Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σύντομες παραδόσεις ερωτισμού (Pequeñas lecciones de erotismo)

I
Να διατρέχεις ένα κορμί
σε όλην του την έκταση την αιολική
θα πει το γύρο να κάνεις του κόσμου
και δίχως πυξίδα στα τέσσερα του ορίζοντα σημεία να περιδιαβαίνεις
νήσους κόλπους χερσονήσους φράγματα υδάτων μανισμένων
Υπόθεση εύκολη δεν είναι –παρότι ηδονική–
Μην θαρρείς πως μια μέρα, μόνο, ή νύχτα σε σεντόνια στρωμένα
για τούτο θα σου φτάσει
Οι πόροι μέσα κρύβουν μυστικά, πολλά φεγγάρια να γεμίσουν

II
Το κορμί, χάρτης αστρικός σε κώδικα μυστικό
Έν’ άστρο θ’ απαντήσεις κι ίσως θα πρέπει ν’ αρχινήσεις
τη ρότα σου να διορθώνεις όταν σύννεφο, τυφώνας ή κάποιο ουρλιαχτό βαθύ
ρίγη σε γεμίσουν
Μια χούφτα που ούτε καν την είχες υποψιαστεί...

Gioconda Belli

 

Στην Αγαλλίδα (Σαπφω)

Όμοιος με τους θεούς μου φαίνεται πως είναι

αυτός ο άντρας που απέναντί σου κάθεται

κι από σιμά τη φωνή σου τη γλυκιά
στοχαστικά ακούει

και το ερωτιάρικό σου γέλιο·

Όμως σε μένα αυτό, μέσα στα στήθια, την καρδιά σπαράζει·

γιατί, για λίγο μόλις σε κοιτάξω
διόλου φωνή δεν έχω,

μα κομματιάζεται η γλώσσα μου. Κι ευθύς
τρέχει φωτιά κάτω απ’ το τρυφερό μου δέρμα,

τα μάτια μου τίποτα δεν βλέπουνε,
βουίζει η ακοή μου·

 

Πριν απ ΄ την αρχή

Ακατάληπτοι ήχοι, διαύγεια αβέβαιη
Άλλη μια μέρα αρχίζει.
Σκοτεινό δωμάτιο
Δυο σώματα πλαγιασμένα
Εγώ χάνομαι σε μια
΄Αγονη πεδιάδα
Κι οι ώρες ακονίζουν τους σουγιάδες τους.
Εσύ όμως αναπνέεις δίπλα μου ∙
Αγαπημένη και απόμακρη
Ρέεις αλλά δεν κινείσαι.
Απρόσιτη όταν σε σκέφτομαι,
Με τα μάτια σε ψαύω,
Σε κοιτάζω με τα χέρια.
Μας χωρίζουν τα όνειρα
Μας ενώνει το αίμα:
΄Ενα ποτάμι από κτύπους της καρδιάς.
Κάτω από τα βλέφαρά σου ωριμάζει
Ο σπόρος του ήλιου.
Ο κόσμος
Δεν είναι ατόφιος όμως,
Ο χρόνος αμφιβάλλει:
Το μόνο σίγουρο
Η θαλπωρή απ ΄ το δέρμα σου.
Στην ανάσα σου αφουγκράζομαι
Την παλίρροια της ύπαρξης,
Την ξεχασμένη συλλαβή της Αρχής.

Οκταβιο Παζ

 

Σαν ο έρωτας σε μαγέψει ακολούθησε τον, όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι.

Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει το φτέρωμά του

μπορεί να σε πληγώσει…

Κι όταν σου μιλάει πίστεψέ τον, όσο κι αν η φωνή του γκρεμίζει τα όνειρά σου,

όπως ο βόρειος άνεμος τον κήπο σου κουρσεύει..

Γιατί όσο κι αν ο έρωτας σε στολίζει, άλλο τόσο σε σταυρώνει…

Όσο κι αν σε βοηθάει ν’ ανθίσεις, τόσο από την άλλη κλαδεύει τα κλώνια σου..

Όσο κι αν σκαρφαλώνει ψηλά για να σε φτάσει, τα τρυφερά κλαδιά σου να χαιδέψει, που λικνίζονται
στον ήλιο, έτσι ως τις ρίζες σου θα κατέβει, να τις ταρακουνήσει καθώς αγκιστρωμένες είναι μες το χώμα…

Κι αν μες το φόβο σου γύρευες απ’ τον έρωτα μόνο γαλήνη και η ηδονή,
τότε είναι καλύτερα τη γύμνια σου να κρύψεις και να περάσεις μακριά απ’ του
έρωτα τα αλώνια, να βγεις στον κόσμο που δεν έχει εποχές, εκεί που θα
γελάς, μα θα είναι το γέλιο μισερό, κει που θα κλαις, μα θα ναι λειψά τα δάκρυά σου…

(Χαλίλ Γκιμπράν)

 

...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα

Τάσος Λειβαδίτης
Συμφωνία αρ. 1, απόσπασμα

 

What would I do without your smart mouth?
Drawing me in and you kicking me out
You got my head spinning, no kidding, I can't pin you down
What's going on in that beautiful mind?
I'm on your magical mystery ride
And I'm so dizzy, don't know what hit me, but I'll be all right

My head's under water but I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind

(To be continued...)

 

Οδός ονείρων

Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.

Μ. Χατζιδάκις

 

Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους
κι ειν’ όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ’ άστρα του τ’ απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ’ αγαπημένα,
να ζήσεις τ’ όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ’ αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού `ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς τη μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.

Ν. Γκάτσος

 

Σκισμένος Χαρταετός

Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός.

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα 'πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ' άδειο μου σχήμα, μια σκιά που νοσταλγεί.

Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό.

Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο.

Παντελής Ροδοστόγλου