωτάκης