Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Πάντα αυτό!  

 

"Φοβούμαι και σένα και το δεσποτικό σου μεγαλείο. Το πάθος, το ξελόγιασμα που ανάβεις μέσα μου τα νιώθω σαν μια σκληρότητα ανήμερου θηρίου. Μα τι ηδονή στο βάσανο που μου προξενείς! Η απόλαυση μεταβάλλεται σε βασανιστήριο, και το βασανιστήριο σε χαρά. Από σένα θα δεχόμουν σιωπηλά το πιο σκληρό φέρσιμο. Κι αυτός ακόμα ο θάνατος θα'ταν έκσταση αν ερχόταν από σένα. "

Leopold Masoch - Σκληροί έρωτες (Η μαυρη τσαρίνα)

 

"I love you also means I love you more than anyone loves you, or has loved you, or will love you, and also, I love you in a way that no one loves you, or has loved you, or will love you, and also, I love you in a way that I love no one else, and never have loved anyone else, and never will love anyone else."

- Jonathan Safran Foer

 

Από τα λίγα πράγματα που μου αρέσουν στον Χριστινισμό είναι η μη εφαρμοσθείσα από την ίδια την θρησκεία ρήση ''Αγαπάτε αλλήλους''....

 

Αχ κοπέλα μου, λυπήσου με! Νιώθεις δυστυχισμένη. Αλίμονο, Αλίμονο, δεν ξέρεις τι είναι δυστυχία! Αχ, ν'αγαπάς μια γυναίκα! Να είσαι ιερωμένος! Να προκαλείς το μίσος! Να την αγαπάς παράφορα, με όλη σου την ψυχή, να νιώθεις ότι για το παραμικρό της χαμόγελο θα έδινες το αίμα σου, τα σωθικά σου, την υπόληψη σου, τη σωτηρία της ψυχής σου, την αθανασία και την αιωνιότηα, αυτή τη ζωή και την άλλη· να λυπάσαι που δεν είσαι βασιλιάς, μεγαλοφυΐα, αυτροκράτορας, αρχάγγελος, θεός για να έχει εκείνη έναν τρανότερο σκλάβο στις διαταγές της· να την αγκαλιάζεις νύχτα και μέρα με τα όνειρα και τις σκέψεις σου. Να τη βλέπεις ερωτευμένη με τη στολή ενός στρατιώτη, και εσύ να έχεις να της προσφέρεις μόνο ένα ελεεινό ράσο, που της προξενεί μόνο φόβο και αηδία. Να είσαι παρών, ζηλεύοντας παράφορα, την ώρα που εκείνη σκορπίζει απλόχερα τους θησαυρούς του έρωτα και της ομορφιάς της στα πόδια ενός άθλιου ελαφρόμυαλου! Να βλέπεις αυτό το κορμί, που στη θέα του καίγεσαι, αυτό το στήθος που έχει τόση γλύκα, αυτή τη σάρκα να πάλλεται και να κοκκινίζει στα φιλιά ενός άλλου! Ω, ουρανοί! Ν'αγαπάς το πόδι της, το μπράτσο της, τον ώμο της, να σκέφτεσαι τις γαλάζιες φλέβες της, το μελαψό της δέρμα, αλλά να σφαδάζεις νύχτες ολόκληρες στο πάτωμα του κελιού σου, να βλέπεις όλα τα χάδια που ονειρεύτηκες για 'κεινη να καταλήγουν σε μαρτύριο, πως το μόνο που κατάφερες να κάνεις ήταν να τη ξαπλώσεις σε δερμάτινο κρεβάτι (του βασανιστηρίου). Αχ, όλα αυτά είναι πραγματικές τανάλιες, πυρωμένες στη φωτιά της Κόλασης. Μακάριος αυτός που τον πριονίζουν ανάμεσα σε δυο σανίδες, που τον διαμελίζουν τέσσερα άλογα! Ξέρεις τι μαρτύριο είναι νύχτες ολόκληρες το αίμα σου να κοχλάζει, η καρδιά σου να σχίζεται, το κεφάλι σου να ραγίζει! Τα δόντια σου να δαγκώνουν τα χέρια σου; Βασανιστές παθιασμένοι να σε γυρίζουν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, να καίγεσαι από έρωτα, από ζήλια και από απελπισία. Έλεος κορίτσι μου! Μια στιγμή ανάπαυλας, έστω! Λίγη στάχτη πάνω στην χόβολη! Σε ξορκίζω, σκούπισε τις χοντρές σταγόνες ιδρώτα που κυλάνε στο μέτωπό μου! Βασάνισε μέ με το ένα χέρι, όμως με το άλλο χάιδεψε με! Σπλαχνίσου με, κοπέλα μου, σπλαχνίσου με!

Victor Hugo, Notre-Dame de Paris.

 

Θέλω να κοιμηθώ πλάι πλάι μαζί σου
Μαλλιά μπερδεμένα
Αιδοία γαντζωμένα
Με το στόμα σου για προσκεφάλι.
Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου ράχη ράχη
Δίχως να μας χωρίζει ανάσα
Δίχως λέξεις να μας περισπούνε
Δίχως μάτια να μας διαψεύδουν
Δίχως ρούχα.
Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου στήθος στήθος
Συσπασμένη και ιδρωμένη
Λαμπυρίζοντας με χίλια σύγκρυα
Απ’ την αδράνεια φαγωμένη
Της έκστασης τρελή
Πάνω στον ίσκιο σου να ‘χω ξεμείνει
Καταχτυπημένη από τη γλώσσα σου
Για να πεθάνω ανάμεσα στα δόντια σου λαγού
Τα σάπια
Ευτυχισμένη.

Τζόυς ΜΑΝΣΟΥΡ

 

Άσμα Ασμάτων...(συνέχεια...), μετάφραση Γ.Σεφέρης

Τραγούδι Δ'

Η ΝΥΦΗ2
[4,2] Εγώ κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά.
Φωνή του αγαπημένου· χτυπά την πόρτα.
-«άνοιξε, αδερφή μου, ταίρι μου,
περιστέρα μου, πανέμνοστή μου,
τι το κεφάλι μου το νότισε η δροσιά
και τους βοστρύχους μου τ᾽ αγιάζι της νυχτός».
[3] -«Γδύθηκα το χιτώνα μου, πώς να τον φορέσω;
Ένιψα τα πόδια μου, πώς να τα λερώσω;»
[4] Έσυρε το χέρι του ο αγαπημένος στης κλειδωνιάς το μάτι3
και θροήθηκαν τα σπλάχνα μου γι᾽ αυτόν.
[5] Σηκώθηκα ν᾽ ανοίξω στον αγαπημένο μου·
έσταξε σμύρνα από τα χέρια μου,
τα δάχτυλά μου γέμισαν σμύρνα
σαν άγγιξα το μάνταλο της κλειδωνιάς.
[6] Άνοιξα στον αγαπημένο μου·
ο αγαπημένος είχε περάσει·
βγήκε η ψυχή μου ακολουθώντας τον·
τονε ζήτησα και δεν τον βρήκα,
τονε φώναξα, δε μ᾽ άκουσε.
[7] Μ᾽ ήβραν οι φύλακες
που τριγυρνούν στην πολιτεία,
με χτύπησαν, με πλήγωσαν,
πήραν τη μαντίλα μου από πάνω μου
αυτοί που φυλάγουν τα τείχη.
[8] Σας εξορκίζω, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ,
στις δύναμες και στις ορμές του αγρού
αν βρείτε τον αγαπημένο μου τι θα του πείτε;
Πως είμαι λαβωμένη της αγάπης.

Ο ΧΟΡΟΣ
[9] Μα τι έχει ο αγαπημένος σου, πάνω απ᾽ τους άλλους,
συ πεντάμορφη;
Μα τι έχει ο αγαπημένος σου πάνω απ᾽ τους άλλους
για να μας εξορκίζεις τόσο;

Η ΝΥΦΗ
[10] Ο αγαπημένος μου λάμπει και ροδίζει,4
διαλεχτός στους μύριους·
[11] το κεφάλι του είναι λαγαρό χρυσάφι
βάγια οι βόστρυχοί του
μαύροι σαν κοράκι.
[12] Τα μάτια του είναι περιστέρια
στα νερά στ᾽ αυλάκια,
λούζουνται στο γάλα
κάθουνται στις γούρνες.
[13] Τα μάγουλά του είναι βραγιές μυριστικά
θήκες αρωμάτων·
τα χείλια του είναι κρίνα
και σταλάζουν σμύρνα·
[14] τα χέρια του είναι μάλαμα βραχιόλια
χρυσόλιθους γεμάτα·
είναι φίλντισι η κοιλιά του
με ψηφιά ζαφείρια·
[15] τα πόδια του είναι μάρμαρο κολόνες
με χρυσά θεμέλια.
Η όψη του είναι σαν το Λίβανο,
διαλεχτή σαν το κέδρο·
[16] τα λόγια του είναι γλυκασμός
κι ολόκληρος είναι επιθυμία.
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου
κι αυτός το ταίρι μου,
θυγατέρες της Ιερουσαλήμ.

Τραγούδι Ϛ'

Ο ΧΟΡΟΣ
[6,5] Ποια είναι τούτη που ανεβαίνει λευκανθισμένη
ακουμπώντας στον αγαπημένο της;

Ο ΑΝΤΡΑΣ5
Κάτω απ᾽ τη μηλιά σε ξύπνησα
εκεί που η μάνα σου σε γέννησε,
εκεί που πόνεσε και σε γέννησε.

Η ΝΥΦΗ
[6] Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,
ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη·
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,
φλόγα του Θεού.
[7] Νερά ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.

και για όποιον αντέχει...

http://users.uoa.gr/~nektar/history/tributes/xrhstos_giannaras/comment_on_song_of_songs.htm

 

Εσύ είσαι ανελέητη, μας έβαλες πολύ homework....μερσί, γιατί είμαι και ολίγον μαζόχα μ΄αυτά....θα το μελετήσω.... 

 

Δεν γνωρίζω γιατί αλλά οι Πέρσες ποιητές είχαν μία ταύτιση με τον πόνο και τον μαζοχισμό.

The harm you do in anger and in strife
is sweeter than an ecstasy of harp strings.

Your cruelty is better than a victory,
Your scolding's more desired than life itself.

This is your fire – what does your light look like?
This is the funeral – what's your wedding like?

As for the sweetness which violence holds,
and for your subtlety, none plumb your depths.

I weep and then I fear he/she will believe me,
and then from kindness moderate his/her violence.

I love so much his/her violence and his/her grace –
how wonderful, I love these two extremes!

Rumi

Even if your love's pain that burns the soul
is all poison, it is sweeter than life.

Pour out pain for me and don't offer a cure
since your pain is sweeter than any cure.

Attar