Μια βόλτα στ' ανοιχτά

Καλοκαίρι. Αρχές Αυγούστου.
Γνωμάτευση : Υπερκόπωση άνω άκρων.
Σταματάω αναγκαστικά τη δουλειά , μιας και δεν μπορούσα να κρατήσω ούτε τσιγάρο , πόσο μάλλον μπουκάλια.
Κι έχω βρεθεί , με άπλετο χρόνο στη διαθεσή μου , σε ένα νησί που σφήζει από τουρισμό κι όλους τους φίλους μου να δουλεύουν σαν τρελλοί. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα , πόσο μάλλον να οδηγήσω.

Αναθεματισμένη ζέστη κι εγώ στο σπίτι με την ψυχολογία στα πατώματα.

"Σε μισή ώρα να είσαι έτοιμη."

Μα φυσικά!! Πόσο απλό!!!
Δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου λέμε!!!
Ήμουν. Μετά κόπων και βασάνων βεβαίως.

Δεν μου είπε που πάμε. Ποτέ δεν μου έλεγε.
Δεν ρώτησα. Πλέον δεν ρωτούσα.
Φτάσαμε στο μολαράκι , πάρκαρε και σκέφτηκα "Τι καλά! Μ' έφερε να δω τη θάλασσα να ξεσκάσω!"
Κατέβηκε απ' το αυτοκίνητο , μου άνοιξε την πόρτα και κατευθύνθηκε προς τα σκάφη χωρίς να με περιμένει.

"Πλάκα μου κάνει...Έχει και βάρκα!" είπα στον εαυτό μου , όταν τον είδα να ανεβαίνει σε ένα φουσκωτό και να μου απλώνει το χέρι για να ανέβω κι εγώ.

Ήμουν καθισμένη και χάζευα μια τη θάλασσα και μια αυτόν που οδηγούσε. Είχα μεγάλο θέμα με τα χέρια του. Ότι και να τον έβλεπα να κάνει με αυτά , με ερέθιζε απίστευτα.

Σταμάτησε σε μια μικρή παραλία , όπου πρόσβαση υπήρχε μόνο από τη θάλασσα. Του είπα πως δεν μπορώ να κολυμπήσω και δεν το σχολίασε καν. Μόνο χαμογέλασε μ' εκείνο το ύφος που με έκανε αυτόματα να αναρωτιέμαι για το τι θα επακολουθήσει.

"Έλα να καθήσεις μπροστά."
(Υπήρχε ένα κάθισμα ακριβώς μπροστά από τη θέση του οδηγού)

Πήγα. Μου έβγαλε το εσώρουχο και τη φούστα. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Με έβαλε να καθίσω με τα πόδια ανοιχτά και με έδεσε σε αυτή τη θέση. Πόδια δεμένα δεξιά κι αριστερά στις λαβές τις βάρκας , χέρια και κορμός πίσω στην πλάτη του καθίσματος. Μου έκλεισε τα μάτια με ένα φουλάρι που , κατόπιν οδηγιών του , είχα πάντα μαζί.
Αφού έπαιξε λίγο μαζί μου πήρε νερό από τη θάλασσα , με έβρεξε κι έφυγε. Άκουσα τη μηχανή να ξεκινάει και μ' έπιασε πανικός.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που κυκλοφορούσαν με τις βάρκες τους στ' ανοιχτά. Άρχισα να διαμαρτύρομαι. Κάπου εκεί ένιωσα το πρώτο τσούξιμο στα μπούτια. Μετά στη κοιλιά. Μετά στο στήθος. Δεν ξέρω αν ήταν το θαλασσινό νερό , αλλά δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να σταματήσω να μιλάω και ν' αρχίσω να φωνάζω. Σταμάτησε αρκετά αργότερα και άρχισε να με φιλάει παντού. Με έφτασε με τα χέρια του στο σημείο λίγο πριν τελιώσω. Και σταμάτησε. Με έβρεξε ξανά και ξεκίνησε τη βόλτα μας.

Ο συνδιασμός του πόνου που ακόμα δεν είχε φύγει , της αίσθησης που είχα στη συγκεκριμένη περιοχή λόγω του αέρα και της αγωνίας ότι μπορεί να με έβλεπαν έτσι εκτεθημένη , ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Ήμουν τόσο έντονα ερεθισμένη , όταν γυρίσαμε στην παραλία , που έκλαιγα γιατί απλά δεν άντεχα άλλο να περιμένω.
Ήταν από τους πιο έντονους οργασμούς της ζωής μου αυτός που ακολούθησε.
Μου έφτιαξε την ψυχολογία για αρκετές ημέρες...

 

Τελειο!
ζηλεψα!

 

υπέροχη αφήσηση και ιστορία  ..