Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

   

Ειναι απο τα αγαπημενα μου γλυπτα. Ονομαζεται ¨Ερως κ Ψυχη "
Ο τροπος που καταδεικνυεται, η απολυτη παραδοση της ψυχης στον ερωτα, ειναι μοναδικος.
Διδεται, αφηνεται , γεματη παθος εμπιστοσυνη κ προσδοκιες...

 

Όχι, μη γελιέσαι μάγκα μου.
Δεν είχε την ευθύνη για το φευγιό της.
Δεν ήταν από εκείνες τις φευγάτες τις γκόμενες που θα την έβρισκες μια εδώ, μια εκεί και μια παρακάτω.
Δεν το χε με το φευγιό.
Δεν το γούσταρε.
Ήθελε τον άνθρωπό της, την ζωή της κι εκείνα τα λίγα που την έκαναν ευτυχισμένη.
Κι όμως τα κατάφερες ρε μάγκα και την έκανες να φύγει.
Κι έφυγε την σωστή στιγμή.
Λίγο πριν πέσει η ίδια στα μάτια της, γιατί εσύ, είχες πέσει από καιρό.
Όχι, δεν της έκαναν τα παιχνιδάκια και οι κοντρίτσες.
Τα αισθήματα τα ήθελε πάντα σκέτα. Καθαρά. Κρυστάλλινα κι ατόφια.
Γι’αυτό που λες, δεν έχει ευθύνη για το φευγιό της.
Όταν έπαψες να είσαι εκεί για εκείνη και κράτησες μόνο το εκεί, από συνήθεια και βολή, δεν της έκανες άλλο.
Κι όταν εκείνη έμενε εκεί γιατί περίμενε να την κοιτάξεις, να την δεις και να ξαναπάρει το βλέμμα σου εκείνη την καύλα και την επιθυμία που είχε κάποτε ερωτευτεί σε εσένα, τότε δεν της έκανε άλλο ο εαυτος της.
Κι επειδή από μασκαραλίκια δεν ήξερε και πολλά, σου χάρισε μια ματιά κι έφυγε.
Και τώρα μάγκα μου δεν δικαιούσαι τίποτα από εκείνη.
Ούτε καν να την θυμάσαι…

Jinxie Jinx

 

Τι διάλεξες, τι πήρες.
Τι σου μοίρασαν, τι σου πούλησαν.
Τι επέλεξες και τι άξιζε.
Στο τέλος πάντα κρατούσες την τράπουλα.
Έκοβες, μοίραζες, έχανες, κέρδιζες.
Και δεν ήταν μόνο μια η παρτίδα.
Σπαταλήθηκες κι έδωσες
και μια στιγμή μονάχα, ήταν όλα όσα πήρες.
Κι ας νομίζαν πως όλα τα νήματα εκείνοι τα κράταγαν.
Με χαρτιά που σημάδεψαν όταν δεν κοίταγες.
Στο παιχνίδι ετούτο
ο πιο γενναίος ήταν που κέρδισε.
Αυτός που το πάλεψε κι από το βόλεμα βγήκε.
Ότι κι αν πούνε,
να ξέρεις εσύ τη ζωή σου στα χαρτιά στοιχημάτισες.
Εσύ μόνο έπαιξες αλλού έχασες κι αλλού κέρδισες.
Ότι κι αν λένε αέρας και ψέμα.
Εσύ ήσουν που το παιχνίδι από πάντα
το όριζες.

Ρένα Γέρου

 

μην ακούω μαλακίες... άντε μη χεστούμε πρωί πρωί  

 

Το ρόδο

Όταν στον ουρανό προβαίνοντας το βράδυ
σ’ αγνές αγάπες κι άγιους στοχασμούς καλούσε
σε κλειστό μπήκα περιβόλι, που στο στάδι
σιμά του ποταμιού με τ’ άνθη του ευωδούσε.

Κ’ εκεί θωρώ το ρόδο, που χωρίς ψεγάδι,
πρώτο στες πρώτες ομορφιές λαμποκοπούσε,
αλλά το ερωτικό του κόρφου κοκκινάδι
στο γλυκό πόθο του ματιού μου ακόμη εκλειούσε.

Ζεφύρου μαλακή φτερούγα τού χαϊδεύει
τ’ απάρθενο στελέχι· θέλει αυτό ν’ ανοίξη,
αλλά δειλό, το κεφαλάκι του σαλεύει.

Ανοίγει τέλος σα χειλάκι ερωτεμένο
πρώτη φορά, κι από τον πόθο του να δείξη
τα κάλλη του, γλυκά σα φλόγα είναι βαμμένο.

Διονύσιος Σολωμός

 

 

....
Ζεφύρου μαλακή φτερούγα τού χαϊδεύει
τ’ απάρθενο στελέχι· θέλει αυτό ν’ ανοίξη,
αλλά δειλό, το κεφαλάκι του σαλεύει.
....