Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Φρονιμα κουκλα μου, λέω στην ψυχή μου
ολα θα γίνουν όπως τα χουμε σχεδιάσει,
στο φως θα γίνεσαι, ξανά δική μου
και στο σκοτάδι, θα σε χάνω μεστα δάση

 

Μ’ έναν αχνό ανάσασμο κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μόναξια
στου πόνου μου την ψύχρα
στα πλάνεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ’ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

 

Ο καιρός είναι κακόκεφος, το βλέμμα μου είναι γεμάτο αποχρώσεις του γκρίζου. Ταξιδεύω μέσα στη σιωπή, ούτε μουσική στο ραδιόφωνο, ούτε τίποτα. Είναι ανυπόφορο το τι πόνο μπορούν να σου βγάλουν τα τραγούδια ορισμένες φορές, ακόμη και αυτά που δεν ακούς. Μόνη μαζοχιστικά απόλαυση είναι αυτή η συννεφιά, ο βρεγμένος δρόμος, η διαδρομή το θέαμα των δέντρων που εναλλάσονται από το φάσμα του κίτρινου, πράσινου, καφέ. Η εποχή ταιριάζει στη διάθεση σκέφτηκα. Μουντός καιρός και βροχή. Βιαζόμουν να φτάσω. Λες και κάτι θα άλλαζε, λες και κάτι είχα να περιμένω που δεν ερχόταν τόσες ημέρες, γιατί σκάλωσε σε μια φυγή, που έπρεπε να την κάνω οπωσδήποτε για να το βρω. Τίποτε δεν είχα να περιμένω και το ήξερα καλά, όλη κι όλη η αλλαγή ήταν αυτή η φυγή, και μετά το κρύψιμο μου σε ένα μέρος οικείο, ασφαλές. Ένα μέρος που κανείς δεν θα μπορούσε να μου πάρει τη θαμπάδα της ψυχής μου, είναι δικό μου όλο αυτό και έχω όλο το δικαίωμα να το ζήσω όπως εγώ θέλω.
Πόσο νοσταλγούσα τις παιδικές στιγμές που έκλαιγα γιατί χτυπούσα, τσακωνόμουν κι όλα αυτά τα αθώα και όμορφα...
Ο ενήλικος πόνος είναι πιο οξύς, πιο δυνατός. Ο πόνος της αγάπης, ίσως είναι κι από τους λίγους λόγους που έχει τη δύναμη να σε κάνει να εύχεσαι να έμενες για πάντα παιδί.
Έφτασα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου με μια ανάσα ανακούφισης. Τώρα εγώ και το έρεβος μέσα μου ήμασταν ασφαλείς.

 

Πάλι όρεξη για σταυροβελονιά είχαμε βλέπω  
Ειδοποίησε βρε μάτια μου πριν... το νου σας θα γράψω .... δεν είχα ξυραφάκια μαζί μου

 

Όμοιος ομοίω ζευγαρώνει ...