Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ερωτική επιστολή του Τζόνι Κας προς την σύζυγο του Τζουν :

Γεια σου Τζουν, έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις. Όπως έχεις και με μένα.
Μπορεί η φωτιά και ο ενθουσιασμός να έχουν φύγει τώρα που δεν βγαίνουμε έξω στον κόσμο να τραγουδάμε.
Όμως, το φλεγόμενο δαχτυλίδι ακόμα καίει γύρω μας, διατηρώντας την αγάπη μας πιο καυτή και από κόκκο πιπεριού.

 

Για κάποιο λογο το απεχθανομαι αυτό το ποίημα απο τοτε που το πρωτο διάβασα στην τριτη λυκείου.

 

Ερωτική επιστολή του Έρνεστ Χεμινγγουέι προς την Μαίρη Γουέλς :

Αγαπημένη μου, αυτό δεν είναι παρά μια υπενθύμιση του πόσο σ’ αγαπώ.
Δειπνήσαμε εδώ με τα παιδιά, αν και δεν υπήρχε τίποτε αλκοολούχο για να ολοκληρωθεί η βραδιά.
Ο Στίβι γράφει ένα γράμμα στην κοπέλα του στην Αμερική…
Μου διαβάζει αποσπάσματα και εγώ είμαι ευτυχισμένος και γουργουρίζω σαν ένα γέρικο θηρίο της ζούγκλας επειδή σε αγαπάω και με αγαπάς.

 

«Όταν η αγάπη γίνεται διαταγή, το μίσος μπορεί να γίνει ευχαρίστηση»

Henry Charles Bukowski

 

The only obsession everyone wants: 'love.' People think that in falling in love they make themselves whole? The Platonic union of souls? I think otherwise. I think you're whole before you begin. And the love fractures you. You're whole, and then you're cracked open.

PHILIP ROTH, The Dying Animal

 

Strange, what loves does
So strange, what love does
So strange, what love does
So strange, what love does
When your all alone
Strange, what flies with ghosts of love

 

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν οι φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης,-
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Κ. Π. Καβάφης

 

Προτιμώ την μοναξιά από την τρέλα του έρωτα σου.. ένα μυαλό ήσυχο και νεκρό παρά ζωντανό και ξεγραμμένο.

Έχω βάλει ένα ουίσκι και παίζω το τσιγάρο στα δάχτυλα μου..είναι κάποιες βραδιές που γυρίζω άθελα μου σε σένα.. σαν τιμωρία μοιάζεις. Σαν μια γαμημένη τιμωρία έρχεσαι στο μυαλό.. ένας καναπές άδειος και κάτι δυο ηλίθια ψιλοπράματα σου που επιμελώς κρυμμένα βρίσκονται εδώ και κάτι χρόνια στο τελευταίο συρτάρι.. Ποτέ μου δεν κρατούσα από καμιά πράματα, αν το έκανα αυτό θα είχα φτιάξει μια συλλογή από αναμνήσεις. Τα δικά σου όμως ξεχάστηκαν εκεί.. Θυμάμαι που σου άρεσε να μου γράφεις.. μακροσκελή γράμματα που ποτέ μου δεν διάβασα, τα έχω κρατήσει όμως, κάποια στιγμή θα τα διαβάσω, με κουράζει να διαβάζω το οτιδήποτε το ξέρεις..

Μετά από σένα πέρασαν πολλές.. αρώματα, γαμήσια, γέλια, πιώματα. Κάθε καινούργια γνωριμία το ίδιο ταξίδι.. λες και ήθελα να πάρω από την κάθε μία κάτι διαφορετικό.. λες και έλεγα «Πως σκέφτεσαι; Χμμμμμ στα αρχίδια μου πως σκέφτεσαι θα σου γαμήσω το μυαλό, θα στα αλλάξω όλα, θα σε κάνω πουτάνα, πριγκίπισσα, ερωμένη, τρελή και μόλις γίνεις ένα μικρό τρελό Δεγαμινιωτάκι, όταν δεν θα έχω κάτι άλλο να πάρω από εσένα θα φύγω..». Θα φύγω γιατί στην ζωή μου βαριέμαι τα πάντα.. μα πιο πολύ βαριέμαι τον ίδιο μου τον εαυτό… Και ήρθαν πολλές μετά από σένα. Όμορφες, άσχημες, ψηλές, κοντές, με μάτια υπέροχα μαύρα κατασκότεινα και άλλα ανέκφραστα ανοιχτά.. Ήρθαν γυναίκες πληγωμένες και κοριτσάκια που νόμιζαν πως ήταν άλλη μια απλή περίπτωση.. Είναι στο αίμα μου ξέρεις αυτή η τρέλα.. Πέρασαν πολλές.. Άλλες με βοήθησαν να γράψω ένα καλό κείμενο και άλλες δεν είχα διάθεση να πω ούτε μια αράδα.. ήθελα κάθε στιγμή να την περνάω μαζί τους..

Υπήρχε και εκείνο το Θεριό μου που κοιμόταν, ξέρεις εσύ.. Κάποτε το είχες ξυπνήσει, θυμάσαι; Το φόβισες πως θα με χάσει από δίπλα του και έκανε τα πάντα για να σε διώξει.. έχουμε περίεργη σχέση εμείς οι δυο.. πάντα νομίζω πως είμαι μόνος και πάντα είναι σε μια γωνία και με παρακολουθεί.. Θυμάμαι, εσένα να με κοιτάς και κείνο να με τραβάει πίσω.. Ακόμα και τώρα προσπαθεί να με αποσυντονίσει κάθε φορά που σε φέρνω στο μυαλό… είναι και αυτό το μυαλό μωρό μου, ξέρεις, πράμα περίεργο.. όσο περνούν τα χρόνια που έχω να σε δω τόσο λιγότερα πράματα θυμούμαι από σένα.. λες και κάθε χρόνος που περνά το Θεριό μου επίτηδες μου παίρνει ένα ακόμα..

Προχθές μύρισα ένα υπέροχο άρωμα και δεν ήταν το δικό σου.. Φίλησα δυο υπέροχα χείλη και μάντεψε! δεν ήταν τα δικά σου.. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια ήρθαν στην ζωή μου κοριτσάκια που σου έμοιαζαν.. λες και πάντα τις διάλεγα, χωρίς να το θέλω, για να μου θυμίζουν κάτι από σένα..

Ξέρεις φοβάμαι πως πρέπει να πάω παρακάτω, πως πρέπει να σε αφήσω κάποια στιγμή γιατί δεν μου κάνεις καλό.. Ερωτεύομαι εσένα σε άλλα πρόσωπα και μετά κείνες μου λένε τελικά τι ήθελες από μένα και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω.. Τι ήθελα.. Μακάρι μικρή μου να ‘ξερα και εγώ τι διάολο ήθελα να σου το πω και σένα.. συναισθηματικά νεκρός, σωματικά κουρασμένος και με ένα Θεριό να γυροφέρνει μέσα στο μυαλό μου.. φοβάμαι.

Φοβάμαι πως τα χρόνια περνούν και θα ποθάνω μόνος.. ένα πρωινό που δεν θα διαφέρει από τα άλλα, τίποτα δεν θα αλλάξει εκείνη την μέρα..

Ίσως το μάθεις κάποτε, ίσως και όχι.. Ίσως ένα βράδυ κοιτώντας το αγαπημένο σου αστέρι νιώσεις μια περίεργη θλίψη στην ψυχή, ίσως και όχι.

Ίσως κάποτε βρω το θάρρος να σου πω τα ανείπωτα, ίσως και όχι..

Εγώ ακόμα πιστεύω σε παραμύθια και ας μου λένε οι γνωστοί πως ποτέ δεν υπήρξες στην πραγματικότητα.. Εγώ είμαι σίγουρος πως σε βρήκα, κάποια χρόνια πριν.. στα μαύρα μάτια διαφόρων γυναικών και στα ξερακιανά χέρια που ίσα ίσα κλείνουν το μεγάλο κορμί μου..

Θυμάμαι πως σε γνώρισα όμορφή μου πριγκίπισσα και κοιτούσες προς εμένα, θυμάσαι;

Θέλω να σε θυμηθώ άλλη μια φορά απόψε μα το Θεριό μου με αγριοκοιτάζει..

Μείνε λίγο ακόμα ΕΔΩ. Έστω και σαν μια γαμημένη σκέψη στο μυαλό μου, μείνε λίγο ακόμα εδώ. Τίποτα δεν έχει μείνει που να σε θυμίζει, με ακούς; τίποτα…και είναι αυτό το τίποτα που μου φωνάζει πιο δυνατά από χίλιες σιωπές σου.

Δε-γαμεί-νιώτης Δημήτρης.

 

Ανεπίδοτο ραβασάκι στη Ν. ( 1974-1998 R.I.P. )


Θα θελα να στάξω στη πλάτη σου, όλο το αίμα που μου ρέει στις φλέβες
και να σ'αφήσω κατάσαρκα πέντε ουρανούς και μια εγκατάλειψη...
Πάνω στα χαρτιά μου χορεύει μια φωτογραφία σου κι ένα δαχτυλίδι, ότι περίσσεψε από σένα...
Στο κρεβάτι μου αναπαύεται το ζωντανό φάντασμα κάποιας που εσύ δεν είναι...

Ώρα 02.58, ερωτοτροπεί με το παράθυρο μου η βροχή, το παραπαίδι του Χάρου...
Πριν έρθω να σε ψάξω, θύμισε μου να του πω ότι είναι μεγάλος καριόλης...
Μπήκε στη τσέπη σου εκείνη τη στιγμή που δεν σε πρόσεχα και σε ξεμυάλισε αγάπη μου νωρίς...

( Τ_S ... 2003 )

 

Πᾶνε δυὸ μῆνες ποὺ ἔφυγα κ᾿ ὅμως δὲν σοὔχω γράψει
τὰ λόγιά μου πὼς ξέχασα θὰ λὲς «Πάντα ἐσὺ θἆσαι
ἡ πολυαγαπημένη μου ὅσο μακριὰ κ᾿ ἂν πάω!»
Κ᾿ ὅμως τὸ ξέρω ἐγὼ καλὰ πὼς πάντα μὲ θυμᾶσαι.
Πῶς ὅταν τὶς θολὲς βραδυὲς στὴν κάμαρά σου μόνη
κεντώντας τ᾿ ἄσπρα ροῦχα σου κάνεις σκυφτὴ νυκτέρι
σκέφτεσαι τὰ γλυκόλογα ποὺ θὲ νὰ λέῃ τὸ γράμμα
ποὺ ὁ ταχυδρόμος αὔριο στὴν πόρτα σου θὰ φέρη.
Τὸ γράμμα ποὺ κάθε πρωὶ γράφω καὶ δὲ σοῦ στέλνω
κ᾿ ἔτσι περνᾶν ἀβάσταχτα οἱ θλιβερές σου μέρες
καὶ πᾶς σιγανὰ στὴν παναγιὰ δεόμενη γιὰ μένα
ποὺ ἀλύπητα μὲ δέρνουνε οἱ μανιασμένοι ἀγέρες.
Κ᾿ ἴσως νομίζεις τώρα ἐσὺ πὼς κάποιαν ἄλλη ἀγαπῶ
βαθειά, τρανήν, ἐξωτική, ἐβρῆκα ἐδῶ στὰ ξένα
ποὺ μ᾿ ἔχει δέσει πεια σφιχτὰ καὶ μ᾿ ἔχει μαγεμμένο.
... Καὶ σκέφτομαι τὰ μάτια σου θολά, πλημμυρισμένα,
ὅμως, ἂν μπόραες γιὰ νἀρθῇς στὴν ἄθλια κάμαρά μου
σκυμμένο θὲ νὰ μ᾿ ἔβλεπες ἀπάνω σ᾿ ἕνα γράμμα
νὰ σκέφτομαι ... νὰ μὴ μπορῶ ... νὰ θέλω νὰ σοῦ γράψω
καὶ σκίζοντάς το νὰ ξεσπᾶ σ᾿ ἕνα θλιμμένο κλάμμα.

ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΛΧΑΛΑΣ

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας,
τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. φύλλου 173, 10 Μαρτίου 1929.

 

You know, I think everybody longs to be loved, and longs to know that he or she is lovable.
And, consequently, the greatest thing that we can do is to help somebody know that they're loved and capable of loving.

FRED ROGERS