Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.

Χρήστος Θηβαίος

 

Το σώμα σου ως ναός φεγγοβολάει,
στο βράχο ορθό κι ολάσπρο σαν το χιόνι.
Τις απλωτές μαγνιές σου μόνο οι χρόνοι
σαλεύουν, σαν οι αύρες τα πελάη.

Μα εντός μου εμένα αίμα θνητό κυλάει,
που πάθη αρχαία το καιν, μίση και πόνοι.
Κ' η αθανασία που τάζεις, το παγώνει
κι αναριγάω στο πέτρινό σου πλάι.

Θέλω να φύγω. Του θανάτου η μοίρα
είναι στα κόκαλά μου ριζωμένη.
Από του Ολύμπου με τραβάει τη θύρα

η ζωή του ανθρώπου η χιλιοπικραμένη.
Λύσε με πια απ' το δίχτυ σου το πλάνο,
να ζήσω, να παλαίψω, να πεθάνω.

Ο Οδυσσέας στην Καλυψώ-Λευτέρης Αλεξίου

 

Έκτωρ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ
Του έρωτα
1
Με κούρσεψαν τα χρώματα
Ο ιδρώτας στη μασχάλη σου είναι μπλε
Λιθρίνι μες στον κόλπο σου πως σπαρταράω
Για το κίτρινο
Ω η έκρηξη στο τυρκουάζ στο χρυσαφί
Όταν σου λύνω την ταινία τ’ ουρανού
Και τρέμω για το άσπρο που ενεδρεύει…
2
Ω πόσο, πόσο ήσουν ωραία
Που σπαρταρούσες
Ζαρκάδια που τα βίτσιζε ο πόθος μας
Χοροπηδούσαν τα φιλιά μου στις μασχάλες σου
Καλπάζανε που σπαρταρούσες.
3
Το κορμί σου εύξεινος λόγος του νερού
Κι η γλώσσα μου καρίνα
Να μελετά τα ρεύματα
Να μιλάει με υφάλους.
Το κορμί σου Όργανο του αγέρα
Κιθάρα του Θεού
Οι χορδές μου λιώνουνε τα δάχτυλα
Μα κρούω, κρούω και μου μιλά
Ότι εντός του κάτι αθανατίζεται.
4
Ήσουν η έξαψη του ακόντιου
Το ρίγος του σαν ήτανε να τιναχτεί
Η λάμψη του μες στον αγέρα ήσουν
Καρφωμένη τώρα μέσα μου
Ως τρέμει το καρυόφυλλο
Συνέχεια τρέμεις
Κι εγώ στη μέθην όλος.
5
Εγώ είμαι της θύελλας
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Είμαι της λαίλαπας
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Είναι που εντός μου είσαι η δίνη
Είναι που έσπασες τον άξονα
Που κράταγε την τάξη
Κι όλα γίναν ιαχές
Νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ….
8
Ω αρπίστρια του νου μου
Στις φλέβες μου άπιαστη σαϊτα
Σαν με κοιτάζεις.
9
Τι βουητό βυθού
Τι έλξη στο λαβύρινθό μου
Τ’ όνομά σου.
10
Στο κούφιο χώμα μου
Τ’ άγιο τ’ απάτητο
Τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.
11
Λες τον έρωτα δεσμώτη
Λέω τον έρωτα λυόμενο
Ο ένας καταπάνω του αλλουνού
Για τράκο κίνησαν οι δυο κουρσάροι.
12
Άμοιρη δεν το ‘ξερες
Που ήμουνα γυάλινος
Πως θα γινόμουν θρύψαλα
Πριν καν με αγγίσεις.

 

ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΕΠ’ ΩΜΟΥ

Ανίχνευα τα μέλη της
έψαχνα για πέρασμα στον κόλπο
βαθιά μουκάνιζε μινώταυρος η άβυσσος
με τα ωάρια της θάλασσας ανέβαινε
και με σαΐτες.

Στο όνομα της έξαψης ίππευε αλαλάζουσα
το δεξί βυζί κομμένο
δοσμένη στην τοξοβολία

Εγώ πεζός με το σύννεφο επ’ ώμου
με τη φλεγμονή της ανηφόρας
με μια Κολχίδα μες στο νου
κατεπάνω του στο άπειρο
Άσπρο ελάφι ο δυϊσμός βόσκαε τα μάτια μας
σκόρπια στο πάτωμα

(Απ’ τη συλλογή Ακαρεί)

ΦΑΝΕΡΟ αν και αόρατο
με μάζα αιρετική προς τη βαρύτητα
την αστροκτόνο
ζητούσε το αντισημαίνον του για να σημανθεί
κάτι που να υπάρχει ως μ η ε ί ν α ι
κι όμως να υπάρχει
Κι ήταν ανήσυχος που το ‘νιωθε όλος σκιά ο Παρμενίδης
να τον ζυγώνει αν και αόρατο :
τάχα γιατί είν’ έξω απ’ το σχήμα του ο χώρος ;

*

Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι εξωμήτριο του Χάους
Όλες οι μονάδες ρίχνονται να τον μετρούν
τον ακατάργητο
Μονοκόκαλος ελόγου του ανάμεσα στις κερασιές
ψειρίζεται πετώντας από πάνω του
τα σοφά έντομα των ταριχεύσεων



Μερσί @peleas που μας τον θυμήσατε...
@guruni το τελευταίο κομμάτι αφιερωμένο σε σένα, γιατί εσύ μου ήρθες στο μυαλό και η διάσταση του ΧΡΟΝΟΥ.... 

 

διάβασα μονοκάκαλος, ο τρισάθλιος!!

Άσχετο αλλά ο χρόνος νομίζω ότι είναι το αρχέτυπο του χώρου και της ύπαρξης  

 

@Divina Σας χαμογελαω  

 

Lanterna (Genova)

Σε Θέλω με το μαύρο σου το φόρεμα και
τ'ασημι σανδάλια, ξανά τα χείλη μου σαν
πλησιάζεις, νοτίζοντας με αλμύρα.
Στο μώλο να σφίγγεται η άβυσσος σε πέντε
κάβους μέσα, φίδι που κουλουριάστηκε
σε κεχριμπαρένιο στρώμα. Νησί ήταν ο έρωτας και
η καρδιά Αιγαίο, άσπρη και μπλε ρότα εκίνησε στη
Γένοβα να φτάσει. Δε θα σε περιμένω πια εκεί, γιατί
δεν έχεις φύγει, σαρανταένα χρόνια στην Lanterna
κεράκι μου να σβήνω, τα μάτια σου της θλίψης
σύνορα κι απρόσμενο για δύο ψυχές λιμάνι....

(2015...Του Κ για την Ε...)

 

"Ωχ"

 

Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιο κιθαρίστες

 

Ένα από τα πιο προσωπικά κείμενα που έγραψε ποτέ.
Που ήταν "ορφανό", μέχρι να βρει επιτέλους σε μένα και "σπίτι"
Από τον Κ. για την Ε.
------------------------------------------
Εγώ μισώ την καρδιά μου

Είναι άθλια η καρδιά μου.
Χρησιμοποιεί υπερβολικά ιδιώματα
το στήθος για να σου βεβηλώσει.
Ψεύδεται αναίσχυντα, για να γευτεί την κλειτορίδα σου.
Η καρδιά μου είναι μπάσταρδη.
Πουλάει στάχτες για χαρτοπόλεμο από κασμίρι.
Παρουσιάζεται σκιώδης για να σε βαπτίσει με σπέρμα.

Την καρδιά μου εγώ την μισώ.
Θέλω να την βιάσω και να την ξεθωριάσω,
να την χλευάσω και να την βασανίσω,
να την ξύσω και να την ποδοπατήσω.
Να την γεμίσω με φρίκη,
να την διακοσμήσω με μώλωπες,
κοιμησω στις τύψεις.
Να την κομματιάσω για να ταϊσω τα σκυλιά,
να την στύψω για να ξεδιψάσω τις νυχτερίδες.

Μου προκαλεί αηδία η καρδιά μου,
είναι γλοιώδης και ποταπή,
είναι άρρωστη και αποκρουστική.
Χτυπάει μόνο από αδράνεια,
πάλλεται μόνο από ζωτική ανάγκη.
Δεν αισθάνεται πόνο ή χαρά,
δεν εκπλήσσεται,
είναι κυνική και διεστραμμένη.
Δεν γνωρίζει καμιά ντροπή,
δεν αισθάνεται συμπόνια.
Είναι σκληρή σαν το ζαφείρι.
Έρπεται σαν φίδι, για να σου δαγκώσει τους γλουτούς.
Καμουφλάρεται σαν χαμαιλέοντας, για να σου γαμήσει το μυαλό.

Την καρδιά μου εγώ θέλω να την σκοτώσω,
να την αποτεφρώσω,
να την ρίξω στον υπόνομο.
Η καρδιά μου είναι μαύρη και δειλή.
Και θέλω να την κατακρεουργήσω, πριν να σε λερώσει.

Ούτως ώστε να γεννηθεί μέσα στο στήθος μου
με νέα καρδιά, ένα λουλούδι κόκκινο, απαλό.
Για να μπορέσω να το ξεριζώσω γι'άλλη μια φορά.
Έως ότου έχει αγκάθια και ευωδιάζει,
εως ότου παιδί ακόμη είναι και γιορτάζει.
Για να την φυτέψω ανθρώπινη στη ιερή γή των ματιών σου.
Και θεία ν'ανθίσει σε μια βροχή από δάκρυα...

(2007).