Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σε έμαθαν να πολεμάς για τον πόλεμο..
Όχι για την νίκη.
Σε έμαθαν να σκοτώνεις για τον θάνατο..
Όχι για την ελευθερία.
Σε άφησαν στη μάχη και σε εγκατέλειψαν...
Σου είπανε συνέχισε..
Μόνη!
Μα ξέχασαν ότι οι μισοπεθαμένοι..
Είναι πιο επικίνδυνοι...
Από τους ζωντανούς.

Μπέττυ Κούτσιου

 

Για μένα είσαι και οι τέσσερις εποχές του χρόνου....
Είσαι ο χειμώνας μου...όχι εκείνος που μπορεί να σε παγώσει ως τα μύχια σου ανελέητος όντας...ο άλλος..εκείνος που σου στολίζει τα μαλλιά με όμορφες νιφάδες χιονιού...εκείνος που όνειρα στην ποδιά σου φέρνει καθώς ρεμβάζεις το μεγαλείο του από το τζάμι...εκείνος που κάνει μεγάλες τις νύχτες για να χορταίνεις αγκαλιές...
Είσαι η καταδική μου άνοιξη...αυτή που καταφτάνει με αρώματα και χρώματα λουλουδιών και γίνεται ανάταση για την ψυχή.. αυτή που είναι τόσο ευπρόσδεκτη έπειτα από μια βαρυχειμωνιά..αυτή που τα χελιδόνια φέρνει στο μπαλκόνι μου και με ξυπνά με ηλιαχτίδες...που με φρούτα γλυκά με ξεμυαλίζει ...
Είσαι το πιο όμορφο καλοκαίρι για μένα...ένα ηλιοβασίλεμα ολόκληρος και μια ανατολή για τα μάτια μου...μια θάλασσα και μια φεγγαράδα στα χέρια μου...ένα φιλί με γεύση ούζου που με κάνει να σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά...ένα καλοκαίρι που βρέχει αστέρια τα βράδια μόνο για να κάνω τις ευχές μου γευόμενη την αλμύρα στο κορμί σου...
Είσαι το απίστευτο φθινόπωρό μου...ξεγυμνώνεις τα δέντρα και την καρδιά μου συνάμα..μυστικά τους μαθαίνεις και τα ετοιμάζεις για νέα ζωή...με ραίνεις με χάδια και μελαγχολία γλυκιά...με βαφτίζεις ξανά στις στάλες της πιο υπέροχης βροχής και με χορεύεις στο κρεσέντο της...με ντύνεις με της γης τα χρώματα και με γδύνεις στο απώγειο του μεσημεριού με το ουράνιο τόξο στο προσκεφάλι μας...
οι τέσσερις δικές μου εποχές είσαι εσύ...οι τόσο όμορφες..

ΘΩΜΗ ΜΠΑΛΤΣΑΒΙΑ

 

Στο είπα για τα σύννεφα
Στο είπα για το δέντρο της θάλασσας
Για κάθε κύμα για τα πουλιά στα φύλλα
Για τα βότσαλα του θορύβου
Για τα οικεία χέρια
Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο
Κι ο ύπνος του δίνει τον ουρανό με το χρώμα του
Για όλη τη νύχτα που ήπιαμε
Για τα κιγκλιδώματα των δρόμων
Για το ανοιχτό παράθυρο για ένα ακάλυπτο μέτωπο

 

Στο είπα για τις σκέψεις σου για τα λόγια σου
Κάθε χάδι κάθε εμπιστοσύνη ξαναζούν.

Paul Eluard

 

Έπος Kαρδίας

Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.

Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!


K.Π. Kαβάφη

 

Αγαπημένε μου
Μην φοβάσαι. Μην κινείσαι. Μην μιλάς.
Κανείς δεν θα μας δει.
Μείνε όπως είσαι. Θέλω να σε κοιτάξω.
Η νύχτα μας ανήκει και θέλω να σε κοιτάξω.
Το σώμα σου για μένα..
Το δέρμα σου, τα χείλη σου.
Κλείσε τα μάτια.
Κανείς δεν μπορεί να μας δει.
Είμαι εδώ, στο πλευρό σου.
Με αισθάνεσαι;
Όταν σε πρωταγγίξω..θα 'ναι με τα χείλη μου.
Θα νιώσεις τη θέρμη..αλλά δεν θα ξέρεις πού.
Ίσως στα μάτια σου.
Θα φιλήσω τα μάτια σου και θα νιώσεις τη θέρμη.
Άνοιξε τα μάτια σου, αγαπημένε και κοίταξέ με.
Το βλέμμα σου είναι στα στήθη μου, τα χέρια σου με σηκώνουν.
Μ' αφήνουν να γλιστρήσω πάνω σου.
Πνίγω ένα λυγμό, το σώμα σου ριγεί.
Ποιος μπορεί να διαγράψει αυτή τη στιγμή;
Δεν υπάρχει τέλος.
Δεν το βλέπεις;
Μια ζωή θα κοιτάς πίσω..κι εγώ θα σκουπίζω τα δάκρυά μου.
Αυτή η στιγμή έπρεπε να υπάρξει.
Αυτή η στιγμή υπάρχει.
Κι αυτή η στιγμή θα υπάρχει πάντα, για μια ζωή.
Δεν θα ξαναδεί ποτέ ο ένας τον άλλο.
Ό,τι μας ήταν γραμμένο να κάνουμε, το κάναμε.
Πίστεψέ με αγαπημένε μου, θα ζει παντοτινά.
Μείνε μακριά μου.
Και αν αυτό σε κάνει ευτυχισμένο..
μην διστάσεις να ξεχάσεις εκείνη..
που τώρα σου λέει χωρίς να μετανιώνει..
αντίο για πάντα.

Hélène Joncour, Silk (2007)

 

Πρέπει ν' αγαπιόμαστε
και πρέπει να το λέμε
και πρέπει να το γράφουμε
και πρέπει να φιλιόμαστε, στο στόμα, στα μάτια και αλλού…

(Βίκτωρ Ουγκώ)
26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885

 

Paris at night

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
et l’obscurité tout entière pour me rappeler tout cela
en te serrant dans mes bras.

Jacques Prévert


(Τρία σπίρτα, ένα προς ένα αναμμένα μέσα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω το πρόσωπο σου ολόκληρο
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω το στόμα σου
Και το σκοτάδι ολόκληρο για μου θυμίζει όλα αυτά
Καθώς σε σφίγγω στην αγκαλιά μου.)

 

«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές
δεν θα δεχθώ

Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα
Και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται.

Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
Που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει

Του καραβιού που πλανιέται το άστρο
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.

Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι,
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια.

Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
Φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.

Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή

Ούτ’ άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει»

Σονέτο 116
Ουίλιαμ Σαίξπηρ

 

You're the piece of gold
that flashes on my soul

 

“Μπορώ και χωρίς εκείνον” είπε.

Κι εκείνος έφυγε.
Κι εκείνη μπόρεσε.

Κι αυτό
ήταν
ό,τι
χειρότερο.

Λίλα Αθανασίου