Μαρία η Μαγδαληνή

Βγαίνω από το σπίτι Του..

Τρέμω ολόκληρη, ένας περαστικός με κοιτάζει με ανησυχία. Δεν πρέπει να τον κοιτάξω γιατί θα νομίζει πως θέλω βοήθεια .

Βλέπω το αμάξι μου και είναι μόλις 5 μέτρα απόσταση. Κάνω κάποια βήματα, αντιμετωπίζω κινητικές δυσκολίες από το τρέμουλο. Η στιγμή επιβάλλει ανασυγκρότηση. Σταματάω.. απολαμβάνω την γαλήνη της βαθιάς νύχτας, το δροσερό αεράκι.. όμορφα ως εδώ.

Σε καταστάσεις που το σώμα σου και το μυαλό σου σε εγκαταλείπουν το σωσίβιο σου, είναι στις απλές μικρές λεπτομέρειες. Το λοιπόν ο στόχος είναι να φτάσω στο αμάξι.Πρέπει να καθίσω. Υπολογίζω πρώτα από όλα τις πρακτικές δυσκολίες, έχουμε και λέμε ..για να κάτσω στο κάθισμα του οδηγού πρέπει να βγάλω την τσάντα και το παλτό γιατί μέσα στο αμάξι το τιμόνι θα με εμποδίζει και δεν είμαι τώρα για εμπόδια. Άρα ανοίγω πρώτα την θέση του συνοδηγού που είναι και πιο κοντά βγάζω την τσάντα και την πετάω μέσα.. ωραία ..τώρα τα υπόλοιπα βήματα.

Φτάνω στην θέση του οδηγού το χέρι μου σε φάση πάρκινσον.. όχι όχι εστιάζω στο να ανοίξω την πόρτα.. μην σκέφτεσαι το τρέμουλο!.. οκ ..

Ανοίγω πόρτα.. βγάζω παλτό όρθια γιατί καθιστή είναι πιο δύσκολο, πετάω παλτό και ναι κάθομαι επιτέλους!!!! Ανάσα!!

Νερό, θέλω νερό! λίγο νερό... είχα ένα μπουκαλάκι νερό εδώ τι έγινε? έχει πέσει πίσω... γαμώτο! τεντώνω σκύβω πιάνω.. πίνω νερό!! Ανάσα!!

Τσιγάροοο... θέλω τσιγάρο!!! βρίσκω καπνό και αναπτήρα.. άντε να στρίψω τώρα τσιγάρο με τα χέρια παρκινσον... όχι όχι.. εστιάζω στο να στρίψω τσιγάρο..μην σκέφτεσαι το τρέμουλο!...οκ..

Στρίβω και ανάβω τσιγάρο, δυνατή ρουφηξιά ο καπνός γεμίζει τα πνευμόνια και βγαίνει!!! Ανάσα!!

Τώρα μπορώ να ασχοληθώ με το τρέμουλο, τον κλονισμό .. τι συνέβη εκεί μέσα? πως νιώθω τώρα? Είναι 2 ερωτήσεις που πάντα κάνω όταν μπαίνω στο αμάξι μου, μετά από κάποια συνάντησή Μ/μας . Σαν να επιστρέφω, μετά από ένα ταξίδι σε άλλο κόσμο.Ο κόσμος από οπού προέρχομαι δεν ξέρει ότι μπορεί να γαμιέται και έτσι, να καυλώνει έτσι, να ενώνεται σε τόσα επίπεδα.

Συγκρίνω τα πάντα σε σχέση με τον κόσμο των βανίλα, είμαι ανάμεσα σε δυο κόσμους ..αισθάνομαι την μετάβαση. Όλα μπαίνουν στο τσουκάλι, παρελθόν και παρόν και το μυαλό μου πια έχει γίνει σούπα. Δεν υπάρχει κάτι στέρεο, το ίδιο πράγμα που σε τρομάζει σήμερα και σε κάνει να θες να φύγεις τρέχοντας.. αύριο θα σε καυλώνει και το ανάποδο. Υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνεις εκείνη την στιγμή και δουλεύονται μέσα σου αυτόματα στην διαδικασία του χρόνου. Νομίζω ότι οφείλεται στους εκάστοτε φραγμούς μου αυτή η χρονοκαθυστέρηση.

Όλα είναι τόσο πρωτόγνωρα, ακόμα και οι συστολές μου...κυρίως αυτές. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν οι περισσότερες .. λογικό, κανείς άλλος δεν είχε διαπεράσει σε τέτοιο βάθος. Τελικά το συναίσθημα είναι μεγάλη απάτη. Στους βανιλοέρωτες αισθάνεσαι την αυθυποβολή σου, αλλά δεν σε νοιάζει, είσαι σε κατάσταση ευφορίας και αυτό αρκεί.Εδώ πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι νιώθεις, επιστρέφεις στις αισθήσεις.. και αυτό που νιώθεις πρέπει να το απογυμνώσεις από την βανιλοκριτική σου πρώτα, να δεις την αλήθεια του.. όλα είναι αλήθεια εδώ ...θες δεν θες.

Και όταν λέω εδώ, εννοώ ακριβώς ΕΔΩ. Κάτι συμβαίνει μέσα σου συνέχεια. Το γαμήσι του Αφέντη δεν σταματάει..Σου γαμάει το μυαλό αδιάκοπα από την στιγμή που συναίνεσες. Και αυτό το μυαλό δεν είναι μόνο η καύλα σου, είναι ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, ο τρόπος που σκέφτεσαι, τα βιώματά σου, παρελθόν και παρόν, όλα μία σούπα. Για μέλλον ,καλά δεν το συζητάμε, αυτό το έχω ξεχάσει εντελώς.. εδώ δεν ξέρω ποια θα είμαι στο επόμενο λεπτό.

Είμαι το φαινόμενο Μαρία η Μαγδαληνή, άλλοι λένε πόρνη, άλλοι λένε παρθένα.. κανείς δεν ξέρει. Έτσι και εγώ άλλοτε βομβαρδίζομαι από ηθικές και γίνομαι πόρνη και άλλοτε από όλο αυτό το άγνωστο και γίνομαι παρθένα.Η εκπαίδευση είναι η μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλον ..είναι η διαδικασία που επιστρέφεις στον εαυτό σου για να ελευθερώσεις αυτό που είσαι...μόνο που στην πορεία ανακαλύπτεις, ότι τελικά δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό που είσαι.

Και όπως όλες οι Χριστιανικές κοινότητες διχάζονται για το μουνί της Μαρίας της Μαγδαληνής... και μελετούν τα κείμενα, κάνουν συμβούλια , παίρνουν αποφάσεις, συγκρούονται τα δόγματα, τα ράσα, οι μελετητές , οι λογοτέχνες, οι ακαδημαϊκοί... ένας παράλογος χαμός. Ένα χάος.. για την καύλα της και τις συνέπειες αυτής στην ηθική της ανθρωπότητας. Έτσι και εγώ, συγκρούονται όλοι οι κόσμοι μου, όλα όσα ήξερα με αυτά που μαθαίνω, μελετάω τα αρχεία μου, τα δεδομένα μου, όλα αμφισβητούνται, μια δεύτερη εφηβεία..για το μουνί μου και την καύλα μου.. για την ταυτότητά μου, για εμένα..

Επιστρέφω στο τρέμουλο Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα.. κοιτάζω το κλονισμένο σώμα μου... μια ταραχή που δεν έχει όρια. Τι νιώθω τώρα? τι είναι αυτό? είναι καλό ή κακό?... τι γίνεται?? ..φοβάμαι..

Ξαφνικά η φωνή Του μέσα στο κεφάλι μου τα σταματάει όλα "χαλάρωσε και επικοινώνησε με το σώμα σου!" Η εντολή Του. Ο δρόμος Του, το μπαλκόνι Του, η γειτονιά Του. Είναι εδώ και είμαι ασφαλής...είναι όλα τόσο ήσυχα γύρω μου.. ηρεμεί μέσα μου η φουρτούνα..
Νιώθω όλα όσα μου Είπε, όλα όσα μου Έδωσε ..με Δίδαξε απόψε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που συνήθως καταλαβαίνω ... είναι φορές που το σώμα μου Τον καταλαβαίνει καλύτερα από το μυαλό μου ..και τότε εγώ απλά παρατηρώ τι συμβαίνει, τι γεννιέται μέσα μου, μια νέα αίσθηση.. το αφήνω να συμβεί.. πόση ώρα είμαι εκεί? δοκιμάζω τα πόδια μου στα πετάλια να δω αν μπορώ να οδηγήσω, όχι τα πόδια μου ακόμα τρέμουν, τα τεντώνω.

Τώρα δεν αισθάνομαι χαμένη, δεν φοβάμαι και δεν αγχώνομαι.. πετάω στα σκουπίδια τις κριτικές για να νιώσω την αλήθεια της στιγμής. Τώρα ξέρω τι νιώθω.. Νιώθω την ζωή στο σώμα μου μέσα από το τρέμουλο ..αφήνομαι σε όλη αυτή την ζωή όλο και περισσότερο. με γεμίζει αυτή η αίσθηση που αντικαθιστά το τρέμουλο...άλλο ένα φράγμα έσπασε ...Νιώθω ζωντανή!!..

 

Φανταζομαι η πρωτη ή απ τις πρωτες εμπειριες σου...
Ευχαριστω που μοιραστηκες κατι τοσο δυνατο και δικο σου μαζι μας.

Εμεινα σε 2-3 ...
" Το γαμήσι του Αφέντη δεν σταματάει..Σου γαμάει το μυαλό αδιάκοπα από την στιγμή που συναίνεσες."
"... είναι φορές που το σώμα μου Τον καταλαβαίνει καλύτερα από το μυαλό μου ."
"...Νιώθω ζωντανή!!"

Τα σεβη μου  

 

ειναι πραγματικά τόσο μαγικός αυτος ο κόσμος...που μόνο αν το νιώσεις μπορεις να το καταλάβεις.
δεν υπαρχει μεγαλυτερη λυτρωση απο την απελευθέρωση των αισθήσεων....
σου εύχομαι κι άλλα πολλά συναρπαστικά ταξίδια ψυχης  

 

Η καλη αρχη εγινε οποτε η ευχη ειναι για καλη συνεχεια  
Οπως ειπαμε πριν λιγο καιρο, ενα βημα ηταν η αποσταση  

 

Καλή συνέχεια  

Μη σταματας...

 

Βλέπω 17 καλά παιδιά...
Τα υπόλοιπα (όποια θέματα κι αν έχουμε) τα βρίσκουμε -όχι τα παιδιά, τα θέματα είπαμε...
Τα 17 παιδιά είναι που μετράνε...

 

Η μεταμόρφωση του "θέλω" σε" παρακαλώ".

Οι λέξεις έχουν δύναμη, διαμορφώνουν την σκέψη μας και την συμπεριφορά μας. Όταν μάθει κανείς να χρησιμοποιεί τις λέξεις σωστά τότε μαθαίνει να τακτοποιεί καλύτερα τους συλλογισμούς του.

Μου αρέσει όταν αλλάζουν κάποιες λέξεις στην εκπαίδευσή μου, σημαίνει ότι ήρθε η ώρα για μια νέα εμβάθυνση, γιατί φεύγουν οι παλιές? και τι αλήθειες προσφέρουν οι καινούριες...

Η αντικατάσταση του "θέλω" σε "παρακαλώ" είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία. Ετοιμάζεσαι να ξεριζώσεις ένα μεγάλο βανιλοκομμάτι σου το "θέλω" σου. Μια λέξη που εμπεριέχει επιθυμία, έλεγχο βούληση και δυναμική. Το θέλω σου συνάδει με την προσωπικότητα σου και την προσωπική σου ελευθερία. Το θέλω σου είναι η κατεύθυνσή σου, η πορεία σου. Το ίδιο το θέλω με έφερε ως εδώ, το ίδιο το θέλω μου ήταν η συναίνεσή μου.

Και τώρα που εκτοξεύτηκε ο πύραυλος στο διάστημα κάποια κομμάτια του φεύγουν, σημαντικά μεν για την εκτόξευση, βάρος δε για την συνέχεια του ταξιδιού.

Και μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα του παρακαλώ.

Μια άκρως υποτιμημένη λέξη για εμένα που το νόημά της είχε χαθεί σε τύπους ευγένειας και μέχρι εκεί καταδεχόμουν να ασχοληθώ μαζί της. Μπήκα στην διαδικασία να την ψάξω στο λεξικό για να καταλάβω την σημασία της.

Το παρακαλώ είναι μια λέξη ατμοσφαιρική, εμπεριέχει προσευχή, ευγένεια και πρόσκληση. Έχει ερωτική μουσικότητα στην ασυμμετρία, σαν τον πληθυντικό, αλλά με περισσότερο βάθος.Υπάρχει η αποδοχή της θέσης σου, παραδίνεσαι - αφήνεσαι στην ασυμμετρία όλο και περισσότερο. Το κάθε θέλω που μπαίνει στην ατμόσφαιρα παρακαλώ, αποδυναμώνει χάνει τον έλεγχο.

Τα θέλω μου, τα μέρη της προσωπικότητας μου, η βούλησή μου , η ελευθερία μου, Και τι μένει τότε? προβληματίζομαι και ανησυχώ. Εδώ όλοι μιλάνε για κάτι "χαλάκια" σκλάβες, άβουλα τσόφλια κτλ κτλ. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι εννοούν γιατί δεν έχω συναντήσει κάτι τέτοιο... αλλά ακούγεται πολύ δυσάρεστο.. θα γίνω έτσι? Γεμίζω αντιστάσεις και φυσικά επιστρέφω στην διάσταση βανίλα.

Στην αξιοπρέπεια της λέξης θέλω, στον αυτοσεβασμό της διεκδίκησης, στην δυναμική της απαίτησης στον αυτοέλεγχο και κοιτάζω πάλι, κάτω από αυτό το πρίσμα, την υποτιμημένη λέξη παρακαλώ. Σαν ενήλικας "συγχωρείσαι" να κάνεις αυτήν την χρήση σε 2 περιπτώσεις για λόγους θρησκευτικούς όπου αφορά μια ανώτερη δύναμη και για λόγους savoir vivre.

Όταν την χρησιμοποιήσεις επί της ουσίας, απευθυνόμενος σε κάποιον άλλον άνθρωπο, αυτομάτως υπάγεσαι σε κατώτερη θέση. Οι ζητιάνοι παρακαλούν, οι απεγνωσμένοι παρακαλούν, η χέλμη στα κόκκινα φανάρια τον κόπανο τον Τζόνυ. Αυτοί που παρακαλούν δεν κατατάσσονται σε κατηγορία βανιλο-αξιοπρέπειας.

Επιστρέφω στην αρχική αντίσταση της υποτακτικότητας μου, τα πήρε όλα η μπάλα, η αποδόμηση της βανιλοαξιοπρέπειας μου βήμα - βήμα. Πως ένα θέλω .. καταστρέφει τα υπόλοιπα, που βρίσκεται η αλήθεια και η ελευθερία σε όλο αυτό? Ήρθε η ώρα να κατανοήσω βαθύτερα αυτήν την επιλογή μου.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είμαι έτσι όπως είμαι, γιατί δεν είμαι "νορμάλ" όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.. το τοποθέτησα στα ανεξήγητα μυστήρια της φύσης και απλά το ακολούθησα όταν πια κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να το παλεύω άλλο.

Αυτή είναι η ματιά από έξω προς τα μέσα. Τώρα πια έχω την εκπαίδευσή να μπορώ να αντιστρέφω την ματιά, από μέσα προς τα έξω. Όταν μια ερώτηση δεν έχει απάντηση το πρόβλημα βρίσκεται στην ερώτηση, αλλάζω την ερώτηση. Τι είναι νορμάλ? τι είναι βανιλοαξιοπρέπεια? τι είναι φύση?

Σε έναν κόσμο που φοβάσαι τα συναισθήματα. Που όλοι οι αποκωδικοποιητές των αισθήσεων είναι χαλασμένοι δεν ξέρεις πως να εξηγήσεις αυτό που νιώθεις..άλλα νιώθεις και άλλα καταλαβαίνεις. Που δυσκολεύεσαι να αφεθείς. Που η ευαισθησία είναι αδυναμία, ο πόνος δυσάρεστος, η ταπείνωση προσβολή, η αφοσίωση αβουλία, η εμπιστοσύνη τρέλα, η ασυμμετρία ψώνισμα, ο φόβος αρρώστια η καύλα πολυτέλεια, η απόγνωση τέλμα, η ζητιανιά κατάντια...και η λίστα δεν τελειώνει...

Σε έναν κόσμο που καταδικάζει τόσα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης και επιτρέπει να υπάρχει μόνο μια αλέκιαστη και ατσαλάκωτη φιγούρα μας σαν στάτους, που περισσότερο θυμίζει την άψυχη σκιά μας παρά την αλήθεια μας. Που έχει χαθεί το μέτρο ανάμεσα στον αυτοσεβασμό και την εγωπάθεια.. την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό, το δικαίωμα και το πείσμα.. το είναι και το φαίνεσθαι.

Σε αυτόν τον κόσμο, το ίδιο το παρακαλώ είναι επανάσταση, είναι υπέρβαση.. είναι η κατανόηση μιας άλλης πραγματικότητας που εμπεριέχει την φυσική υπόστασή μου, είναι η ατμόσφαιρα που μπορεί να αναπνεύσει η πραγματική μου προσωπικότητα ελεύθερη από κριτικές και θέλω που τελικά άλλοι όρισαν για μένα.

Να απολαύσω το ταπεινό μου παρακαλώ έως το παρακαλώ της ζητιανιάς. Να τσαλακωθώ, να υγροποιηθώ, να ρέω ελεύθερα στο μεγαλείο της φύσης μου, στο άπειρο της καύλας μου, στο σύμπαν του οργασμού μου.. να γίνω Αληθινή, να αγγίξω το βρέφος μέσα μου, να επικοινωνήσω με εκείνο το παιδί που βουτούσε τα χέρια του στην λάσπη. Να τρελαθώ και να λιώσω μέσα στα χέρια Του, μέχρι να μεταμορφωθώ σε Άνθρωπος.

Γιατί όπως λέει και ο θείος Όσκαρ.. "σκοπός της ζωής είναι η αυτοεξέλιξη, να πραγματώσει κανείς το είναι του ..στην εντέλεια!"

Τα άσκοπα θέλω ήταν οι περιορισμοί και το παρακαλώ είναι η πραγματική ελεύθερη βούληση..
Είναι η ατμόσφαιρα που σέβομαι αυτό που είμαι..

 

Αρκούσε μόνον αυτό, νομίζω...

 

+ Respect!!!!!!!
κι ας μη το ακουμπάω καν..........

 

...εντονο.. 

 

rocks!!!  

 

Το "ανήκω" και ο Αγγελάκας...

Είμαι αραχτή και σκάει το μήνυμα από παλιό φιλαράκι.. "Ντύσου πάμε Αγγελάκα".Τινάζομαι ω ναι! πότε? Τώρα! σε μία ώρα πρέπει να είμαστε εκεί. Που σημαίνει έχω μισή ώρα να ετοιμαστώ. Σε ένα παράλληλο σύμπαν.. Φύγαμε!! ο Αγγελάκας δεν θέλει πολλές ετοιμασίες .. και σε μια ώρα είσαι εκεί..έτοιμη να σαλπάρεις στην ποίηση του .. .. να τον αφήσεις να σε πάει στα μέρη που οι λέξεις και οι μελωδίες γίνονται κώδικες,τα μυστικά σου.

Δεν είσαι στο παράλληλο σύμπαν.. είσαι ακόμα στην πολυθρόνα.. υπολογίζεις τους χρόνους . Το σώμα σου δεν μετακινείται χωρίς την άδεια Του. Η φίλη θέλει άμεσα απάντηση και αν στείλεις παράκληση τώρα, άδεια δεν ξέρεις πότε θα έρθει, δεν μπορείς να της πεις περίμενε. Δεν μπορείς να σταματήσεις μια στιγμή "τώρα φύγαμε!", αυτή είναι η γοητεία της εξάλλου.

..Άστο δεν προλαβαίνουμε..

Όταν ανήκεις, τελείωσες με την στιγμή "Τώρα φύγαμε!". Παραδίνεις τα έχω σου, τα προνόμια των ποιητικών στιγμών σου για τα οποία ήσουν πολύ υπερήφανη που κατάφερες να χτίσεις ως βανίλα.. οι μικρές σου "ελευθερίες" ... σαν βανίλα δεν ζητάς άδεια για να πας Αγγελάκα ...απλά δεν γίνεται.

Είναι "εύκολο" να ανήκεις όταν ζητάς-παρακαλείς άδεια για σουπερ μάρκετ, για να βάψεις τα μαλλιά σου, για να πας να δεις την μάνα σου ακόμα..μπορείς. Αλλά επί της ουσίας δεν ανήκεις ακόμα, αυτό είναι το πλαίσιο της σημασίας ανήκω. Το πλαίσιο αυτό γεμίζει με στιγμές σου. Παρατηρείς να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από αυτό που ήξερες ότι είσαι. Μέχρι να απομακρυνθείς τελείως από εκείνη την στεριά.

Αρχίζεις να νιώθεις ότι ανήκεις, όταν Του παραδίνεις τον Αγγελάκα σου.

Ανήκω - εμπίπτω- υπάγομαι- αφορώ- ταιριάζω-σχετίζομαι.. είναι η σύνδεση, φτάνεις μέχρι την Κυριαρχία Του.. παίρνεις έκταση σαν Άνθρωπος .. σε κάθε επίπεδο.. σε ελευθερώνει ακόμα και από τις "ελευθερίες" σου...δεν είναι ελευθερίες πραγματικές, είναι οι επαληθεύσεις των περιορισμών σου.

Είναι τεράστιο το μέγεθος του εγκλεισμού στο εγώ μας. Οι άνθρωποι έγιναν αντικατοπτρισμοί. Ο καθένας γύρω μας, είναι αυτό που αισθάνεται/ σκέφτεται για εμάς. Έχει χαθεί η αρχέγονη σύνδεση μεταξύ μας και με τον κόσμο και αυτή είναι, κατά πως λένε όλοι οι πνευματιστές, η πηγή όλων των κακών, μοναξιά, ανασφάλεια, φόβος, θλίψη, θυμός κτλ κτλ.

Και έρχεται μία στιγμή στην πολυθρόνα σου που παρατηρείς τον εαυτό σου να λειτουργεί με αυτήν την σύνδεση..που το μυαλό σου δεν έχει κατανοήσει ακόμα..ξαφνιάζεσαι.. το αφήνεις να συμβαίνει ανεμπόδιστα! Η Εντολή Του, βγαλ το από μέσα σου και παρατήρησε το, δούλεψε το στο μυαλό σου.. στην αρχή είναι πολύ μικρό αυτό το μυαλό για να το χωρέσει ..το στριμώχνεις και στριμώχνεσαι .. Η Εντολή Tου.. Καντο!

Ανήκεις- σε Έχει..και αφήνεσαι σε αυτό, όλο και περισσότερο...όσο αδειάζεις τόσο αισθάνεσαι την Κυριαρχία Του, αισθάνεσαι την σύνδεση μαζί Του και την σύνδεση με τον εαυτό σου..ανοίγεις- πας πιο πέρα.. δεν έχει όρια.. αρχίζεις να αισθάνεσαι την σύνδεσή σου με όλη αυτήν την ζωή που υπάρχει, είτε λέγεται φύση, σύμπαν, κόσμος, άπειρο, Ένα

Δεν είναι βανιλοσυναισθηματισμοί, ούτε αυθυποβολή. Είναι Επιστροφή στο πρωτογενές υλικό από όπου προήλθαμε και τόσο άδικα απομακρυνθήκαμε. Ως είδος πήραμε λαθεμένη πορεία.

Ανήκεις, αφήνεσαι,συνδέεσαι, επικοινωνείς, παραδίνεις, αφαιρείς, αδειάζεις... Τα ένστικτά σου αρχίζουν να ξυπνούν από έναν μεγάλο ύπνο, σπάνε την νωθρότητα του εγώ.. είσαι ενέργεια, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όρια ..το σώμα σου το δοχείο που μεταφέρει αυτήν την δύναμη..Η Κυριαρχία Του με ξεσφραγίζει, ανοίγει το δοχείο και ελευθερώνει σταδιακά όλη αυτή τη δύναμη .

"ανήκω ως Ιδιοκτησία Του"... τώρα αρχίζω να διακρίνω την υπερβατική ομορφιά που κρύβεται πίσω από αυτήν την φράση. Αυτήν την ύψιστη μορφή ποίησης..