Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα:
-αν είναι νάρθει, θε να ’ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και, πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,

θε να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει:…Ποια ’μαι εγώ;
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ’ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί.
Κλειστά όλα να ’ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει˙

ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς
και, σαν φανεί, τρέξεις σ’ αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί – αλλιώς θα προσπεράσει!…
Κώστας Ουράνης

 

..Και μόνο να σε κοιτάζω.

Κι ας χάνεται η φωνή μου
πίσω από ένα φοβισμένο χαμόγελο.

Έτσι όπως σε ονειρεύτηκα τότε
έτσι σε βλέπω και τώρα.

Έτσι όπως περνάει ένας αέρας μέσα από τα μαλλιά σου
κι εσύ σηκώνεις το χέρι.
Και ξέρεις πως κάποιος σου μίλησε.
Σού είπε για τα όνειρα που ταξιδεύουν τον άνθρωπο.
Για τα πουλιά που συνεχίζουν το τραγούδι, στον ύπνο
τους.


Όμως ποιος έχει περάσει
τα σκιερά μονοπάτια του αισθήματος;
Ποιος έχει ζήσει τα σκοτεινά του χαράματα;
Δεν ξέρεις βέβαια από πού έρχεται αυτό το γκρίζο
σύννεφο
που αγγίζει το πρόσωπο σου.
Που αλλάζει φθόγγους και χρώματα.
Που φεύγοντας αφήνει ένα περιβολάκι
με κάποια τρελά χελιδόνια στον ίσκιο του.

Δεν ξέρεις.
Σκέφτομαι τώρα πόσες φορές πέρασες πλάι μου
δίχως να με προσέξεις.
Πόσες νύχτες ξαγρύπνησα κάτω απ’ τα κλειστά όνειρα
σου
χωρίς να το νιώσεις.

Κι ούτε ποτέ θα πιστέψεις
πόσο πολύ σ’ αγάπησα.
Πόσο παθιασμένα σου δόθηκα.
Πόσο βαθιά ωρίμασα
δυστυχώντας, για σένα.

Πυκνή πια, αδιαπέραστη συννεφιά
με τυλίγει που χάνεσαι.
Μια γκρίζα πάχνη πέφτει πάνω σ’ όλα τα πρόσωπα.
Κι αφήνω της καρδιάς τα φώτα αναμμένα
μήπως και ‘ρθει η φωνή σου και δεν βρει το δρόμο της.
Και φύγει το όραμα σου από κοντά μου και χαθεί.

Θανάσης Κωσταβάρας
Χαιρετισμοί

 

Ο πόνος άνοιξε εργοστάσια.
Κατασκευάζει σιωπές.
Συσκευάζει κραυγές.
Πάνε καλά οι πωλήσεις.

Κατερίνα Έσσλιν

 

Δεν το περίμενες ξέρω σ’ έγδυσε με το ζόρι
κι ήταν βιτσιόζικο αγόρι
ήθελε να στο κάνει από πίσω
σε τόσες χάρες άντε στην κάνω
του `πες και τη χάρη αυτή
κι ήταν αδιάφορη κι άκρως φλεγματική
ακόμα και την ύστατη στιγμή

 

..να με πιάνεις από το χέρι
χωρίς να με αγγίζεις
να με οδηγείς
χωρίς να προπορεύεσαι
να μου μαθαίνεις τ’ αστέρια και τα μαθηματικά
να μου τραγουδάς κι εγώ να γελάω


 

 

..δεν αγκαλιάζει το σ’ αγαπώ.
Στερείται χεριών.
Διαρρηγνύει όμως τα ιμάτια του
ως ένδειξη απελπισμένου πάθους,
γυμνό μένει, μοναχό, αγέρωχο,
χωρίς ντροπή
κι ας φανερώθηκε
σε μια στιγμή αδυναμίας.

..δεν αγκαλιάζει σώμα το σ’ αγαπώ.
Ψυχή αγκαλιάζει.
-δεν-α-γκα-λιά-ζει-το-σ’ α-γα-πώ-
μα…
σαν προσευχή
ξεπηδά απ’ την καρδιά [..]

Μαίρης Πέστροβα

 

 

Πράξη Α: Αυτός
Αν κι εκείνη τον έδιωξε, αυτός επέστρεψε σύντομα. Όχι γιατί την αγαπούσε, όπως έλεγε σπαρακτικά. Ήθελε να διαπιστώσει με ακρίβεια ποια κομμάτια λείπουν. Αν όλος ο αμφορέας της αλήθειας του καταστράφηκε ολοσχερώς, ή απλώς εκτίθεται ελαφρώς ραγισμένος στο μουσείο των αδικαίωτων ερώτων. Να μελετήσει ήθελε ενδελεχώς τη μυθοπλαστική του δεινότητα, ως καλός λογοτέχνης είθισται. Μια ακόμη ανελέητη σπουδή (δια)γραφής. Υποτίμησε όμως το ρόλο του χρόνου σε τέτοια εκθέματα ιστορικής αξίας.

Πράξη Β: Αυτή
Αν κι εκείνη τον έδιωξε, τον δέχτηκε αμέσως πίσω, μόλις επέστρεψε. Όχι γιατί την αγαπούσε, όπως έλεγε σπαρακτικά. Αλλά για να τελέσει διεξοδικά τις σπονδές του τέλους. Ο ενταφιασμός του έρωτα ήταν για εκείνη σπουδαία υπόθεση. Και η αλήθεια του το μοναδικό της κτέρισμα. Ό,τι χάθηκε τελικά ήταν μόνο λέξεις. Το είδε με τα μάτια της. Το ρευστό περιεχόμενο του αμφορέα που χύθηκε ακατέργαστο στο βυθό, τώρα διατίθεται προς μελέτη. Αλλά μόνο των ιστορικών.

Αυλαία:
Ο αμφορέας ανέγγιχτος. Τα νομίσματα τριγύρω ωστόσο, μαρτυρούν το ναυάγιο
Τζούλη Φορτούνη, Μια Ανελέητη Σπουδή Δια(Γραφής) Σε Δύο Πράξεις


 

 

Η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό από την αγάπη που περιορίζεται στα όνειρα

Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό. Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα, φτάνει στο σημείο να μη βλέπει καμιά αλήθεια ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους.

Κι έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση. Μην εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει. Και μην έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία για να απασχοληθεί και να διασκεδάσει. Έτσι φτάνει στην απόλυτη κτηνωδία, και όλα αυτά επειδή λέει συνεχώς ψέματα στους άλλους και στον εαυτό του.

Η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό από την αγάπη που περιορίζεται στα όνειρα. Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και το γενικό θαυμασμό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ’ όνειρό τους. Και να’ ναι σα μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν.

Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη. Μα σας προλέγω πως ακόμα και τη στιγμή που θα δείτε με φρίκη πως παρ’ όλες σας τις προσπάθειες όχι μονάχα δεν πλησιάσατε τον σκοπό σας, μα αντίθετα ξεφύγατε απ’ αυτόν, εκείνην ακριβώς τη στιγμή, σας το προλέγω, θα ‘χετε φτάσει στο σκοπό.



Αποσπάσματα από το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμάζοφ,


 

 

Πλατωνικός έρωτας ίσον
μαλακόν παξιμάδιον δια
τους μη έχοντας οδόντας.
Εμμανουήλ Ροΐδης

.. Ούτε καν παιχνίδι. Μηχανισμός εκπυρσοκρότησης. Αισθημάτων. Ξέρεις, δεν έρχονται εύκολα τα άτιμα. Από πού έρχονται, άραγε; Και που πάνε όταν φεύγουν; Είχα αναρωτηθεί και άλλοτε. Το σίγουρο είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν εμφανιζόταν ούτε με ειδικές επικλήσεις στο δωδεκάθεο, ούτε με θυσίες τρυφερών αρνιών ή ολονύχτιες προσευχές. Είναι που είχα κάνει αμάν να εξαφανιστούν τα δολερά, τα αφόρητα αισθήματα. Εκείνα που έφερναν μόνο πόνο. Αφόρητο. Ατελείωτο. Καλύτερα να τελειώνω μ’αυτά μια κι έξω, σκέφτηκα. Και έκοψα τις χορδές του πιάνου σε χίλια κομμάτια. Θα μπορούσαμε πάντα να απολαμβάνουμε τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του, μια βουβά συγκινητική σκακιέρα.

Οι όροι ήταν απλοί και αθεμελίωτοι. Αφού βάλεις λάδι στη φωτιά, προσθέτεις τα κρεμμυδάκια. Στη δική μας περίπτωση ήταν τυχαίες λέξεις που άφηναν επιθυμίες να αιωρούνται. Τα υπόλοιπα ήταν όλα θέμα ερμηνείας. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γαμημένα τα αισθήματα –τα περιγράφουν και ως «πεταλούδες στο στομάχι». Της προσμονής μιας αγκαλιάς, ενός αγγίγματος, καυτής ανάσας στο λαιμό. Της αδρεναλίνη του τί θα γίνει, πού και πότε; Λίγο αργότερα; Ίσως αύριο; Ίσως μεθαύριο; Ίσως ποτέ. Γιατί η προσμονή είναι ενίοτε καλύτερη από αυτό που περιμένουμε. Όταν αυτό έρθει, τζίφος. Ούτε προσμονή υπάρχει πια κι οι πιθανότητες το συμβάν να μην είναι αντάξιο των προσδοκιών υψηλές.

Ήταν ωραία. Απλά. Η ειλικρίνεια του όλα και του τίποτα. Η αλήθεια χίλιων σκέψεων μπλεγμένων κουβάρι. Παιχνίδι με τις ελαχιστότατες κινήσεις των σωμάτων. Αυτός ξάπλωνε στο κάθισμα. Εγώ σταύρωνα τα πόδια, μια δεξιά, μια αριστερά. Ακουμπιόμασταν για λίγο. Κοιτούσα τριγύρω. Μετά βαριόμουν και άνοιγα το κινητό μου στο σκοτάδι της αίθουσας. Αυστηρή επίπληξη με τη μορφή χαδιού στο γόνατο. Να προσέξω τη ασθμαίνουσα ταινία που ήταν απλώς η αφορμή να κρατήσει δυο σώματα καθισμένα δίπλα-δίπλα αγαλματάκια ακούνητα για ώρα. Τι όμορφο το δίπλα-δίπλα! Πόσο ασφαλές. Πόσο καθοριστικό. Ένα δίπλα-δίπλα που σε έκανε να νιώθεις σχεδόν σα να έχυνες. Απουσία σάρκας, γεννητικών οργάνων, έκθεσης, εμπλοκής και απεμπλοκής. Απουσία άβολων στιγμών, ανοιγοκλείσιμο διακόπτη, αναστεναγμών και υγρών. Απουσία αποροφητηκού χαρτιού, βρεγμένου σφουγγαριού, κολλώδους προφυλακτικού. Τσιγάρου πριν, τσιγάρου μετά. Αποτυχημένης πρώτης φοράς. Δίπλα-δίπλα. Απλά.

 

Ψίθυροι στο αυτί. Για την ταινία. Ξεκάθαρα. Ναι, σιγά. Χορός σωμάτων, τη μια να αγγίζονται, την άλλη όχι. Να προετοιμάζονται. Για το μετά. Για εκείνο που θα έρθει όταν η αίθουσα αδειάσει. Υποτίθεται. Τόσο απερίγραπτα κατανοητό το παιχνίδι μου. Δεν ξέρω γιατί κάποιος τόσο έξυπνος δυσκολεύτηκε να το αποκρυπτογραφήσει. Δημιουργικό εργαστήρι αισθημάτων. Προσδοκιών. Πυροδότηση εκκρίσεως ορμονών. Πάναπλο στη σύλληψη, εύκολο στην διεξαγωγή. Ελπίζω να μην κατηγορηθώ γι’αυτό, γιατί είχα μόνο αγαθές προθέσεις. Δημιουργία εκ του μη όντος. Επίφαση ειδυλλίου. Κατά φαντασίαν ρομαντική ιστορία. Δεν ήταν τίποτα σοβαρό το δίπλα-δίπλα. Άλλά ήταν παράλληλα ό,τι πιο σοβαρό μου είχε συμβεί τον τελευταίο χρόνο. Απολαυστικό, κομμένο και ραμμένο στα ασφαλιστικά μέτρα που ορίζει το συμβόλαιο που υπέγραψα μόνη μου. Δε σκόπευα επ’ουδενί να αθετήσω τους όρους. Παράξενο που δεν κατάλαβε πως το δίπλα-δίπλα ήταν όλο. Και το άτσαλο φλερτ υπήρξε για να συντηρήσει την ατμόσφαιρα του δίπλα-δίπλα. Της καβλωτικής αναμονής που πειστικά υπόσχεται ότι σε λίγο έρχεται η οριζοντίωση. Γιατί να ρισκάρει κανείς, όμως. Ήταν τόσο πλήρες και μεθυστικό το δίπλα-δίπλα, που δε θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να το χαλάσει.

Ζηνοβία Αντιδώρου

 

Μόνον ο άνθρωπος που έχει πίστη στον εαυτό του μπορεί να είναι πιστός στους άλλους.
Η αγάπη είναι μια δύναμη που παράγει αγάπη.
Η ικανότητα να αγαπά κανείς σαν μια πράξη δοσίματος,
εξαρτάται από το κατά πόσο ο χαρακτήρας του ανθρώπου έχει εξελιχτεί πέρα από την ανάγκη της εξάρτησης,
από την αγάπη του εαυτού του, από την επιθυμία να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται τους άλλους ή να συσσωρεύει.
Αγαπώ σημαίνει εγκαταλείπομαι χωρίς καμία εγγύηση,
δίνομαι εντελώς ελπίζοντας ότι η αγάπη μου θα αφυπνίσει την αγάπη στον άλλον.