Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Πόσο τα αδηφάγα πάθη
έχουν χαράξει τα πελάγη των ονείρων μου
κι έχουν εξαγριώσει τις νύχτες της αγρύπνιας μου
το ξέρουνε τα αδάμαστα καράβια
όταν σαλπάρουνε βουβά μεσάνυχτα
εν μέσω δίψας και ξεσηκωμού
για τα πιο απόμακρα λιμάνια σου.
Το ξέρουνε οι κλειδωμένες θύρες της σιωπής μου
που τις άνοιγες μια-μια με τ’ αντικλείδια σου
και βγαίνανε στο φως τα διψασμένα οράματα
κι είχαν στο βλέμμα τους
τον ουρανό των καταρτιών σου
να αστροφορούν μέσα στη νύχτα
να πηγαίνουν.

Μην ήσουν το τριζόνι του γενέθλιου σπιτιού
στο στόμα η γλύκα απ’ το σταφύλι
τ’ άσβηστα μάτια όσων έφυγαν
τα βήματα που ρίζωσαν στις πλάκες της αυλής
μην ήσουν μόνο το ταξίδι
και τα βέλη της αγωνίας μου
ώσπου να βρω το σώμα της Ανοίξεως
για να το διαπεράσω πέρα ως πέρα.

Μην ήσουν ό,τι αγάπησα
και θ’ αγαπήσω ακόμη
αυτό το διάδημα από κυκλάμινα
στα φεγγαρένια σου μαλλιά
των άστρων μεσουράνημα
και φρεναπάτη των απέραστων ορίων
αναδυομένη των νεφών
όχι άλλες μοναξιές
αυτή τη νύχτα.

Διομήδης Βλάχος

 

«Λατρεύω τις πεταλούδες. Με μαγεύουν

τα εκπληκτικά χρώματά τους,

οι θεσπέσιες κινήσεις τους,

το ανάλαφρο πέταγμά τους.

Είναι τόσο τρυφερές και τόσο αθόρυβες.

Σαν κινούμενα, διάστικτα ροδοπέταλα.

Σαν πολύχρωμες, πολύμορφες χιονονιφάδες.

Και μοιάζουν τόσο ευτυχισμένες…»

σου είπα – κάποια νύχτα – .

Θυμάσαι;



Τα μάτια σου μου χαμογέλασαν.

Κι εγώ συνέχισα:

«Όταν ήμουν κοριτσάκι,

έβγαινα στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού

αναζητώντας πεταλούδες.

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά μου,

όταν έβλεπα κάποια πεταλούδα

να πετάει και – ξαφνικά –

να σταματάει και να ξαποσταίνει

πάνω σε κάποιο λουλούδι.

Την πλησίαζα – αθόρυβα – ,

για να μη την ταράξω,

και άπλωνα το χεράκι μου, για να την πιάσω.

Την ήθελα δική μου.

Μόνο δική μου.

Να είναι κοντά μου.

Να ζει στο δωμάτιό μου.

Να παίζει με τα παιχνίδια μου.

Να διασκεδάζει τις κούκλες μου.

Να αποκοιμιέται στο μαξιλάρι μου.

Δεν ήξερα πως, για να ζήσει, έπρεπε

να βρίσκεται μέσα σε κήπους,

να τρέφεται από το νέκταρ των λουλουδιών.

Δεν φανταζόμουν πως

δεν άντεχε τη σκλαβιά…

Δεν καταλάβαινα πως,

για να την κατακτήσω, έπρεπε

να την πονέσω και – τελικά – να την πεθάνω

κλείνοντάς την μέσα σε κάποιο βιβλίο

(όπως έκλεινα φύλλα ή λουλούδια,

για να τα αποξηράνω).

Την έπιανα

κι έτσι όπως την κρατούσα – αιχμάλωτη –

πιέζοντας τα φτερά της

με τον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης

την ένοιωθα να τρέμει από φόβο.

Είχα την αίσθηση

πως με ικέτευε να την αφήσω.

Και τότε την άφηνα.

Εκείνη συνέχιζε να πετά.

Ανάλαφρη, ελεύθερη, ευτυχισμένη.

Κι εγώ επέστρεφα στο παιδικό μου δωμάτιο

έχοντας ακόμα

– στον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης –

τα ίχνη της…

Μια αδιόρατη χρυσόσκονη

από τα φτερά της.

Σαν γύρη…».



Αυτά σου είπα – εκείνη τη νύχτα – .

Θυμάσαι;

Όταν σώπασα, μ’ έσφιξες επάνω σου.

Το σώμα μου έλαμψε

από τη χρυσόσκονη των χαδιών σου.

Και τότε – σαν σε όνειρο –

σ’ άκουσα να μου λες:

«Υπάρχουν, μικρή μου,

κάποιες πεταλούδες – σπάνιο είδος – ,

που ζουν ελάχιστες ώρες…

Γεννιούνται το πρωί,

ζευγαρώνουν κατά τις έντεκα

και πεθαίνουν το απομεσήμερο…».



Όταν ξύπνησα – τα χαράματα – ,

δεν ήσουν πλάι μου.

Στο βαζάκι του κομοδίνου μου

βρήκα γιασεμιά

περασμένα σε πευκοβελόνες.

Και μια κάρτα σου.

Μου είχες γράψει «Σ’ Αγαπώ»

και μου είχες ζωγραφίσει μια μικρή πεταλούδα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στη βεράντα.

Σε είδα να ποτίζεις τα γιασεμιά του κήπου μας.

Δεν σου μίλησα.

Μονάχα σκέφθηκα:

«Μακάρι να ήμουν πεταλούδα…

Θα γεννιόμουν – σήμερα το πρωί –

αντικρίζοντας το βαζάκι με τα γιασεμιά σου.

Θα ζευγαρώναμε – κατά τις έντεκα – .

Και θα πέθαινα από ευτυχία – το απομεσήμερο –

διαβάζοντας το “Σ’ Αγαπώ” της κάρτας σου…».


Γιόλα Αργυροπούλου -Παπαδοπούλου

 

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κ’ εγώ.

Το σώμα σου ωραίο.

Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου,
η γλώσσα σου στο στόμα μου –
σκοτεινό δάσος….
οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ’ αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή –
πέρα απ’ τη γέννηση,
πέρα απ΄το θάνατο…
τελικό κ’ αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος.

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ’ άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.


...Γιάννης Ρίτσος...

 

Τα δώματα του έρωτα

…………………………………………………..

Για χάρη μας το δώμα μεταμορφώθηκε σε μια στέρνα

γαλάζια, άυλη δεξαμενή όπου το παρθένο νερό τού

βραδινού μυστηριωδώς, μαζεύονταν ολόγυρα, συλλογισμένο…

και η ψυχή μου αχόρταγη θα ποτιστεί από χαρά

στα στηθαία, ψηλά, ανάμεσα στην ορμή των φιλιών μας

και στη μεθυστική ονειροπόληση των γαλανών ματιών σου

καιρό φυλακισμένα στους κλίβανους της Ημέρας,

των τεράστιων έξαλλων ματιών σου που ισορροπούν

στο διάστημα, όταν η νύχτα πέφτει σαν μολύβι!


Ω! πώς να αλυσοδέσω τις δυο καρδιές μας,

μεθυσμένες ν’ ακολουθήσουν θέλουν το ήρεμο καραβάνι

των νομάδων των Άστρων και τον ακτινοβόλο καλπασμό τους

στις κατηφόρες τ’ ουρανού και τις λεπτές ακτίνες τους

που αναπηδούν και κουδουνίζουν

στο λυκόφως, σαν να ηχούν χρυσά κουδούνια

πάνω στην έρημο των θαλασσών;


Ω πώς ν’ αλυσοδέσω τις καρδιές μας,

μεθυσμένες να ζήσουν θέλουν ειρηνικά ανάμεσα στις σκόρπιες φωτιές

των Άστρων που μαζεύονται σαν τις ορδές των βαρβάρων

στις μακρινές κορφές!


Σε θυμάμαι, ω πρόσωπο ασημοφώτιστο

μετά τον εξατμισμό των δακρύων, ω όμορφε κύκνε σαν ανοίγεις

στα φρικτά υπόγεια της θλίψης μου,

ενώ κατά διαστήματα η γαλάζια πνοή του απείρου

κυμάτιζε στο μίσχο του ιδανικού σώματός σου!


Αλίμονο! σε άλλες αγκάλες, σ’ άλλους κόρφους ανεξερεύνητους,

να που η βαριά καρδιά μου αφήνεται ακόμα

μεθυσμένη στη στιβαρή αιώρα του έρωτα

που κάποτε λίκνιζε τις ψυχές μας με απάθεια

και βία, πέρα δώθε…

……………………………………………………………………………………………………………..

Φίλππο Τομάζο ΜΑΡΙΝΕΤΤΙ

 

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου, ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο, σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο, δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου μικρή παθητική μετοχή,
παραδομένο, εξαρτημένο, θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου εξουσία κι επανάσταση.

Ελένη Μαυρογονάτου

 

 

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

“Αγάπη και έρωτας είναι μια διεκδίκηση, όχι μια κατάκτηση.” Κική Δημουλά.

Εγώ θα σε αγαπώ, θα σε ερωτεύομαι κάθε μέρα, θα σε διεκδικώ ακόμα κι όταν σε έχω.
Εγώ θα σε φροντίζω, θα σε νοιάζομαι και θα γίνομαι το λιμάνι για να ξεκουράζεσαι και να νιώθεις ασφάλεια.
Εγώ θα είμαι ο φίλος σου, ο κολλητός σου, ο σύμμαχός σου, ο εραστής σου, ο άνθρωπός σου.
Εγώ θα μεγαλώνω τη μέρα για να χωράνε τα θέλω μας και θα μικραίνω τα πρέπει μας για να χωράνε στην ζωή μας.
Εγώ, δεν θα παίξω όμως κανένα παιχνίδι.
Στα 40 μου έχω χορτάσει από παιχνίδια. Δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε διάθεση, ούτε αντοχές για παιχνίδια.
Εγώ θα έρθω όπως είμαι. Ξεκάθαρος, ειλικρινής και χωρίς να σου κρύψω τίποτα.
Ούτε τα ελαττώματά μου, ούτε τις παραξενιές μου.
Μόνο που σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να μπεις με τους ίδιους όρους ή καθόλου.
Δεν υπάρχουν δεύτερες, τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες.
Δεν πιστεύω πια στις ευκαιρίες ούτε σε αυτές που δίνονται, ούτε σε αυτές που κερδίζονται.
Πιστεύω στον έρωτα που είναι αληθινός.
Πιστεύω στους ανθρώπους που δίνουν κάθε μέρα μάχη για να είναι μαζί.
Πιστεύω σε εσένα και σε εμένα.
Κι έρχομαι στην ζωή σου όχι για να παίξω, όχι για να κάνω βόλτα, όχι για να στην μαγαρίσω και να φύγω.
Έρχομαι για να την ζήσουμε μαζί.
Έρχομαι για να είμαι εκεί για σένα. Και να είσαι εκεί για μένα.
Δεν θέλω παιχνίδια κορίτσι μου.
Συγγνώμη αλλά από αυτά μπούχτισα.
Τα έκανα, τα έπαιξα, άλλα τα κέρδισα κι άλλα τα έχασα! Όμως δεν έχω “χώρο” για άλλα παιχνίδια.
Αν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς, κοίτα να τους κλείσεις πριν έρθεις.
Λυπάμαι αλλά σε διπλά ταμπλό και τριπλά τερέν δεν μπορώ να σκορπίσω.
Θα σε διεκδικώ κάθε μέρα, σαν να είναι η πρώτη μας φορά.
Όμως δεν θα σε κυνηγήσω. Δεν θα σε παρακαλέσω.
Γιατί άλλο η διεκδίκηση, άλλο τα παρακάλια.
Κι εγώ με τα παρακάλια δεν το χω.
Αν θες, έλα.
Αν σου κάνω, μείνε.
Αν τολμάς, άντεξε.
Μπορώ να σου προσφέρω τα πάντα, εκτός από παρακάλια.
Γιατί στον έρωτα, δεν αρέσουν τα παρακάλια.

 

Σαν την δροσοσταλίδα της νύχτας πάνω στις πασχαλιές
Και τα ρόδα
Λευκή σαν το κοράλλι και το μαργαριτάρι στα βάθη της θαλάσσης
Σαν το Ωραίο πού κρύβεται βουβό
Μα λάμπει σαν θελήσω να το δω
Έτσι θαρρώ πως είσαι κι εσύ


Σαν γάλα
Σαν κιμωλία
Σαν κόκκινο απαλό πέτρας ωχρής
Σαν πορσελάνη
Σαν κάτι που όντας μακρινό και ταπεινό
Προτού γεράσει έχει πια λησμονηθεί
Σαν τη λυχνίδα και σαν το κερί
Ένα γέλιο και ένα παλιό βιβλίο
Που φτάνει απρόσμενα και είναι τρυφερό
Και σαν κάτι ντροπαλό γενναιόδωρο είναι και ζηλευτό
Ιερό και εύθραυστο συνάμα
Έτσι θαρρώ πως είσαι κι εσύ

Jan Ηαnlo


 

 

Ένα ταξίδι, μία υπόσχεση (στίχοι)

Δεν είναι η αγάπη για πολύ
Όταν για αγγέλους ψάχνει
Σα σμίγουν οι υπάρξεις μας πολύ
Χάνεται η φωνή μας

Το σ' αγαπώ αναζητάς
Με λάθος μονοπάτια
Πολύ στα μάτια σαν κοιτάς
Χάνεις αυτό που βλέπεις

Το σ 'αγαπώ να σου το πω
Καρδιά, μυαλό αναρωτιούνται
Στροβιλισμός στον ουρανό
Μαζί στ' αστέρια δίχως λόγια
Μαζί για πάντα, δίχως λόγια

Σκέψεις με λόγια που κεντάς
Εύκολα ξέρεις σβήνουν
Ο στόχος σου, καλός, κακός
Όταν μιλάς γι' αυτόν σκορπίζει

Δεν είναι η αγάπη για πολύ
Τους δυο μας όταν ψάχνει
Όταν δυο αλήθειες μπλέκονται
Σε ανέτοιμο κουβάρι

Το σ 'αγαπώ να σου το πω
Καρδιά, μυαλό αναρωτιούνται
Στροβιλισμός στον ουρανό
Μαζί στ' αστέρια δίχως λόγια
Μαζί για πάντα, δίχως λόγια


AlexanderVorris

 

Τ’ όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα
τ’ όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

Ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά, μα κάθε μέρα
στην υγειά σου μ’ έπινε η βροχή

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ’ αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δε σε βρω, να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.