Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αγάπη σημαίνει

Αγάπη σημαίνει,
να φοράς τις παντόφλες σου
και να πληρώνεις όλους τους λογαριασμούς σου,
όταν μετράς πεθαμένες τίγρεις δίπλα στο πεζοδρόμιο.
Αγάπη σημαίνει,
να βλέπεις τηλεόραση
και ν’ αφήνεις μια πορδή
κάτω απ’ τα σκεπάσματα,
την ώρα που κάποιος μακελεύει
δυο τελευταία παιδιά
μέσα στο μπουρδελοκούτι, που
κινάει τα πρωινά σου σκατά.
Αγάπη σημαίνει,
να παίρνεις πάντα τον ίδιο δρόμο,
όταν το σπίτι σε καλεί,
ακόμα κι αν μια ανένδοτη παρανομία
γαργαλάει τ’ αχαμνά σου,
για ένα άσκοπο μεθύσι
στη γειτονιά που σου φυλάει μια
κάθιδρη στροφή.
Αγάπη σημαίνει,
να κοιτάς τα ρούχα που σε πεζοδρομούν
και να μην μπορείς να διαλέξεις παντελόνι,
ακόμη κι όταν όλα είναι ίδια
στο κυρ ελέησων της βαρετής γραφής.
Αγάπη σημαίνει,
να διαβάζεις τις πρωινές
κυριακάτικες εφημερίδες
και τίποτα να μην συμβαίνει στον κόρφο σου,
σαν πως πουλιέται ένα αρχίδι ποιητής
στο τσαλίμι ενός γραφιά
και στην επιταγή που σκουπίζει
τον κώλο του.
Αγάπη σημαίνει,
να ξύνεις καλά το μολύβι,
πριν πηδήξεις τα εναπομείναντα
γεράματά σου
κ’ ύστερα την ψυχή σου
κάτω από μια σπουδαία μετάφραση
πλιάτσικων κουβέντων
σ’ ένα γήπεδο στίχων ομοιοκατάληκτων.
Αγάπη σημαίνει,
να στέκεσαι
θλιμμένος και μπλε
πάνω σ’ ένα απλήρωτο καλοριφέρ
κι όταν αναρωτιέσαι τι στο διάολο
κάνεις εκεί,
έρωτας να σημαίνει όλα τ’ άλλα.

( Γιάννης Ζελιαναίος )

 

The Fall of Glorieta Mountain ( Esben and the Witch )



I thought I saw you by the side,
illuminating foreign climes.
A figment, a splinter, a vessel for me,
to wander as freely as I'll ever be.

Shrapnel stars puncture brightly,
wounding skies that stretch so widely.
Over dunes of dust, in shades of rust,
where shadows claim the both of us.

Is that an answer or is this an echo?
Are you the answer or are you an echo?

These godly skies kindly provide,
the perfect scene for our goodbyes.
A providence, so palpable
it sets aflutter, palpiter.

Bleached by the moonlight,
bathed in bonewhite.
Under cover of cobalt and shelter of slate,
you appeared immaculate.

Is that an answer or is this an echo?
Are you the answer or are you an echo?

I know that distance lends enchantment to the view,
but I know that I see you and I know you see me too.
And so I called out.

 

ναρωτιέμαι γιατί όλοι μιλάνε για τη χαρά της αγάπης, ενώ η αγάπη δεν είναι μόνο χαρά. Είναι συντριβή, βάλσαμο, τρέλα. Είναι να δίνεις και να παίρνεις τα πάντα. Κι ύστερα, πάλι να τα χάνεις. Είναι τα μάτια εκείνα που σε βλέπουν όπως ίσως δεν είσαι, αλλά όπως σίγουρα μπορείς να γίνεις. Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά. Είναι πέρα από τη συμπόνια και πάνω από το νόμο. [FLORIDA SCOTT-MAXWELL]

 

Πως γίνονται έτσι

Πριν μπεις σχεδόν
ακόμα στη ζωή μου, χάθηκες.
Μετά τα: χάρηκα και θα τα ξαναπούμε
δε συναντηθήκαμε ποτέ μας πια.
Τι χάθηκες,
μάλλον θα ' λεγα εξατμίστηκες
σα στάλα από νερό
κάτω από τον αδυσώπητο
φρενήρη ήλιο του Ιουλίου.

Πώς γίνονται έτσι, Θεέ μου, όλ' αυτά;

Να 'χει ήδη ξεκινήσει μία θύελλα,
να θρασομανάει μια πυρκαγιά
κοντά τόσο κοντά,
μια φρενιασμένη θάλασσα ν' αφρίζει
στα πόδια σου μπροστά
κι από τη μια στιγμή στην άλλη
ψάχνεις
σπίθες, που σβήνουν μες στη στάχτη, μοναχά
μια ανάσα ανέμου
μόλις που σ' αγγίζει από μακριά,
ένα κουρασμένο κύμα που πεθαίνει,
φτάνοντας
σαν από τόσα χρόνια πριν,
σαν από τόση απόσταση απροσμέτρητη,
σε κάποια μυθική σχεδόν ακρογιαλιά.

( Σταύρος Βαβούρης )

 

Σκυφτός το δειλινό

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ’ αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ’ αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.

( Pablo Neruda )

 

Όταν στους δρόμους

Όταν στους δρόμους βροντούσαν τα τύμπανα,
οι επιστροφές σκοτώναν τις ελπίδες.
Κρατώ το χέρι σου μες στο σκοτάδι
και προχωρώ.
Εσύ και δυο άστρα που επιζήσαν
οι μόνοι μου συνοδοί.
Τα σχέδια που δεν πρόφτασα να χαράξω
κι οι φαντασίες του σύννεφου στο ηλιοβασίλεμα
Σημαδεύουν την αρνητική πορεία.
Δεν μένει παρά να πλαγιάσουμε στον κάμπο
και ν’ αγαπήσουμε το πρώτο μαρτολούλουδο που δεν έκοψες.
Αυτοί που μας αγάπησαν πεθάναν πριν μας μισήσουν.
Αυτούς που θ΄αγαπούσαμε τους υπόταξε η λογική.

Παιδιά σαν ήμασταν δεν παίξαμε ποτέ,
έφηβοι δεν κλάψαμε
Σαν γίναμε άντρες λησμονήσαμε το γέλιο,
πώς θέλετε να πάψουμε να νοσταλγούμε.

Καθισμένη στα βράχια δαγκώνεις πικρόριζες
κι ένας αγέρας επιβίωσης φυσάει απ’ τις σχισμές των ματιών σου.
Έχω το φέρσιμο των σκοτωμένων Άγγλων ποιητών που τους διάβασα στα βιβλία.
Συλλογίζομαι αυτούς που έφυγαν από κοντά μας σιωπηλά και με διάκριση τόση.
Άλλοι χάθηκαν σε πλοία ναυαγισμένα, άλλοι αφανίστηκαν από σιβυλλικές ασθένειες, άλλοι δολοφονήθηκαν.
Ζούμε στη βασιλεία της διασποράς,
η κάθε μέρα και μια εφήμερη προέκταση.
Κάθε βράδυ οι εραστές ζητούν απόμερες γωνιές.
Κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει κάποτε το αδύνατο ενός γυρισμού
κι όμως δεν αντιστέκεται, αποκτά συνήθειες.
Διασταυρώνει το σπέρμα του με καινούργιες γυναίκες,
υποβάλλει τη μνήμη του σε συνεχή αφαίρεση
και τέλος φεύγει από κοντά μας.

Όταν στους δρόμους ξαναβροντήσουν τα τύμπανα,
θα ξεριζώσω τη φωνή μου
και θ’ αγαπήσω δυο φορές, το σχήμα της σιωπής σου.

( Κλείτος Κύρου )

 

....
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
...

Γ. Ρίτσος

 

Όπως και αν έρθουν τα πράγματα,
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν'αγαπάς.
Τίτος Πατρίκιος

 

Ξυπόλητη - Anne Sexton

Το να μ’ αγαπάς χωρίς παπούτσια
σημαίνει πως αγαπάς τις μακριές καφέ μου γάμπες,
γλυκές αγαπημένες, ελκυστικές σαν κουτάλια·
και τα πόδια μου· αυτά τα δυο παιδιά
αμολύθηκαν έξω να παίξουν γυμνά. Μπερδεμένοι κόμποι,
τα δάχτυλα των ποδιών μου. Τώρα πια λυμένα.

Κι ακόμη περισσότερο, δες νύχια ποδιών και
συλληπτήριες κλειδώσεις κλειδώσεων και
όλα τα δέκα στάδια, απ’ τη ρίζαρίζα.
Όλα πνευματώδη κι άγρια, αυτό το μικρό
γουρουνάκι πήγε στην αγορά κι αυτό το μικρό γουρουνάκι
έμεινε. Μακριές καφέ γάμπες και μακριά καφέ δάχτυλα ποδιών.

Πιο πάνω, λατρεία μου, η γυναίκα
φωνάζει τα μυστικά της, μικρά σπίτια,
μικρές γλώσσες που σου μιλάνε.
Δεν υπάρχει άλλος κανείς από μας
σ’ αυτό το σπίτι στην αμμώδη ξηρά επάνω.

Η θάλασσα φοράει ένα κουδούνι στον αφαλό της.
Και είμαι η ξυπόλυτη κοπέλα σου για μια
ολόκληρη βδομάδα. Σε ενδιαφέρει το σαλάμι;
Όχι. Δεν θα προτιμούσες το σκωτσέζικο ουΐσκι;
Όχι. Δεν πολυπίνεις. Πίνεις όμως
εμένα. Οι γλάροι σκοτώνουν ψάρια,
κλαψουρίζοντας σαν τρίχρονα.

Οι ήχοι του κύματος είναι ναρκωτικό, φωνάζοντας
υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω όλη νύχτα. Ξυπόλυτη,
παίζω ταμπούρλο πάνω-κάτω στην πλάτη σου.
Το πρωί τρέχω από πόρτα σε πόρτα
στην καμπίνα παίζοντας κυνήγησέ με.
Τώρα μ’ αρπάζεις απ’ τους αστράγαλους.
Τώρα κατεργάζεσαι το δρόμο σου προς τις γάμπες μου
κι έρχεσαι να με τρυπήσεις στο σημείο όπου πεινώ

 

οταν θα μ αγκαλιασεις τα δαχτυλα σου θα βυθιστουν στις σταχτες μου
οι τοιχοι θα χουν τη σκια μου ζωγραφισμενη
η φωνη μου ενας αποηχος το μονο που απεμεινε
οταν θα με φιλησεις ματωμενα αγκαθια θα γευτεις
τα πεταλλα μου μαραμενα κοκκινα τραγουδια
οταν θα μου ψιθυρισεις μια κραυγη απογνωσης θα αντηχησει σαν ηχω
κενη θα χαμογελασω διχως ματια να σ αντικρυζουν πια...
ενα σιωπηλο σ αγαπω θα κυλησει στα ποδια σου μπροστα....
d_l

 

[ουκ αν λάβοις]

[σε προσκαλώ να παίξουμε
μια τελευταία φορά
το παιχνίδι των σκιών
θα σε περιμένω στις
όχθες του Αχέροντα
με μια φράουλα
κάτω από τη γλώσσα
θα δωροδοκήσω το Χάροντα
με μια χούφτα ζάχαρη
εσύ κρύψε τα μάτια
με δυο οβολούς
μην τύχει και σ’ ερωτευτεί
σαν τον κοιτάξεις
θα ξεκινήσει το κρυφτό κι
όταν σε βρω θα σε φιλήσω
περνώντας σου
τη φράουλα στο στόμα
και τότε θα γίνουν
όλα πάλι κόκκινα
θα σου ζητήσω να δώσεις
κάτι ως αντάλλαγμα
για τη βαρκάδα
στην απέναντι όχθη
εσύ θ’ απαντήσεις γελώντας
“ουκ αν λάβοις
παρά του μη έχοντος…
μήπως θες πίσω τη φράουλα;”
τι λες, δέχεσαι;
πέντε, δέκα, δεκαπέντε…
φτου και βγαίνω]


Ι. Μαγκαφώσης

 

i desired my dust to be mingled with Yours
Forever and forever, and forever.
Why should i climb the look out?

The River-Merchant’s Wife: A Letter
BY EZRA POUND