Μια γλυκόπικρη εμπειρία

Ήταν κοντά Χριστούγεννα. Κρύο τόσο έντονο που ακόμη και με μισάωρο περπάτημα τα πόδια μου εξακολουθούσαν να τρέμουν. Θυμάμαι πως στον δρόμο της έριχνα όποτε μπορούσα κλεφτές ματιές. Αν και γνωριζόμασταν ελάχιστα, την έβρισκα άνθρωπο ακριβώς του γούστου μου. Έξυπνη, διαβαστερή, μαλλιά σγουρά και μελαχρινά, ώμοι μεγαλούτσικοι, μαγουλάκια για τσίμπημα. Στο μυαλό μου ηχούσαν τα λόγια της κολλητής μου. “Όλη σου τη ζωή άντρες ψάχνεις. Όποτε έχεις προσπαθήσει με γυναίκα πάντοτε εκεί γυρνάς. Πρόσεχε.” Ήξερα πως είχε δίκιο. “Θα το πάρω αργά, να γνωριστούμε, να δούμε αν κάνουμε καλή παρέα, ίσως μερικούς μήνες αργότερα, αν ακόμη νιώθω έτσι, της εξομολογηθώ.”

Φτάσαμε στη καφετέρια. Την είχα προτείνει γιατί έχει τα καλύτερα γλυκά στην Αθήνα, στο κέντρο τουλάχιστον. Ξεκινήσαμε να μιλάμε και δεν το βουλώσαμε για τις επόμενες τρεις ώρες. Άρχισε να μου διηγείται ιστορίες για τα σπουδαστικά της χρόνια, τους πόνους από τις πρώτες της σχέσεις, την αγάπη της για τις τέχνες. Το παρουσιαστικό της έδειχνε γυναίκα με αυτοπεποίθηση, δεν δίστασε όμως να μου ανοιχτεί για προσωπικά θέματα που πιστεύω πως την έκαναν να νιώθει ευάλωτη. Μοιράστηκα και εγώ κάποιους από τους δικούς μου πόνους. Μου άρεσε αυτό, το οτι δεν προσποιούμαστε τίποτα. Ένιωσα πως ήταν ένας άνθρωπος που άξιζε να την μάθω με το χρόνο, να την χορτάσω σιγά σιγά. Γι' αυτό, παρόλο τον πειρασμό, απέφυγα να κάνω οποιαδήποτε κίνηση, να αφήσω υπόνοιες. “Και αύριο μέρα θα είναι.”

Κάποια στιγμή που τα γλυκά κάθησαν πλέον στα στομάχια μας, αποφασίσαμε να φύγουμε. Είχαμε βγει ελάχιστα από την καφετέρια όταν πέρασε τρία-τέσσερα βήματα μπροστά μου, γύρισε το βλέμμα και μου είπε “πάντως, ήθελα να ξέρεις, απλά για να το βγάλω από μέσα μου. Απ' την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε σε βρήκα ιδιαίτερα ελκυστική.”

Βραχυκύκλωμα.

“Μ-μήπως με τρολλάρεις;”

“Γιατί να σε τρολλάρω παιδί μου; Τι έπαθες;”

Τα μάτια μου έπεσαν στο έδαφος. Δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω. Τελικά, καθώς χτυπούσα τους δείκτες μου, ψυθίρισα “και εγώ σε βρίσκω πολύ όμορφη.”

Δεν πρόλαβα να καταλάβω πότε όρμηξε, μου έπιασε το χέρι και με οδήγησε πίσω από μια κολώνα. Πότε τα χέρια μου βρέθηκαν πάνω απ' το κεφάλι μου, παγιδευμένα στα δικά της, και τα χείλη μας ενωμένα. Ήταν το πιο υπέροχο φιλί που μου έχουν δώσει. Πρέπει να διήρκεσε αρκετή ώρα, αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο απ' οτι θα ήθελα. Την ένιωσα να με χαϊδεύει στο πρόσωπο, ποτέ να μην με αφήνει από τα μάτια της. “Ήμουν σίγουρη πως είσαι στρειτ” μου λέει. “Και εγώ το ίδιο πίστευα.” Αρχίσαμε να γελάμε. “Δεν ξέρω αν έχεις κουράγιο ή κάποια υποχρέωση αύριο αλλά το σπίτι μου είναι άδειο. Θα ήθελα παρέα αν είσαι οκ.”

Έμεινα σκεπτική για λίγο. “Ξέρεις, οι τρίχες του προσώπου ακόμη μεγαλώνουν, παρόλα τα φάρμακα. Το πρωί θα φαίνονται σαν σκιά, καθαρότατα. Είσαι σίγουρη πως...” Με φίλησε προτού προλάβω να τελειώσω τα λόγια μου. Δεν χρειαζόντουσαν περισσότερα. Στο τρένο μου είπε πως δεν θέλει να φιλιόμαστε τώρα γιατί όσο πλησιάζουμε στη γειτονιά της νιώθει πιο ανασφαλής. Δεν μου άφησε όμως το χέρι ούτε στιγμή.

Όταν φτάσαμε θυμάμαι να με γδύνει με πολύ προσοχή, να μου λέει πως είμαι ελευθερη να της πω πότε να σταματήσει, οτι θα με αγγίξει μόνο όπου νιώθω καλά, όσο επιθυμώ και καθόλου παραπέρα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν περίμενα πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα ζητούσε άδεια να με αγγίξει δίχως να ακούγεται σαν να χτυπάει σφραγίδα στην εφορία και πως η συναίνεση μου μετρούσε πραματικά. Και νομίζω πως πρώτη φορά βίωσα και το πως είναι να κυριαρχούν πάνω μου πνευματικά δίχως να με μειώνουν. Την ακολούθησα σε κάθε βήμα σαν τυφλή επειδή με έκανε να το ποθώ και μόνο.

Ξάπλωσε γυμνή στο κρεβάτι και με προσκάλεσε να της κάνω παρέα, χέρια ανοιχτά και ένα υπέροχο χαμόγελο να διακοσμεί το προσωπάκι της. Έπεσα και αφέθηκα στην αγκαλιά της. Ήταν η πρώτη μας επαφή και δεν κάναμε κάτι σκληρό. Τα χέρια της να γραπώνουν τα δικά μου, να μου τσιμπάει το στήθος, να με οδηγεί ανάμεσα στα πόδια της τρυφερά αλλά αποφασιστηκά. Άρχισε να βογγάει και να μου χαϊδεύει το μαλλί. Παρόλο που δεν νιώθω καλά με την ύπαρξη των γεννετικών μου οργάνων, ήθελα να την βοηθήσω να τελειώσει. Και αυτή τη φορά όμως το σώμα μου με πρόδωσε, αφού λόγω των φαρμάκων δεν μπορούσα να διατηρήσω στύση. “Χρόνια τώρα με ενοχλείς ενώ δεν σε θέλω, μια φορά σε χρειάστηκα και κοιμάσαι” σκέφτηκα.

Δεν έδειξε να μου κρατάει κάποια κακία. Κοιμηθήκαμε παρέα και με ξαναπροσκάλεσε δυο μέρες αργότερα. Στο δρόμο της επιστροφής σπίτι, με παίρνει η κολλητή μου τηλέφωνο.

“Πώς πήγε;”

“Ε, δεν το πήραμε ακριβώς αργά...”

Στη δεύτερη συνάντηση προνόησα, προς έκπληξη και χαρά της, να φέρω το strap-on μου. Μιλήσαμε για το τι προτιμάει η καθεμιά και μου είπε πως την ενδιαφέρει να δοκιμάσει το ρόλο της κυρίαρχης. Τις επόμενες εβδομάδες τις περάσαμε παίζοντας τη γάτα και το ποντίκι. Θυμάμαι να τσιμπάει τις ρόγες μου ενώ με έτριβε ανάμεσα στα πόδια. Θυμάμαι να την αγκαλιάζω στα πόδια και να της φιλάω τα γόνατα ενώ καθόταν στο κρεβάτι. “Τι κάνεις εκεί;” μου έλεγε τη στιγμή που ένιωθα τόσο αναμμένη που παράβαινα τους κανόνες και άγγιζα τον εαυτό μου. “Χέρια ψηλά, θέλεις δεν θέλεις.” Ύστερα από δυο-τρεις παραβάσεις, αποφάσισε να πάρει ένα ζευγάρι χειροπέδες -ακριβώς την ίδια μέρα που πήρα εγώ. Αλλάζαμε ανάλογα με το πόσο πολύ ήθελε να με δοκιμάσει -το ένα ζευγάρι ήταν πιο χαλαρό, οπότε και έπρεπε να είμαι φρόνιμη και να μην προσπαθήσω να αποδράσω. Προς μεγάλη μου χαρά άρχισε να με στήνει στα τέσσερα και να μου δίνει ξυλιές όποτε το έπαιζα ζόρικη.

Το δικό μου αγαπημένο σημείο ήταν τα χείλη της. Ανταλλάσαμε απαλά και γλυκά φιλιά, όπως ακριβώς πρέπει να 'ναι. Το δέρμα της μύριζε υπέροχα. Όποτε είχα την ευκαιρία το φίλαγα αργά, τα μπούτια και την κοιλιά της, τα δάχτυλα των χεριών της ένα ένα. Λάτρευε να με βάζει να την γλείφω στο μουνί και δεχόμουν ενθουσιασμένη. Μου άρεσε η ζεστασιά, η γεύση της, ακόμη και αν σε κάποιες φάσεις υγραινόταν τόσο που δυσκολευόμουν να βρω την κλειτορίδα της. Ήταν υπέροχο να νιώθω τα χέρια της να με επιβραβεύουν όταν τα κατάφερνα, να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, να γυρνάω πάνω και να την αντικρίζω να χαμογελάει.

Κάποια στιγμή δεν άντεξα και της ζήτησα να μπει και εκείνη μέσα μου. Με έστησε στα τέσσερα και άρχισε να απλώνει αλοιφή στη πίσω είσοδο. Την παρακάλεσα να μπει ωμά, πως μου άρεσε περισσότερο έτσι. Συμφώνησε αλλά και πάλι ήταν προσεκτική -ήταν και η πρώτη φορά που δοκίμαζε κάτι τέτοιο. Όταν πλέον ένιωσα το buttplug να έχει μπει ολόκληρο, άρχισα να κουνιέμαι μπρος και πίσω. Μου άρπαξε το μαλλί και, αν και μας πήρε λίγο για να συγχρονιστούμε, ήταν φανερό πως το γουστάραμε από κοινού. Ένιωθα το όργανο μου να τρίβεται στα σεντόνια, το πλαστικό να μπαινοβγαίνει μέσα μου, το πισινό μου να τσούζει, πώς να μην τρελαίνομαι; Της ζήτησα να σταματήσει πριν τελειώσω και άρχισε να με φιλάει γλυκά και τρυφερά.

Η όλη ιστορία διήρκεσε δύο μόλις μήνες. Στο κλείσιμο ακριβώς του δεύτερου μου είπε πως θέλει να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε, να κάνουμε σεξ, αλλά οτι με βλέπει περισσότερο ως φίλη, πως δεν μπορεί να ξαναμπεί σε κανονική σχέση μέχρι να ξαναερωτευτεί πραγματικά. Της είπα πως, όσο και αν θα ήθελα, στη περίπτωση της δεν μπορώ να διαχωρίσω το σεξ από το συναισθηματικό δέσιμο. Συνήθως συμβιβάζομαι με το τι θέλουν οι άλλοι από εμένα, αλλά αυτή τη φορά επέλεξα να θέσω τα όρια μου. Η συγκεκριμένη γυναίκα πρέπει να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με σεβάστηκε από την πρώτη στιγμή, που δεν με χρησιμοποίησε στο ελάχιστο και υπήρξε απολύτως ειλικρινής μαζί μου. Δεν είχα σκοπό να μειώσω τις στιγμές που περάσαμε κάνοντας το ίδιο λάθος.

Αν και ξαναβρεθήκαμε άλλη μια φορά, η ίδια επέλεξε μάλλον συνειδητά να απομακρυνθεί. Η παρέα της μου λείπει περισσότερο απ' το σεξ. Υπάρχουν στιγμές που ειλικρινά θέλω να την ακούσω. Απ' την άλλη μαθαίνω πως είναι καλά και συνεχίζει τη ζωή της δυναμικά. Υποθέτω πως είναι παρήγορο το οτι ήταν τόσο όμορφο αυτό που ζήσαμε που μπορώ να το θυμάμαι με αυτή τη χαρμολύπη.

 

Βιωματικό και σίγουρα καλογραμμένο... Γκουντ..!

 

aha...
Tελειο. καιρο ειχε να με εντυπωσιασει περιγραφη προσωπικης εμπειριας.
θελω περισσοτερο  
ευχαριστω που το μοιραστηκες...

 

Πολύ καλό και ρεαλιστικό