Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

 


Του Σπύρου Αυγερινού.

Τελείωσε λοιπόν.
Έτσι απλά.
Η σχέση μας ποτέ ξανά δε θα είναι όπως πριν. Το ξέρω πως πλέον δε με πιστεύεις ό,τι λόγια κι αν σου πω, όσο κι αν προσπαθήσω να σου δείξω πόσο σε αγαπώ.
Μπήκα στο σωρό όλων αυτών των αντρών που πέρασαν από τη ζωή σου και σε πλήγωσαν.
Όσο και να με πειράζει, όσο και να με πληγώνει, δε σε αδικώ.
Ξέρεις πάντα πίστευα ότι είμαι διαφορετικός από άλλους τους άλλους, με άλλη θεώηση για τις σχέσεις, αυτό που λένε τζέντλεμαν.
Γεννημένος σε λάθος εποχή. Και μου το έλεγαν και όλες οι γυναίκες που πέρασαν από την ζωή μου, τις γοήτευε αυτή η φυσική ευγένεια του προσώπου μου, της συμπεριφοράς μου.
Όμως έχω και εγώ τις αδυναμίες μου, τα πάθη μου και το γνωρίζω.Και εσύ έπρεπε να το γνωρίζεις όμως…. Τελειώσαμε λοιπόν; Δεν έχουμε τίποτα να πούμε.. Δεν έχω τίποτα να πώ στη γυναίκα που με τράβηξε από την άβυσο της ψυχής μου;
Όχι Αγγελέ μου. Δε θα τα παρατήσω τόσο εύκολα όσο νομίζεις.
Δεν μπορώ να μην πολεμήσω για μια γυναίκα που αγαπώ.
Όσο κι αν ξέρω τις δυσκολίες της απόστασης και όχι μόνο. Θα συνεχίσω να σε διεκδικώ, θα συνεχίσω να σου λέω πως σε αγαπάω (όπως σου αρέσει) και όχι σ’ αγαπώ.
Και ξέρεις γιατί; Δεν μπορεί δύο ψυχές,δυό άνθρωποι που είναι τόσο ίδιοι,που κουμπώνουν τόσο αρμονικά μαζί να χαθούν.
Σε αγαπάω βρε χαζό!
Έτσι δεν μου έλεγες;
Σε αγαπάω και δε θα τελειώσουμε ποτέ.

Στον άγγελό μου…

 

( Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Νίκος Καββαδίας ἐρωτεύτηκε μία κοπέλα, τὴ Θεανὼ Σουνᾶ.
πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐρωτικὰ γράμματα τὰ ὁποῖα ἔστειλε ὁ ποιητὴς στὴν κοπέλα )

"..Κοριτσάκι μου,

Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.

Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.

Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι.

Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση.

Ἡ παρηγοριά μου ἦταν ἡ «ὥρα» σου.

Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.

Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.

Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:

Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.

Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος, ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.

Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του.

Κόκκινο της Πομπηίας Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.

Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.

Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό.

Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει δόξα στὸ κρύσταλλο.

Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.

Ἀστραπή.

Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα τῆς πίστης μου.

Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου

Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου

Σὲ ἀγκαλιάζω.."

ΚΟΛΙΑΣ


 

 

Ποια κρεβάτια ζεσταίνεις Ένα από τα λίγα ερωτικά του ποιητή Μάνου Ελευθερίου, καλό του ταξίδι...

Που να βρίσκεσαι τώρα και πώς άραγε ζεις
σε ποιόν κόσμο, ποια χώρα, σε ποιο χρόνο, ποια ώρα
και με ποιόν θα συζείς

Έχω ζήσει στη στάχτη και πιο κάτω απ' τη γή
Περιμένοντας να 'ρθεις, μα ποτέ δε μου γράφεις
Πού υπάρχει ζωή

Ποια κρεβάτια ζεσταίνεις, σε ποιες κάμαρες ζείς
πόσες σχέσεις καρφώνεις, ποιες αγάπες σταυρώνεις
της παλιάς σου ζωής.
Πόσους ρόλους θα παίξεις, σε μια ξένη σκηνή
Που θα πρέπει ν' αντέξεις όσα κρύβουν οι λέξεις
Και ό,τι κρύβει η ζωή.

Κι αν ζωή κάπου υπάρχει, κάπου υπάρχει και φώς
Τατουάζ σ' ένα δέρμα που 'χω γράψει με αίμα
Γιατί ζω μοναχός

Τατουάζ τ' όνομά σου, στο μυαλό, στο κορμί
όλα ήταν δικά σου και γι' αυτό θα δικάσουν
Και ψυχή και κορμί.

 

Εγώ να σε δέρμα
εγώ να σε πόρτα
εγώ να σε παράθυρο
εσύ να με κόκαλο
εσύ να με ωκεανό
εσύ να με τόλμη
εσύ να με μετεωρίτη
Εγώ να σε χρυσό κλειδί
εγώ να σε εκπληκτική
εσύ να με παροξυσμό
Εσύ να με παροξυσμό
και να με παράδοξο
εγώ να σε κλειδοκύμβαλο
εσύ να με σιωπηλά
εσύ να με καθρέφτης
εγώ να σε ρολόι
Εσύ να με αντικατοπτρισμό
εσύ να με όαση
εσύ να με πουλί
εσύ να με έντομο
εσύ να με καταρράκτη
Εγώ να σε σελήνη
εσύ να με σύννεφο
εσύ να με πλημμυρίδα
Εγώ να σε διάφανη
εσύ να με ημίφως
εσύ να με ημιδιάφανο
εσύ να με άδειο πύργο
και να με λαβύρινθο
Εσύ να με παράλλαξη
και να με παραβολή
εσύ να με όρθιο
και πλαγιασμένο
εσύ να με πλάγιο
Εγώ να σε ισημερία
εγώ να σε ποιητή
εσύ να με χορό
εγώ να σε ιδιαίτερη
εσύ να με κάθετο
και πατάρι
Εσύ να με ορατό
εσύ να με σιλουέτα
εσύ να με άπειρα
εσύ να με αδιαίρετο
εσύ να με ειρωνεία
Εσύ να με εύθραυστο
εγώ να σε φλογερή
εγώ να σε φωνητικά
εσύ να με ιερογλυφικό
Εσύ να με διάστημα
εσύ να με καταρράχτη
εγώ να σε καταρράχτη
με τη σειρά μου αλλά εσύ
εσύ να με ρευστό
εσύ να με πεφταστέρι
εσύ να με ηφαιστειακό
εμείς να μας συντρίψιμοι
Εμείς να μας σκανδαλωδώς
μέρα και νύχτα
εμείς να μας ακόμα και σήμερα
εσύ να με εφαπτόμενο
εγώ να σε ομόκεντρη
Εσύ να με διαλυτό
εσύ να με αδιάλυτο
εσύ να με ασφυκτιώντας
και να με ελευθερώτρα
εσύ να με συντριπτική
Εσύ να με ίλιγγο
εσύ να με έκσταση
εσύ να με παθητικά
εσύ να με απόλυτα
εγώ να σε απούσα
εσύ να με παράλογο
Εγώ να σε ρουθούνι
εγώ να σε κόμη
εσύ να με στοιχειώνεις
εγώ να σε στήθος
εγώ προτομή το στήθος σου
μετά να σε πρόσωπο
εγώ να σε μπλούζα
εσύ να με οσμή
εσύ να με ίλιγγο
εσύ γλιστράς
εγώ να σε μπούτι
εγώ να σε χαϊδεύω
εγώ να σε ριγώ
εσύ να με δρασκελίζεις
εσύ να με ανυπόφορο
εγώ να σε αμαζόνα
εγώ να σε λαιμό
εγώ να σε κοιλιά
εγώ να σε φούστα
εγώ να σε ζαρτιέρα
εγώ να σε κάλτσα εγώ να σε Μπαχ
ναι εγώ να σε Μπαχ για κλειδοκύμβαλο βυζί και φλάουτο
εγώ να σε τρέμουσα
εσύ να με γοητεύεις
εσύ να μ’ απορροφάς
εγώ να σε διεκδικώ
εγώ να σε διακινδυνεύω
εγώ να σε σκαρφαλώνω
εσύ να με αγγίζεις
εγώ να σε κολυμπώ
αλλά εσύ εσύ να με στροβιλίζεις
εσύ να με ελαφροαγγίζεις
εσύ να με περιζώνεις
εσύ να με σάρκα πετσί δέρμα και δάγκωμα
εσύ να με μαύρο σλιπ
εσύ να με κόκκινες χορεύτριες
κι όταν εσύ δεν ψηλό τακούνι τις αισθήσεις μου
εσύ οι κροκόδειλοι
εσύ οι φώκιες εσύ τις μαγεύεις
εσύ να με σκεπάζεις
εγώ να σε ανακαλύπτω
εγώ να σε επινοώ
κάποτε εσύ να παραδίνεσαι
εσύ να με υγρά χείλη
εγώ να σε απελευθερώνω
εγώ να σε παραληρώ
εσύ να με παραληρείς και να με παθιάζεις
εγώ να σε ώμο
εγώ να σε σπόνδυλο
εγώ να σε αστράγαλο
εγώ να σε βλεφαρίδες και κόρες του ματιού
και αν εγώ δεν ωμοπλάτη πριν από τους πνεύμονές μου
ακόμα κι από απόσταση
εσύ να με μασχάλες
εγώ να σε ανασαίνω
μέρα και νύχτα να σε ανασαίνω
εγώ να σε στόμα
εγώ να σε ουρανίσκο
εγώ να σε δόντια
εγώ να σε γρατζουνίζω
εγώ να σε αιδοίο
εγώ να σε βλέφαρα
εγώ να σε ανάσα
εγώ να σε μηρό
εγώ να σε αίμα εγώ να σε λαιμό
εγώ να σε γάμπες
εγώ να σε βεβαιότητα
εγώ να σε μάγουλα
εγώ να σε φλέβες
εγώ να σε χέρια
εγώ να σε ιδρώτα
εγώ να σε γλώσσα
εγώ να σε αυχένα
εγώ να σε ταξιδεύω
εγώ να σε σκιά
εγώ να σε σώμα και να σε φάντασμα
εγώ να σε αμφιβληστροειδή μες στην ανάσα μου
εσύ να με ίρις
εγώ να σου γράφω
εσύ να με σκέφτεσαι.

Gherasim Luca, Prendre corps (μτφ. Α. Παγουλάτος)

 

!!!!

 

Ο Ποιητής Μιλάει Απ' Το Τηλέφωνο
Με Τον Έρωτα

Η φωνή σου έλουσε τον αμμόλοφο του στήθους μου
μες στη γλυκιά ξύλινη καμπίνα.
Απ' το νοτιά των ποδιών μου έγινε άνοιξη
και στο βοριά του μετώπου μου άνθισε φτέρη.

Κέδρο από φως μέσα στη χαραμάδα τη στενή
τραγούδησε δίχως εωθινό και σπορά
και το κλάμα μου ρίζωσε για πρώτη φορά
κορώνες ελπίδας από το ταβάνι.

Γλυκιά κι απόμακρη φωνή για με χυμένη.
Γλυκιά κι απόμακρη φωνή που την έχω γευτεί.
Απόμακρη και γλυκιά φωνή σβησμένη.

Απόμακρη καθώς σκοτεινή ελαφίνα πληγωμένη.
Γλυκιά καθώς λυγμός μες στο χιονιά.
Απόμακρη και γλυκιά στο μεδούλι μπηγμένη!

Federico García Lorca

 

 

Πάθος

Το πάθος είναι κάτι κόκκινο
που περιστρέφεται αφήνοντας στίγματα παντού.
Το πάθος αφήνει σημάδια
σαν μικρά εγκαύματα πάνω στο σώμα.
Το πάθος είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα πιάνο
και σένα να χορεύεις μαζί μου.

Θεοφάνης Χ. Ζβες

 

 

Αγάπη υπό το πρίσμα της ελευθερίας...
Της έκφρασης, της επιλογής, της αποδοχής.
Αγαπώ μαζί με σένα κι όσα με ζορίζουν, κι όσα χτυπάνε στα δικά μου στεγανά και μαζί τα γκρεμίζουμε και χτίζουμε τους ομόκεντρους κύκλους μας που κινούνται μαζί κι ελεύθερα.
Στο δικό μας χορό και στον αυτοσχεδιασμό του ο καθένας.
Επικοινωνία κι ενσυναίσθηση, υγιής εκδήλωση και βαθιά έκφραση της αγάπης.
Σεβασμός στην εκδήλωση της ψυχής και στο πνεύμα...
Σεβασμός στη διαφορετικότητα, στη μοναδικότητα, αγάπη στο όλον...

 

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!
Διάλεξε εκείνον που η ψυχή του έλκεται απ’ την δική σου ξεκάθαρα, εκείνον που είναι τόσο γενναίος, ώστε να μπορεί να φοβάται.
Δέξου το χέρι του και οδήγησε τον απαλά στο αίμα της καρδιάς σου.
Εκεί που μπορεί την ζεστασιά σου επάνω του να νιώσει και την ανάπαυση εκεί.
Και κάψε το βαρύ φορτίο του πάνω στις φλόγες της φωτιάς σου.
Κοίτα βαθιά μέσα στα μάτια του και δες τι κείτεται σε αδράνεια ή σε εγρήγορση, ντροπαλά ή σε προσμονή εκεί μέσα.
Κοίτα μέσα στα μάτια του και δες εκεί τους πατεράδες του και τους παππούδες του και όλους τους πολέμους που τα πνεύματα τους πολέμησαν σε κάποια μακρινή χώρα, σε κάποια μακρινή εποχή.
Πρόσεξε τους πόνους, τους αγώνες, τα βάσανα και τις ενοχές του, δίχως κρίση, και άφησε τα όλα να χαθούν….
Αισθάνσου το αρχέγονο του φορτίο.
Και νιώσε πως το μόνο που ψάχνει είναι ένα ασφαλές καταφύγιο σε σένα.
Άφησε τον να λιώσει μέσα στο σταθερό σου βλέμμα.
Και να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να αντανακλάς την οργή.
Επειδή έχεις μια μήτρα, μια γλυκιά, βαθιά πύλη που ξεπλένει και αναζωογονεί παλιές πληγές.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!
Στάσου μπροστά του, με όλη την μεγαλοπρέπεια της γυναίκας που είσαι, με τον αέρα της ευάλωτης σου φύσης.
Στο παιχνίδι της παιδικής σου αθωότητας ως τα βάθη του θανάτου σου.
Ανθισμένη πρόσκληση, απαλά να δίνεις χώρο, επιτρέποντας τις δυνάμεις του ως άνδρα να έρθουν κοντά σου … και να κολυμπήσετε στην μήτρα της γης, σε ανείπωτη γνώση, και οι δυο σας μαζί…
Και όταν αποσύρεται… επειδή θα αποσυρθεί… τρέχοντας φοβισμένος στην σπηλιά του, μάζεψε τις γιαγιάδες σου γύρω του … να τον τυλίξουν με την σοφία τους.
Άκου τους απαλούς καθησυχαστικούς τους ψιθύρους.
Ηρέμησε την φοβισμένη κοριτσίστικη σου καρδιά που σε παροτρύνει σε ανησυχία … και περίμενε με υπομονή την επιστροφή του.
Στάσου και τραγούδα στο κατώφλι του, ένα τραγούδι μνήμης να τον απαλύνει, για μια ακόμα φορά.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!
Μην προκαλείς το μικρό αγόρι μέσα του.
Με υποκρισίες και πόθους και κατάκτηση και κόλπα, μοναχά για να τον τραβήξεις … σε έναν ιστό καταστροφής, σε ένα μέρος με χάος και μίσος, πιο τρομακτικό από οποιοδήποτε πόλεμο που δόθηκε από τα αδέρφια του.
Αυτό δεν είναι θηλυκότητα, είναι εκδίκηση.
Αυτό είναι το δηλητήριο των διεστραμμένων διαδρομών.
Της κακομεταχείρισης των αιώνων, του βιασμού του κόσμου μας.
Και αυτό δεν δίνει εξουσία σε μια γυναίκα, την μειώνει καθώς τον ευνουχίζει.
Και μας σκοτώνει όλους.
Και αν η μάνα του τον κρατούσε ή δεν μπόρεσε…

ΔΕΙΞΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΝΑ ΤΩΡΑ….
Κράτα τον και οδήγησε τον στην χάρη σου και στα βάθη σου.
Σφιχταγκαλιάζοντας τον στο κέντρο του πυρήνα της Γης.
Μην τον τιμωρείς για τις πληγές που πιστεύεις πως δεν ικανοποιούν τις ανάγκες σου ή τα κριτήρια σου.
Κλάψε γι’ αυτόν γλυκά ποτάμια….
Μάτωσε τα όλα πίσω προς επιστροφή στο σπιτικό σας.
Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!
Αγάπα τον τόσο που να είναι γυμνός και ελεύθερος.

Αγάπα τον τόσο που θα ανοίξεις το κορμί σου και την ψυχή σου στον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Και ευχαρίστησε τον για την ευκαιρία καθώς χορεύετε μαζί μέσα από μαινόμενους ανέμους και ήρεμα λαγκάδια…
Να είσαι τόσο γενναία που να είσαι εύθραυστη και άφησε τον να ξεδιψάσει στα απαλά προτασσόμενα πέταλα της ύπαρξης σου…
Πες του πως μπορεί να σε κρατά, να στέκεται και να σε προστατεύει.
Πέσε στην αγκαλιά του και εμπιστέψου τον πως θα σε πιάσει ακόμα κι αν έχεις πέσει χίλιες φορές στο παρελθόν.
Μάθε του πώς να παραδίδεται με το να του παραδίδεσαι εσύ.
Και γίνετε ΕΝΑ μέσα στο γλυκό τίποτα, μέσα σε αυτού του κόσμου την καρδιά.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά!
Ενθάρρυνε τον, θρέψε τον, επέτρεψε του, άκουσε τον, κράτησε τον, θεράπευσε τον.
Κι εσύ, σε ανταμοιβή, θα τραφείς και θα υποστηριχθείς και θα προστατευτείς από δυνατά μπράτσα και καθαρές σκέψεις και εστιασμένα βέλη.
Επειδή μπορεί, αν τον αφήσεις να στο δείξει, να δεις πως είναι όλα όσα ονειρεύεσαι.

Ανώνυμη Σαμάνα

 

Sorry φιλενάδα, με το συμπάθειο, αλλά μαλακίες λέει η Σαμάνα.
Αν θέλεις ν΄αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα τον εαυτό σου.
 

 

Η λεκάνη μου πετρέλαιο δεν έχει
η Μεσόγειος δεν έχει νερό
Η μπανιέρα μου θα είναι ό,τι πρέπει
θα `μαι πλούσιος μ’ ελάχιστα, θαρρώ

Δυο δυο, στη μπανιέρα δυο δυο
Δυο δυο, στη μπανιέρα δυο δυο
Δυο δυο, στη μπανιέρα δυο δυο

Μες στην αντάρα και το σεισμό
αντί για την πόρτα, ανοίγω τη βρύση
Βάζω μπρος στην σκάφη να κατρακυλήσει
σαν του Νώε την αρχαία κιβωτό

Δυο δυο...