Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Pride can stand
A thousand Trials
The strong will never fall
But watching stars without You
My soul cried
Heaving hard is full of pain
Oh, oh, the aching

'Cos I'm kissing you, oh
I'm kissing you

Touch me deep
Pure and true
Gift to me forever

'Cos I'm kissing you, oh
I'm kissing you...

 

Πάντα θα ζητώ
τα πρώτα,πρώτα ρήματα
μέσα μου να βρω,
να ρθω στο στόμα να στα δώσω

Χτύποι της καρδιάς
μα πως να μεταφράζονται
πως να εξηγώ,τετράγωνα αυτό που νιώθω.

Πως να την πεις την αγάπη
ψάχνω κι όμως,ψάχνω κι όμως
πάντα περισσεύει κάτι.
Τη διπλώνω,τη στενεύω
και την κλείνω σε παρένθεση
μα χάνω κατά γράμμα!

Δε συγκρίνονται οι λέξεις με το θαύμα
όλο πάω, όλο πάω,όλο πάω προσπαθώ
όλο πάω κι όλο σπάω
λίγο πριν να σου το πω.

Πως να την πεις την αγάπη,
να χα τρόπο,να 'χα τρόπο
να στην έδινα σαν χάπι
Να 'μουνα γιατρός μεγάλος
να στην έβαζα με ένεση
να νιώθεις ο,τι νιώθω .

Μα δε συγκρίνονται οι λέξεις
με τον πόθο.
'Ολο πά ,όλο πάω,όλο πάω,προσπαθώ
όλο πάω κι όλο σπάω λίγο πριν να σου το πω

'Ολο πάω,όλο πάω,πίστεψέ με προσπαθώ
όλο πάω κι όλο σπάω λίγο πριν να σου το πω .

Κι όπως πάω πάντα μπλέκεται η γλώσσα,
κοκκινίζω και σωπαίνω που είχα τόσα,
τόσα δικά μου σα κόπους να σου πω,
μα μια αρχή δε βρίσκω να λυθώ.
Και μένω εδώ!

Πως να την πεις την αγάπη
λέω βρήκα,λέω βρήκα κι όμως πάντα λείπει κάτι.
Σκάω φράσεις φυσαλίδες,προσπαθώ να δώσω έμφαση
μα πέφτω στο κενό τους.

Δε συγκρίνονται οι λέξεις με το φως.
Όλο πάω,όλο πάω,όλο πάω,προσπαθώ
όλο πάω κι όλο σπάω λίγο πριν να σου το πω.
Όλο πάω,όλο πάω πίστεψέ με προσπαθώ
όλο πάω κι όλο σπάω λίγο πριν να σου το πω!

 

Παγώνουν οι νύχτες, αδειάζουν οι μέρες
Ξεφτίζουν των φίλων οι καλημέρες
Πολλές ανάσες, τελειώνει ο αέρας
ασήκωτο βάρος το τέλος της μέρας

Ακόμα κι αν έφυγες είσαι κοντά μου
Είσαι η όαση στην ερημιά μου
Ακόμα κι αν λείπεις είσαι μαζί μου
Κάνεις παράδεισο την κόλαση μου

Η πόλη με πνίγει, μα εγώ δραπετεύω
Τα ματιά σου δρόμοι, που μέσα ξεφεύγω
Η πόλη με πνίγει απλά κοίταξε με
σ’ αλλιώτικους κόσμους, φυγάδεψε με

Ακόμα κι αν έφυγες...

 

Πάμπλο Νερούντα

Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!

Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε δεχτώ!

 

Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα
κι από παιδί το ξέρω, πριν την αλφαβήτα
όμως απόψε ούτε νίκη, ούτε ήττα.

Από μωρό κοιμάμαι με το φως σβησμένο
απ' το σκοτάδι ξέρω τι να περιμένω.
Έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζει με ένα σώμα
δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά του θα χτυπάει
θα τον κρατάει αυτή η ζωή κι ας μην του πάει.

Περνούν οι άνθρωποι νερό, σιγά το νέο
έχω γνωρίσει ένα ποσοστό γενναίο
μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω.

Και κάθε τόσο που γεμίζει το φεγγάρι
βγάζω το λύκο πριν τον πάρουνε χαμπάρι
από τη νύχτα τους εκδίκηση να πάρει.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω με ένα σώμα
δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά μου θα χτυπάει
θα με κρατάει αυτή η ζωή κι ας μη μου πάει.

 

Roses And Rue by Oscar Wilde

Could we dig up this long-buried treasure,
Were it worth the pleasure,
We never could learn love's song,
We are parted too long.

Could the passionate past that is fled
Call back its dead,
Could we live it all over again,
Were it worth the pain!

I remember we used to meet
By an ivied seat,
And you warbled each pretty word
With the air of a bird;

And your voice had a quaver in it,
Just like a linnet,
And shook, as the blackbird's throat
With its last big note;

And your eyes, they were green and grey
Like an April day,
But lit into amethyst
When I stooped and kissed;

And your mouth, it would never smile
For a long, long while,
Then it rippled all over with laughter
Five minutes after.

You were always afraid of a shower,
Just like a flower:
I remember you started and ran
When the rain began.

I remember I never could catch you,
For no one could match you,
You had wonderful, luminous, fleet,
Little wings to your feet.

I remember your hair - did I tie it?
For it always ran riot -
Like a tangled sunbeam of gold:
These things are old.

I remember so well the room,
And the lilac bloom
That beat at the dripping pane
In the warm June rain;

And the colour of your gown,
It was amber-brown,
And two yellow satin bows
From your shoulders rose.

And the handkerchief of French lace
Which you held to your face -
Had a small tear left a stain?
Or was it the rain?

On your hand as it waved adieu
There were veins of blue;
In your voice as it said good-bye
Was a petulant cry,

'You have only wasted your life.'
(Ah, that was the knife!)
When I rushed through the garden gate
It was all too late.

Could we live it over again,
Were it worth the pain,
Could the passionate past that is fled
Call back its dead!

Well, if my heart must break,
Dear love, for your sake,
It will break in music, I know,
Poets' hearts break so.

But strange that I was not told
That the brain can hold
In a tiny ivory cell
God's heaven and hell.

 

Morning (Love Sonnet XXVII) by Pablo Neruda

Naked you are simple as one of your hands;
Smooth, earthy, small, transparent, round.
You've moon-lines, apple pathways
Naked you are slender as a naked grain of wheat.

Naked you are blue as a night in Cuba;
You've vines and stars in your hair.
Naked you are spacious and yellow
As summer in a golden church.

Naked you are tiny as one of your nails;
Curved, subtle, rosy, till the day is born
And you withdraw to the underground world.

As if down a long tunnel of clothing and of chores;
Your clear light dims, gets dressed, drops its leaves,
And becomes a naked hand again.

 

Μπαίνει μέσα χαλαρός και νηφάλιος
Κουβαλάει μια δόση τρέλας
και ποοολύ αυτοπεποίθηση
Μιλάει κοφτά και
κάνει πολλές ερωτήσεις
Έχει μια σιγουριά στον τόνο
Εγωκεντρική φιγούρα
με μια κάποια ευελιξία στις λέξεις
Ενίοτε τις χειρίζεται καλά και
αναζητά τον έλεγχο

Δεν ξέρω τί ψάχνει και αν το βρήκε,
πάντως την επόμενη φορά που θα 'ρθει
να θυμάσαι πως φοβάται την απόρριψη
και πάντα θα φεύγει λίγο πριν φύγεις εσύ
Μην επενδύσεις πολύ
και σ' αφήσει μες το βράδυ
σε ερημιές και σκοτάδια

Για κάποιους ανθρώπους είναι ήττα
να ερωτεύονται πρώτοι

< Ρενε >

 

Το τραγούδι της Αριγνώτας

.....
Συχνά από τις Σάρδες σε μας δώ πέρα
η σκέψη της γυρίζει,
πως ζούσαμε μαζί,
τι εφάνταζες εμπρός της σα μια θεά,
κι η πιο τρανή χαρά της
το δικό σου τραγούδι ήτανε πάντα.

Τώρα μέσα στις Λυδές γυναίκες ξεχωρίζει
καθώς σαν πέσει ο ήλιος
κι η σελήνη ροδοδάχτυλη λάμπει
τ' άστρα τ' άλλα σκοτεινιάζοντας
κι ίδια γύρω αφήνει το φώς της να απλωθεί
πα σ' αλμυρά πελάγη και σε πολύανθες χώρες.

Κι έχει πάρει γλυκιά δροσιά να χύνεται
τα ρόδα μοσχοβολούν και τ' απαλό χορτάρι
και το τριφύλλι ολούθε τ' ανθισμένο.

Κι εκείνη πέρα δώθε τριγυρίζει
την Ατθίδα θυμάμενη
η καρδιά της η τρυφερή από πόθο πλημμυρίζει
κι απ' τον καημό βαραίνει μες τα στήθη.

Κι εμας τις δυό φωνάζει
να βρεθούμε κοντά της.
'Ομως, [...]


Σαπφώ, μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

 

Από τις λατρεμένες μου σκηνές... μερσί που μας την θυμίζεις @conner!!!! Είσαι μούρη τελικά....