Μελίνα

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου​

εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω.​

Θεός αν είναι...​

Δεν είναι Θεός. Άνθρωπος είναι. Κι αν έχουν περάσει δέκα χρόνια που έχω να τον δω ακόμα έρχεται κάποιες φορές στον ύπνο μου και μου τον στοιχειώνει και το πρωινό με βρίσκει άδεια.

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Γνώρισα το Γιάννη, παντρεύτηκα, κάναμε μαζί την Ναυσικά και την Μαργαρίτα και ζούμε μια ήσυχη μα γεμάτη ζωή.

Γιατί ξυπνάω άδεια όταν τον βλέπω στον ύπνο μου;

Τον αγαπάω το Γιάννη και το παιχνίδι δε λείπει. Γιατί ξυπνάω άδεια;

. . . . . . . . .​

Κοίταξα τα notifications. Δεν έπρεπε να έχω ανεβάσει τελικά τη φωτογραφία μου, αποφάσισα. Φυσικά και με κολάκευε η προσοχή που μου έδιναν, σε ποιαν δε θα άρεσε άλλωστε, αλλά τα μηνύματα από τον κάθε απίθανο με είχαν κουράσει. Well, there is no way back, live with it. Είδα ότι είχα μήνυμα από έναν που μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έγραφε. Το άνοιξα ελπίζοντας ότι ο ιδιωτικός του λόγος δεν θα ήταν διαφορετικός απ' ότι ο δημόσιος.

Καλησπέρα.

Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις αυτό το μήνυμα, φαντάζομαι ότι θα γίνεται ένας χαμούλης μετά τη φωτογραφία που ανέβασες. Don't take me wrong, επιδοκιμάζω με πάθος -μεταξύ άλλων χιχιχι- αλλά φαντάζομαι ότι αυτό θα έχει το αντίστοιχο impact, πολλώ δε εφόσον δηλώνεις και "υποτακτική".

Όπως και να έχει θα ήθελα να σου κάνω δύο ερωτήσεις.

1. Το χρώμα των ματιών σου μου φάνηκε πολύ περίεργο. Φοράς φακούς, πείραξες τη φωτογραφία ή είναι artifact?
2. Στη φωτογραφία πίσω βλέπω ένα πιάνο. Παίζεις πιάνο;

​

Αυτά και καλή δύναμη με το inbox σου.

What the fuck? Κοίταξα ξανά το profile του, δήλωνε κατά σειρά σαδιστής/τοπ/perv και δήλωνε 40 χρονών.

Καλησπέρα σας,

Μπορώ να πω ότι το πλήθος των μηνυμάτων που λαμβάνω αυξήθηκε μετά τη φωτογραφία που ανέβασα, σε σημείο που έχω αρχίσει να το μετανιώνω. Απ' ότι κατάλαβα σας άρεσε, αν και εστιάσατε σε σημεία που ομολογώ δεν περίμενα. Για να απαντήσω λοιπόν τις ερωτήσεις σας:

1. Τα μάτια μου έχουν γκρι χρώμα, δεν πείραξα την φωτογραφία και ούτε είναι κάποιο artifact.
2. Ναι, παίζω πιάνο όταν έχω διάθεση.

​

Έκλεισα τον υπολογιστή και πήρα ένα βιβλίο να διαβάσω. Δεν είχα διάθεση για άλλη κουβέντα. Μία ώρα μετά σηκώθηκα, πήγα στο γυμναστήριο, γύρισα, έκανα μπάνιο και ξάπλωσα κουρασμένη στο κρεββάτι. Άνοιξα τον υπολογιστή αλλά δεν είχα κάποιο νέο μήνυμα.

Δύο μέρες αργότερα δεν είχε στείλει κάποιο μήνυμα. Γιατί το πρόσεξα; Μιλούσα με δυο-τρεις που είχαν στείλει μηνύματα που έκρινα ότι άξιζαν απάντησης αλλά για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω ήλπιζα να απαντήσει. Βέβαια είχε πάρει απάντηση στις ερωτήσεις που είχε κάνει αλλά ποιος ο λόγος να τις κάνει αν δεν ήθελε να συνεχίσει κουβέντα;

Το βράδυ ωστόσο μου ήρθε μήνυμα.

Καλησπέρα,

Γκρι ε; Τα γονίδια είχαν κέφια και δεν αναφέρομαι μόνο στα μάτια σου  
Μόνο πιάνο ή και Γαλλικά και μπαλέτο;  

Πολύ θα ήθελα να ξέρω να παίζω κι εγώ κάποιο όργανο, well, κάποιο άλλο όργανο  , αλλά δεν το έχω. Δε βαριέσαι, τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι έχω καλό μουσικό γούστο.

Επίσης δε μου πάει και το μπαλέτο αν και μ' αρέσει να βλέπω. Γαλλικά πάντως έμαθα με την όχι και πολύ ευγενική πίεση των γονιών μου αλλά παιδάκι ήμουν τι να έκανα;

Γρηγόρης
​

. . . . . . . . .​

Και έτσι μπήκε στη ζωή μου.

Μιλούσαμε για κάμποσο καιρό. Μου είχε πει ότι 40 χρονών, χωρισμένος και χωρίς παιδιά και είχε θέση ευθύνης -δεν μου είχε ξεκαθαρίσει τι είδους- σε μια μεγάλη εταιρία -ούτε αυτή μου την είχε πει ποια είναι.

Ήταν καλλιεργημένος και φαινόταν από τον τρόπο που έγραφε μα αυτό που με είχε κερδίσει ήταν το χιούμορ του και ο τρόπος που με ρωτούσε, χωρίς να γίνεται αδιάκριτος, για τα προσωπικά μου. Μα πάνω απ' όλα μου άρεσε η προσοχή που μου έδινε προσπαθώντας να δει και πίσω από τις λέξεις όταν έκρινε ότι χρειάζεται. Μιλούσαμε μόνο μέσω μηνυμάτων και αυτό γινόταν συνήθως τα βράδια και μέχρι όχι πολύ αργά. Αυτό άλλαξε ένα βράδυ που είχαμε πιάσει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα -πολιτική κιόλας- και από τη φύση των μηνυμάτων μέσω ενός site δεν βοηθούσε στο ρυθμό της. Με ρώτησε αν έχω skype και του απάντησα ότι έχω. Μου έστειλε το mail του και τον έκανα add. Εκεί, σε αντίθεση με το site, είχε φωτογραφία του. Ωραίος άντρας, γκριζομάλλης με γελαστό πρόσωπο και γελαστά μάτια.

- Καλησπέρα κι από εδώ Μελίνα. Are you decent?
- Είμαι σαν την τρελή του Σιαγιό, μπορείτε να περιμένετε λίγο;
- Μπορούμε να μιλήσουμε και μόνο με voice αν δε νιώθεις άνετα.
- Όχι όχι, απλά δώστε μου 5' λεπτά. Θα σας καλέσω εγώ.
- Οκ, βάζω το χρονόμετρο.
- Χαχα
- 4:50, τρέχουμε.

Αγχώθηκα ξαφνικά. Σουλουπώθηκα στα γρήγορα, για κάποιο χαζό λόγο δεν ήθελα να τον αφήσω να περιμένει περισσότερο.

- Έτοιμος;
- 33 ολόκληρα δευτερόλεπτα to spare, not bad. Not bad at all.

Πάτησα το κουμπί της βίντεο κλήσης. Τρία κουδουνίσματα μετά τον είχα στην οθόνη του τάμπλετ μου. Ήταν το ίδιο όμορφος όπως στη φωτογραφία του.

- Καλησπέρα σας.
- Μόνος μου είμαι, Μελίνα.
- Στο τσατ δε σας έχω μιλήσει ποτέ στον ενικό.
- Μίλα μου όπως σε βολεύει, δεν έχω θέμα.
- Σας ευχαριστώ.
- Λοιπόν, όπως λέγαμε και πριν...

Τον διέκοψα

- Να σας ρωτήσω κάτι;
- Shoot.
- Μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά που επικοινωνήσατε μαζί μου η ερώτηση για το χρώμα των ματιών μου.
- And...?
- Τίποτα, απλά μου έκανε εντύπωση.
- Αυτό δεν ήταν ερώτηση Μελίνα.
- Ναι, έχετε δίκιο. Απλά μου έκανε εντύπωση.
- Κοίτα, πρόσεξα όλη τη φωτογραφία αλλά η ερώτηση "το στήθος σου είναι πραγματικό;" δεν είναι του γούστου μου, προτιμώ πιο λεπτή προσέγγιση.
- Άρα το κάνετε για να με προσεγγίσετε!
- Φυσικά, αλλιώς θα σου έγραφα ένα comment "εσένα θέλουμε Μαρίκα" και θα τέλειωνε εκεί το παραμύθι.
- Λόγω της φωτογραφίας;
- Ναι, αφού δε γράφεις και πολλά.
- Έχετε δίκιο αλλά...
- Αλλά τι;
- Δεν ξέρω.
- Αν έπινες ποτό σε ένα μπαρ και ερχόμουν να σου μιλήσω η προσέγγιση για τον ίδιο αρχικά λόγο δεν θα είχε γίνει;
- Ναι, υποθέτω.
- Όπως και να έχει, το γεγονός ότι σου μιλάω ακόμα σημαίνει ότι έχω εκτιμήσει και το περιεχόμενο του κεφαλιού σου, αν αυτό σε ανησυχούσε.
- Μ' αρέσει που μιλάω μαζί σας.
- Κι εμένα. Λοιπόν, όπως σου έλεγα και πριν...

...
​

Πέρασαν δύο ώρες χωρίς να το καταλάβω. Είχα καταγοητευτεί από την παρουσία του, όχι μόνο από την εμφάνισή του και τη φωνή του αλλά και από τον τρόπο ομιλίας του, μιλούσε όπως έγραφε και ήταν αρκετά πειραχτήρι. Όταν τελειώσαμε ένιωθα σαν ζαλισμένο κοτόπουλο.

Αυτό ήταν, η επικοινωνία μας έγινε τακτική, κάθε βράδυ είχε τουλάχιστον μία ώρα βίντεο κλήσης και κάμποσες φορές έφτανε μέχρι και τις τρεις ώρες. Ήθελα να τον γνωρίσω και από κοντά αλλά δεν είχε κάνει κάποια κίνηση, δε μου είχε ζητήσει καλά-καλά το τηλέφωνό μου.

- Θέλω να σας γνωρίσω από κοντά.
- Ναι, αλλά να είσαι τρυφερή μαζί μου, είπε και μου έκλεισε το μάτι.
- Θα προσπαθήσω να κρατηθώ, αλλά δεν σας το υπόσχομαι, του είπα παιχνιδιάρικα.
- Ωραία, τοίχο-τοίχο λοιπόν.
- Δε χρειάζεστε να φοβάστε, δεν έχω το κατάλληλο αξεσουάρ.
- Α, είσαι παραδοσιακή δηλαδή.
- Χαχα, όχι, δεν εννοούσα αυτό. Από αυτό το αξεσούαρ έχω, το φυσικό αξεσουάρ δεν έχω.
- Έτσι λες εσύ, εγώ που το ξέρω ότι παλιά δεν σε έλεγαν Βαγγέλη;
- Κοριτσάκι γεννήθηκα, αλήθεια σας το λέω.
- That remains to be seen μου είπε κοροϊδευτικά.
- Θα με εξετάσετε;
- Κάτσε πρώτα να με βγάλεις για ένα καφέ, λυσσάρα!
- Χαχαχαχαχα
- Λοιπόν, Παρασκευή κατά τις 10:00, τι λες;
- Ναι, μια χαρά είναι.
- Ωραία, πες μου το κινητό σου και τη διεύθυνσή σου να έρθω.

Του τα είπα

- Α, ωραία, μένουμε και σχετικά κοντά.
- Εσείς που μένετε;
- 4-5 χιλιόμετρα βορειότερα από εσένα.
- Ωραία.
- Να σου πω. Σε παρακαλώ να πεις σε κάποια φίλη σου ότι βγαίνεις μαζί μου και να ξέρει που είσαι.
- Κινδυνεύω;
- Φυσικά και όχι αλλά είναι κάτι που λέω σε όλες όσες γνωρίζω εδώ.
- Έχετε γνωρίσει πολλές;
- Κάμποσες.

Τσίμπημα. Ζήλια; Γιατί;

Καλά κρασιά. Φυσικά και ζηλεύεις, έχεις γοητευτεί μαζί του αγαπητή μου.

- Σας εμπιστεύομαι.
- Θα κάνεις αυτό που σου είπα και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού. Κατανοητός;
- Μάλιστα!
- Θαυμάσια. Αφού κάτσουμε θα πάρεις τη φίλη σου τηλέφωνο και θα της πεις που είμαστε.
- Μάλιστα.
- Ωραία, τους ζυγούς λύσατε γιατί έχουμε και πρωινό ξύπνημα.
- Καλή σας νύχτα και όνειρα γλυκά.
- Προτιμώ τα αλμυρά, τα βρίσκω πιο ενδιαφέροντα, μου είπε χαμογελώντας.
- Όνειρα αλμυρά λοιπόν.
​

Οι δύο μέρες μέχρι την Παρασκευή μου φάνηκαν σαν δύο αιώνες αλλά επιτέλους ήρθε η μέρα. Από το άγχος μου είχα ετοιμαστεί από νωρίς οπότε καθόμουν και περίμενα σε αναμμένα κάρβουνα. Ο Γρηγόρης με είχε καταγοητεύσει αν και είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν είναι κυριαρχικός, είχε την τάση αλλά δεν είχε την εμπειρία και έτσι απέφευγε να δώσει τον τίτλο στον εαυτό του.

Από την άλλη ο τρόπος που μου μιλούσε και γενικά λειτουργούσε στο δικτυακό μας πάρε δώσε έκανε την καρδιά μου να χτυπάει και δεν το κρύβω, το αιδοίο μου να υγραίνεται. Παίζαμε, μου έδινε μικρά ανώδυνα τασκς τα οποία πάντα εκτελούσα με μεγάλη όρεξη, είχα πάρει πόζες - πάντα ντυμένη- για εκείνον και γενικά λάτρευα το χρόνο που περνούσα έστω και δικτυακά μαζί του. Ήλπιζα με όλη μου την καρδιά να υπάρχει και από κοντά η χημεία.

Ομολογώ πως ούτε κι εγώ είχα BDSM εμπειρίες. Είμαι δοτική, μ' αρέσει να προσφέρω στο παρτεναίρ μου και πάντα με έλκυαν, όχι ακριβώς οι αυταρχικοί άντρες αλλά αυτοί που στηρίζονταν αποκλειστικά στον εαυτό τους και ήθελαν να έχουν το τιμόνι, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω καλύτερα. Στο δικτυακό φόρουμ είχα γραφτεί το τελευταίο τρίμηνο καθώς το είχα πετύχει σε αναζήτηση για το BDSM. Δεν συμμετείχα ενεργά, πιο πολύ αφιέρωνα χρόνο στο διάβασμα και εδώ που τα λέμε όντας άσχετη ντρεπόμουν και φοβόμουν να γράψω.

Ο Γρηγόρης ήταν από τους ανθρώπους που μου είχαν κάνει εντύπωση από τον τρόπο που έγραφε και απ' ότι είχα καταλάβει έτρεφε σεβασμού από τους συμφορουμίτες. Βέβαια χρειάστηκε η φωτογραφία μου για να μου μιλήσει αλλά τι άλλο θα μπορούσε από τη στιγμή που δεν είχα γράψει και τίποτα της προκοπής;

Είχα μέσα μου βαθιά το φόβο ότι με ήθελε μόνο γιατί του άρεσα εμφανισιακά αλλά από την άλλη θα σπαταλούσε τόσο χρόνο μαζί μου μόνο και μόνο για μερικά πηδήματα; Δεν μ' αρέσουν τα τσουβαλιάσματα αλλά πάλι η εμπειρία μου μού είχε δείξει ότι υπάρχουν άντρες που θα έκαναν το οτιδήποτε για να τους ανοίξω τα πόδια μου.

Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις πέρασε η ώρα και στις 22:00 ακριβώς χτύπησε το τηλέφωνό μου.

- Είμαι από κάτω.
- Κατεβαίνω, του είπα και πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω την καρδιά μου που έπαιζε ταμπούρλο.

Με περίμενε έξω από το αυτοκίνητο. Ήταν πολύ όμορφα ντυμένος, μου αρέσουν οι άντρες που ντύνονται με κουστούμι, άλλωστε μου είχε πει να ντυθώ κι εγώ καλά. Εγώ φορούσα ένα μαύρο φόρεμα, το οποίο ήταν όσο προκλητικό έπρεπε. Τον πλησίασα αμήχανη.

- Γεια σου Μελίνα, μου είπε και με έπιασε από τα χέρια, με κράτησε ακίνητη και έγειρε πίσω να με δει ολόκληρη κάνοντάς με να κοκκινίσω.
- Γεια σας... κύριε;
- Γρηγόρη με λένε.
- Δεν... δεν μπορώ να σας πω με το όνομά σας, δεν μου πάει.
- Μελινάκι μου, τα έχουμε πει αυτά.
- Ναι, έχετε δίκιο... αλλά δε μου βγαίνει.
- Καλά, δε θα χαλάσουμε τη βραδιά μας γι αυτό.
- Σας ευχαριστώ ...κύριε.

Χαμογέλασε και μου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκα μέσα και κάθισα.

- Πού θα με πάτε;
- Baraonda. Πάρε τηλέφωνο σε παρακαλώ τη φίλη σου.
- Μάλιστα.

Η βραδιά ήταν υπέροχη. Πιο πολλή ώρα μιλούσε εκείνος ενώ εγώ τον κοίταζα σαν ερωτοχτυπημένο κοριτσόπουλο. Του άρεσα ωστόσο και αυτό φαινόταν και δεν έκανε καμιά προσπάθεια να το κρύψει. Γιατί άλλωστε;

Φύγαμε αργά και με πήγε μια πολύ μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο. Είχα πολύ κέφι και το ίδιο και εκείνος και δεν ήθελα η νύχτα να τελειώσει.

Φτάσαμε κάτω από το σπίτι μου. Βγήκε και μου άνοιξε την πόρτα.

- Εδώ θα σε καληνυχτίσω μικρή, μου είπε.
- Σας ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά.
- Εγώ σ' ευχαριστώ. Είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο όμορφα.

Δεν είπα τίποτα, απλά τον κοίταξα. Δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο, με έσφιξε πάνω του, έκλεισα τα μάτια μου και το πρώτο μας φιλί μου ρούφηξε την ψυχή.

(συνεχίζεται)

​

 

Μιλούσαν στο Baraonda..? Mιλούσαν..? Στο Baraonda..?
Τηλεπαθητικοί ήντουνε..?

 

Μια χαρά μπορείς να μιλήσεις αλλά και να μη μπορούσες, πάλι μια χαρά μπορείς, φανταστική ιστορία είναι, όχι απομνημονεύματα.

 

εκείνος μιλούσε. εκείνη μόνον κοίταζε.
μιά χαρά πραγματική είναι η περιγραφή.

 

Αν αυτή διάβαζε τα χείλη, ισχύει...

 

τα 'λεγε ωραία, έτσι κι αλλιώς.

 

... εντελώς;  

Λάικ Μελίνα!

 

Ξύνεις μεγάλες πληγές...
Η ζωή δυστυχώς δεν τα φέρνει πάντα βολικά για εμάς!
Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε από ανάγκη..από επιλογές άλλων..από επιλογές δικές μας..

 

Εγώ πάλι νομίζω, I dont like Μελίνα...
Πολλοί από εμάς, με πρώτο εμένα, ζούμε εγκλωβισμενοι σε μια κατάσταση που δεν μας γεμίζει-ικανοποιεί, για διάφορους λόγους. Ωστόσο, κάποια στιγμή κάναμε κάποιες επιλογές, οι οποίες πλέον δεν αφορούν μόνο εμάς...
Δοκίμασε ποτέ η Μελίνα να πει στον άντρα της ότι της λείπουν πράγματα; Γιατί τον παντρεύτηκε αρχικά; Και οκ, καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Αυτός όταν την παντρεύτηκε, ας πρόσεχε, ας έβλεπε κάποια πράγματα καλύτερα, ας καταλάβαινε περισσότερα ας ας ας...
Τα παιδιά της τι φταίνε να γίνουν παιδιά χωρισμενων γονιών;
Οπότε, I like ιστορία, θέλω στ αλήθεια να διαβάσω την συνέχεια, but I dont like Μελίνα.

 

Το παρεξηγήσετε το κορίτσι.

 

Οι περισσοτερες βολευονται. Επιλεγουν τυπους που ειναι ευκολοι και διαχειρισιμοι.
Οι ανεξαρτητοι και τιμονιερηδες ειναι δυσκολοι. Δεν μπορουν να τους κουμανταρουν.
Καταλυτικο ρολο παιζουν και οι φιλες και η αποψαρα τους. Κλουβι με κοτοπουλα. Καλαμποκι να βρεχει κι οτι θελει ας γινει.

@dkbdsm γιατι παντρευονται τον πριγκιπα που τις ´έσωσε´´. Χμ. Πρωτα της εκανε ολα τα χατηρια και ειμαι σιγουρος, οτι εκανε τη μαλακια να γονατισει και μπροστα της. Ας προσεχε. Καμια γυναικα δεν εκτιμησε αυτον που της εκανε το χατηρι.

Τα πα προσφατα σε ενα νημα, δεν μ αρεσει να επαναλαμβανομαι. Η Μελινα οπως και δισεκατομμυρια Μελινες ζουν κατι εντονα και μετα αξαφνα ακουν και ζουν οπως και οι προτυπες μαναδες τους.
Cheers. 

 

@dkbdsm
Δεδομένου ότι οι αναγνώσεις είναι τόσες όσοι οι αναγνώστες,
Δεδομένου ότι αρσενικές και θηλυκές "Μελίνες" ζουν ισορροπημένα μα όχι πλήρεις,
Δεδομένου ότι η δική "του" Μελίνα :

Μου αρέσει. Και μου αρέσει πιο πολύ που το εξομολογείται στην ίδια. Άλλωστε η ιστορία της, μόλις άρχισε. Για να δούμε!