"Μην κατουράς σε... ξένο τοίχο"

@gaby_m θα μου επιτρέψεις να επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία   Σε ευχαριστώ και καλή συνέχεια.

 

H πάγια θέση μου είναι ότι, όσο θα στιγματίζονται άνθρωποι αντί απόψεις, όσο θα χαρακτηρίζονται άνθρωποι αντί να χαρακτηρίζονται στάσεις, θα επιδιδόμαστε εδώ μέσα σε κυνήγι μαγισσών, μετατρεπόμενοι σε διαδικτυακή Ιερά Εξέταση, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα λοξοδρομούμε από τα σημαντικά, στρεφόμενοι κατά άλλων, θα τους μετατρέπουμε σε τοτέμ και ταμπού κατά το δοκούν και η κουβέντα θα ξεστρατίζει σε ατραπούς τουλάχιστον αντιαισθητικές.

Τούτων λεχθέντων, οι περισσότεροι απ' όσους μίλησαν εδώ μέσα (αυτοί που έμειναν στις σκιές, κάποιο λόγο θα είχαν) συμφωνούμε ότι κακώς ξηλώθηκε το διήγημα του @Arioch. Και συμφωνούμε ότι λογοκρίθηκε όχι γιατί υπήρχε κάποιος νομικός λόγος αλλά για λόγους φόβου. Φόβος που διαχέεται σε όλο το φάσμα της ζωής μας και μπροστά στο φόβο το πρώτο που θυσιάζεται είναι η ελευθερία έκφρασης και μετά, μια μετά την άλλη πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα και οι άλλες ελευθερίες.

Το report θα μπορούσε να το έχει κάνει ο οποιοσδήποτε, bdsmer ή μη. Θα μπορούσε να το κάνει και κάποιος που δεν γουστάρει τον @Arioch, ή κάποιος που τρομοκρατήθηκε από αυτό που διάβασε ή κάποιος που βλέπει παντού ανωμαλίες και κίνδυνο. Όποιος ασχολείται με το bdsm δεν μπαίνει σε καμιά κολυμπήθρα του Σιλωάμ, δεν αναβαπτίζεται, δεν έχει κανένα προνόμιο εντιμότητας και καθαρότητας απέναντι σε οποιονδήποτε άλλον, από το γεγονός και μόνο ότι γαμάει και γαμιέται ασύμμετρα. Στην προκείμενη νομίζω ότι θα έπρεπε να μας αρκεί ότι πολλοί από εμάς εδώ μέσα, ανεξάρτητα της ερωτικής έκφρασής μας, ομονοούμε ότι το κείμενο του Arioch λογοκρίθηκε. Ας μείνουμε αμετακίνητοι σε αυτό.

Το πρόβλημα με τον φόβο είναι ότι όταν δεν εκφράζεται ως παραδοχή δηλαδή, ως 'φοβάμαι', (αυτό θα ήταν μια καλή αρχή) εκφράζεται ως μια ατέρμονη εκλογίκευση, η οποία όσο προχωρά γίνεται και πιο περίπλοκη, έωλη και ξεκομμένη από τα συμβάντα μέχρι που δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς εναντίον της διότι το χαρακτηριστικό της εκλογίκευσης είναι το έλλειμμα λογικής. Αν κάτι είναι λογικό, δεν χρειάζεται εκλογίκευση. Η έκφραση φόβου μέσω της εκλογίκευσης, χαρακτηρίζεται από την εγγενή αντίδραση- αντίσταση στο προφανές, στο απλό. Το προφανές, για αυτόν που εκλογικεύει το φόβο του, δεν μπορεί να είναι ποτέ προφανές, το απλό δεν μπορεί ποτέ να είναι απλό, παρά μόνο απλοϊκό και τελειωμό δεν έχει ο παραλογισμός του φόβου. Ο φόβος δεν ξέρει να βάζει τελεία.

@Ηλίας
Μια ερώτηση προς προβληματισμό και μόνο, χωρίς να μέμφομαι τη στάση σας. Αν έχω καταλάβει καλά, έχετε πέσει επανειλημμένα θύμα λογοκρισίας και όχι μόνον. Δεν πιστεύετε ότι πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτό, όχι μόνο για εσάς αλλά και για οποιονδήποτε άλλον; Πότε πρέπει κανείς να πει "Ως εδώ!" Όταν τον διαλύσουν την πρώτη φορά, τη δεύτερη, την τρίτη, τη νιοστή; Πόσα χρόνια πια θα ζήσει; Υπάρχει και το προσδόκιμο.


ΥΓ.1
"Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα" Edmund Burke

ΥΓ.2

"Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης, που πηγαίνει

Στα πόδια των ανθρώπων και ποτέ του δεν γαυγίζει

Μήτε δαγκώνει, και γι’ αυτό ποτέ του δε χορταίνει

Το ποθητό και δίχως πέτσα κόκκαλο που ελπίζει.


Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης και φτωχός,

Που, απ’ τη σκυλίσια του ψυχή, για λάθος του νομίζει

Το ότι είναι σκύλος, πιο πολύ το ότι είν’ μικρός

Γι’ αυτό, σαν τον κλωτσάνε, δεν δαγκώνει ούτε γαβγίζει.


Είναι ένας σκύλος με ψυχή βαθιά χριστιανική,

Που δείχνει ταπεινόφρονα πως δεν έχει πονέσει,

Που με την πράξη του αποχτά ευτυχία μοναδική,

Μες στον παράδεισο των σκύλων μια μικρούλα θέση.


Μονάχα από τα γήινα τα δεινά του λείπει ακόμα,

Κάτι που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει:

Του λείπει μια γερή κλωτσιά κατάμουτρα στο στόμα,

Να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει, να ξεσκίσει.

Λευτέρης Ιερόπαις.

 

Δήλωση για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Δέχομαι απολύτως την ελευθερία έκφρασης εφόσον μπορεί να εκφραστεί καθ' οιονδήποτε τρόπο, εφόσον δεν θίγει με άμεσο, αμεσότατο, τρόπο την ζωή συνανθρώπου με διαδικασία αυτοδικίας εκ μέρους του εκφραστή της.
(Δηλαδη δεν μπορείς να πεις "πάμε να κρεμάσουμε στο Σύνταγμα τον Μήτσο", για κάποιο λόγο που σού γουστάρει)...


Με αφορμή την αναρτησή σου και χωρίς προσωπική αντιπαράθεση, εννοείται...

Δικαίωμα στην έκφραση... Μμμμμ...
1. Να το κάνω λίγο μπάχαλο το σκηνικό ρωτώντας τι σημαίνει δικαίωμα, τι σημαίνει ελευθερία έκφρασης υπό μη διασφαλιζόμενες ουσιαστικώς και τυπικώς συνθήκες..?

2. Αν δεν υπάρχουν οι διασφαλιζόμενες συνθήκες με ευθύνη κάποιου Χ, τότε οι διαμαρτυρίες ακτευθύνονται σε αυτόν.
Ο ...αυτός, ο Χ δηλαδή, ως υπόλογος κάνει δυο πράματα σε αυτή την περίπτωση:
α. Ή βάζει φραγή από ένα σημείο και μετά (εκεί καταλογίζεις ανεπάρκεια, αφέλεια, αβλεψία, υστεροβουλία, ό,τι μπορείς να αντιληφθείς)
β. ή απολογείται για το γεγονός αυτό αναγνωρίζοντας το γεγονός (τότε αναγνωρίζεται καταρχάς διαθεση για τα όποια περαιτέρω).
Αν αναγνωρίσει το γεγονός τότε:
γ. ή δεν κάνει τίποτε
δ. ή το διορθώνει.
Αν (α) ή (γ) ισχύει το "ωχ αδερφέ, ότι πει ο Χ, δεν μού πέφτει λόγος "...
Αν (β) και (δ) τότε οφείλεις να συνδράμεις στο μέτρο των δυνατοτήτων σου (θα ήθελα να είναι έτσι, ξέρω κάποιον να το κάνει, κερνάω τυρόπιτα τα παιδιά που πασχίζουν να το κάνουν κλπ)
Έχει και παρακάτω, αλλά φτάνει ως εδώ...
Χρειάζεται κάτι άλλο για να είναι σαφές..?
Νομίζω πως όχι.
Με αυτό στο μυαλό μας τοποθετιόμαστε καθ' οιονδήποτε τρόπο.
Η τοποθέτηση τότε είναι συνιστώσα της ελευθερίας της έφρασης, αν δεν υπάρχουν αυτά, τότε είναι τρία πουλάκια κάθονται...

3. Πού τον είδες γραμμένο τον σκοπό του φόρουμ (αυτό ανήκει μετα από τα (α), (β), (γ), (δ) και είναι ψιλά γράμματα για τους πιο πολλούς έτσι κι αλλιώς, αν ζητηθούνε και πώς θα ζητηθούνε τότε βλέπουμε)...
Ερμηνεία σου αποτελεί.
Αν κάποιος πει πως σκοπός του φόρουμ είναι, ας πούμε, για καμάκι ή παιδική χαρά ή στίβος μάχης ή χουατέβα, πώς θα μπορούσες να το αποκλείσεις? Με βάση ποιο καταγεγραμμένο σκεπτικό?
Δηλαδή ποια ποιοτικά χαρακτηριστικά και ποιο τυπικό σηματοδοτεί τον όποιο προσανατολισμό, σκοπό, στόχο.? Πού το λέει..?

Δηλαδή:
Μπορεί να υπάρξει κάτι συλλογικό με άξονα ένα θέμα, για το οποίο δεν υφίστανται κριτήρια..?
Άλλα κριτήρια και σκεπτικό και σκοπός για ενημέρωση εν γένει και για τον πάσα ένα περι το όποιο θέμα και άλλα για ανταλλαγές προβληματισμών ΚΑΙ ενημέρωση ΚΑΙ χουατέβα μεταξύ ομονοούντων σε κάποιο αντικείμενο/θέμα.
Μπορεί να γίνουν όλα μαζί?
Βεβαίως!
Πρέπει να γίνουν και τα 3 "μαζί"..?
ΟΧΙ (δεν είναι του παρόντος)...

Πα να πεί (ευκολάκι), πως αν εσύ αυριο κάνεις ένα φόρουμ για μελισσοκόμους (που πάει και με τον νικ σου), πώς θα σου φαίνονταν να συμμετέχει ο κάθε κατά δήλωση μελισσοκόμος και να λέει, φερειπείν, πως το μέλι υποχρεωτικά κάνει να πουλιέται μισό ευρώ το κιλό και οι μελισσοκόμοι γενικώς είμαστε λαμόγια, αφού με "αυτά που διαβάζω εδώ, οι μέλισσες δουλεύουν κι εσείς μαζεύετε..?

Φτάνει ως εδώ...

 

Περικαλώ, μην αναρτάτε κείμενά σας, που σας αυτοαναιρούν.
Ξέρετε, η αυταναίρεσή σας είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να αναγνωριστεί από κάποιους...
Το περισσότερο ...είναι σόκιν..!  

 

Με επηρέασαν όλα αυτά που γίνανε εδώ μέσα, γιατί χτύπησαν πληγή (που νόμιζα ότι έχει επουλωθεί) και το ξέσπασμά μου δεν αφορούσε την πραγματική υπόσταση των γεγονότων, αλλά τα προσωπικά που αυτό όλο ξύπνησαν.
Και το πολιτικο του θεματος, δεν ηταν πρωτευων για μενα. Βεβαιως και κατανοω πως όλοι αυτοί που έχουν πρόθεση και κακόβουλη στάση ζουν ανάμεσα μας και πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Αλλά ανάμεσα μας ζουν και άτομα που χωρίς πρόθεση, μπορούν απο επιπολαιότητα και προβολή των δικών τους τραυμάτων, να κάνουν κακό. Όπως εγώ άθελα μου με θυμό να πληγώσω κάποιον που δεν είχε πρόθεση και δεν γνώριζε πως πατά σε νάρκη δικιά μου ή να πατήσω εγώ κάποια δικιά του. Είμαστε ατελείς και όσο περιμένουμε τέλειες συμπεριφορές θα απογοητευόμαστε, ιδιαίτερα εφόσον το τέλειο είναι εντελώς υποκειμενικό.

Έμαθα με πολύ σκληρούς τρόπους πως η ζωή είναι απρόβλεπτη. Εκεί που φτάνεις σ ένα σημείο και νιώθεις πως τελείωσες με όλα τα τραύματα και τα σύνδρομα τους και πως επιτέλους μπορείς να πάρεις καμιά επιπλέον ανάσα και βρίσκεις τις ισορροπίες σου, συμβαίνει κάτι και τα ανατρέπει όλα.
Και νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε ακυβέρνητο καρυδότσουφλο μέσα σε καταιγίδα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, πέρα από το να κρατιέσαι γερά, μέχρι να περάσει.

Κάτι σε όλα αυτά που συνεβησαν, έδρασαν σαν trauma trigger και πλέον για λίγο βρέθηκα έρμαιο ωμών ακατέργαστων συναισθημάτων και ενστίκτων και μηχανισμών όχι ενός, αλλά δύο βαθιών τραυμάτων που είχα πιστεψει πως αφού τα αντιμετώπισα, πως είχαν κιόλας θεραπευτεί. Συναισθήματα οδυνηρά τόσο που για τόσες δεκαετίες οι μηχανισμοί άμυνας του μυαλού τα κράτησαν μακριά.

Το ένα τραύμα αφορούσε την σεξουαλική παρενόχληση που δεχόμουν από μη εξ αίματος θείο, για όσο μας πρόσεχε, όταν έλειπαν οι γονείς, κάπου γύρω στα 8 μου, και το δεύτερο ο βιασμός μου στα 12 από 27χρονο βοηθό του προπονητη μου. Δεν είμαι η μόνη, όλοι μας έχουμε και κουβαλάμε ο καθένας τον σταυρό του κι είναι φυσικό ο δικός μας να βαραίνει περισσότερο.

Ότι μας τρομαζει πιστεύω, προσπαθούμε να το ξορκισουμε όπως μπορεί ο καθένας. Καποιοι απωθώντας το αιώνια, κάποιοι για λίγο μέχρι να μπορούν να το αντιμετωπίσουν και καποιοι ελπίζουν πως αγκαλιαζοντας το μαζι με ολο τον πονο και την δυσφορία και την σύγκρουση που κουβαλει, μπορούν με τον ένα ή άλλο τρόπο να το επιλύσουν, μέσω της οικειοποίησης του.

Γράφουμε για τα τέρατα κάποιοι, για να τα ξορκίσουμε, να τα ελέγξουμε και τα μοιραζόμαστε για να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι, πως υπάρχει κάπου κάποιος εκεί έξω σαν κι εμάς, πως δεν ανήκουμε σε ψυχιατρεία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την χαρά που ένιωσα όταν τόλμησα να εξομολογηθώ τις πιο «σκοτεινές» μου σκέψεις για απαγχονισμό και την γαλήνη που η σκέψη αυτή γέμιζε την ψυχή μου και πως ο τρόμος έκανε το μουνί μου να μουσκεύει και για τα οποία ντρεπόμουν τόσο και για απάντηση άκουσα κάτι ανάλογο. Ή το ότι έχυνα με εικόνες που εγώ κρατούσα το μαχαίρι και βασάνιζα και σκότωνα. Και το φόρουμ προσδοκούσα να είναι ένα ασφαλές λιμάνι για μένα, όπου ποτέ δεν θα με κρίνουν με τα κριτήρια τα έξω και δεν θα με καταδικάζουν. Κι όμως ξανά και ξανά και ξανά κάποιος θα μπει να πει, βδελύσσομαι το Ms, μα πως τολμάτε να καυλώνετε με την φρίκη κάποιων, μα είστε αυτό κι εκείνο. Αυτό ήταν το trigger.

Πολλά προσδοκούσα πριν μάθω πως είναι κακό πράμα να προσδοκείς οτιδήποτε. Πολλές επιλογές των φίλων μου δεν τις συμμερίζομαι κι δεν συμμερίζονται και πολλες φορές δεν κατανοούν καν τις δικές μου. Με κάποιους υπάρχει αλληλοσεβασμός στην διαφορετικότητα μας και κυρίως, στην ικανότητα μας να λαμβάνουμε τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, ακόμα κι αν μας οδηγούν σε διαφορετικές διαδρομές και μάθαμε να αποφεύγουμε να εκφράζουμε όσα κάποιος απ τους δύο δεν είναι έτοιμος να συζητήσει αποφεύγοντας τις συναισθηματικές εκρήξεις που γνωρίζουμε από εμπειρία πλέον, πως θα βλάψουν την φιλία μας κι επειδή μας είναι ακριβή την φροντίζουμε. Με κάποιους δεν τα καταφέραμε ακόμη και προσπαθούμε και κάποιοι το έσκασαν και έστησαν στο μυαλό τους δράματα που να επιβεβαιώνουν πως αυτοί είναι πάντα οι αθώοι αδικημένοι της υπόθεσης. Κι εγώ με την σειρά πλήγωσα ανθρώπους που ενώ αγαπώ, δεν κατάφερα να αποφύγω να πονέσω, όχι από πρόθεση, αλλά επειδή ακόμα δεν κατάφερα να έχω πλήρη επίγνωση των κινήτρων του μυαλού μου και των τρόπων που φέρεται αυτόνομα και αναλαμβάνει τα ινία, όταν νιώθω να βρίσκομαι υπό επίθεση, αλλά αυτό δεν είναι ελαφρυντικό για το ότι το κάνω και είναι οι φορές που στενοχωριέμαι γι αυτό και συνεχώς ψάχνω τρόπους να το φτιάξω καλύτερο.

Έκρηξη ήταν τα ποστ μου, η πίεση έγινε υπερβολική από πολλούς τομείς της ζωής και δεν δούλεψε η βαλβίδα αποσυμπίεσης και έσπασα για λίγο και γι αυτό γελώ πικρά στην σκέψη θα μπορούσε να το εκλάβει οποιοσδήποτε ως μεθοδευμένη κατευθυνόμενη πολιτική κίνηση, αν και ομολογώ λίγο χαϊδεψε τον εγωισμό μου, το ότι με θεωρούν κάποιοι ικανή για τέτοιο θέατρο και τέτοιες ίντριγκες και δη εν μέσω τραυματικού breakthrough!

Ένιωσα πως τις επιλογές, τις πολύ δύσκολες και σκληρές επιλογές ζωής, τις θυσίες και τις υπερβάσεις που έκανα συνειδητά για να βρω τις δικές μου ισορροπίες τις ακυρώνουν, πέραν τούτου τις καταδικάζουν με πρωτοφανή αλαζονεία που παίζει και να μην αντιλαμβάνονται καν για άλλη μια φορά, για άλλη μια φορά με αποκαλούν ανώμαλη και καταδικάζουν ακόμα και την λογοτεχνία που δεν περιγράφει στο ελάχιστο το τι βίωσα εγώ ή το πως το βίωσα.
Και….. αν κατεβαίνει αυτό υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, αν καποιος αποκαλεί και μένα ανώμαλη αλλά και μιλά εξ ονόματως των "καημενων θυματων βιασμου" που προσβαλλονται απ αυτους που καυλωνουν με αυτο, όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι σωτήρες και προστάτες όσων από μας κακοποιηθήκαμε και βιαστήκαμε με έπνιγαν πάντα και σκέφτηκα μέσα στον πανικό μου, τι πιθανότητες έχει ποτέ να βρω ενα μέρος που να μπορώ απλά να είμαι ξανά αποδεκτή, ακόμα και σημαδεμένη από τα όσα ούτε να διαβάσετε κάποιοι δεν αντέχετε στην ελαφριά τους φαντασιακή μορφή και τι πιθανότητες υπάρχουν τότε να μπορέσω ποτέ να το αφήσω πίσω μου σαν κακή εμπειρία, αν ούτε αναφορές σ αυτό δεν επιτρέπονται; Πώς να το εκλογικεύσω αφού είναι τόσο φρικτό που αποτρέπετε τα βλέμματα από την λογοτεχνική ή άλλη απεικόνηση;

Δεν νιώθω περήφανη άμα δεν καταφέρνω να εξουσιάσω τα μέσα μου και λέω πράγματα που δεν πιστεύω ή εννοώ πραγματικά, άμα υπερβάλλω ή γίνομαι κομματάκι παρανοϊκή, αλλά νομίζω πως εννοώ και πραγματικά πιστεύω, την στιγμή που ξεσπώ. Δεν νιώθω περήφανη όταν κάποτε εκφράζομαι παράλογα και θυμώνω και γίνομαι υπερβολικά εύθικτη και ξεσπω και μετανιώνω, γιατί πάνω στα ξεσπάσματα λέω άκυρα πράματα και γίνομαι αγρίμι και χειραγωγώ και εξωθώ καταστάσεις, όχι συνειδητά που να με πάρει, δεν τα βλέπω όλα αυτά παρά μόνο όταν κάτι γίνει trigger και τολμησω να αντιμετωπισω αυτες μου τις ασκημειες, αλλά επειδή αυτό χρειάστηκε να μάθει το μικρό κοριτσάκι να κάνει για να επιβιώσει και πληγώνω κόσμο και κάνω λανθασμένες επιλογές ή όταν αφήνομαι να παρασέρνομαι από συμπάθειες και αντιπάθειες, όσο κι αν ειλικρινά προσπαθώ να μάθω να είμαι όσο πιο αμερόληπτη και τίμια μπορώ με τον εαυτό μου, για να μπορώ πραγματικά να είμαι τίμια και με τους άλλους...

Αν δεν ηταν αυτές οι ιστοριες βιασμων δεν θα το ξορκιζα ποτε από μέσα μου έστω και λίγο το τραύμα. Δεν θα έφευγαν ποτέ οι εικόνες βιασμού απο κάθε μου οργασμό, έτσι ώστε να με κάνουν να μην θέλω να κάνω σεξ γιατί ήξερα πως θα το βίωνα τραυματικά και θα γέμιζα ντροπή που οι μόνες εικόνες που με διεγείρουν και ο μόνος τρόπος να μπορέσω να χύσω να είναι φαντασιωνόμενη τον βιαστή και τον βιασμό μου.

Συγκρούσεις, δυσφορία, αυτοκαταστροφικότητα και χίλια άλλα δυο που παλεύω τόσα χρόνια και πετάω ένα ένα και δεν λεν να τελειωνουν. Και με νοιάζει να παίξω παιγνιδάκια στο φόρουμ λέτε;

Συγνώμη κιόλας που γελώ κι ευχαριστώ, για το γέλιο.

Αλλά ένας ήταν ο λόγος που ξέσπασα στο φόρουμ. Είμαι αδέσποτη. Κι εδώ έχω κάποια στήριξη. Δεν διαθέτω απεριόριστα την ικανότητα να σφίγγω τα δόντια και να πω, οχι εγω ειμαι ικανή να μην χρειάζομαι κανέναν και όλα μόνη θα τα κάνω και με θλίβει Γκλοριάνα που εσύ και όσοι βλέπουν σαν κι εσένα τα γραπτά μου, δεν μπορούν να κατανοήσουν πως δεν παίζω, δεν προσποιούμαι, δεν υποκρίνομαι, δεν έχω διπλές τριπλές στρατηγικές και οι ίντριγκες με εξαντλούν απέραντα και δεν τις απολαμβάνω. Κι αυτή την στιγμή είμαι ένα ράκος που την είδε παλλικάρι και αποφάσισε πως ότι διάολο κι αν του ρίξει η ζωή στον δρόμο του, θα το αντέξει και θα φτάσει κάποια στιγμή στην Ιθάκη να ξαποστάσει. Αλλά και τα παλλικαρια καποτε σπανε και εξαντλούνται όταν δέχονται απανωτά κτυπήματα. Κι ας λένε ευχαριστώ στο κάθε κτύπημα γιατί ξέρουν, πως το επόμενο θα το δεχτούν με μεγαλύτερες αντοχές και κάποια στιγμή θα υπαρχει μια πανοπλία εκεί που τώρα, ανοιγουν και ξανακλείνουν πληγές. Αλλά είναι δρόμος κι αυτό.

Αποδέχομαι πως κάποτε μπορώ να γίνω όλα όσα και τα αρχέτυπα που κουβαλάω σαν άνθρωπος μέσα μου και να φερθώ ασχημα ή να γίνω άδικη να κουτσομπολέψω και να κάνω βεβιασμένες κρίσεις για ανθρώπους χωρίς να τους γνωρίζω και να θυμώνω με πράγματα που στερούνται σημασιας και να κάνω σαν παιδί και πολλά άλλα. Δεν είναι κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανη, αλλά εφόσον το παραδέχομαι και δεν αυτοκοροϊδεύομαι πως «εγώ ποτέ» και «είμαι υπεράνω», σημαίνει το ελέγχω καλύτερα, γίνομαι πιο κατανοητική και ανεκτική στις διαφορές μου με τους άλλους και στις δυσκολίες που εκείνοι αντιμετωπίζουν και το ότι κουβαλά ο καθένας τα δικά του, από το να προσπαθούσα με καθε μέσο και με κάθε τροπο, να προβάλω μια εικόνα διαφορετική απ αυτό που πραγματικά είμαι, γιατί τότε θα ελκύω και άτομα που επιθυμούν να αλληλεπιδρούν με την εικόνα μου και όχι με μένα.

Εγώ έχω το πρόβλημα, αναλαμβάνω την ευθύνη που δεν μπορώ να είμαι αδιάφορη εντελώς και πάντα προς άσχετες για μένα και προς εμένα απόψεις και κριτικές.. Το παραδέχομαι... αλλά μόνο εδώ μπορούσα να το κάνω, γιατί εδώ υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που θα καταλάβει ακόμα και αυτή μου την αδυναμία. Γιατί όπως για το θέμα της αποδέσμευσης, είναι σημαντικό αυτοί που στηρίζουν να κατανοούν το πλαίσιο από το οποίο βγήκε η σκλάβα, έτσι κι εδώ. Και κάποιοι κατάλαβαν και με στήριξαν και με βοήθησε να μην είμαι απόλυτα μόνη, να νιώθω πως έχει μερικά χέρια που με κρατάνε λίγο, γιατί με καταλαβαίνουν και με νιώθουν. Ένας καλός λόγος, όλα θα πάνε καλα…κι αμέσως νιώθω πως δεν είμαι μόνη σ όλη αυτή την φουρτούνα.

Δεν είναι αυτοπροβολή που έψαχνα, χωρίς να αποκλείω πως μπορεί κάποια στιγμή να θέλω να αυτοπροβληθώ, αλλά γι αυτό έλεγα να κάνω μια φωτογράφιση κάτι που όντως να προβάλλει κάτι καλό για μένα και όχι κάτι τέτοιο.

Από τον Ιανουάριο του 2016 και πολύ συγκεκριμένα αυτή την τελευταία περίοδο, δέχτηκα αλλεπάλληλα κτυπηματα σε κάθε μα κάθε τομέα της ζωής μου και οι αντοχες μου, μου στέρεψαν. Το μόνο που νιώθω τώρα εγώ είναι πως θα προτιμούσα να κρυφτώ σ ένα κλουβάκι να μην μπορεί κανείς να με ακουμπήσει και να με πονέσει ποτέ ξανά. Αν άνηκα, όλο αυτό που ξέσπασα στο φόρουμ, θα το διαχειριζόταν Αυτός και θα βοηθούσε να ρθει γρήγορα η Κάθαρσις, τώρα ως αδεσποτο, ήμουν απλά ανεξέλεγκτη και πανικόβλητη με όλα όσα συνέβαιναν και ένιωσα σαν να έπεσα σ έναν χείμαρρο που με παρέσυρε και το μόνο που κατάφερνα είναι να προσπαθώ να μην πνιγώ και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αλλιώς, σε μια τέτοια κατάσταση ή να γράψω κάτι πιο συγκροτημένο. Κι εδώ μέσα υπάρχουν άτομα που αυτό το αντιλαμβάνονται και αυτό.

Πριν λίγο καιρό δεχόμουν επιθέσεις επειδή υποστήριξα όπως είπαν την Γκλοριάνα και συμφώνησα και κάποιες απόψεις της, όπως και τώρα συμφωνώ σε αρκετά απ όσα έγραψε απλά δεν αντέχω το ύφος και την κατηγορία που εμπεριέχουν για να τα διαχωρίσω απ τα υπόλοιπα τα λογικά γιατί δεν είμαι ακόμα η ίδια λογική και μετά δέχτηκα επιθέσεις επειδή λένε πως υποστηρίζω κάποια άλλη "φατρία" κι εγώ βρίσκομαι στου διαόλου την μάνα, και απλά προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να ισορροπήσω τα ανισόρροπα.

Δεν ανήκω σε κανέναν και δεν ταυτίζομαι με φατρίες. Τα πάω καλά με όποιον μου φέρεται καλα. Και ΑΚΡΙΒΩΣ επειδη ειμαι ανοιχτη στην διαφορετικοτητα, μπορω να παρω κατι απ όποιο έχει κάτι ενδιαφέρον, χωρίς να με απασχολεί ποιος εκφράζει αυτό που βρίσκω καλό, ακόμα κι αν διαφωνω με την γενικότερη του οπτικη και απλά μ αρέσει και θαυμάζω την πορεία του ή όταν ακριβώς λόγω διαφορετικής οπτικής και πορείας έχει βρει κάτι που μπορεί να με βοηθήσει στα δικά μου, αν το λάβω υποψη. Ανήκω στον εαυτό μου και όσα εκφράζω, καλά ή κακά, όμορφα ή ξεσπώντας, είναι επειδή τα πιστεύω. Και ότι έχω πει ποτέ πίσω από την πλάτη οποιουδήποτε, αντέχω να τα πω και μπροστά του. Και να εξηγήσω και γιατί τα είπα και να ζητήσω και γονατιστή συγνώμη αν έκανα λάθος. Γιατί κι απ αυτά κάνω μπόλικα. Αλλά its ok. I ‘m only human after all. Παλεύω με όσες δυνάμεις έχω καθημερινά με όλα τα μέσα μου, γιατί θέλω να μπορώ να ηρεμώ, πριν εκφράσω ωμά ακατανόητα ουρλιαχτά συναισθηματων. Αστόχησα εδώ αυτή την φορά, θα μάθω να βρίσκω τον στόχο σιγά σιγα, που θα μου πάει.

Και δεν ένιωσα στο ελάχιστο προσβεβλημένη απ όσα διάβασα σήμερα εδώ. Λίγο θλιμμένη αρχικά και λιγουλάκι απογοητευμένη ίσως, αλλά τώρα το επόμενο μάθημα ζωής για μένα, είναι να μην προσδοκώ τίποτα από κανέναν. Να θεωρώ ως δεδομένο πως όλοι είμαστε εγωκεντρικά καθίκια που ο καθένας φροντίζει για το δικό του καλό και είναι οκ. Γιατί όταν σου απλώσει κάποιος ξένος χέρι βοήθειας, όταν οι φίλοι σου σε ανέχονται να ουρλιάζεις και να παρανοείς κι όταν υπάρχουν άνθρωποι που έμπρακτα μένουν δίπλα σου και δεν το σκάνε με προφάσεις και δικαιολογίες αν δυσκολέψουν τα πράγματα, αναγνωρίζεις και εκτιμάς πολύ περισσότερο αυτή τους την υπέρβαση. Γιατί κι εσύ αυτό προσπαθείς να κάνεις όσο περισσότερο μπορείς υπερβαίνοντας την ίδια σου την βιολογία, γιατί είμαστε περισσότερα απ αυτό. Πρεπει δεν μπορεί να μην μπορούμε να είμαστε περισσότερο απ αυτό!

Κλείνω με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους και ιδιαίτερο σε όσους με ενιωσαν ακομα κι αν δεν με καταλαβαν κι αυτούς που δεν έτρεξαν να καταδικάσουν και να προσάψουν και σ αυτούς που με αγκάλιασαν.

Κι ευχαριστώ την διαχείρηση για το άνοιγμα του νήματος, είχα βαθιά ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου δημόσια.
Ευχαριστώ για την δυνατότητα αυτή.

Απέραντα ευγνώμων για όλα τα μαθήματα και όσους έγιναν μεταφορείς τους. Πάμε για το επόμενο χιλιόμετρο. Που θα πάει, κάποτε θα φτάσω στο τέρμα. Και το μόνο που θέλω να ξέρω φεύγοντας είναι πως το πάλεψα με ότι είχα και έκανα ότι καλύτερο μπορώ, για να μπορώ να νιώθω περήφανος άνθρωπος.

 

Υπέροχη κατάθεση ψυχής!.. Οι στιγμές που εκφράζεται μια αλήθεια, όσο δύσκολη και αν είναι, καθαρά σε ανθρώπινο επίπεδο είναι σπουδαίες!! ... Και οφείλουμε να τις αποδεχόμαστε και να τις αγκαλιάζουμε με τιμή και σεβασμό.

Διάβασα τα ποστ σου με μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ προσοχή. Δεν είδα κάποιο παράλογο ξέσπασμα. Είδα συναίσθημα και ψυχή που με άγγιξαν. Και όχι μόνο εμένα.

Σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις την γαλήνη σου...

Οι παλιές πληγές .. είναι σημαντικά εργαλεία εσωτερικής αναζήτησης.  

 

@lara

Τα βιωματικά είναι αναντικατάστατα όταν εκφράζονται...
Μένω σ' αυτό...

 

Μπορεί να μην χρειάζεται τίποτα να σού πω, εξάλλου, απλά θέλεις να βγάλεις πράγματα από μέσα σου.
Και πολύ καλά κάνεις.
Να μην ξεχνάς όμως ότι και το ντραμακουινιλίκι είναι εθιστικό. Το ξέρω, το'χω κάνει κι εγώ σε κάποια φάση της ζωής μου και συνεχίζω να το βλέπω ολούθε γύρω μου.
Δεν θέλω να σού την πω, ειλικρινά, να λες ό,τι θες κι ό,τι γουστάρεις κι ό,τι τραβάει η ψυχή σου.
Οι προσδοκίες βέβαια, το ξέρεις καλά θαρρώ, οδηγούν σε ματαιώσεις και είναι συνδεδεμένες με περιοριστικές αντιλήψεις.
Η προσκόλληση σε συνήθειες γίνεται δεύτερη φύση.
Εγώ εκτιμώ τον αγώνα σου, αλλά κι εσύ, πρέπει να φανείς δυνατή, για να συνεχίσεις να τον δίνεις, γιατί πιστεύω, ό,τι προϊόντος του χρόνου και της δουλειάς πού θα κάνεις ΕΣΥ, με τον εαυτό σου, ΜΠΟΡΕΙΣ να νικήσεις κι ας είσαι ''αδέσποτο'', όπως λες.
Αυτό δεν απέδειξες στον εαυτό σου όλον αυτόν τον καιρό? Γιατί αυτοϋπονομεύεσαι και δεν εκτιμάς όλα αυτά που ήδη έχεις πετύχει?

Και στο κάτω-κάτω, κι αυτός εδώ ο χώρος, πολλές φορές παίζει τον ρόλο ''υποκατάστατου'' των πραγματικών σχέσεων.
Γιατί και ερωτικές σχέσεις να μην προκύπτουν, δημιουργούνται σχέσεις συμπάθειας, εκτίμησης και αλληλοϋποστήριξης (για τις άλλες, καλύτερα ας μην μιλήσω, θα κάνω ότι δεν υπάρχει αρνητισμός και τοξικότητα για την οικονομία τής παρούσας συζήτησης).
Και σ΄αυτό το κομμάτι, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που είναι σε θέση να σού προσφέρουν την καλή τους διάθεση, αυτό έχω καταλάβει εγώ μέσα από τους γραπτούς διαλόγους εδώ μέσα, κάποιοι εκτιμούν το θάρρος τής γνώμης, πέρα από τούς όποιους συναισθηματισμούς.

Γιατί τώρα πάτησε μία τόσο ευαίσθητη χορδή σου το συμπούρμπουλο με τα γραπτά και τις ''φατρίες΄'', το καταλαβαίνω από την μία -κι εγώ πήρα θέση-, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να το αφήνεις να σε επηρεάζει τόσο πολύ.
Αφού όπως λες είσαι ξεκάθαρη, κι εγώ, όπως και άλλοι, δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην σε πιστεύουμε, τότε ασχολήσου με τα πράγματα των οποίων τον έλεγχο μπορείς να έχεις εσύ.
Τι να κάνουμε τώρα?
Η ζωή είναι τίγκα σε καταστάσεις που είναι έξω από τον έλεγχό μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς και να παραχθεί κάποιο θετικό, εν γένει, αποτέλεσμα?

Θεωρώ, ότι καλό είναι να μένουμε εστιασμένοι στο κέντρο μας, να παρατηρούμε όλα αυτά που συμβαίνουν, να υποστηρίζουμε με σθένος και σταθερότητα τις απόψεις μας, αλλά να μην χάνουμε και τον ύπνο μας για όλα όσα παίζουν και πολλές φορές χρειάζονται και μία δεύτερη, πιο ψύχραιμη ανάγνωση. Όταν παρατηρείς από απόσταση, το σημαντικό μικραίνει, γίνεται τόσο δα και μπορεί κάτι πού σε σύγχυσε, σε θύμωσε ή ακόμη και σε εξαγρίωσε, να γίνει κάτι με το οποίο θα γελάς σε λίγο καιρό.

Η λήθη είναι παυσίθυμη, παυσίλυπη ενίοτε και ανακουφιστική πολλάκις.

Συνήθως βέβαια, όταν υπάρχει συσσώρευση, θέλουμε να τά βγάλουμε από μέσα μας, να ξεσπάσουμε, γιατί θα σκάσουμε.
Μετά όμως, ο ήλιος ξαναβγαίνει, και ο καρδιακός παλμός αποκαθίσταται και όλα ηρεμούν λιγάκι κι εμείς το παίρνουμε λίγο πιο ελαφριά, ολο αυτό, που νιώσαμε να μάς ταράζει. Και πάλι παρατήρηση, τι συνέβη, γιατί νιώσαμε έτσι και φτου κι απ΄την αρχή.
Κάπως έτσι το ''μικραίνουμε'' το πράμα και το φέρνουμε σε ένα διαχειρίσιμο για μάς μέγεθος.

Βέβαια, είμαστε άνθρωποι, θα μάς ανέβει και το αίμα στο κεφάλι. Μετά, εκ των υστέρων, θα κάνουμε την αυτοκριτική μας για να καταλάβουμε τι ήταν αυτό πού μάς ενόχλησε τελικά τόσο πολύ, τι κουβαλάμε μέσα μας για να πυροδοτηθεί μία τέτοια αντίδραση, έντονη και δριμεία. Και εκεί είναι το όφελος. Αναλύοντάς το, κάτι να μάθουμε, κάτι να ξεπεράσουμε.

Δεν το παίζω ειδήμων, λέω αυτά πού ξέρω, αυτά που βλέπω, όσο πιο καλοπροαίρετα μπορώ και σού ζητώ συγνώμη αν θεωρείς αχρείαστη αυτήν μου την παρέμβαση, ήθελα απλά, με τον δικό μου τρόπο να σού πω, ότι είμαστε εδώ, σε ανθρώπινο επίπεδο, τόσο εγώ, όσο και αρκετοί άλλοι άνθρωποι, με ευήκοα ώτα και χωρίς καμία αρνητική διάθεση απέναντί σου, αυτό νομίζω ότι το γνωρίζεις ήδη.

Να περνάς καλά και να μην σκιάζεσαι για πράγματα πού στην πραγματικότητα είναι λιγότερο σημαντικά απ΄όσο στην αρχή φαίνονται. Δες τα απλά σαν εναύσματα για να κάνεις εσύ την εσωτερική, δική σου δουλειά, όλοι μάς έχουμε να κάνουμε τέτοια, εις το διηνεκές, είμαστε άλλωστε ''έργα υπό κατασκευή'', αν θέλουμε να εξελισσόμαστε.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού εύχομαι.
Φιλιά 

 

@brenda μου σ ευχαριστω θα τα λαβω και αυτά υποψη.  

 

Με αφορμή την ανάρτηση της παλιο @lara ...

Ένα κείμενο βιωματικό, αναγιγνώσκεται σε χιλιάδες συναισθηματικά επίπεδα...
Το κείμενο αυτό λοιπόν, με κωδικούς άρρητους και άφατους, πάει και πυροδοτεί συναισθηματικά στον όποιο αναγνώστη, κάποιους κώδικες πολύ προσωπικούς.
Έτσι στον αναγνώστη αυτόν αποκαλύπτονται πολλά που έχουν να κάνουν με την όποια αναλογία ερεθισμάτων ή βιωμάτων έχει εισπράξει ο ίδιος.
Εκεί έγκειται και η τεράστια αξία των κειμένων αυτών, άσχετα από το πώς θα γίνουν αντιληπτά ή θα ερμηνευθούν από τον αναγνώστη αυτόν.

Κάνουν πολύ καλό επίσης και δευτερογενώς...
Δηλαδή, κάποιος αναγνώστης τα διαβάζει και σκέφτεται τα μύρια όσα, από το "αν ήμουν εγώ εσύ, τότε θα ...εκείνο και το άλλο", όπως επίσης και το "δεν θα βρεθώ ποτέ στην ίδια θέση διότι κλπ κλπ" ή το αμυντικού χαρακτήρα "δεν είμαστε έτσι εμείς, αμ πώς"..!
Το θετικόν έγκειται στο γεγονός ότι θα το βγάλει αργά ή γρήγορα το "θέμα" του, συνήθως με άκομψο τρόπο, μια κάποια επιθετικότητα, σηκωμένο φρύδι, εκάς οι βέβηλοι και τέτοια ...
Κι εκεί μάλιστα παύει η όποια σχέση του, όχι με το όποιο βδσμ, αλλά με το ίδιο το είναι του, υποβαθμίζοντας εαυτόν σε κάτι σαν εργαλειοθήκη ή μπρελόκ ή κάτι τέτοιο...

Οπότε αγαπάμε βιωματικά, κιμπάρικα, τσαμπουκαλίδικα και σιχτίρικα κείμενα, διότι έχουν πάντα κάτι πολύ ζουμερό να πούν...

 

@cadpmpc σ αγαπω γκρινιαρη μου και μαθαινω πολλα απο σενα ολα αυτα τα χρονια <3
Σ ευχαριστω για όλα.