Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

έβγαλα την καρδιά
απ’ την κατάψυξη
μαλάκωσε
αγάπησε
μάτωσε…
μύρισε πάλι
κ ό κ κ ι ν ο


artworks : Randiz Ortiz

 

http://www.bibliotheque.gr/article/48078

 

ΓΚΡΙΖΑ

Κυττάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια
που είδα θα' ναι είκοσι χρόνια πριν....

................................................

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.

Θ' ασχήμισαν-αν ζει-τα γκρίζα μάτια
θα χάλασε τ' ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ότι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ότι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.

Κ.Π. Καβάφης (1917)

 

Δύο ρεμπέτικα τραγούδια, που φτιάχνουν μια ερωτική ιστορία θαρρείς.
Η εγκατάλειψη , ο πόνος ,η απόγνωση που προκαλεί στη μιά πλευρά, και η μετάνοια της άλλης , η επιστροφή ,η υπόσχεση της αιώνιας αγάπης...
Απλοί , καθαροί στίχοι,τραγουδισμένοι εκπληκτικά απο την Νένα Βενετσάνου.

"Απόψε μ' εγκατέλειψες" του Στέλιου Χρυσίνη, το πρώτο μέρος της ιστορίας.
"Πήρα τη στράτα κι έρχομαι" του Βασίλη Τσιτσάνη, το δεύτερο.

Απόψε μ΄ εγκατέλειψες
πως βάσταξε η καρδιά σου
και μες την νύχτα χάνονται
αργά τα βήματα σου

Μονάχα εσύ μ΄ απόμεινες
το μόνο στήριγμα μου
τώρα που φεύγεις που αλλού
θα βρω παρηγοριά μου

Απόψε μ΄ εγκατέλειψες
και μια ζωή γκρεμίζει
για μένα μαύρη κόλαση
στο βίο μου αρχίζει
-------------------------------

Πήρα τη στράτα κι έρχομαι
μες στη βροχή και βρέχομαι
στα σκαλοπάτια σου εγώ σφυρίζω
άσε με μέσα για να 'ρθω
και στρώσε μου να κοιμηθώ

Να με στεγνώσεις με φιλιά
μες στη ζεστή σου αγκαλιά
και μη μ’ αφήσεις πια να ξαναφύγω
κοντά σου πάρε με να 'ρθω
και στρώσε μου να κοιμηθώ

Κανένα μάτι δε θα δει
πέτα σαν πρώτα το κλειδί
και έχεις το λόγο μου
γλυκιά μ’ αγάπη
στιγμή δε θα σ’ απαρνηθώ
και στρώσε μου να κοιμηθώ

(Τα βιντεάκια, ειδικά το δεύτερο, είναι λίγο άκυρα, επικεντρωθείτε στην ερμηνεία της Βενετσάνου καλύτερα)

 

TO AΠΙΑΣΤΟ ΜΕΡΟΣ

Κυρίαρχοι ενός κόκκου άμμου ούτε.
Γραβάτες γελοίων οίκων και σταθμών της Ιστορίας.
Θηλιές βλακείας.

Η λάσπη του Νείλου, του Γάγγη και του Αμπού-νταριά σας χαιρετά.
Όπως η μούχλα στο βάζο της ζωής σας.

Των ανέμων καβαλάρηδες και της εκστατικής μνήμης εραστές
μετοικούμε όπου δεν χωράει ο χώρος της γκριμάτσας και των κούφιων λέξεων.

Άπλετος χρόνος και γελαστά όρια.

ΠΑΝ. ΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ

 

Ιούλιος 1846

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

15 Αυγούστου 1846

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…
Όταν γεράσεις, θέλω να νοσταλγείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να ανατριχιάζεις ολόκληρη από την παλιά χαρά όταν στον νου σου θα τη φέρνεις.

Από τις επιστολές του Γκουστάβ Φλομπέρ προς την Λουιζ Κολέτ

 

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε
Άναμπελ Λη ήταν το όνομα της
Κι η κορη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη
εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη .
Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό
Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.

Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν
Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο
και πάγωσε την όμορφη μου Άναμπελ Λη
Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και
την πήραν μακριά από εμένα
να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα
Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα

Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία
ζήλεψαν εμένα και εκείνη
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)
ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα
παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.

Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη
αυτών που είναι μεγαλύτεροι μας
Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς
Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά
ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα
μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου
από την ψυχή της Αναμπελ Κη
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα
της όμορφης Άναμπελ Λη
και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια
της όμορφης Άναμπελ Λη

Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από
την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου
στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα
στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα.

Αnnabel Lee απο τον ανυπερβλητο Edgar Allan Poe.
Έρωτας και θάνατος : δυο καταστάσεις τόσο συναφείς μεταξύ τους..

 

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.


Σάρκινος Λόγος . Γιάννης Ρίτσος

 

Tormalina Blu

Ti strucchi, umorale, di vespro disertrice, assorta, sassofono
che sparge note basse. Sfregi le montagne, attigue, giganti in discesa meno libera che mai.
Noi amavamo la bellezza, dei tempi che pensavamo, furono nostri
- allegramente illudendoci - .
Hai ancora nel borsino la scheda d’un albergo, nelle rughe chilometri del serpente
di tormalina blu, dell’autogrill la ricevuta
ed una macchia di caffè sulla tua coscia destra, coperta a lungo dalla
bruma e dal ticchettio degli spiccioli nel casello, ( quello vicino ai laghi della smemoratezza ).

Sulla tela poso la forchetta, per delineare arabeschi d’umile carbonio,
gentili avvoltoi, a caccia di elefanti.
Stai nell’angolo, dagli occhi di feltro principessa e scruti,
le medaglie sugli stinchi che più non sbirciano, i feretri, nemmeno del battesimo
le urne, ma 9 colpi infliggono alla felicità, riapparsa dopo lune di carestia.

Gli 8 di loro il bersaglio hanno mancato, l’ultimo dritto è affondato nel ventre
asfittico della malinconia in perenne agguato, con qualche
manciata di incubi ed una cascata di gerani, artigliandosi
- le briglie sciogliendo all’equinozio - inavvertitamente...

( T_S ... 2012 )

 

Η παράσταση

Περιφέρονταν από πόλη σε πόλη
Σε έρημα θέατρα καταγώγια
Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο
παραλλαγή στο ίδιο έργο
Κάποιος τυφλός γέρος έψαχνε τη μοίρα του
κάποιος κάπου έκανε μία ερώτηση
κάποιος κάπου δεν το άντεχε
ένα τέλος τέλειωνε
ένα πεπρωμένο πέτρωνε
Στα σκηνικά υπήρχε πάντα
μία λάμπα που τρεμόσβηνε
κι ένα γραμμόφωνο που έπαιζε
ένα φθαρμένο τραγούδι εγκατάλειψης
Αυτή ήταν πρωταγωνίστρια
μόνο που πάντα έπαιζε ρόλους δεύτερους
συνήθως ενός δέντρου που στο τέλος καίγεται
Οι άλλοι ηθοποιοί ήταν άντρες
Ένας Δον Κιχώτης
φορούσε πανοπλία και έκανε τον ιππότη
άλλος στοχαστικά παρίστανε τον Άμλετ
άλλοι ήταν πυγμάχοι
που πάλευαν στο ρινγκ
Πολλές φορές ο υποβολέας
απήγγειλε ποιήματα
και κάποιοι αυτοκτονούσαν
από χάρτινα μπαλκόνια
Όλοι όμως ανεξαιρέτως
φορούσαν την ίδια μάσκα
που άλλαζε χέρι στα παρασκήνια
Ώσπου μια μέρα ένας από τους θεατές
ανέβηκε στο πάλκο
έστησε μία καρέκλα
και την κοίταξε στα μάτια
«Μου χρωστάς μία απάντηση», της είπε
«Σε ποια ακριβώς ερώτηση;» ρώτησε έκπληκτη αυτή
«Μπορείς να αγαπήσεις τόσο
«που να μην σε νοιάζει αν αγαπηθείς;»
«Από ποιο έργο είναι αυτό;»
αναρωτήθηκε πανικόβλητη αυτή
«πού είναι η μάσκα που πρέπει να φοράς,
με ποιο τρόπο θα με κάνεις να πονέσω,
θα μαχαιρωθώ ή θα πάρω δηλητήριο
θα φύγω με ένα τρένο μέσα στην ομίχλη
ή θα με εγκαταλείψεις μέσα σε κουκλόσπιτο;»
Ο άντρας όμως δεν απάντησε
Κατέβηκε από τη σκηνή και προχώρησε στην έξοδο
Η γυναίκα έμεινε για λίγο μετέωρη
έβγαλε το φόρεμα με τις δαντέλες
σκούπισε την πούδρα από το πρόσωπο
πέταξε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
και τον ακολούθησε
Πίσω τους τα σκηνικά κατέρρευσαν
με θόρυβο.

( Χλόη Κουτσουμπέλη )

 

Unauthorized.

 

L' Abeille

Quelle, et si fine, et si mortelle,
Que soit ta pointe, blonde abeille,
Je n’ai, sur ma tendre corbeille,
Jeté qu’un songe de dentelle.

Pique du sein la gourde belle,
Sur qui l’Amour meurt ou sommeille,
Qu’un peu de moi-même vermeille,
Vienne à la chair ronde et rebelle !

J’ai grand besoin d’un prompt tourment :
Un mal vif et bien terminé
Vaut mieux qu’un supplice dormant !

Soit donc mon sens illuminé
Par cette infime alerte d’or
Sans qui l’Amour meurt ou s’endort

Paul Valery

 

Πάμπλο Νερούντα

Ίσως η απουσία είναι παρουσία.

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.