Με αφορμή μια παράπλευρη συζήτηση για σκύλους…

Ένας θείος μου, πχ, ένας άνθρωπος με έντονες κυριαρχικές διαθέσεις απέναντι στην ζωή, κάποιος που προσωπικά τον κρίνω ως παράδειγμα κυριαρχικού υπό την bdsmική οπτική, που δεν ανήκει στον χώρο ωστόσο, έχει δύο φέρμες. Τις αγαπάει όσο τίποτα άλλο ωστόσο αν τις δεις θα νομίζεις ότι έχουν ψωμολυσσάξει. Είναι με τα κόκαλα του θώρακα από έξω σχεδόν. Ο θείος μου θεωρεί ότι αυτό είναι το σωματότυπο που πρέπει μία φέρμα αυτής της κλάσης να έχει προκειμένου να ανταποκριθεί στον ρόλο της που είναι το κυνήγι. Εγώ το βλέπω ως ταλαιπωρία για το ζώο. Είμαι σίγουρος ότι αν το ζώο είχε επιλογή να ζήσει την ζωή του εκτός του συγκεκριμένου ρόλου το σωματότυπου του θα ήταν πολύ διαφορετικό.

 

Κάποιοι άλλοι επίσης "κυριαρχικοί" , χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν ανθρώπους ως σκυλιά πολέμου. Εδώ δεν είναι aurora ούτε σχολή κυνηγιού, ούτε σχολή πολέμου. Εδώ είναι σεξουαλική η κυριαρχία ο πυρήνας και όχι κάτι άλλο.

 

Καμία διαφωνία, ταιριάζει όμως κάπως με την σύνδεση φροντίδας ζώου/φροντίδα υποτακτικής που αυτό να νήμα προσπαθεί να αναδείξει και που προσωπικά πιστεύω ότι δεν σχετίζεται κατα ανάγκη το ένα με το άλλο ούτε πάντα αποτελεί σίγουρη ένδειξη το πρώτο του δευτέρου.

 

- Μέχρι να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής ενός ανθρώπου παραμένει κοιμισμένο.
Ανατόλ Φρανς