Με αφορμή μια παράπλευρη συζήτηση για σκύλους…

Έβλεπα τον Κύριο στην οθόνη του υπολογιστή, ήταν αγκαλιά με τον σκύλο του.

Δεν θα μιλήσω για την στιγμιαία, ανεπίγνωστη, καυτερή οργή που πλημμύρισε το είναι μου επειδή ο σκύλος ήταν στην αγκαλιά του και εγώ όχι. Αν θέλετε μιλήστε εσείς γι αυτό, δεν θα κάνω καν προσπάθεια να βάλω τα χέρια μπροστά στο πρόσωπο. Τότε έτσι ήμουν, έτσι ήταν τα πράγματα.

Θα μιλήσω για τον σκύλο του Κυρίου. Ο σκύλος λοιπόν, είχε ίδια έκφραση με τον Κύριο. Ασήμαντη σκυλολογική παρατήρηση για την πορεία του θέματος και δεν με απασχολούσε παρά όσον αφορά ηθογραφία σκύλων, γνωστό άλλωστε πως ο αφοσιωμένος σκύλος μοιάζει στον Αφέντη. Ο σκύλος ήταν αφρόντιστος, πονεμένος, θλιμμένος και κατηφής. Σα να φοβόταν λίγο κιόλας. Αυτά αντιλήφθηκα, ούτε καν συνειδητά. Σχεδόν τα ένιωσα.

Την ίδια στιγμή, είπα μέσα μου: Δεν τον θέλω αυτόν για ιδιοκτήτη μου. Γιατί έτσι και χειρότερα από τον σκύλο του θα γίνω και θα ζω. Για έναν άντρα που νόμιζα ότι λάτρευα. Ήμουν δε απόλυτη, όσο και να με στεναχωρούσε ήταν μόνον έτσι και όχι αλλιώς και δεν σωζόταν. Δεν ήθελα να γίνω και να ζω σαν εκείνον τον σκύλο. Πάπαλα.

Τα όσα επακολούθησαν δεν έχουν σημασία για αυτό το νήμα.

Λογικός τρόπος δεν ήταν για να καταλήξω σε συμπέρασμα, ούτε συνειδητός.

Η ερώτησή μου είναι, εσείς θα το είχατε ποτέ για κριτήριο, πώς είναι ο Κ στο ζώο του, σε κάποιους κρίσιμους άλλους, στην υπόλοιπη ζωή του, για να τον επιλέξετε για Ιδιοκτήτη σας; Αν θέλετε εξηγείστε την τοποθέτησή σας.

Ευχαριστώ  

 

Τον άνθρωπο που επιλέγεις τον παρατηρείς σε όλα και όλα έχουν κάτι να σου δείξουν για αυτόν και το πόσο ταιριάζεις με αυτόν.
Και ναι,ακόμη και το πως φέρεται στο κατοικίδιο του είναι σημαντικό.
Εκεί φαίνεται το πόσο αυτοέλεγχο έχει,το πως εκφράζεται και άλλα.
Όχι οτι δε θα τα ξέρεις ήδη,απλώς γίνονται πιο προφανή.
Το πράγμα περιπλέκεται ακόμη πιο πολύ αν είσαι κατά κάποιο τρόπο συνιδιοκτήτρια.
Εκεί δοκιμάζεται η συνεργασία και πολλά άλλα.
Θεωρώ οτί αυτά ισχύουν σε κάθε είδους σχέση γι' αυτό και έγραψα.

 

Ναι, φυσικά, είναι κριτήριο το πως αναπνέουν τα σημαντικά του γύρω του.

Και κριτήριο και δείκτης και καθρέπτης  

 

Εγώ μια φορά είχα βγει με έναν "Μάστερ" ο οποίος μιλούσε με απαίσιο τρόπο στην σερβιτόρα. Αυτό ήταν για εμένα, είχε κλείσει εκεί η υπόθεση. Φυσικά και έχει σημασία η συμπεριφορά πέρα από το μεταξύ των δύο ανθρώπων. Μην πω ότι από εκεί μαθαίνεις πιο γρήγορα και περισσότερα, που θα το πω δηλαδή γιατί μόλις το έκανα  

 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσποιείται πειστικά για πάντα και να κρύβεται συνέχεια. Όπως φέρεται κάπου θα φέρεται σχεδόν παντού.

Με αυτόν τον τρόπο ορισμένοι επιλέγουν συνεργάτες ή προσωπικό, μέσω παρατήρησης δηλαδή των δυνητικών υποψηφίων σε φαινομενικά άσχετες με το διακύβευμα εκφάνσεις της ζωής τους.

 

Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που στερούνται αυτοκυριαρχίας, που είναι αγενείς, που έχουν εκρήξεις θυμού και γενικώς δείχνουν ελλειμματικοί και δυστυχείς ή μνησίκακοι, ακόμη περισσότερο αν αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν ουσιαστικά τον έλεγχο της ζωής και του εαυτού τους.
Αυθόρμητα γεννιέται το ερώτημα τι σόι κυριαρχία είναι σε θέση να επιβάλλουν -πέραν της κρεβατοκάμαρας κι εκεί υπό όρους-.
Το αναρωτιέμαι γενικώς, ειδικά όταν γνωρίζω ανθρώπους που περιφέρουν την Κυριαρχική τους ιδιότητα ως παράσημο.
Η σχέση με την μανούλα ή τον πατερούλη είναι επίσης μείζονος σημασίας, τα παιδιά τους -αν υπάρχουν- και οι ισορροπίες της ζωής τους, καλό κριτήριο για να κατανοήσει κανείς βαθύτερα τον άλλον.
Άρα και το πέπλο μυστηρίου που μπορεί αρχικά να καλύπτει αυτά τα θέματα, ή η αποφυγή αναφοράς σε αυτά, θα έπρεπε να προβληματίζει και όχι απλά να παρατείνει τον χρόνο της εξαγωγής ενός συμπεράσματος από το εκάστοτε ενδιαφερόμενο υ.

 

Στα μάτια μου η σχέση Κ με το κατοικίδιο του έχει εκπληκτικές ομοιότητες με τη σχέση Κ-υ. Λέξεις κοινές που εκφράζονται εκατέρωθεν (Πίστη, Αφοσίωση, Καθοδήγηση, Αγάπη). Ο σκύλος είναι σε μεγάλο βαθμό ο καθρέφτης του Κυρίου του και της εκπαίδευσης που έχει λάβει. Όπως αργότερα θα γίνει και το υ, μέσω της δικής του εκπαίδευσης. Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά κλπ. Προφανώς και παίζουν ρόλο εξωbdsmικοί παράγοντες στην επιλογή του Κ (ένας από αυτούς και το πώς φέρεται στο κατοικίδιο του). Δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται μόνο το πόσο καλά κρατάει τη βίτσα του ειδάλλως πάμε σε άλλη παροιμία, αυτή με το γουρούνι και το σακί.

 

Ο Κ δεν έχει σκύλο, έχει μιαου , ένα θα σας πω: Φαμιλυ φορ εβερ. *-*

 

Ένας Κ που έχει μιαου ανεβαίνει κατευθείαν στη δική μου εκτίμηση.

Ορίστε, όλα παίζουν ρόλο  

 

Καλλιο αργα παρα ποτε.Το ερωτημα μου ομως ,ειναι γιατι υπομενες το αυτονοητο μαλλον για αρκετο χρονικο διαστημα?(Το συμπερανα που εγραψες '''νομιζα οτι τον λατρευα''')

 

Πάντα έτσι!

 

Όπως ο τρόπος που φερόμαστε στα ζώα, ειναι καθρέπτης του πώς φερόμαστε στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, έτσι και το πώς φέρεται ένας Κ στο ζώο του, λίγο πολύ φανερώνει και το πώς θα φερθεί στην υ που θα αναλάβει να εκπαιδεύσει. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να κρύψει συμπεριφορές, κάποια στιγμή οι ίδιες οι συνθήκες και το πώς φέρεται στα όντα που τον περιβάλλουν, μαρτυρούν το ποιόν του χαρακτήρα Του..Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο σκύλος από την φύση του έχει την τάση να θέλει να ικανοποιήσει το Αφεντικό του, να το προστατεύσει και εξαρτάται με μεγάλο βαθμό από αυτό. Εάν κάποιος λοιπόν, κακομεταχειρίζεται τον σκύλο του, ένα ευγενέστατο πλάσμα και υπόδειγμα συντροφιάς και αφοσίωσης, τότε είναι σχεδόν μαθηματικά σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει την αφοσίωση, την δοτικότητα, την πίστη και την αγάπη που θα λάβει από την/τον υ του, που θα δεχτεί ανάλογη κακομεταχείρηση και αδιαφορία πιστεύω..Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση του σκύλου, αλλά και στο πώς ένας Κ φέρεται γενικότερα στους ανθρώπους γύρω του, και στο εάν τους αντιμετωπίζει με ευγένεια ή εάν τους περιφρονεί καθημερινά και τους φέρεται σαν να έχουν μηδενική αξία..