Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Πολλες φορες ομως!!!!!

 

Σ ευχαριστω για το like @Brigitte , καρφωνομαι ηλικιακα, η γρια ,αλλα ειναι βαλσαμο το ατιμο      

 

χαχαχαχα...καθολου δεν καρφωνεσαι..τα ακουμε ολα και μας αρεσουν!   

 

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
...

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......

 

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

 

Πάλι τριγύρω τσαλακωμένα
Τεύχη αδιάβαστα που τα μαζεύει
Τα ανοιγοκλείνει
Και τα χαζεύει
Όπως εκείνα που λέει που πιστεύει

Δεν νοιώθει τίποτα μα μαϊμουδίζει
Αυτά που ακούει, όπου γυρίζει

Η έλλειψη δόλου της είναι του κώλου
Η ειλικρίνεια μια σκέτη φτήνια
Και η συγνώμη μια αιτία ακόμη
Για παραπάνω μίσος

Κλείνουν οι δρόμοι και οι δικοί της
Γιατί είναι η άρνηση κι άποψη της
Και τόσο αδύναμη η καλοσύνη
σαν μαθητής που ξαναδίνει
Στο ίδιο μάθημα πάλι θα μείνει
Για άλλη παράλειψη κάθε φορά

Λέω ερωτεύτηκα τη συμφορά

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ
Μόνο με μένανε θα βρει την άκρη
Είμαι ο ιππότης της, ο άνθρωπός της
Είμαι το αχούρι της, το σπιτικό της

Όχι αν δε παρακαλέσει
Αν στα γόνατα δε πέσει
Αν δεν αλλάξουμε αμέσως θέση
Αν δε πονέσει

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Μια συγνώμη έτσι για πλάκα
Μέσα της με λέει «μαλάκα»
Κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Που όλα θα τα κουκουλώνει
Πρέπει κάτι να πληρώνει
Να της γίνει αντιληπτό
Δεν μπορεί να με πληγώνει
Δίχως τίποτα να τρέχει
Να ‘ναι όλα πέρα βρέχει
Και μια τρύπα στον καιρό

Γύρισε πάλι δεν ξέρει τι θέλει
Τι μου ζητάει και ποιον κοροϊδεύει
Νομίζει πως με κολακεύει
Στο αδιέξοδο μου στρατοπεδεύει

Έχουμε και οι δύο πειστεί
Πως έχω πια προσαρμοστεί

Τώρα το πρόβλημα έχει ξινίσει
Παλιά τα βρίσκαμε με ένα γαμήσι
Με μια συζήτηση λίγο παρέα
Όλα τα ζήσαμε πέρα για πέρα
Κι αναρωτιόμαστε τι συγκρατούσε
Ποιον αγαπήσαμε. ποιος αγαπούσε

Λέω δεν γίνεται αυτή τη φορά

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ
Μόνο με μένανε θα βρει την άκρη
Είμαι ο ιππότης της, ο άνθρωπός της
Είμαι το αχούρι της, το σπιτικό της

Όχι αν δε παρακαλέσει
Αν στα γόνατα δε πέσει
Αν δεν αλλάξουμε αμέσως θέση
Αν δε πονέσει

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Μια συγνώμη έτσι για πλάκα
Μέσα της με λέει «μαλάκα»
Κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Που όλα θα τα κουκουλώνει
Πρέπει κάτι να πληρώνει
Να της γίνει αντιληπτό
Δεν μπορεί να με πληγώνει
Δίχως τίποτα να τρέχει
Να ‘ναι όλα πέρα βρέχει
Και μια τρύπα στον καιρό