Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Βυθισμένες άγκυρες



Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να `τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να `τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω.....

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

 

Αν αγαπησες και πονεσες, αγαπα περισσότερο.. Αν αγαπησες περισσότερο και πονεσες περισσότερο, τότε αγαπα ακομη περισσότερο.. Αν αγαπησες ακομη περισσότερο και πονεσες ακόμη περισσότερο, τότε αγαπα περισσότερο, ώσπου να μην πονάει άλλο... (Ουίλιαμ Σαίξπηρ)

 

Δεν υπάρχουν πια ερωτευμένοι μάγκα
Μόνο μαλάκες που ανέχονται τα πάντα
Τι είναι η αγάπη εξάλλου; Ανοχή!
Φύγε..

 

**Κι όμως ακόμα κι αυτός που σε λατρεύει κάποια στιγμή σε εγκαταλείπει. Και το κακό είναι πως αυτός που κάποτε σε λάτρεψε θα σε μισήσει με τον χειρότερο τρόπο**.

 

Ζούμε μαζί!
Τότε το λέγαμε αγάπη, είμασταν παιδιά βλέπεις. Δεν ξέραμε
Τώρα μεγαλώσαμε! Μισούμε ότι αγαπήσαμε. Σιχαινόμαστε ότι δώσαμε. Τώρα ξέρουμε
Αγάπη το λέγαμε τότε
Ζούμε μαζί, μα πεθαίνουμε μόνοι
Ζούμε μόνοι, πέθανε το "μαζί"

 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.
Τζόις Μανσούρ

 

What is Love, Robert Graves
But what Is Love? Tell me, dear heart, I beg you.
Is it a reattainment of our centre,
A core of trustful innocence come home to?

Is it, perhaps, a first wild bout of being,
The taking of our own extreme measure
And for a few hours knowing everything?

Or what is Love? Is it primeval vision
That stars our course with oracles of danger
And looks to death for timely intervention?

Μετάφραση:
Μα τι είναι ο έρωτας; Σε εκλιπαρώ αγαπημένη μου καρδιά , πες μου.
Είναι μια επιστροφή στο κέντρο μας,
στο γνώριμο πυρήνα της αθωότητας που είναι ακόμα γεμάτη εμπιστοσύνη ;

Είναι μήπως ένα πρώτο άγριο ξέσπασμα της ύπαρξής μας
μια προσπάθεια να πάρουμε ακραία μέτρα
και για λίγες ώρες να είμαστε παντογνώστες;

Ή τι είναι ο έρωτας; Είναι αυτό το προαιώνιο όραμα
που φωτίζει την πορεία μας με επικίνδυνους χρησμούς
προσβλέποντας στην έγκαιρη παρέμβαση του θανάτου ; ........................

 

Ποιηματάριο ερωτικό και θλιβερό

Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου;
Ας είσαι όμορφη! ας είσαι λυπημένη!
Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία,
σαν το ποτάμι στο τοπίο ̇
Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια.

Σ’ αγαπώ προπαντός όταν η χαρά
αποσύρεται απ’ το χλωμό σου μέτωπο.
Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται ̇,
όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται
με το φρικτό σύννεφο το παρελθόν.

Σ’ αγαπώ όταν απ’ το μεγάλο σου μάτι ρέει
ένα ζεστό δάκρυ σαν αίμα ̇
Όταν, παρά το χέρι μου που σε λικνίζει,
η αγωνία σου, πολύ βαριά διαπερνά
σαν ρόγχο αποδημούντα.

Ανασαίνω, ηδονή θεία!
Ύμνο βαθύ, εξαίσιο!
Όλους τους λυγμούς του κόρφου σου,
και πιστεύω ότι η καρδιά σου φωτίζεται
απ’ τα μαργαριτάρια που χύνουν τα μάτια σου.

Γνωρίζω ότι η καρδιά σου, που βρίθει
από παλιές αγάπες ξεριζωμένες,
σπινθηροβολεί σαν ένα σιδηρουργείο,
κι ότι στον κόρφο σου επωάζεις
λίγο απ’ τον εγωισμό των αμαρτωλών ̇

Αλλά, εφ' όσον τα όνειρα σου, αγαπητή μου,
δεν αντανακλούν την Κόλαση,
και μ’ εφιάλτη δίχως αναστολές,
αναλογιζόμενη φαρμάκια και ρομφαίες
συνεπαρμένη από μπαρούτι και σίδερο,

Μην ανοίγοντας στον καθένα παρά με φόβο,
αποκρυπτογραφώντας τη δυστυχία παντού,
παθαίνοντας σπασμούς όταν η ώρα σημαίνει,
δεν θα ‘χεις νιώσει την περίπτυξη
της ακάθεκτης Αηδίας,

Δεν θα μπορέσεις, βασίλισσα σκλάβα,
που δεν μ’ αγαπάς παρά με φόβο,
μες στη φρίκη της νοσηρής νύχτας
να μου πεις, ψυχή γεμάτη κραυγές:
«Ισότιμη σου είμαι, ω Βασιλιά μου!».

( Charles Baudelaire )

 

Θέλω
Να καώ στο βλέμμα σου
Να πνιγώ στο δάκρυ σου
Να μεθύσω στα χείλη σου

Να χαθώ στα μαλλιά σου
Να κολαστώ στο στήθος σου
Να γεννηθώ στη μήτρα σου
Θέλω να σε ζήσω

Δεν μπορώ
Να παγώσω το βλέμμα σου
Να ρουφήξω το δάκρυ σου
Να ματώσω τα χείλη σου
Να ξεριζώσω τα μαλλιά σου
Να συγχωρεθώ στο στήθος σου
Να γαμήσω τη μήτρα σου
Δεν μπορώ να σε σκοτώσω

Ίσως
Ανταμώσω το βλέμμα σου
Στεγνώσω το δάκρυ σου
Φιλήσω τα χείλη σου
Χαϊδέψω τα μαλλιά σου
Αγγίξω το στήθος σου
Γεννήσω στη μήτρα σου
Ίσως σε θυμηθώ

Απο Έλληνες καταραμένους ποιητές.....

 

Ένα βιβλίο είναι αυτή
Κρεγκ Φρόμαν
(απόδοση: Κρυσταλλία Κατσαρού)

Είναι ζωντανό βιβλίο
κάθε βράδυ αγγίζω τις σελίδες της
με κάθε προσοχή τις γυρίζω για να βρω
την καρδιά της σε γράμματα
γραμμένα απ’ το χέρι της…

Άρωμα βανίλιας
απαλό κι αισθησιακό
ξεδιπλώνει άλλη μία σκέψη
άλλη μία χαμογελαστή ανάμνηση
άλλο ένα μύχιο κομμάτι από κείνη…

Και παραδίνομαι ολοκληρωτικά
στο διάβασμά των σελίδων της
τα δάχτυλά μου διατρέχουν
το απαλό χάρτινο δέρμα της…

Στους αναστεναγμούς της
μιλάει για
διηγήματα και σονέτα
ιστορικά και φαντασίας
γαλάζιους ουρανούς και ασημιά μετάξια…

Ακούω τη φωνή της
στις σελίδες
θέλω να τη γνωρίσω
κάθε γραμμή
κάθε λέξη
κάθε γράμμα…

Τώρα την ρουφάω μέσα μου
μοιράζομαι το βιβλίο μου μαζί της
μέχρι που ξέρουμε
μπορούμε να διαβάσουμε κάθε ματιά
κάθε ψίθυρο
κάθε άγγιγμα…

Ένα βιβλίο είναι αυτή
και λατρεύω να διαβάζω τις σελίδες της…