Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Beyond the wild misty mountain
Within the valley so free
There dwells a maid with a heart so mellow
Soft as the wind and wild as the sea
When will you love me
As I love thee
I have no gold to give her
Nor gowns of soft crimson hue
Nor poems of love no rhymes to bring her
Into my heart so strong so true
When will you love me
As I love you

Beyond the wild misty mountain
Within the valley so free
There dwells a maid with a heart so mellow
Soft as the wind and wild as the sea
When will you love me
As I love thee?

 

Όπως λέει και το τραγούδι ... με ταξιδιάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις.
Μου αρκούσε που σε είχα τις ώρες που μπορούσες. Τις ώρες που μπορούσες να μ' αγαπάς.
Κάπου στο βάθος ήξερες ότι το ξερα ότι δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, ότι ήταν πάνω από σένα.
Δεν ήσουν σε θέση ακόμη να παραδοθείς σε ένα άτομο και πόσο μάλλον σε κάποιον που ήξερες ότι μπορείς να αγαπήσεις πολύ.
Είχες προδοθεί τόσες φορές στο παρελθόν. Δεν θέλεις να ξέρεις πια καν αν έχεις πραγματικά συναισθήματα.
Πόσες ήταν οι φορές που ξυπνούσα και δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου για να μην δω ότι δεν ήσουν εκεί. Δεν ξέρω πόσες φορές ήταν αυτές που έπιασα το τηλέφωνο να σε πάρω ή να σου γράψω και δεν το έκανα γιατί ήξερα ότι δεν θα απαντήσεις.
Η δουλειά σου σε είχε κάνει να φέρεσαι και στις προσωπικές σου σχέσεις σχεδόν αμείλικτα θα μπορούσα να πω.
Κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται ενώ ήξερα τα πάντα δεν με ενοχλούσε ο τρόπος που έψαχνες να βρεις τον εαυτό σου. Χαιρόμουν που βοηθούσα με τον τρόπο μου να ανακαλύψεις τα πραγματικά θέλω σου, το πραγματικό σου είναι. Και απολάμβανα κάθε φορά τις συζητήσεις μας αν μη τι άλλο δεν είχε χαθεί η ειλικρίνεια μεταξύ μας. Κι ήξερα ότι αυτό σε απελευθέρωνε.
Μέχρι τη μέρα που μου είπες το πρώτο ψέμα. Πως τα φέρνει έτσι η ζωή θες δεν θες μερικές φορές σου φανερώνει την αλήθεια.
Είχα καταλάβει ότι κάτι είχε αλλάξει αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω σε απασχολούσαν τόσα πολλά εκείνο το διάστημα και δεν ήξερα αν είχε να κάνει με τις προσωπικές σου ερινύες ή με τη δουλειά. Σκεφτόμουν περνάμε πάλι συμπληγάδες αλλά θα τα καταφέρουμε όπως τα καταφέραμε τόσες άλλες φορές.
Και είχα γίνει σιωπηλός παρατηρητής, της στάσης σου, των αντιδράσεων σου και τότε κατάλαβα, ξετυλίχθηκε μπροστά μου όλο το νήμα. Με κάποιο τρόπο είχε δημιουργηθεί στη σχέση μας ρωγμή και είχε εισβάλλει άλλο πρόσωπο. Μάζεψα όση δύναμη είχα κι άρχισα να παρατηρώ από άλλο οπτικό πρίσμα. Ούτε φωνές, ούτε σκηνές ζηλοτυπίας ούτε τίποτα. Δεν άρμοζε στο μέγεθος της αγάπης που είχα για σένα.
Ομολογώ ότι τη μέρα που βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρό. Θυμάμαι είχα βγει στο κέντρο για δουλειές και απλά σας είδα. Ευτυχισμένο χαμογελαστό κι ερωτευμένο ζευγάρι. Πρέπει να χλώμιασα τόσο πολύ που ένας νεαρός δίπλα μου με ταρακούνησε να δει αν θα λιποθυμήσω ή όχι γιατί με ρώταγε πολύ ώρα αν είμαι καλά και δεν τον άκουγα καν. Ψέλλισα ένα καλά είμαι ευχαριστώ και μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα να γυρίσω σπίτι. Πρέπει να ήταν και η πρώτη και τελευταία φορά που ξέσπασα. Λαμπόγυαλο το σπίτι. Και κλάμα πολύ κλάμα άλλωστε στους τέσσερις τοίχους όταν είσαι μόνος οφείλεις στον εαυτό σου μια ειλικρινή αντίδραση σκέφτηκα όταν μάζευα το χάος που δημιούργησα για να μην το δεις όταν γυρίσεις.
Δεν το δεχόμουν ότι μου είπες ψέμματα. Μπορούσα να δεχτώ τα πάντα αλλά όχι το ψέμα.
Από κείνη την ημέρα έγινα απλός παρατηρητής, δεν σε πλησίαζα να σε φιλήσω γιατί έβλεπα την αποστροφή, δεν σε ακουμπούσα γιατί αισθανόμουν ότι απείχε ελάχιστα από την αηδία η αίσθηση που σου δημιουργούσε το άγγιγμα μου. Αν και υπήρχαν στιγμές που αποζητούσες την αγκαλιά μου μάλλον στιγμές που ένιωθες παιδί και ευάλωτο και ήξερες ότι μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό. Άλλωστε δεν ήμουν εγώ που σε είχα προδώσει.
Και περνούσαν οι μέρες και έβλεπα τη σχέση μας να εξανεμίζεται σαν κάστρο χτισμένο σε παραλία. Όπως στεγνώνει το νερό και ο αέρας που φυσάει να παρασέρνει σιγά σιγά μακρυά κάθε κόκκο άμμου κι αυτό να γίνεται πλέον μια άμορφη μάζα δύσκολα αναγνωρίσιμη.
Ήθελα τόσο πολύ να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω δεν σ' αγαπώ με την ίδια ευκολία που έλεγες εσύ ότι με αγαπάς.
Έλεγες αγάπη μου κι έβλεπα το κενό στο βλέμμα σου και με πόναγε περισσότερο από ότι εσένα.
Με αγαπούσες αλλά όχι ερωτικά πια δεν ήθελες να το πεις για να μην πληγωθώ αλλά ήξερα, ένιωθα, έβλεπα και κάθε σ' αγαπώ σου ήταν λεπίδα που έκοβε βαθιά.
Όλη μου τη ζωή την είχα προσαρμόσει δίχως να το ξέρεις στα δικά σου θέλω αλλά έτσι είναι όταν αγαπάς. Απλά πράττεις.
Θυμάμαι κάθε λόγο σου και κάθε υπόσχεση σου, ήξερα πια ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ. Πάσχιζα κάθε φορά να κρύψω το πικρό χαμόγελο που διαγραφόταν στο πρόσωπο μου όταν έλεγες κάτι που ήξερες ότι ήθελα να ακούσω.
Και προσπαθούσα τόσο πολύ να μην το κάνεις. Δεν ζητούσα, δεν ρωτούσα. Δεν ήθελα να αναγκάζεσαι να μου λες ψέμματα. Δεν ήθελα να ζορίζεσαι να υπόσχεσαι πράγματα που δεν θα δώσεις.
Όμως εσύ εκεί πεισματικά ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό διατηρούσες το παραμύθι. Ήλπιζα μόνο να σου βγαίνει αγόγγυστα αυτό που κάνεις και να μην πονάς περισσότερο από ότι πονούσα εγώ.
Τότε νόμιζα ότι θα σκιζόταν η καρδιά μου και θα άνοιγε σαν τριαντάφυλλο αν σου τα έλεγα όλα αυτά κι απλά έφευγα. Σκεφτόμουν τι κι αν κόψω ένα από τα δάκτυλα μου, θα αιμορραγώ αλλά θα κλείσει η πληγή κάποια στιγμή και θα μείνει μόνο το σημάδι να μου θυμίζει ... ναι ήσουν τόσο αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου απλά δεν με άφηνες ποτέ να στο δείξω. Δεν ήθελα ποτέ να παραβιάσω τα όρια σου. Το έκαναν όλοι καθημερινά δεν ήθελα να είμαι κι εγώ σε αυτό το σωρό.
Το μαζοχιστικό κομμάτι μέσα μου ήθελε να καταλάβει το γιατί. Στην αρχή τα βαλα με μένα, ήμουν ανεπαρκής σκεφτόμουν, μετά κατάλαβα ότι δεν είχε να κάνει με μένα αλλά με σένα. Και πάλι όμως με ταλανίζαν τα γιατί. Γιατί δεν είπες την αλήθεια? Γιατί απλά δεν έφυγες. Τόσο απλά. Γιατί τόσα ψέμματα? Γιατί απλά να μην πεις τίποτα αλλά έπρεπε να πεις κάτι? Γιατί ενοχές?
Στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω και τις ζήλιες... ναι ναι υπήρχαν και ζήλιες. Μετά το κατάλαβα κι αυτό οι άνθρωποι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια ...
Δεν είχα το σθένος ακόμη να πω φεύγω. Με σιγουριά έκρινα ότι δεν θα σου λείψω κι αν κάνεις κάποια προσπάθεια να με κρατήσεις θα ήταν καθαρά από εγωισμό.
Τελικά κατάλαβα ότι ήμουν το πουλί του Αυτοκράτορα αυτό και τίποτα άλλο.
Ακόμα και σήμερα μετά από τόσο καιρό είναι φορές που ξυπνάω και αρνούμαι πεισματικά να ανοίξω τα μάτια μου για να μην δω ότι δεν είσαι εκεί πια... είναι φορές που πονάει τόσο πολύ ακόμα.
Η ώρα είχε πάει 5 το πρωί και ο σερβιτόρος σκούπιζε για να κλείσουν σε λίγο. Ήταν ο μοναδικός θαμώνας που είχε μείνει στο μαγαζί.
Τα λιγοστά φώτα που είχαν μείνει ανοιχτά έριχναν σκιές στο πρόσωπο του το οποίο ήταν αυλακωμένο με ρυτίδες, ρυτίδες που από κάθε μια ξεχείλιζε πολύ πόνος.
Το βλέμμα του ήταν άδειο καθώς κούνησε τα παγάκια στο τελευταίο του ποτό και ρούφηξε την τελευταία του γουλιά.
Τράβηξε την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο του και φύσηξε τον καπνό που πήγε και θάμπωσε το λιγοστό φως που είχε απομείνει.
Το βλέμμα του άδειο κι η ψυχή του νεκρή.
Κι όλα αυτά μικρή μου της τα είπα μια μέρα μου λέει ξαφνικά μετά από ώρα σιωπής. Της τα είπα κι απλά έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι έφυγα. Και δεν έχω ιδέα αν με αναζήτησε ποτέ. Δεν ήθελα να πονέσω ακόμα μια φορά γιατί θα πονούσα είτε με αναζητούσε, είτε όχι.
Γι αυτό σου λέω με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις πως να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις...
Φόρεσε το πανωφόρι του και το καπέλο του κι απομακρύνθηκε σκυφτός.
Γύρισα πίσω από το μπαρ .... πόσο εύκολα μπορεί κάποιος απλά να παίξει με το μυαλό σου και την ψυχή σου και να σε καταστρέψει σκέφτηκα κι έκλεισα τα φώτα.

 

Δεν είμαι εγώ αγαπησιάρικο;

 

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

 

Only when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
And away
Only when you're gone
Gonna need a hammer and nails
To construct this bitter love song
This cruel testamented song
That rings out only when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
And away
Only when you're gone
Oh

Rude are the tongues of love
That speak of mercy for us all
And leave us only with a song
And leave us only with a song
Now it's a cold and hollow whisper
That consoles my body when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
And away
Only when you're gone
Oh

And its only when you're gone
And away
Your ghost runs through me in that special way
It's a nice old town
My hometown
Come for the darkness in this prison cell
I love you long and I love you well

So bury me in the kitchen
Bury me in the stones
Oh, bury me everywhere you go
In the shadows of the hallway
Oh, for we do no longer know
What we can no longer hold
On days like these our heads fill up with smoke
And our memories grow old
Only when you're gone
Only when you're gone
Only when you're gone
And away
Only when you're gone

Only when you're gone
Only, only when you're gone
Only when you're gone
And away
Only when you're gone

Gone away
And gone away..