Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

When I'm sad she comes to me
With a thousand smiles
She gives to me free

It's alright, she says
It's alright
Take anything you want from me
Anything

Jimi Hendrix

 

Ο έρωτας έχει αναλυθεί σε εκατομμύρια σελίδες, θρανία, τοίχους, ανάσες με ισάριθμες ερμηνείες, ενώ ουσιαστικά χαρακτηρίζεται απόλυτα σε δυο λέξεις και μόνο έτσι βιώνεται: «Καύλα ανελαστική».

 

MAUVE

Σφαγεία της αγάπης όλα άσπρα και καθαρά
Παιδικές χαρές τις Κυριακές τα μπαλκόνια
Σκίζουν ήρεμα τα αδιέξοδα της πόλης με mauve
Κορδέλες
Μούσκεψε το στόμα του
Της δάγκωσε το πρόσωπο με τον ίουλο του ροδάκινου
Δεν θα τελειώσω ποτέ μαζί σου —- από μέσα σου,
Είπε..
Ένα ζευγάρι πετά λέξεις ασήκωτες
Το δωμάτιο αγριεύει γίνεται δάσος..
Αγάπη, το νεκρόδειπνο του πόθου.

Κατερίνα Λιαράκου

 

Ονειρο

Γελά ακόμη το σώμα σου, από το ξαφνικό χάδι
του χεριού ή του αέρα, και βρίσκει στον αέρα
μερικές φορές άλλα σώματα; Επιστρέφουν πολλά
από ένα τρόμο του αίματος, από ένα τίποτα. Και το σώμα
που απλώνεται δίπλα σου, σε ψάχνει σ’ αυτό το τίποτα.

Ήταν ένα παιχνίδι ελαφρύ σκέψου ότι μια μέρα
το χάδι του αέρα θα ξαναέρθει.
ξαφνικά θυμάμαι το τίποτα. Το σώμα σου
θα ξυπνούσε ένα πρωί, αγαπώντας
την ίδια του τη ζεστασιά, υπό την έρημη αυγή.
Μια έντονη θύμηση θα είχε περάσει
και ένα αιχμηρό χαμόγελο. Εκείνη η αυγή δεν θα επιστρέψει;

Θα κρατούσες το σώμα σου στον αέρα
το δροσερό χάδι, το ενδόμυχο αίμα
και εσύ θα γνώριζες ότι η δροσερή στιγμή
απαντούσε στην αυγή με ένα διαφορετικό τρόμο,
ένα τρεμούλιασμα από το πουθενά. Θα το είχε γνωρίσει
όπως μια μακρινή μέρα ήξερες ότι ένα σώμα
ήταν απλωμένο στα πλευρά σου.
Κοιμόσουν ελαφρά
κάτω από ένα γελαστό αέρα ασταθών σωμάτων,
αγαπώντας ένα τίποτα. Και το απότομο χαμόγελο
Περπάτησε σβήνοντας τα έκπληκτα μάτια.
Δεν ξαναγύρισε, από το πουθενά, εκείνη την αυγή;
Τσέζαρε Παβέζε

 

Evergreen... ( Μάθημα Ανατομίας απ' την ταινία Γλυκιά Συμμορία )

-------------------------------------------------------------------------------




Γ : Γυναίκα, Α : Άντρας.

Γ- Που πας;
Α- Κάπου έτσι… γενικά, να την πέσω…
Γ- Τι γίνεται απάνω;
Α- Απάνω… τι γίνεται απάνω, εντάξει, όλα καλά απάνω…
Γ- Κοίτα… κοίτα. Άμα θέλεις να κοιμηθούμε μαζί, εντάξει.
Α- Ξέρεις κάτι;
Γ- Τι;
Α- Δε μ’ αρέσει έτσι.
Γ- Και πως το περίμενες δηλαδή;
Α- Δε ξέρω, δε ξέρω. Κάπως αλλιώς, πάντως όχι έτσι.
Πάμε μια βόλτα στο δρόμο.
Τουλάχιστον αν όλα αυτά δε γίνονται από φόβο, ή από ανία, ή από… συναδελφική διάθεση.
Μ’ αγαπάς λίγο;
Γ- Όχι μεγάλα λόγια, δεν είπαμε;
Α- Δηλαδή με σένα πως γίνεται; Κατεβάζουμε το φερμουάρ, ξεκουμπώνουμε το παντελόνι, παπ, τελειώσαμε…
Γ- Δε με παίρνει για περισσότερα.
Α- Αα… Μάλιστα! Άκου τώρα το μάθημα της ανατομίας.
Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος. Που διψάει γι' αλήθεια και ποτέ δεν του δίνουμε αρκετή και ποτέ δε χορταίνει.
Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά, που διψάει για τροφή. Κι αυτό εδώ κάτω είναι το… φύλο. Που διψάει για έρωτα γιατί νιώθει μοναξιά πότε-πότε.
Εγώ στη ζωή μου τα ‘θρεψα. Τα χόρτασα και τα τρία, όσο μπορούσα κι όσο ήθελα.
Εσύ μπορεί τη κοιλιά σου λίγο, με φασκόμηλο βέβαια, αλλά από αλήθεια, από έρωτα, τίποτα. Τίποτα, τίποτα.
Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες… Της αφήνει το χέρι.
Το μάθημα τελείωσε, ε; Μπορείς να πηγαίνεις.

 

E, ρε σουξέ ο Νικολαϊδης!
Πέρα από τη Γλυκειά Συμμορία, συνιστώ:

- Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα
- Πρωινή περίπολος
- Ο χαμένος τα παίρνει όλα
- The zero years (το αμφιλεγόμενο κύκνειο άσμα του)
- Ευριδίκη Β.Α. 2037 (για ιστορικούς λόγους)

Αποφύγετε το Singapore Sling, αν δεν έχετε γερό στομάχι...

 

Δάχτυλα

Δεν κάνω τίποτα για να υπάρχεις (δεν τηλεφωνώ, δεν γράφω), όμως υπάρχεις:
έρωτας, που το αντικείμενο του δεν νοιάζεται για αυτόν-
από αυτόν τότε, βέβαια, χάθηκαν τα σπυράκια και οι σκέψεις,
και το πρόσωπο άλλαξε δέρμα-ξεφλουδίζεται,
στ’ αλήθεια δεν κάνω τίποτα-ακόμα και τα χείλη
φιλούν μονάχα τα δάχτυλα του σώματός τους,
τα ίδια τα χείλη άραγε νιώθουν τίποτα, ή μήπως εσύ;
τι θα ήθελαν πιο πολύ τα δάχτυλα των χειλιών σου;
το χέρι του ποδιού μου, π.χ. θα ήθελε να φράξει τη μύτη σου,
τα μαλλιά του χεριού μου επιθυμούν το δικό σου αυτί,
η μύτη μου θα ήθελε να βγει στα πνευμόνια σου και
να βρει πιο ελεύθερο δρόμο για να αναπνεύσει και τα μελανιασμένα
δάχτυλα των ποδιών σου, να κρυφτούν στο κενό που αφήνουν οι κάλτσες μου,
(το ίδιο και το μεγάλο σου δάχτυλο).

( Neringa Abrutyte )

 

Πόσο κρατάει ο έρωτας; Δώδεκα λεπτά; Μία ώρα; Πόσο;
Κι αν όχι τόσο τότε πόσο;
Πότε αγάπησες τελευταία φορά; Θυμάσαι;
Κράτα πίσω τα χέρια σου.
Τι χρώμα έχει ο ουρανός;

Όλοι δεν βλέπουμε τον ουρανό εξάλλου;
Δεν ξέρω! Χθες εγώ κοίταζα μόνο το πρόσωπό σου.
Ας μην δούμε τον ουρανό σήμερα.
Σήμερα ας μην μπορείς να δεις τίποτα. Φόρα αυτό!
Εγώ θα κοιτάζω μόνο το πρόσωπό σου.

Μην φοβάσαι! Μην κινήσε! Μη μιλάς!
Σταμάτα είπα. Σήμερα δεν θα δούμε τον ουρανό.
Αύριο εσύ μάλλον...

Πόσο κρατάει ο έρωτας; Έξι λεπτά; Μισή ώρα; Πόσο;
Πόσος χρόνος μένει; Στητά το κορμί!
Θα πάψεις να ερωτεύεσαι από αύριο;
Και η αγάπη; Πόσο κρατάει η αγάπη;
Πόσες ώρες; Πόσους μήνες; Πόσα χρόνια;
Πότε αγάπησες τελευταία φορά;

Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι!
Τελευταία φορά αγάπησα τώρα!
Δεν ξέρω πως είναι αλλά αγάπησα τώρα!
Δεν ξέρω σε λεπτά αλλά όταν αγαπώ, το τώρα είναι για πάντα.
Όταν αγαπώ είναι σαν να μην υπάρχει "ποτέ".
Σκούπισε τα μούτρα σου.

 

'Ας αναγνωρίσουμε κι ας χαιρετίσουμε στη ΚΑΥΛΑ εναν ορκισμένο εχθρό και υπονομευτή της μικροαστικής σοβαροφάνειας..' (Andre Breton)

 

 

Αγαπάω

Αγαπάω τ᾿ ότι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνὰ δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτοὺς οδοιπόρους που μ᾿ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρυνὴ ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ᾿ όνειρό τους,
να φανεί απ᾿ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ άσπρο φτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά -αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω
αγαπάω, και θα ῾θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα ...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο -ότι κλαίει
γιατί μοιάζει μ᾿ εμένα.

( Νίκος Καββαδίας )