Με ανακαλύπτω...

Ενδιαφέρουσες οι βεβαιότητες στη διαδρομή της ανακάλυψης

 

-_Κοιτάζω το ρολόι μου...έχω λιγότερες από 2 ώρες στη διάθεση μου.

Βάζω μουσική και ανοίγω την βαλίτσα μου.Μια μαύρη βαλίτσα με ροδάκια.Μου την είχε φέρει Εκείνος.Κάποια στιγμή θα σου χρειαστεί μου είπε.
Ήρθε η στιγμή σκέφτομαι.
Θυμάμαι την ημέρα που μου την έφερε.
-Αυτό είναι για'σένα μικρή.
Τον κοιτάζω σαστισμένη.
-Σας ευχαριστώ Κύριε!
Την ανοίγω...είχε μέσα ένα κοντό σατέν νυχτικάκι με δαντέλα ,μαύρες ψηλές κάλτσες,μαύρες ψηλές γόβες και ένα μεγάλο κόκκινο κουτί.
Το ανοίγω και κρατάω στα χέρια μου ένα κολάρο.
-Μου Επιτρέπετε να Σας κοιτάξω Κύριε;
-Ναι,κοίταξε με!
-Αυτό είναι δικό μου Κύριε;
Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.
-Θεωρείς πώς είσαι έτοιμη γι'αυτό;
-Σημασία έχει τι Πιστεύετε Εσείς Κύριε.
-Κάτι σε ρώτησα!
-Όχι Κύριε.Θα ήταν τιμή για'μένα αλλά όχι.
-Γιατί πιστεύεις πώς το κρατάς στα χέρια σου;
-Δεν γνωρίζω Κύριε.
-Λοιπόν...το κρατάς για να σου θυμίζει,πως δεν είσαι έτοιμη αλλά ούτε και άξια να το φοράς.
Γιατί αν ήσουν έτοιμη,δεν θα σε άφηνα να το κρατάς στα χέρια σου.Θα ήσουν γονατιστή μπροστά μου και θα στο φορούσα εγώ.
-Μάλιστα Κύριε.
-Βάλτο πάλι στη θήκη του και τοποθέτησε το κουτί κάπου που θα το βλέπεις συνέχεια.
Αν στο ζητήσω θα ξέρεις γιατί.Αν όχι απλά θα το κοιτάς για να σου θυμίζει τι είσαι και τι δεν είσαι.

Ένας θόρυβος με γυρνάει στο τώρα.
Βάζω στη βαλίτσα μου το νυχτικάκι,ρούχα,λιγοστά εσώρουχα,τις γόβες και οτιδήποτε άλλο θεωρώ πως χρειάζομαι.

Μπαίνω για μπάνιο και φοράω τζιν,ένα στράπλες μπλουζάκι,ζακέτα και τα αθλητικά μου.
Στεγνώνω με το πιστολάκι τα μαλλιά μου και τα αφήνω ελεύθερα να αγγίζουν στους ώμους μου.Ελαφρύ μακιγιάζ και είμαι έτοιμη.

Έχω ενημερώσει την Μαρία πως θα λείπω για να προσέχει και να φροντίζει το σκύλο μου.
Κοιτάζω γύρω μου και όλα είναι στη θέση τους.
Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι 12:00 ακριβώς σε τέσσερα λεπτά θα είμαι κοντά Του σκέφτομαι και νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου.
12:02 βρίσκομαι στην είσοδο,χωρίς να την ανοίγω.12:04 είπε.

Βρίσκομαι στο πλατύσκαλο και με περιμένει ακριβώς έξω από το σπίτι με ανοιχτό το πορτ μπαγκάζ.Τοποθετώ με προσοχή την βαλίτσα μου και το κλείνω.Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και Τον κοιτάζω στα μάτια.
-Μην με ξανακοιτάξεις στα μάτια χωρίς να με ρωτήσεις.Το κατάλαβες;Το ίδιο έκανες και εχθες.
-Μάλιστα Κύριε.Σας ζητώ συγγνώμη.
Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου.
-Γιατί είχα ανοιχτό το πορτ μπαγκάζ μικρή;
-Για την βαλίτσα μου Κύριε.
-Πώς έβγαλές αυτό το συμπέρασμα; Το είπα εγώ;
-Όχι, Κύριε αυτό νόμιζα.
-Κακώς.Δεν είσαι εδώ για να νομίζεις,ούτε για να υποθέτεις.
-Μάλιστα Κύριε,συγγνώμη.
-Ρώτα με!
-Γιατί Κύριε ήταν ανοιχτό το πορτ μπαγκάζ;
-Για'σένα μικρή...Φέρε την βαλίτσα σου στη θέση του συνοδηγού και μπες στο πορτ μπαγκάζ.Θα έρθω να το κλείσω εγώ.
-Μάλιστα Κύριε.
Παγώνω,αλλά κάνω αμέσως ότι μου είπε.
Παίρνω την βαλίτσα και την τοποθετώ στην θέση του συνοδηγού.
-Βάλε αμέσως ζώνη στη βαλίτσα.
Θέλω να μην μετακινείται και άλλωστε πρέπει να φροντίζουμε τα πράγματα μας.Έτσι δεν είναι;
-Μάλιστα Κύριε.
Βάζω την ζώνη και περιμένω.
-Έτοιμη.Μπράβο καλό μου.Στη θέση σου τώρα.
-Μπαίνω στο πορτ μπαγκάζ.
-Είσαι άνετα;
-Μάλιστα Κύριε.
-Πολύ ωραία.Είσαι πολύ όμορφη έτσι.
Βλέπω το πορτ μπαγκάζ,να κλείνει.

Κοιτάζω το ρολόι μου.Έχουν περάσει μόνο 20 λεπτά και έχω μουδιάσει και πονάει το σώμα μου.

Σταματάει το αυτοκίνητο.Ακούω την πόρτα και τα βήματα Του.Ανοίγει το πορτ μπαγκάζ.
-Βγες έξω μικρή.
-Μάλιστα Κύριε.
Έχουν μουδιάσει τα πόδια μου και δυσκολεύομαι για λίγο να σταθώ.
Τα καταφέρνω.Έχει σταματήσει σε ένα από τα μεγάλα καφέ της εθνικής.Ένα πούλμαν δίπλα μας κατεβάζει κόσμο και όλοι χαζεύουν εμένα να βγαίνω από το πορτ μπαγκάζ.

-Έλα μαζί μου.
-Μάλιστα Κύριε.
-Βγάλε την ζώνη από την βαλίτσα,πάρτην και να την βάλεις στο πορτ μπαγκάζ και κάθισε εσύ στη θέση του συνοδηγού.
-Μάλιστα Κύριε.
Γυρίζω και κάθομαι αμίλητη.
Εκείνος μπροστά στην ανοιχτή πόρτα νιώθω να με κοιτάζει.
-Ήσουν άνετη στο πορτ μπαγκάζ;
-Όχι ιδιαίτερα Κύριε.
-Φοβήθηκες;
-Όχι Κύριε.
-Για ποιόν λόγο πιστεύεις πως βρέθηκες εκεί;
-Ήταν τιμωρία Κύριε.
-Για ποιόν λόγο ρώτησα.
-Επειδή εχθές...
-Μη μιλάς!Έμεινες εκεί γιατί έκανες το λάθος να θεωρήσεις κάτι δεδομένο.Για'μένα είναι για'σένα όχι.
-Μάλιστα Κύριε.
-Θα μπορούσα να κάνω όλο το ταξίδι με εσένα στο πορτ μπαγκάζ.Γιατί πιστεύεις πως δεν το έκανα;
-Δεν γνωρίζω Κύριε.
-Είναι απλό.Δεν θα σε έβαζα ποτέ σε κίνδυνο.Εμπιστεύομαι εμένα,αλλά όχι τους άλλους. Βάλε την ζώνη σου.
Κλείνει την πόρτα απαλά και Τον βλέπω να απομακρύνεται.

Κάθισε στη θέση του οδηγού και φόρεσε την ζώνη Του.
-Φοράς εσώρουχα;
-Μόνο το κάτω Κύριε.
-Βγάλε την ζακέτα σου και κατέβασε την μπλούζα σου.Θέλω να εκτεθείς.
-Μάλιστα Κύριε.
Μου τραβούσε τις ρώγες δυνατά και χτυπούσε το στήθος μου.Δάγκωνα τα χείλη μου και γινόμουν μούσκεμα.
Σταματήσαμε και κοιτούσαν κάποιοι προς το μέρος μας.
-Σου αρέσει που σε κοιτούν;
-Όχι Κύριε.
-Γιατί;
-Νιώθω άβολα και αμήχανα Κύριε.
-Δεν σου αρκεί που το κάνεις για'μένα;
-Μάλιστα Κύριε.
-Ότι έχω είναι μόνο δικό μου!Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό μικρή.Δεν απολαμβάνω αυτή την τιμωρία,αλλά σου αξίζει.
-Μάλιστα Κύριε.

Περίπου 2 ώρες διαδρομή και φτάσαμε στη θάλασσα..._-

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

Γιατί κοίταξες το ρολόϊ σου;

 

Ήμουν πιασμένη.Να μην δω πόση ώρα περασε; 

 

Αν υπήρχε κάμερα στο πορτ παγκάζ θα το έκανες;

 

Τώρα που το Λέτε.Όχι δεν θα τολμούσα.

 

Ότι το έκανες τι δηλώνει;

 

Όντως ήταν λάθος.

 

Ότι δεν σεβάστηκα την επιθυμία και το θέλω Του.

 

Τι δηλώνει για 'σενα.

 

Ότι ήταν λάθος μου.
Σας ευχαριστώ για την βοήθεια.

 

Πάντα υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις. Οι σωστές έχουν νόημα και είναι συνήθως προσωπικές και οι λάθος είναι άνευ νοήματος.