Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αφέντη, τόσα χρόνια που 'λειπες,
εδώ απορριγμένος - κοίταξέ με -
απάνου στην κοπριά
που 'χουν για τα χωράφια.
Αγκάθια και τσιμπούρια
μπηχτήκαν στο πετσί μου.
Τόσα χρόνια, αφέντη, και δεν είχα
σε ποιόνε να κουνήσω την ουρά μου.
Πού 'ναι τα πρωινά μας
με τη δροσιά στα δάση, τα νερά,
τα φύλλα, το κυνήγι.
τα πολύχρωμα πούπουλα στον αέρα
τα βράδια;
Καρτερώντας
κοκκάλωσαν τα μάτια μου -
δεν κλείνουν' πέτρωσε κι η τσίμπλα.
Βάλε το χέρι σου
ανάμεσα στ' αυτιά μου,
να μπορέσω να πεθάνω.
Ο αφέντης πέρασε, τον κλώτσησε,
μπήκε στα δώματα.
Σε λίγο ακούστηκε
το σφύριγμα απ' τα βέλη
που καρφώνονταν στους τοίχους.
Κι ο Άργος, εκεί, με πετρωμένη ουρά,
με πετρωμένα μάτια - να μην κλείνουν,
νεκρός απάνου στην κοπριά,
να βλέπει ακόμα - πρώτη του φορά
να βλέπει.
Γιάννης Ρίτσος
Άργος, ο σκύλος του Οδυσσέα

 

Αυτο που με συγκίνησε στην Μαρία Πολυδούρη και τον έρωτά της για τον Καρυωτάκη, όπως και στην Καίτη Γκρέυ και τον έρωτά της για τον Καζαντζίδη, ήταν ταυτόχρονα και αυτό που μου φαίνεται ολότελα τρελό κι αδιανόητο. Μήπως όπως έχει πει ο Μαζω "στον έρωτα παρανοείς, πιο πέρα από την τρέλα φτάνεις"; ή μήπως όπως το λέει το άλλο άσμα "άλλοι το λεν του κάτω κοσμου πονηριά, κι άλλοι το λεν της πρώτης Άνοιξης αγάπη" ;

Με έμφαση στο "της πρώτης Άνοιξης" και οι δύο -πλεον σχωρεμένες- ήταν κοπελες στο πρώτο τους σκίρτημα. Η μια στα 20, η άλλη στα 23 (επειδή με δεδομένη την γέννηση 1924, δεν βγαίνουν τα μαθηματικά των εξιστορήσεών της πως παντρεύτηκε, βιάστηκε και έμεινες έγκυος μετά τον πόλεμο, στα 14-15 της και ο πρώτος της γιος, γεννήθηκε το 1947) ενώ οι "Ρωμαίοι" ήταν 26 και 23 αντίστοιχα, νεαρούδια κι εκείνοι εξίσου.

Ξεκινώντας απ την Πολυδούρη, και αφήνοντας λίγο στην άκρη τα λυρικά κι αέρινα, γεμάτα φύση, δάση, άνθη και πικρία ποιήματά της, διαβάζω στο ημερολόγιό της, πιο ακατέργαστο κι ωμό απ την τέχνη που την έκανε αθάνατη, πως ο ολότερα εξωραισμένος ως το σύμπαν Τάκης της έλεγε πως είναι ένα δροσιστικό στον πόνο του και τπτ άλλο. Αφου αρχικά της μιλούσε για μια άλλη κοπέλα, τον έρωτα της εφηβείας του στα Χανιά, την Άννα Σκορδύλη, και δώσε πόνο η Πολυδούρη μες απ το άγχος αν την έχει ξεπεράσει ή οχι, προχώρησε σε μια ειρωνία προς το πάθος της, ενώ εκείνη πετούσε στα σύννεφα. Στην πορεία, παρατηρώ πως γράφει οτι συναντιούνται σχεδόν καθε βράδυ, γύρω στις 10 με 12, μιλάει για τα φιλιά του τα νυχτερινά, ενώ τις υπόλοιπες ώρες, τυπικούρες στο γραφείο και καθόλου κοινές παρέες, όπως τα ζευγάρια. Μου θύμισε έναν γκόμενο που είχα το καλοκαίρι που τελείωσα το Λύκειο, ο οποίος μου στελνε μνμ, βρισκόμασταν, βόλτες, φάσωμα κλπ, επιστροφή.
btw, ο μεγάλος έρωτας ξεκινά γύρω Απρίλη και κράτησε μέχρι τέλη Ιούνη. Και πάλι μου θυμίζει τ αγόρια στο Λύκειο, τα καμάκια που ψάχναν εμπειρίες και αν δεν έπαιρναν το σεξ, το ολο θέμα κρατούσε κανα δυο μήνες. Βέβαια ο Καρυωτάκης έμαθε πως είχε σύφιλη, και μέχρι τότε όμως, ποια η συμπεριφορά του;

Ο μεγάλος ποιητής (που ερωτεύτηκε και απορρίφθηκε απο μια πόρνη που δεν τον ακολουθησε στην Πρεβεζα) "είχε λέει χθες νεύρα πολλά, και έτσι ιδιότροπο τον αγαπάει πιο πολύ" ενώ όταν του έλεγε πως δεν θέλει να την φιλεί, εκείνος έλεγε "θέλω εγω". Λίγο αργότερα λέει πως στην ταβέρνα θα ήθελε να κάθεται στα πόδια του (αν δεν είχε κόσμο) -κινκυ αυτό Μαρία- και κορυφώνει λέγοντας "ψαχνοντας να βρει κατι που θα με χτυπήσει βαθιά" ενώ η αρχή της αγάπης του ήταν ένα ψέμα και τον βλεπει να γελά. Μετά λέει πως επειδή ο Τάκης δεν έχει ιδέες ισότητος και θέλει να πληρώνει πάντα εκείνος, τον απέφευγε και έβγαινε μ έναν φίλο της τον Χριστοφορο.
Αργότερα λέει για το βλέμμα αδιαφορίας που της ρίχνει που και που και η ίδια αναρωτιέται αν βρίσκει ευχαρίστηση στο να την βλέπει να πονά. Και κάπως σα να μαζοχίζεται μ αυτό, σα να αποδέχεται πως οκ, εγώ σ αγαπώ, εσύ οχι, δεν πειράζει. Να ήταν η δραματικοτητα και η μελαγχολία του Μεσοπολέμου; ή μήπως μια φοιτητριούλα που πρωτοερωτεύεται κι εμείς την διαβάζουμε λες και είναι καμια μεγάλη γυναίκα, ξεχνώντας πως δεν πρόλαβε καν να μεγαλώσει..

Και μετά η Γκρέυ. Εξίσου φεμινίστρια και μπροστά για την εποχή της (η οδηγός της έμοιαζε με άντρα, η Καίτη βοηθούσε οικονομικά τις τρανς στη Συγγρου, και όταν την προειδοποιούσαν φίλοι της πως στο ταδε μαγαζί που θα πήγαιναν, συχναζουν γκευ και τραβεστι, απαντούσε "χεστηκα", ενω το 2025 υπαρχουν εφηβοι που κανουν bullying σε ο,τι ξεφευγει απ τα εμφυλα στερεοτυπα. Δυναμική, ορφανή απο νεαρή ηλικία όπως η Πολυδούρη, εργαζόταν, ονειρεύονταν, έκανε παρέα με αγόρια και άντρες, και κάπου εκεί αναρωτιέσαι Πώς γίνεται όλα αυτά τα πάνε στο βρόντο, όταν έρχεται ο έρωτας;

Η Καιτάρα λοιπόν αρχικά έφαγε δυο κέρατα απ τον Στέλιο, αρχικά τον κυνηγούσε με το μηχανάκι και τον αδερφο της να τον μαζέψει, μιας και μένανε μαζί με τη μάνα του και ήταν αρραβωνιασμένοι. Στην πορεία έφαγε κι άλλο κέρατο με την Μαρινέλλα και απορριψη μαζί. Ο σχωρεμένος ταλαντούχος φαλλοκράτης, όπως φαίνεται δεν βρήκε την -σαν την μανα του- νοικοκυρά, ψαρού, αγρότισσα, υποτακτική στον Αντρα, συντροφο. Η Γκρευ ήταν ντιβα και δεν ανέχονταν. Τον έπαιζε ισότιμα με αντίποινα και νταηλίκια στο Λουξεμβούργο.
Ακόμη και σχετικά με την γνωριμία τους, εκείνη λεει πως τη ζητησε σε χορο, αργοτερα να ερθει σπιτι για φαγητό -να την εγκρινει η μανα- και στη συνεχεια, σουταρε μπροστα της την κοπελα του ως μπρουταλ φανταρος, για να την αρραβωνιαστει.
Η εκδοχη του Καζαντζιδη ήταν πως εκεινη τον ζητησε για χορο, στην πορεια να ερθει σπιτι της για καφε το πρωι (μετα απο ξενυχτι ενω η ιδια ηταν ελεγε υπναρου και για "ταρι ταρι". Τόνισε ποσο μαστορα ηταν στο κρεβατι, τι κορμι ειχε, τι προσωπο και πως ηταν μεγαλυτερη του. Δλδ, σεξ με τη μεγαλη που μου την επεσε, συναισθημα μηδεν.
Και να βλεπεις 90φευγα χρονων η Γκρευ να λεει "ηταν ο ανδρας που με εκανε πρωτη φορα να νιωσω γυναικα, ο μοναδικος, ο πρωτος ερωτας μου. και δεν ζει αυτος που θα θελα να με παρει τηλ για χρονια πολλα" και να λες ψεμα; διαφημιστικό κολπο για μια καριερα που ειχε τελειωσει δεκαετιες πριν; είχε αναγκη να μιλάει ως γιαγιουλα, κολλημενη σ εναν τυπο που ελεγε σε συνεντευξεις πως δεν θελει να θυμαται τιποτα απο εκεινη και να του κάνει μνημόσυνα;

Τεσπα, δεν είναι έρωτας αυτό, είναι εγωισμός και πάθος για αποδοχή. Το ξέρω, το δοκίμασα, δεν ωφελεί.

 

Έρωτας είναι η καρδιά που χάλασε.

Ήσυχα ξεκουρντίζεται η καρδιά, ήσυχα χαλάει.
Αρκεί να την αφήσεις
στα χέρια των ξένων.

Έρωτας είναι το ψέμα,
όλα τα ψέματα που είπαμε.
Μια πυραμίδα φτιαγμένη
από ψέματα.
Τη βλέπεις, ανήκει στον κόσμο
του αισθητού.
Μπορείς να την ανέβεις
και να την κατέβεις.
Σε κάθε της σκαλί ενταφιασμένη
μια αλήθεια.

Έρωτας είναι το πάθος
για το ανέφικτο.
Αλλά όχι με τον τρόπο του Ελύτη.
Δεν ονειρεύεσαι το εφικτό.
Δε θες αυτό που, αν το αποκτήσεις,
θα σε μεταμορφώσει σε κάτι βάναυσο.
Μακριά απ’ τη φύση σου,
κοντά στη φύση του θηρίου.

Έρωτας είναι η ευχή
που σε καταστρέφει.
Ίσως η ίδια η λαγνεία
της καταστροφής.
Αλίμονο αν δεν την δοκιμάσεις.
Κι αν δεν της ξεφύγεις, πάλι αλίμονο.

Έρωτας είναι οχτώ φορές
να πέσεις,
κι εφτά να σηκωθείς.
Οι άλλοι σε βλέπουν στο έδαφος.
Δεν ξέρουν πως έχεις στήσει αυτί.
Κάπου κοντά κυλάει το ρυάκι
της ζωής σου.
Το ακούς προτού να το γευτείς.

Έρωτας είναι να φοβάσαι.
Να φοβηθείς, αφού έχεις ήδη
σπάσει το σχήμα σου.
Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις
με ποιο σχήμα να επανέλθεις.
Βλέπεις τον κόσμο,
αλλά όχι εσένα μέσα του.

Έρωτας είναι να μη βλέπεις.

Έρωτας είναι η ενέργεια
που χάνεται.
Προορισμένη να χαθεί.
Αν τη μαζέψεις θα εκραγεί.
Καλύτερη η σπατάλη.
Καλύτερη η σπαταλημένη ζωή.
Αφού δεν γεννήθηκες για να ράβεις λίρες στο στρώμα σου.

Έρωτας είναι το εισιτήριο
στην ανυπαρξία.
Η λαχτάρα σου να μην υπάρχεις.
Εκείνες οι στιγμές, οι λαχτάρες.
Να χυθείς μέσα στον Άλλο.
Ο Άλλος να σε εμπεριέχει,
κι εσύ πουθενά.

Ο έρωτας είναι κάτι απλό.
Σου δίνω ένα φυλαχτό.
Δώσ’ μου ένα χάδι.

Έρωτας είναι ο συγγραφέας
που δεν γράφει.
Το πένθος που δεν εξατμίζεται.
Από το πένθος κι ο Πενθέας.
Η διαμελισμένη αφορμή
για τη νέα καρποφορία.
Την άνοιξη.

Έρωτας είναι τα "σε θέλω"
που είπες και σου τ’ αρνήθηκαν.

Έρωτας είναι τα τραγούδια.
Αυτά που μιλάνε για έρωτα.
Μιλάνε για σένα.
Δεν πειράζει αν δεν έχεις φωνή.
Ο βουβός σου έρωτας σου λέει "τραγούδησε".

Έρωτας είναι το μετά τον έρωτα.
Έχει μόλις χαράξει.
Κι εσύ, σαν να ’σαι αληθινός,
πονάς ακόμα.

Μου λες να γράφω.
Να μην ξοδεύομαι σε έρωτες.
Σου λέω τη φράση του Πικάσο:
πως "κάθε πίνακας
είναι ένα άθροισμα
από καταστροφές".
Όπως και κάθε ιστορία
είναι ένα άθροισμα
από έρωτες που δεν πρόλαβαν.
Κι από τους πρόωρα χαμένους.

Δεν συνάντησα ευτυχισμένους έρωτες,
αλλά συνάντησα ευτυχισμένους τσιγγάνους.
Μεθυσμένους από έρωτα.
Τον Τόνιο Κρέγκερ.
Τον Ζυλιέν Σορέλ.
Τον Γιώργο.
Τη Μαντάμ Αρνού.
Τους φίλους μου.

ΥΓ. Συνάντησα κι έναν
που δεν πίστευε στον έρωτα.
Τον πιο ερωτευμένο απ’ όλους.


| Χρήστος Αγγελάκος |

 

«”Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου” – Ο έρωτας, η αγάπη και η εξουσιαστική διαλεκτική των σχέσεων στη στιχουργική του Κώστα Τριπολίτη» (γράφει ο Σπύρος Αραβανής)

(...)Στο δίσκο «Συγγνώμη για την άμυνα» γράφει ένα από τα πιο συμπυκνωμένα στιχουργήματά του επί του σχετικού θέματος των σχέσεων: «Ωραίο πράγμα ο έρωτας/ μόνο που έχει μια δυσκολία / χρειάζονται το λιγότερο δύο / στη φαντασία του ενός», θυμίζοντας τη θεωρία του Λακάν πως ο έρωτας είναι τάση για το Ένα, κάτι που στηρίζεται στην οντολογία, στο ον και πίσω από το ον, στην απόλαυση, στο ερώτημα για το τι συγκροτεί το Ένα, δηλαδή το ερώτημα της ταύτισης ή κατά όπως γράφει ο Τριπολίτης: «Έτσι που το ένα μηδέν του άλλου/ να ‘ναι μηδέν μηδέν του μηδενός».
Συνεχίζοντας στον ίδιο «μαθηματικό-φιλοσοφικό» συλλογισμό γράφει σε άλλο τραγούδι: «Άδειασες ύπουλα το εγώ σου στο εγώ μου / πέρασες μέσα απ’ το μυαλό μου στους ιστούς / κι όταν ζητάω να ξαναβρώ τον εαυτό μου / δεν έχω πια ούτε εγώ ούτε γνωστούς / να μου θυμίζουνε το τέως είδωλό μου / Ο ένας για τον άλλο ενα και το αυτό/ κι ο ένας μες τον άλλο ένας και κρυφτό». Και πάλι ο ίδιος αδυσώπητος αγώνας για την ερωτική και ολοκληρωτική επικράτηση, η ίδια δίψα για επιβολή στον άλλο και «εξόντωσή» του.(...)

 

Ήταν ένα γλυκό σούρουπο στην Αθήνα του 1922.
Η Μαρία Πολυδούρη μπήκε σε ένα ζαχαροπλαστείο στην οδό Πανεπιστημίου. Εκεί είχε δώσει ραντεβού με τον Κώστα Καρυωτάκη.
Εκείνη έφτασε νωρίτερα και έψαχνε κάπου να καθίσει για να τον περιμένει. Το ζαχαροπλαστείο λέγονταν “Παλλάδιο” και ήταν γεμάτο κόσμο.
Δύσκολα εύρισκες τραπεζάκι άδειο. Γκαρσόνια πήγαιναν κι έρχονταν. Έντονες συζητήσεις, γέλια, φασαρία.
Η Μαρία κάθισε σε μια γωνιά στο βάθος του μαγαζιού. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Κανείς δεν την ήξερε, άλλωστε πάντα ήταν χαμηλών τόνων.
Κλεισμένη στον εαυτό της απέφευγε τις πολλές συναθροίσεις. Παρήγγειλε ένα αναψυκτικό. Έβγαλε ένα σημειωματάριο από την τσάντα της κι ένα μολύβι.
Φαίνονταν σκεπτική. Τα μάτια της ήταν συνέχεια προς την πόρτα. Περίμενε να έρθει εκείνος και η καρδιά της κτυπούσε.
Μια κοιτούσε προς την πόρτα και μια έσκυβε τα μάτια της στο σημειωματάριο, σαν να την απασχολούσε κάποιος στίχος.
Σ’ εκείνον τον ελάχιστο χρόνο που προσπαθούσε κάτι να γράψει, μπήκε εκείνος.
Δεν την έψαξε καθόλου. Σαν να ήξερε το σημείο που κάθονταν. Ούτε που κοίταξε αριστερά ή δεξιά, προχώρησε κατευθείαν προς εκείνη.
Όταν σήκωσε τα μάτια της η Μαρία τον είδε να την πλησιάζει.
ΜΑΡΙΑ – Μα πώς με ξετρύπωσες τόσο εύκολα κι ήρθες κατευθείαν σε εμένα;
Ο Κώστας της έδωσε μια ποιητική απάντηση.
ΚΩΣΤΑΣ– Τα μάτια σου σα δυο αστέρια, φώτιζαν απ’ την πόρτα και μου έδειξαν το δρόμο!!!
Εκείνο το βράδυ η Μαρία έγραψε ένα από τα καλύτερα ποιήματά της. “Μόνο γιατί μ’ αγάπησες.”
Η μια στροφή του ποιήματος έλεγε…
Μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου…
Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ' ἀγάπησες, στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα, καί σέ βροχή, σέ χιόνια, δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ' ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου, μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα, μόνο γι' αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο, κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα, μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.
Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν, μέ τήν ψυχή στό βλέμμα, περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο, τῆς ὕπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα, γι' αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη, στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη, μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες, ἔζησα, νά πληθαίνω, τά ὀνείρατά σου ὡραῖε, πού βασίλεψες, κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω, μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες...

Οἱ τρίλιες πού σβήνουν, 1928​

 

Δεν θυμάμαι αν το έχω ανεβάσει πάλι εδώ ή σε κάποιο άλλο νήμα...
Αλλά κάθε φορά που το διαβάζω με συγκινεί...
Εμείς οι γηραιότεροι, Εγώ τουλάχιστον, στο πέρας των δεκαετιών έχω γίνει πιο ευσυγκίνητος και συναισθηματικά ευαίσθητος

Το 1973, μόλις δύο χρόνια πριν από το τέλος της ζωής του, ο Νίκος Καββαδίας ερωτεύτηκε παράφορα τη Θεανώ Σουνά.
Ήταν ένας έρωτας καταδικασμένος καθώς η Θεανώ Σουνά ήταν μια όμορφη φιλόλογος μόλις 25 ετών.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Καββαδία να της γράφει ερωτικά γράμματα και να της αφιερώσει δύο από τα ωραιότερα ποιήματά του. Το "Fata Morgana" και το "Πικρία"

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.
Το ίδιο κι εγώ.

Χθες δεν πρόλαβα να καθίσω στο τραπέζι κι ένα τηλέφωνο
με κατέβασε στο λιμάνι. Στις εφτά που σαλπάραμε, δεν
μπορούσα να περπατήσω από την κούραση. Η παρηγοριά μου
ήταν η «ώρα» σου. Η λύπη μου ότι δεν κυβέρνησα ούτε στιγμή
το καταπληκτικό Θαλασσινό σκαρί, το κορμί σου.

Από δειλία και ατζαμοσύνη σήκωσα το κόκκινο σινιάλο της Ακυβερνησίας.
Είδα χθες, πολλές φορές την κοπέλα της πλώρης:
Τη λυσίκομη φιγούρα να σκοτεινιάζει, να θέλει να κλάψει.

Σα να ‘χε πιστέψει για πρώτη φορά ότι πέθανε, ο Μεγαλέξανδρος,
όμως το Καρχηδόνιο επίχρισμά του έμενε το ίδιο λαμπρό.
Με το αυτοκρατορικό κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός.
Βελούδο που σκεπάζει ιερὸ δισκοπότηρο.
Όστρακο ωκεάνιο αλμυρό. Κρασί βαθυκόκκινο που δίνει
δόξα στο κρύσταλλο. Πληγή απὸ κοπίδι κινέζικο.
Αστραπή. Βυσσινί ηλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα της πίστης μου.
Ανοιχτὸ σημάδι του έρωτά μου
Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου
Σε αγκαλιάζω.

Κόλιας

 

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.

~*~ Οδυσσέας Ελύτης, απόσπασμα από το "Μονόγραμμα" ~*~

 

Μάνος Λοϊζος ~ Πόσο σ΄ αγαπώ

 

"-Είμαι ένας δειλός, είπε.

Μη με διακόπτεις, έχω ανάγκη
από την ειλικρίνεια εκείνη που δεν ξέρει
από αισθηματολογίες, τύπους.
Τη γοργή και ψυχρή ειλικρίνεια.

Παράτησα τη Νίνα από καθαρή δειλία,
μιαν επαίσχυντη λιποταξία απέναντι στη ζωή.

Θαρρώ πως την παράτησα γιατί την αγαπούσα.
Το καταλαβαίνεις αυτό; Όχι, φυσικά.
Είναι από κείνα που δοκιμάζει κανείς
μα που δεν τα καταλαβαίνει.

Ήθελα να την κάνω ευτυχισμένη,
αυτό είναι, ένιωθα την πυρωμένη ανάγκη
να της δώσω το μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχίας,
πλούτο, χαρά, ηδονή, τρέλλα, ό,τι μπορεί να γνωρίσει
στον ανώτατο βαθμό ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη.

Είταν παράλογο, μαθηματικά αδύνατο. Δεν είν' έτσι;

Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως με τα μέσα μου
δε θα μπορούσα ποτέ να κατορθώσω τίποτα, το παραμικρό.

Σφούγγισε με το μαντήλι του
το ιδρωμένο μέτωπό του και συνέχισε:

-Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως αν μείνω ακόμα λίγο,
θα είναι πολύ αργά.

Ο έρωτας, άκουσέ με, είναι ένα πάθος εγωιστικό,
έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν.

Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου
υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι' όχι άλλος.

Αν ένας άλλος μπει στη μέση, που έχει ωστόσο
περισσότερες πιθανότητες να το κατορθώσει,
εσύ δεν αποσύρεσαι, επιμένεις.

Γιατί;

Γιατί στην ευτυχία
του αγαπημένου σου προσώπου
δε βλέπεις παρά την πραγμάτωση
της δικής σου ευτυχίας,
να γιατί.

Η φιλοσοφία μου, καθώς βλέπεις,
είναι απάνθρωπη,
ας με αναθεματίσουν.

Ξέρω, ξέρω, η Τέχνη έχει πλάσει εκείνους
που αυτοθυσιάζονται ωραία-ωραία
για να ευτυχίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Φιλολογία αναίσχυντη!

Ο έρωτας είναι πάθος, και το πάθος,
σαν κάθε φυσική δύναμη, δεν υποχωρεί.

Όταν υποχωρήσει, είναι κακό σημάδι,
σημαίνει πως το συναίσθημα σταμάτησε
μεσοδρομίς, στο βαθμό μιας χλιαρής θερμοκρασίας,
και ζητάει ν' αναισθητήσει
με το ναρκωτικό της αυταρέσκειας.

Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός."


| Άγγελος Τερζάκης |«Δίχως Θεό» (απόσπασμα)

 

Γυναίκα

Ω πευκώνα μου, εσύ, απέραντε, φλοίσβε των

παρόχθιων κυμάτων, σιγανό πηγαινέλα των φώτων,

της εκκλησιάς καμπάνα κατάμονη, στάλα εσπερινή

που ραντίζεις τα δικά σου τα μάτια, παναγιά μου,

κουκλί μου πεντάμορφο, της στεριάς αχιβάδα,

μέσα σου εσένα τραγουδάει το χώμα!

Μέσα σου τραγουδάν τα ποτάμια, και η ψυχή μου

πλέει μαζί τους και πάει όπου εσύ θέλεις και όπου

εσύ αγαπάς. Χάραξε μου ένα δρόμο στο τόξο εδώ των

προσδοκιών σου, κι εγώ, μέσα σε παραλήρημα,

εξαπολύω των βελών μου τα σμήνη.

Κι εγώ βλέπω εδώ τώρα γύρω μου να με σφίγγει της

ομίχλης σου η ζώνη και η σιωπή σου να πνίγει τις

αλαφιασμένες μου ώρες, σε ξέρω, είσαι εσύ, με τα

πέτρινα χέρια σου, διάφανη εκεί όπου δένουν οι

φελούκες των φιλιών μου κι όπου φωλιάζουν οι

κάθυγροι πόθοι μου.

Ω εκείνη η μυστηριακή φωνή σου όπου την

αβγαταίνει και τη λυγάει στα δυο η αγάπη, καθώς

αντιλαλεί το σούρουπο και σβήνει πέρα! Έτσι σε

μύχιες ώρες έχω ιδεί κι εγώ στον κάμπο τα στάχυα να

λυγάνε απ’ το στόμα του ανέμου.
_________

Pablo Neruda

 

Όπως ήμουν ξαπλωμένη πάνω σου
με τα ρουθούνια σφραγισμένα από το δέρμα σου

σκεφτόμουν αν έσβηνα, έτσι θα ήθελα να σβήσω,

αντίθετα με όλους τους άλλους,
με μια εισπνοή.

Και αυτό για να μην εκπνεύσω
το ποσό σ’ αγαπώ
και φανεί σαν απρέπεια.


| Ελένη Ντούξη | Δεύτερο σκαλί |

 

         

♥️♥️♥️♥️ by margarita_nikolayevna posted 21 Φεβρουαρίου 2025 at 21:57