Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Εκλεκτικές συγγένειες

Όλοι εμείς οι συγγενείς
είχαμε φέρει ντόρτια
στο παιχνίδι με τα πούλια,
παγώνει σε μονά φλιτζάνια όμως ο καφές
στο καφενείο χωρίς όνομα
στην οδό Αρίστου Τέλους.
Εκλεκτική συγγένεια λοιπόν σημαίνει,
κρύβω άσσους σε μανίκι δίχως χέρι,
ενώ σε ειδική αίθουσα υποδοχής
σερβίρεται κονιάκ και κουλουράκι.
Στον προθάλαμο κάποιος χτυπάει νούμερα
στο μπράτσο εραστών, που γίναν δήθεν φίλοι.
Γιατί άραγε λαχανιάζουμε άδικα μέσα στους αιώνες
εμείς οι εκλεκτοί εκλεκτικοί
χωρίς γένος χωρίς φύλο,
που τρέχουμε γυμνοί μέσα σε γυάλα,
που σμίγουμε κρυφά, φθηνά και με ντροπή
σε παχιά μαξιλάρια από πούπουλα
κύκνων που ραμφίζουν
για λίγο στην σιωπή,
για πάντα στο κενό.
Όλοι εμείς οι συγγενείς
που στο λήμμα αγάπη
διαβάζουμε πάντα λάθος
το συνώνυμο.


( Χλόη Κουτσουμπέλη )

 

Τρία ποιήματα για την Κρις

I

Πολύ πιο πέρα από το «μέσο-
στράτι απάνω της ζωής μας»
υπάρχει μια περιοχή του έρωτα
ένας λαβύρινθος πιο πολύ διανοητικός από μυθικός
όπου είναι δυνατόν να υπάρχεις
αργόσυρτα ευτυχισμένος
χωρίς τον παραληρηματικό μίτο της Αριάδνης
χωρίς αφρούς, χωρίς σεντόνια ή μηρούς.
Όλα καλύπτονται από μιαν ανάκλαση του δειλινού
τα μαλλιά, το άρωμά σου, το σάλιο σου.
Κι εκεί στην άλλη τη μεριά σε κατέχω
την ώρα που εσύ παίζεις με τη φίλη σου
της νύχτας τα παιχνίδια.

ΙΙ

Στην πραγματικότητα λίγο με νοιάζει
που το στήθος σου κοιμάται
στη γαλάζια συμμετρία του άλλου στήθους.
Εγώ θα το είχα συνθλίψει
για να το γαργαλήσω τρίβοντάς το
και θα είχες γελάσει και δικαίως
όταν το αναγκαίο και το αναμενόμενο
θα ήταν οι λυγμοί σου.

ΙΙI

Θα μου άρεσε να πίστευες
πως αυτό είναι το γελοίο παιχνίδι
των επανορθώσεων
με το οποίο παρηγορούμαι στην απόσταση.
Συνέχισε λοιπόν χορεύοντας
στον καθρέφτη του άλλου σώματος
αφού θα έχεις πια χαμογελάσει
μόλις για μένα.


( Julio Cortasar )

 

Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω
Φόρεμα να σε ντύσω

Μένει μόνο ο ύπνος μου να σε δέχεται
Στις μυστικές του κρύπτες
Στις ανεκπλήρωτες διαθέσεις του
Να σε μαζεύει λίγο λίγο
Σταγόνα σταγόνα μέσα στις φούχτες μου
Τόσο θρυμματισμένα τόσο επώδυνα,
Σαν ένα καθρέπτη ραγίζοντας στο πρόσωπό μου

Έτσι ράγισες έτσι νυχτώνεις
Σβήνοντας ένα ένα όλα τα φώτα
Να γίνει η μεγάλη σιωπή
Να γίνει η μεγάλη στέρηση
Τίμημα της πολλής αγάπης
Τίμημα της πολλής στοργής

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973) του Αλέξη Τραϊανού

 

Αναμονή

Η αγάπη μου θά ’ρθει, ναι,
θ’ ανοίξει την αγκάλη της, θα με κλείσει μέσα,
θα καταλάβει τους φόβους μου, θα δει που έχω αλλάξει.
Μέσ’ απ’ το χυμένο σκοτάδι, από την πίσσα μέσα της νύχτας
θα κλείσει δίχως να κοντοσταθεί με δύναμη την πόρτα του ταξί,
τις σκάλες θ’ ανεβεί με το αμυδρό φως του φακού της
που ’χει για μπαταρίες τον έρωτα και την ευτυχία της αγάπης,
λαχανιασμένη θ’ ανεβεί επάνω, όχι, την πόρτα δεν θα τη χτυπήσει,
θα πάρει το χέρι μου στα χέρια της,
και όταν θα ρίξει το παλτό της στην καρέκλα,
αυτό θα πέσει στο πάτωμα – ένας σωρός χρώματος μπλε.


( Yevgeny Yevtushenko )

 

Η ουλή

Η πληγή θρέφει, τα χείλη της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά
κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι,
μια ρόδινη ουλή που σκύβει και τη φιλάει.
Όλοι αγαπούν τα τραύματα τους.
Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα,
ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν,
μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.
Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και, σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει,
σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν, τα βαθιά, σκοτεινά τραύματα τους.


( Επαμεινώνδας Γονατάς )

 

Τι λένε οι δρόμοι, οι σκάλες, οι διάδρομοι

Πίστευαν και οι δύο ακράδαντα
ότι ένα ξαφνικό πάθος τους ένωσε.
Μια τέτοια βεβαιότητα είναι ωραία,
αλλά η αβεβαιότητα είναι ακόμη πιο ωραία.
Αφού δεν έτυχε να συναντηθούν ποτέ στο παρελθόν, ήταν πεπεισμένοι
ότι τίποτα δεν είχε υπάρξει μεταξύ τους.
Αλλά τι λένε οι δρόμοι, οι σκάλες, οι διάδρομοι –
μήπως είχαν προσπεράσει εκεί ο ένας τον άλλον ένα εκατομμύριο φορές;
Θα ’θελα να τους ρωτήσω
αν θυμούνται –
τη στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματα τους
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;
Ίσως ένα «συγγνώμη» που ειπώθηκε μέσα στο πλήθος;
Ένα κοφτό «λάθος νούμερο» στο ακουστικό του τηλεφώνου; –
Αλλά ξέρω την απάντηση.
Όχι, δεν θυμούνται.
Θα τους ξάφνιαζε αν μάθαιναν
ότι η τύχη έπαιζε μαζί τους
για χρόνια.


( Wislawa Szymborska )

 

Αλά Τσάπλιν

Θα πάρουμε ήρεμοι τα μέτρα μας,
ευχαριστημένοι με τις τόσο τυχαίες παρηγόριες
καθώς ο άνεμος αφήνεται
σε ολισθηρές και τόσο ευρύχωρες εσοχές.

Γιατί μπορούμε ακόμη τον κόσμο ν' αγαπούμε, εμείς που
έναν μικρό λιμασμένο γάτο βρίσκουμε στο σκαλί, κι έχouμε
κάποια κρυφή γωνιά γι' αυτόν πέρα απ' των δρόμων τη μανία,
η μια κρυψώνα σε κάποιου κουρελή την αγκαλιά.
...
Από μια άποψη οι κηδείες μας δεν είναι τολμηρότητα.
Μπορούμε να σας απoφύγoυμε, όπως τα πάντα εκτός απ' την καρδιά:
Τι μας δικάζει αν συνεχίζει η καρδιά να ζει.


( Harold Hart Crane )

 

Η άγκυρα

Έμεινα μόνη μέσα στη νύχτα:
έχω στο πρόσωπο τη γεύση του κλάματος σου,
γύρω από το πρόσωπο
η σιωπή- που στον κρότο
της πόρτας που έκλεισε πάλι, σε μεγάλους κύκλους
ξαναεμφανίζεται.

Αργή στο σκοτεινό νερό
της καρδιάς-
αργή και βέβαιη,
ανάμεσα σε βυθισμένα φύκια,
στις αντηχήσεις των καταιγίδων, στα μεγάλα ρεύματα,
στις υγρές γιρλάντες κυμάτων,
μέσα στα βυθισμένα
βράχια-

Αργή και σίγουρη
μέχρι τις μυστικές αμμουδιές που κείτονται
στο βάθος της ύπαρξης-
επίμονη, πιστή, με τα τρία μπράτσα της
φωτεινά
εισδύει η άγκυρα των λέξεων σου:
- Εσύ περίμενε με-.


( Antonia Pozzi )

 

Ο έρωτας ενός βουσμάνου

Λες πως εμείς οι βουσμάνοι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε,
oι ζωές μας είναι πολύ ανιαρές: συνεπώς
αφήνουμε να χαθεί η στερούμαστε αυτή την εκλεκτή αίσθηση
που ανυψώνει αρκετούς άνδρες πάνω
από τους συντρόφους τους, που τους ξεχωρίζει
σαν αγγεία εξαιρετικής κατασκευής
- το αποκορύφωμα της αγγειοπλαστικής τέχνης -
τοποθετημένα χωριστά πάνω στο ράφι.
Έτσι, είναι κάτι περισσότερο από την κοινή πορσελάνη
και κάτι παραπάνω από θηρίο με ανθρώπινο προσωπείο
που, ψάχνοντας, βρίσκει τον ευγενή εαυτό του
διπλοκαθρεφτισμένο στα μάτια μιας γυναίκας!

Ωστόσο αυτά τα πράγματα έχουν και το αντίτιμο τους:
Γιατί, συχνά, και μόνο το άγγιγμα αρκεί για να τσακίσει
αυτά τα αγγεία εξαιρετικής τέχνης.


( Barcroft Boake )

 

Ερωτική επιστολή του Πάμπλο Νερούδα προς την Ματίλντε Ουρούτια :

Αγαπημένη μου γυναίκα,
υπέφερα όσο έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν πόνο και θλίψη,
η ευτυχία όμως που νιώθω τώρα που σ’ τα προσφέρω είναι τεράστια σαν μια σαβάνα.
Εγώ, όμως, με μεγάλη ταπεινοφροσύνη έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα από ξύλο:
τους έδωσα τον ήχο αυτής της στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου.
Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες,
εσύ κι εγώ έχουμε κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς δένδρων,
κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί τις μεταβολές του νερού και του καιρού.
Πήρα αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι,
τη ματσέτα και τον σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια,
ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους.

 

Τὸ βλέμμα

Τὸ βλέμμα σου
θείων ἐρώτων διάστασις
μὲ σφάζει καὶ μ᾿ ἀνασταίνει ταυτόχρονα
ἕνα θαῦμα θέλω νὰ ζήσω
καὶ νὰ κλείσω τὴ ζωή μου σ᾿ αὐτὸ
δεῖξε μου μονοπάτι νὰ γίνω
ἐσύ.

Γεώργιος Πολίδης