Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

The little love-god, lying once asleep
laid by his side his heart-inflaming brand,
Whilst many nymphs that vow'd chaste life to keep
Came tripping by; but in her maiden hand
The fairest votary took up that fire
Which many legions of true hearts had warm'd:
And so the general of hot desire
Was sleeping by a virgin hand disarm'd.
This brand she quenched in a cool well by,
Which from Love's fire took heart perpetual,
Growing a bath and healthful remedy
For men diseas'd; but I, my mistress' thrall,
Came there for cure, and this by that I prove,
Love's fire heats water, water cools not love.

William Shakespeare, Σοννέτα (CLIV.)

 

Χρώμα στάχτης ( Τα ορφανά Ι )

Πόσα καρφιά να μπήξω σ' άλλο σώμα?
Βελόνες πόσες, στα βράδια με χρώμα στάχτης, θαρρείς
πως σκλήρυναν οι αρτηρίες και σε πυρωμένη στέγη
τρικλίζουν ερωτευμένες. Μπροστά σου πάλλομαι
γκρεμός, το μεθυσμένο απ' τον πόνο δέρμα σου
γεννάει μουσική, εκδορές υποταγής τα
νύχια να σκαλίζουν, τους γλουτούς σου ενώ παιδεύω.
Σπασμένο ζητά το στήθος απ' την γαμψή καρδιά μου
αποδέσμευση - καυλωμένη τις σόλες μου καθώς σκουπίζεις
με τη γλώσσα - και κείνη ξέρει, μονάχα να ραγίζει.
Μιας ζωής σιγή και τρεις απελπισίες βροντερές τώρα
που χάνομαι - σε λίγο θα με βρεις νεκρό -, σαν
βιαστική οργή ν' ανατινάζομαι και στο λαιμό σου
να περνάω τις φωνητικές μου τις
χορδές, ακάνθινο της σήψης μου κολάρο...

( T_S ... 21-04-2015 )

---------------------------

Και μου φαίνεται ότι δεύτερο "ορφανό" δεν θα υπάρξει...

 

“I love you without knowing how, or when, or from where. I love you simply, without problems or pride: I love you in this way because I do not know any other way of loving but this, in which there is no I or you, so intimate that your hand upon my chest is my hand, so intimate that when I fall asleep your eyes close.”
Pablo Neruda

 

 
"...Ξαφνικά λοιπόν παρουσιάστηκε ένας άνθρωπος, ένας ζωντανός άνθρωπος έσπασε τη θλιμμένη κρούστα που με περιέβαλλε θανάσιμα και μου άπλωσε το χέρι, ένα χέρι καλό, ωραίο και ζεστό. Ξαφνικά ήρθαν και πάλι πράγματα, που με είχαν ταρακουνήσει και μπορούσα να τα σκέφτομαι με χαρά, με φροντίδα και με έντονο ενδιαφέρον. Ξαφνικά είδα μια ανοιχτή πόρτα, απ’ όπου ερχόταν η ζωή. Ίσως μπορούσα να ξαναζήσω, να ξαναγίνω άνθρωπος. Η ψυχή μου, κοιμισμένη στην παγωνιά, ανέπνεε ξανά, χτυπούσε νυσταγμένα ξανά τα μικρά κι αδύναμα φτερά της. Ο Γκαίτε με επισκέφτηκε. Ένα κορίτσι μου έδωσε εντολή να φάω, να πιώ, να κοιμηθώ, μου έδειξε φιλία, μου χαμογέλασε κοροϊδευτικά, με αποκάλεσε ένα μικρό και ανόητο νέο. Κι αυτή η θαυμάσια φίλη, μου μίλησε για τους αγίους και μου έδειξε πως κι εγώ στην καταπληκτική εκκεντρικότητα, δεν ήμουν μόνος χωρίς κατανόηση και μια αρρωστημένη ύπαρξη σαν εξαίρεση. Είχα λοιπόν κάποιον αδερφό, κάποιος με καταλάβαινε...."



«ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ
[ ...;]

Κι έτσι, αρχίζοντας από τη Ρόζα και τις βιολέτες, έζησα ξανά όλους τους έρωτες της ζωής μου - αλλά κάτω από πιο ευνοϊκούς αστερισμούς. [ ...;] Σκαλοπάτι σκαλοπάτι, έπρεπε ν' ανέβω, να προχωρήσω. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να ξαναζήσω, πολλά που έπρεπε να μάθω [ ...;] κάθε κοπέλα που είχα ερωτευτεί στα νιάτα μου την ερωτεύτηκα και πάλι, τώρα όμως μπορούσα να εμπνεύσω σ' όλες τους την αγάπη. Τώρα μπορούσα να δώσω κάτι σ' όλες τους και όλες μπορούσαν να μου δώσουν κάτι. Επιθυμίες, όνειρα και πιθανότητες που κάποτε δε ζούσαν παρά μόνο στη φαντασία μου, τώρα μπορούσαν να ζήσουν στην πραγματικότητα. Πέρασαν μπροστά μου σαν όμορφα λουλούδια η Ίντα και η Λώρα κι όλες εκείνες που είχα αγαπήσει για ένα καλοκαίρι, ένα μήνα, μια μέρα.

Διαπίστωνα τώρα πως ήμουν ο όμορφος και παράφορος έφηβος που είχα δει να βγαίνει από τον καθρέφτη και να μπαίνει με τόση αδημονία στην πόρτα των ερωτικών
υποσχέσεων. Ζούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου, ένα κομμάτι που στην πραγματική μου ζωή δεν είχε εκφραστεί ούτε στο ένα δέκατο, εκατοστό ή χιλιοστό του
και που τώρα το ζούσα στην πληρότητά του. [ ...;] Όλες οι κοπέλες που είχα αγαπήσει ήταν τώρα δικές μου. Η καθεμιά μού έδωσε ό,τι μονάχα εκείνη είχε να μου δώσει
και στην καθεμιά έδωσα ό,τι μονάχα εκείνη μπορούσε να πάρει. [ ...;] Όλη η αγάπη που είχα χάσει στη ζωή μου και που τη νοσταλγούσα άνθιζε τώρα μαγικά μέσα στον
κήπο μου αυτή την ονειρική αύρα. Έβλεπα ν' ανθίζουν αγνά και τρυφερά λουλούδια, λουλούδια φανταχτερά που σε θάμπωναν με τη λάμψη τους κι άλλα, σκοτεινόχρωμα,
που μαραίνονταν γρήγορα. [ ...;] Υπήρχαν γυναίκες που έπρεπε να τις σαρώσεις σαν καταιγίδα κι άλλες που ήταν χαρά να τις φλερτάρεις και να τις κερδίσεις σιγά
σιγά. Κάθε μισοσκότεινη γωνιά της ζωής μου, όπου, έστω και μόνο για ένα λεπτό, η φωνή της σάρκας με είχε καλέσει, το βλέμμα μιας γυναίκας με είχε τραβήξει ή το φωτεινό, λευκό δέρμα ενός κοριτσιού με είχε σαγηνέψει, πρόβαλε τώρα ξανά. Όλες ήταν δικιές μου, η καθεμιά με τον τρόπο της. Η γυναίκα με τα συναρπαστικά σκουροκάστανα μάτια και τα ολόξανθα μαλλιά ήταν εκεί. Είχα σταθεί δίπλα της για ένα τέταρτο της ώρας στο διάδρομο ενός τρένου και μετά την είδα αρκετές φορές να εμφανίζεται στα όνειρά μου. Δεν είπε ούτε μία λέξη, αλλά αυτά που μου έμαθε για την τέχνη του έρωτα ήταν αφάνταστα, τρομαχτικά, θανάσιμα. [ ...;] Η καθεμιά
είχε το μυστικό της, το μπουκέτο με τα δικά της λουλούδια. Η καθεμιά φιλούσε και γελούσε με το δικό της τρόπο, είχε τη δική της ιδιαίτερη ντροπαλοσύνη και τη δική της ιδιαίτερη ξεδιαντροπιά. Έρχονταν και έφευγαν. Το ρεύμα τις έφερνε προς το μέρος μου κι ύστερα τις έπαιρνε μακριά μου. [ ...;]

Και ξαφνιαζόμουν να βρίσκω πόσο πλούσια ήταν η ζωή μου -η φαινομενικά φτωχή και ανέραστη ζωή του Λύκου της Στέπας- πόσο πλούσια σε ερωτικές
ευκαιρίες και σαγηνευτικά θέλγητρα. Τις είχα αποδιώξει. Τις είχα χάσει. Είχας σκοντάψει πάνω τους κι είχα βιαστεί να τις ξεχάσω. Ήταν όμως όλες τους εκεί,
μαζεμένες κατά εκατοντάδες, και ούτε μια τους δεν έλειπε. Και τώρα που τις έβλεπα, αφέθηκα σ' αυτές ανυπεράσπιστος και βυθίστηκα μέσα στο ροδόχρωμο
μισόφωτο του υποχθόνιου κόσμου τους.»

 

Ο λύκος της στέπας !!! Εξαιρετικό @ataxia !!!

 

"Κύριε, είμαι μια πρηξαρχίδω και είμαι ικανή να μοιράζομαι τα μέσα μου μόνο μέσω λινκς."

 

σ αγάπησα πολύ προσωπικά, για 4:42.

 

A bit of calm,
a bit of silence,
a little unsure,
a bit of weakness,
a bit of curiosity,
a bit of questions,
a bit of ambiguity,
a bit of thought,
a bit of care,
a bit of solitude,
a bit of fear,
perhaps a bit of,
some of who knows,
a bit of attention
a little help,
a bit of perplexity
a little sweet,
a bit of bitterness.

Ettore Sottsass

 

Your language,
is like a sharp blade,
slipping on my cheek,
on my neck ...
would like to get to the heart,
but I will not allow it ...
I can do nothing,
because you are already part of me.

(Miranda Walker)

 

To love is not to choose.
You do not see any alternative
his gaze,
not knowing other option
the scent of her skin.

Who loves does not have freedom of choice
and never would.

(Elisa Priano)