Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι

Στο Χαλιφάτο επικρατούσε αναβρασμός, ένας άνεμος προόδου είχε ξεκινήσει να φυσάει από τη Δύση και έκανε τις καρδιές των υπηκόων να σκιρτούν. Ο ρόλος της γυναίκας άλλαζε, από δούλα και κυρά θα λατρευόταν ως επίγεια θεά! Αυτή ήταν η νέα θεοκρατία ή η ριζοσπαστική μεταρρύθμιση – εσείς διαλέγετε – που ο πολυχρονεμένος μας Χαλίφης πρόσταζε για το λαό του.

Όλα ξεκίνησαν λόγω της ανομβρίας, δηλαδή της κλιματικής αλλαγής. Ο πάνσοφος Σούφι και εραστής του Χαλίφη, είχε προειδοποιήσει τον τελευταίο: πάντα μία αλλαγή αντιμετωπίζεται με μια αλλαγή. Αλλά τι; Η απάντηση δεν άργησε να εμφανισθεί υπό την απαστράπτουσα μορφή του σπουδαγμένου στην Εσπερία, νόθου υιού του Χαλίφη. Μετά από ένα άβολο και μάλλον παράταιρο ερωτικό τρίγωνο μεταξύ υιού, πατέρα και Σούφι, ο Χαλίφης αναγκάσθηκε διακριτικά να αποσυρθεί στα ενδότερα. Αυτό ήταν η αρχή μίας άκρως ενδιαφέρουσας ανταλλαγής ιδεών και ουσιών μεταξύ των δύο ανδρών, μία ακαριαία μυστικιστική ένωση Δύσης και Ανατολής. Ήταν σαν Η Εύθυμη Επιστήμη να ερωτοτροπεί με περιστρεφόμενους Δερβίσηδες!

Σε μία ανάπαυλα της τιτάνιας μάχης σάρκας και σώματος, οι δύο εραστές φωτίστηκαν! Η «μήτρα» της ιστορίας δεν μπορεί να είναι παρά η γυναικεία μήτρα και αν θέλουμε να επιβιώσουμε οφείλουμε εκ νέου να εισχωρήσουμε στα απόκρυφα σημεία της. Προφανώς αυτή τη φορά κάτι είχε αλλάξει, και οι δύο εραστές ήξεραν τι και πώς!

Ο νόθος υιός, με το γνωστό μότο: «Πας σε γυναίκα – πάρε ένα μαστίγιο», ανέλαβε την εκπαίδευση των αρρένων πάνω στην ισότητα των δύο φύλλων, ενώ ο Σούφι, με την πειθώ της γλώσσας, ανέλαβε την «αποθέωση» των θηλέων. Στον Χαλίφη δόθηκε ο αποφασιστικός ρόλος εξόντωσης των καθεστωτικών μουλάδων – «για να μην πούμε το νερό νεράκι!».

Λένε ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη, και πρέπει να είναι αλήθεια γιατί ο κοινωνικός προβληματισμός και ο αέρας ελευθερίας που φύσηξε στο Χαλιφάτο – αποτέλεσμα της αδήριτης ανάγκης για επιβίωση – έδωσε αφορμή για πλήθος από πειραματισμούς και πρωτότυπες ιδέες συνεύρεσης. Μία συλλογική μέθη που αυθόρμητα έφτασε στην κορύφωσή της «μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα», σπρώχνοντας μαζικά τους κατοίκους του Χαλιφάτου, πλούσιους και φτωχούς, σεινάμενους κουνάμενους, στους αγκαθωτούς αγρούς και στα χέρσα βοσκοτόπια της μικρής τους πατρίδας.

Εκεί, στο νοητό κέντρο της κοιλάδας, ξαναμμένοι και διψασμένοι, μέσα στο λιοπύρι, οι άνδρες με βία γύμνωσαν τις γυναίκες τους και τις έβαλαν δίπλα δίπλα να πιαστούν χέρι με χέρι, σχηματίζοντας ένα γιγάντιο αρχαϊκό κύκλο, με εκείνους πίσω τους να κραδαίνουν χοντρούς βούρδουλες ή κάτι σαν τα ραβδιά των μαέστρων – εξαρτάται την οπτική του καθένα.

Αρχικά οι στριγκλιές που έβγαιναν εδώ κι εκεί ήταν παράτονες και παρατονισμένες, κάτι σαν ορχήστρα που κουρδίζεται. Αλλά όταν άναψαν τα αίματα, ο κύκλος ξεκίνησε απαλά και ηδονικά να πάλλεται, οι χειρολαβές ατσαλώθηκαν και οι φωνές απέκτησαν βάθος, βογγητό και συντονισμό. Και ο προσεχτικός ακροατής δεν άργησε πίσω από το συριγμό των λουρίδων στην άμμο και στον αέρα να διακρίνει μία σπαρακτική μελωδία.

Κάποια κορμιά εξουθενωμένα έπεσαν στα γόνατα, αλλά από λιγοθυμιά έκαναν να σπάσουν την αλυσίδα, αλλά ο χορευτικός κυματισμός απλωνόταν ρυθμικά μιμούμενος τη θάλασσα. Γιατί ακούστηκε καθαρά το βουητό αυτής, ακόμα και αν το υγρό στοιχείο κειτόταν πέρα από τον ορίζοντα, μακριά. Ακούστηκε το βουητό της να σπάει πάνω στα βράχια της περίκλειστης κοιλάδας και να γίνεται σκιερός αντίλαλος στον ουρανό.