Με έρωτα ή χωρίς;

Σ
το ερώτημα που τέθηκε ο έρωτας λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη ;;;
Ο θαυμασμός δεν αποτελεί κινητήρα δύναμη για το παραπάνω;;

 

Κάποιος θαυμάζει και τoν George Best κι ανεξάρτητα των όποιων αρνητικών χαρακτηριστικών του θα συνεχίζει να τον θαυμάζει, ο έρωτας όμως είναι , θα παραφράσω λίγο τον Erich Fromm,
"μία δραστηριότητα, μία αέναη διαδικασία, όχι μία παθητική πράξη. Είναι μια συνεχής ύπαρξη"

Και όπως λέει ακόμη “Αν δύο άνθρωποι που ήταν ξένοι (ή που έγιναν "ξένοι") … άφηναν ξαφνικά τον τοίχο μεταξύ τους να πέσει και άρχιζαν να αισθάνονται και να ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον, αυτή θα ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής τους.”

 

Ο Έρωτας ενέχει το θαυμασμό. Το αντίστροφο όχι.
Επομένως, όπως και να έχει, ο Έρωτας είναι ανώτερη και ευρύτερη κατάσταση.
Και περιέχει πολλά περισσότερα, όπως την ανατροφοδότηση, τη συμπληρωματικότητα. Τον Έρωτα τον γεννά το "διαφορον", είναι αυτό που με τον Α/άλλον είστε σαν κομμάτια ενός παζλ, τα σχήματα είναι φτιαγμένα για να κουμπωνουν τέλεια και μαζί κάνουν τη μεγαλύτερη εικόνα.
Σε αυτό το "διάλογο", αυτό που έχει ως "έλλειμμα" (προσοχή σε πολλά εισαγωγικά η λέξη) ο Ε/ένας και πλεόνασμα ο Α/άλλος συμπληρώνονται σε ένα άρτιο όλον, σε μια νέα και παντελώς αυθεντική και μοναδική ύπαρξη, το Ε/εμείς.
Και στην τελική, γιατί να αρκεστείς σε κάτι λιγότερο ή μικρότερο;

 

Σίγουρα μιλάτε για υ;
Κι αν όντως μιλάτε για υ, το ερώτημα μετατρέπεται στο τι εμπνεύσατε και τι δηλώσατε, με λέξεις και πολύ περισσότερο χωρίς;

 

Ωραία ερώτηση.

 

Δεν το βλέπω έτσι, κανείς δεν χρειάζεται να "δείξει" τίποτα.
Το "δείχνω" έχει μια προσπάθεια που την λαμβάνει το υ πολλές (αν όχι τις περισσότερες) φορές. Και αν χρειάζεται προσπάθεια για να δει κανείς το "διαφορετικό" σας ( ή ό,τι άλλο) τότε δεν είναι διαφορετικό. Είναι επίδειξη, πόζα διαφορετικότητας.
Με αυτό που είστε, που φαίνεται χωρίς επιτήδευση και προσπάθεια και αν/ όταν αυτό δεν αρκεί να δημιουργήσει την διάθεση/ ανάγκη/ λαχτάρα / κωλοπιλάλα του υ για συνάντηση.. τότε δεν υπάρχει λόγος συνάντησης.

Όχι δεν θέλει η κάθε ερωτευμένη υ πρωτιές και προσοχές. Σε μένα δεν βγάζει καν νόημα η πρωτιά προσοχής λόγο ζήλιας. Την μονογαμία την καταλαβαίνω, η πρωτιά μου κάνει περισσότερο χρυσώνω το χάπι μου. Δεν προσφέρει καμιά λύση στην ζήλια αυτή η απαίτηση, απλά παρατείνει την ταλαιπωρία.

Συχνότερα δε όταν βλέπεις/ καταλαβαίνεις ότι σε παίρνει να απαιτείς από κάποιον, απλά το κάνεις με πρόσχημα τον έρωτα. Αυτή είναι η φτιάξη μας. Πόσο μάλλον σε αλληλεπιδράσεις αναταλλαγής ελέγχου.
Προφανώς και θα "τσεκάρω" να δω αν έχω κάποια ισχύ σε Κάτι Ισχυρό πάνω μου. Και η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι "Ω! δεν σε παίρνει κοπελιά" τότε είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην θέση σου.. ένα απολαυστικότατα ερωτεύσιμο βήμα προς εκεί όπου ανήκεις. Εκεί που το συναίσθημα σταδιακά διοχετεύεται και εστιάζεται στην χρήση σου και μόνο, ελεύθερη από ανασφάλειες για το ποια - ποιος είσαι.

Θεωρώ πως αν και όταν "κάτι λείπει", τότε δεν υπάρχει παρουσία κυριαρχίας. Κυριαρχία (ή υποταγή) με κενά και ελλείψεις, δεν έχει νόημα είναι αναπόφευκτη κατάρρευση θέσεων.
Η Κυριαρχία (και η υποταγή) από "μόνη της" σαν νόημα είναι πρωτίστως μέγεθος πολύ- πολύ -πολύ μεγαλύτερο από την.. επάρκεια.

 

1. Και γίνεται να μην ξυπνήσει τον έρωτα της υποτακτικής του. Και γίνεται να μην τον θέλει. Γενικά, όλα γίνονται. Τόσοι άνθρωπες, άλλα τόσα θέλω/αντιδράσεις/ανάγκες στις διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής τους, κουλουπού κουλουπού.

2. Ουδέν σχόλιο, αφού δεν είμαι ούτε υποτακτική, ούτε σκλάβα χαχα.
Στα νιάτα μου ( δηλαδή όταν περπατούσαν στη γη οι δεινόσαυρες ) όμως είχα υπάρξει σε σχέση/πλαίσιο/πείτε το, όπως θέλετε. Που για την τότε υ μου δεν αισθανόμουν το παραμικρό. Μάλλον για αυτό το λόγο, είχε "πιάσει" απόλυτα ο συσχετισμός. Για όσο είχε διαρκέσει βέβαια.

3. Ήταν αρκετή η παρουσία της υποταγής - ή εκείνης που τότε ίσως και λανθασμένα, να αντιλαμβανόμουν ως υποταγή. Είπαμε, νιάτα...-, αφού ήταν μια από εκείνες τις εποχές, που δεν ήθελα το παραμικρό συναισθηματικό αλισβερίσι. Απλούστατα γιατί ήμουν σε φάση απόλυτης αδυναμίας να νιώσω το παραμικρό.

4. Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, μα πολύ πίσω. Ομολογώ, ότι δεν κατάλαβα ποτέ μου αν μια γυναίκα ( και μετά υποτακτική ) ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Ή αν ήταν ερωτευμένη με το σενάριο που είχε πλάσει στο μυαλό της, κατά συνέπεια και της όποιας υποταγής της.
Αν για κάτι είμαι σίγουρος, ότι αν σε κάποια υ άρεσε κάτι, ερωτευμένη ή όχι, μια χαρά δεχόταν να της επιβληθεί. Ή καλύτερα, να της "επιβληθεί". Απλά μετά από ένα σημείο, δεν χολόσκαγα, να βρω αν πίσω από τις λέξεις, κρυβόταν ο Αλέξης.

5. Αυτή την περίοδο, γιατί τώρα διαβάζω και απαντώ σε αυτό το νήμα. Προτιμώ να μην έχω την παραμικρή σεχουαλική/συναισθηματική/βουδουσουμική/όλα τα παραπάνω - ή με ολίγη από το ένα ή από το άλλο - αλληλεπίδραση με καμμία υ ( ή οποιουδήποτε άλλου status ), που να είναι ερωτευμένη, αδιάφορη, άνιωθη και πάει λέγοντας.

Υ.Γ. τα νουμεράκια, γιατί ξέχασα πως γίνεται το quote παράγραφο την παράγραφο χαχα.