Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

We lay, my love and I beneath the weeping willow,
But now alone I lie and weep beside the tree,
Singing "O Willow Waly" by the tree that weeps with me,
Singing "O Willow Waly" till my lover returns to me.
We lay my love and I beneath the weeping willow,
But now alone I lie.
O willow I die.
O willow I die...

 

Under the spreading chestnut tree
I sold you, and you sold me
There lie they, and here lie we,
Under the spreading chestnut tree.

I've never been alone
it's a comfort to know
leaves a chill in my bones.
The written word is a lie
and our children are spies
yet I don't want to die.
Proof lies in the words that I write
but if I were to fight
would it be worth my life?
They sing what ever they choose
only birds and proles do
why should I not sing to?
what have I to lose?
unless their price is you.

Under the spreading chestnut tree
I sold you, and you sold me.
There lie they and here lie we.
Under the spreading chestnut tree.

You are a risk I will take
for every law I can break
proves I am their mistake.
Beaten and broken apart
it's a science, an art
but they can't break my heart.
We will do whatever they ask
staying out of their grasp
was an impossible task.
Their wrong outweighs their right
but how can I fight,
when they threaten my life?
Two and two equal five.
In the place full of light.

Under the spreading chestnut tree
I sold you, and you sold me.
There lie they, and here lie we.
Under the spreading chestnut tree.

I sit and waste away
in the corner cafe
as a song starts to play.
I stare into the eyes so stern
and as the bullet enters
I will live, I have learned.

Under the spreading chestnut tree
I sold you, and you sold me.
There lie they and here lie we,
Under the spreading chestnut tree.

 

I am that clumsy human, always loving, loving, loving. And loving. And never leaving.
- Frida Kahlo

 

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ πέρασες μια ήσυχη νύχτα, να σε περίμενε μια ωραία ανατολή έξω απ’ το παράθυρό σου και να μπόρεσες να κοιτάξεις γαλήνια τα βραδινά αστέρια πριν πας για ύπνο. Πόσο λίγο ξέρουμε από αγάπη, από την εκπληκτική τρυφερότητα και δύναμή της, πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη· τη χρησιμοποιεί ο στρατηγός- τη χρησιμοποιεί ο χασά- πης· τη χρησιμοποιεί ο πλούσιος, όπως τη χρησιμοποιούν και τα νεαρά αγόρια και κορίτσια. Αλλά πόσο λίγα ξέρουν γι’ αυτήν! Δεν ξέρουν την απεραντοσύνη της- ότι είναι αθάνατη· πόσο ανεξιχνίαστη είναι… Ν’ αγαπάς σημαίνει να έχεις επίγνωση της αιωνιότητας. Τι πράγμα είναι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συνήθεια κάποιας συγκεκριμένης σχέσης· θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, αποδεχόμαστε τις καταστάσεις και δεν είναι ανεκτή καμιά αλλαγή· δε δεχόμαστε καμία κίνηση προς την αβεβαιότητα,ούτε για ένα λεπτό. Όλα είναι τόσο καλά ρυθμισμένα, τόσο στέρεα φτιαγμένα, τόσο δεσμευμένα, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αναζωογονητική ανοιξιάτικη ανάσα. Αυτά κι άλλα πολλά τα ονομάζουμε σχέσεις. Αν παρατηρήσουμε από κοντά, οι σχέσεις είναι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από την αστραπή, πιο αχανές κι από τη γη, γιατί οι σχέσεις είναι η ζωή. Η ζωή μας είναι σύγκρουση. Θέλουμε να κάνουμε τις σχέσεις χοντροκομμένες,ωμές, εύκολες. Έτσι χάνουν την ευωδιά τους, την ομορφιά τους. Όλα τούτα συμβαίνουν γιατί δεν αγαπάμε, κι η αγάπη, φυσικά, είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα, γιατί μέσα σ’ αυτή πρέπει να εγκαταλείψει κανείς ολοκληρωτικά τον εαυτό του.Αυτή ακριβώς η ιδιότητα της φρεσκάδας, του καινούριου, είναι ουσιαστική, αλλιώς η ζωή γίνεται ρουτίνα, συνήθεια· και η αγάπη δεν είναι συνήθεια, δεν είναι κάτι βαρετό. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει το αίσθημα της έκπληξης. Θεωρούν τα πάντα δεδομένα κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας καταστρέφει την ελευθερία και τις εκπλήξεις της αβεβαιότητας. Σχεδιάζουμε πράγματα για το μακρινό μέλλον μακριά από το παρόν. Αλλά η προσοχή που χρειάζεται για να κατανοήσει κανείς βρίσκεται πάντα στο παρόν. Στην προσοχή υπάρχει πάντα μια αίσθηση αμεσότητας. Το να είναι κανείς ξεκάθαρος στις προθέσεις του είναι πολύ επίπονη δουλειά- η πρόθεση είναι σαν μια φλόγα, που προτρέπει κάποιον ακατάπαυτα να κατανοήσει. Να ’σαι ξεκάθαρη στις προθέσεις σου και θα δεις, τα πράγματα θα κυλήσουν από μόνα τους. Το να είναι κανείς ξεκάθαρος, κάθε στιγμή, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Πρέπει κανείς να καθαρίσει τη γη για τον καινούριο σπόρο, κι από τη στιγμή που θα φυτευτεί ο σπόρος, με τη δική του ζωτικότητα και δύναμη θα έρθουν οι καρποί και ο νέος σπόρος. Η εξωτερική ομορφιά δεν κρατάει ποτέ, φθείρεται πάντα όταν δεν υπάρχει εσωτερική χαρά κι ευχαρίστηση. Καλλιεργούμε καθετί το εξωτερικό δίνοντας πολύ λίγη προσοχή σε όσα βρίσκονται μέσα μας· αλλά το μέσα είναι που τρώει πάντα το έξω. Το σκουλήκι που καταστρέφει τη φρεσκάδα του μήλου βρίσκεται μέσα του. Χρειάζεται μεγάλη νοημοσύνη σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα για να ξεχάσουν τους εαυτούς τους και να ζήσουν μαζί, χωρίς να παραδοθεί ο ένας στον άλλο, χωρίς να κυριαρχηθεί ο ένας από τον άλλο. Οι σχέσεις είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή.
“Γράμματα σε μια νεαρή φίλη” εκδ.Καστανιώτη

 

Αναβρύζεις και πάλι

Αναβρύζεις και πάλι δροσιά των σπλάχνων μου
και ποτίζονται οι ρίζες της ερημιάς
και το δέντρο το γερμένο στη λύπη μου
ξανανθίζει.

Εμφανίζονται πάλι τα πουλιά,
τα ποτάμια ξαναβρίσκουν τη θάλασσα
κι η θάλασσα το χρώμα της το βαθύ
της αγάπης.

( Χρίστος Λάσκαρης )

 

Παμ! παραπάμ! Αγάπη, σήμερα το πρωί σηκώθηκα με ένα απέραντο κέφι. Το κακό έκανε τον κύκλο του. Έφυγε. Σηκώθηκα φορτωμένος όνειρα σαν ένα μεγάλο δέντρο με καινούργια φύλλα….
Ό,τι θέλεις, όπως θέλεις κι όσο θέλεις. Αλλά θα σε εκδικηθώ όταν γυρίσω (μαζεύω τις εκδικήσεις μου). Για την ώρα ανεξικακία! Τι με ρωτάς τι σκοπούς έχω; Σ’ αγαπώ (μου επιτρέπεις  και τίποτα δε μπορεί να σταματήσει αυτή την αγάπη εκτός από σένα, και πάλι είναι ζήτημα. Το μόνο κακό που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις να μου γράφεις. Τι με ρωτάς αν ξέρω και τα λοιπά. Ξέρω, δυστυχώς…

Γ. Σεφέρης

 

La belle dame sans merci

Σίγουρα της γειτονιάς οι γλάροι ακόμα περιμένουν
τα ψίχουλα ψωμί που εγώ πετούσα
στο μπαλκόνι σου απάνω, για να ακούσεις
και τυλιγμένη στον ύπνο τις φωνές τους.

Σήμερα λείπουμε από το ραντεβού και οι δυο μας,
ενώ το πρωινό μας αργοπαγώνει σε βουνά
δικά μου άχρηστα βιβλία και δικά σου απομεινάρια
που δεν ξέρω: ημερολόγια κουτιά βάζα κρέμες.

Εκπληκτικό το πρόσωπό σου μένει ακόμα
να διαγράφεται στα υπόλοιπα από ασβέστη της ημέρας:
αλλά η άφτερη ζωή δεν το ακουμπάει, και πνιγμένη
η φωτιά του δεν είναι παρά του αναπτήρα η λάμψη.

Εugenio Montale

 

Εσύ

Αν σε πω γκόμενα θα σ’ αφανίσω,
αν σε πω αγάπη μου θ’ αφανιστώ.
Ηλεκτρικό πουλί στα χείλη της αβύσσου,
δάσος πυκνό που το περνάω σφυρίζοντας.

( Αντώνης Φωστιέρης )

 

Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.

Μάρω Βαμβουνάκη.

 

Λαμπίρι

Η λυπημένη πολιτεία των ανθρώπων.
Των ανθρώπων με τα χαμένα λογικά,
με τα χαμένα αισθήματα - που ασφυκτιεί
κάτω από σάρκινα σεντόνια,
κάτω από δανεικές μοναξιές - αναζητώντας
το δεκανίκι της ύπαρξης.
Σε θέλω, μου είπαν τα μάτια σου.
Σε θέλω, μου είπε το κορμί σου.
Κι εγώ,
αναζητώ αστροπολιτείες
διαφορετικές από αυτές που
συλλαμβάνουν οι κεραίες μου,
ίδιες μ’ αυτές που οι φλέβες σου
υπαγορεύουν.

( Άννα Νιαράκη )

 

Από Το Βιβλίο της Ανησυχίας

Ι.

Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιο μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω
πάντα. Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία
χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών
υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν
αφήνει ίχνη. Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά, γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει.

ΙΙ.

Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος.
Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.
Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται.

ΙΙΙ.

Είναι ανθρώπινο να θέλουμε αυτό που μας είναι απαραίτητο, και είναι ανθρώπινο να επιθυμούμε
αυτό που δεν μας είναι απαραίτητο, αλλά που μας είναι επιθυμητό. Αυτό που είναι αρρωστημένο είναι
να επιθυμούμε με την ίδια ένταση αυτό που είναι απαραίτητο και αυτό που είναι επιθυμητό, και να
υποφέρουμε από την έλλειψη τελειότητας σαν να υποφέραμε από την έλλειψη ψωμιού. Η ασθένεια του
ρομαντισμού είναι ακριβώς αυτή: να θέλουμε το φεγγάρι σαν να υπήρχε η δυνατότητα να το
αποκτήσουμε. Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με
βαραίνει σαν τη δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα.

IV.

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που
αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

( Fernando Pessoa )

 

Ομίχλη

Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα
σε μονοπάτι καταπιεσμένο απ' την ομίχλη,
θα στέγνωναν οι λακκούβες
γύρω απ' το ζεστό βράχο της γης μας:
και το μάγουλο μου πάνω στα ρούχα σου
θα ήταν η γλυκιά σωτηρία της ζωής.
Όμως λεία μέτωπα κοριτσιών
ψέγουν την ηλικία μου: ένα δέντρο
μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι
κι αργά φώτα αμαξών με κάνουν να φοβάμαι,
να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.

( Antonia Pozzi )