Μια μικρή εισαγωγή ή Χίλιοι και ένας τρόποι για να ανακαλυφτεί ξανά ο τροχός

Σχέσεις,sessions(με ή χωρίς σεξ) που περιλαμβάνουν ανταλλαγή δύναμης,σαδομαζοχισμό,bondage και λοιπές πρακτικές και παιχνίδια.Στεγνά πράγματα...?

Μέσα στο μυαλό μου, θεωρώ τις D/s και τις M/s σχέσεις πολύ ρομαντικές. Και δύσκολες.Θέλω να τις βιώσω,αλλά φοβάμαι ταυτόχρονα.
Είναι τρομακτικό το να παραδώσεις τον εαυτό σου στα χέρια ενός άλλου ανθρώπου..κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος.
Πώς μπορεί να δείξει κάποιος τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη?

Τα sessions είναι πιο εύκολα.Υπάρχουν όροι.Δεν δίνεις τίποτα σημαντικό στον άλλο και δεν κινδυνεύεις να χάσεις κάτι που δεν θες.Ανώδυνα.

Τελικά όμως, το bdsm, φαίνεται να είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος ερωτικής έκφρασης. Άτομα που τους αρέσει να δίνουν πόνο και/ή να έχουν τον έλεγχο, βρίσκουν άτομα που τους αρέσει να λαμβάνουν πόνο και να παραδίδουν τον έλεγχο και κάνουν σχέσεις ή απλά παίζουν μεταξύ τους.

Ούτε ρομαντισμός,ούτε αυτοθυσία ούτε τίποτα ποιητικό.Είναι όπως όλες οι σχέσεις.Στεγνά πράγματα:δίνω και παίρνω...και προσέχω για να έχω.

 

Ένα ειλικρινέστατο ποστ που μπορεί να αποτελέσει θέμα νήματος από μόνο του. Έμεινα να το κοιτάω... Σπάνια κάτι τόσο ειλικρινές έχει γραφτεί εδώ. Είμαι πολύ περίεργη, (αν και ο καθένας διαλέγει για τον εαυτό του) ποιος θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος.

(Τη συγγνώμη μου στο νηματοθέτη για τη συμμετοχή.)


​

 

Απάντηση: Μια μικρή εισαγωγή ή Χίλιοι και ένας τρόποι για να ανακαλυφτεί ξανά ο τροχό

To "BDSM" είναι, σε τελική ανάλυση, ένας διαφορετικός όρος γιά το σαδομαζοχισμό. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι οποιοδήποτε από τα διακριτά "μέρη" του BDSM, μπορεί να νοηθεί χωρίς το σαδισμό και το μαζοχισμό, στη βάση του. To Bondage, το Discipline, το Domination & Submission, όλα στο σαδομαζοχισμό βασίζονται, όλα από εκεί αντλούν τη γοητεία τους, έστω κι αν μιλάμε για σαδομαζοχισμό σ' ένα περισσότερο εγκεφαλικό και λιγότερο σωματικό επίπεδο...


Δεν μπορώ να το δω σαν περαστικός, ούτε μπορώ να σκεφτώ ότι θα γνωρίσω και τις δυό όψεις του εμπειρικά. Γεννήθηκα (αυτό πιστεύω, μην μ' αρχίσετε πάλι με τα ψυχολογικά και τα γονίδια) σαδιστής, και μάλλον (γιά να μην έχω έως τώρα ποτέ αισθανθεί διαφορετικά) θα πεθάνω σαδιστής. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό γιά το BDSM/σαδομαζοχισμό, προφανώς επειδή εγώ κι αυτό είμαστε αλληλένδετοι, άρα, σε καμμιά περίπτωση δεν μπορώ να το δω απλά σαν μιάν ακόμη ποικιλία kinky sex, που θα μπορούσα ευκαιριακά να προσθαφαιρώ στο ερωτικό μου ρεπερτόριο κατά το δοκούν...

 

Θεωρώ την προσέγγιση του «εθισμού» προβληματική για τους εξής λόγους:

Οποιαδήποτε κατάσταση που μας κινητοποιεί συναισθηματικά εμπλέκει εγκεφαλική «χημεία», πόσο δε μάλλον το bdsm που αφορά σε ένα πλέγμα έντονης και ενίοτε πολύπλοκης σωματικής διέγερσης και συναισθηματικής αναμόχλευσης. Ο οργανισμός αυξάνει την ανοχή απέναντι στα ερεθίσματα κι όταν αυτά είναι ευχάριστα, τείνει να αποζητά ολοένα και περισσότερο. Με αυτή τη λογική, το bdsm δεν είναι παρά μια τεχνική αυτοντοπαρίσματος, όπως μπορεί να είναι και η φανατική παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων, οι επαγγελματικές συνθήκες αριβισμού και πολλές άλλες συνήθεις κοινωνικές πρακτικές. Η προσέγγιση αυτή νομίζω ότι ξεκινάει in media res, δηλαδή εξετάζει μια συνθήκη στα μισά της διαδρομής, μη δίνοντας σημασία στα ουσιαστικά της αίτια. Αν ήταν έτσι, κάθε ζευγάρι που έχει ποτέ παίξει με χειροπέδες και πυγοραπίσματα θα κατέληγε στο bdsm, πράγμα που φυσικά δε συμβαίνει. Η «χημική» απόλαυση που δημιουργείται ενισχύει την εμπλοκή με μια δραστηριότητα, δεν αποτελεί όμως αιτία της. Ο εθισμός είναι σημαντική παράμετρος για να καπνίζει κανείς ή για να παίρνει ναρκωτικά, δεν είμαι όμως αυτός ο λόγος που το κάνει.

Επίσης, το παραπάνω παράθεμα φαίνεται να προκρίνει τη θεωρία ότι το bdsm είναι γραμμένο στα γονίδια, με την οποία διαφωνώ. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι σχετικά με τη σεξουαλικότητα, το μόνο που είναι γραμμένο στα γονίδια είναι η επιταγή για αναπαραγωγή και ορισμένα βασικά μοντέλα σεξουαλικής συμπεριφοράς για κάθε φύλο.

Συνοπτικά, θεωρώ ότι το bdsm είναι ένα ψυχοκοινωνικό φαινόμενο που με άξονα τη σεξουαλικότητα επιχειρεί μια διερεύνηση της δυναμικής των ανθρώπινων σχέσεων.

* Ηλία, δεν είμαι σίγουρη αν ερμήνευσα σωστά τα όσα λες στις παραπάνω παραγράφους. Αν τα παρερμήνευσα, ευχαρίστως να ακούσω διευκρινίσεις.

@Georgia via female (που 'ναι κακό κορίτσι και παίζει σε ξένο αχυρώνα! ),
ξαναγράφω εδώ το αγαπημένο μου απόσπασμα από την Ιστορία της Ο:

«Θα τολμούσε ποτέ να του πει ότι καμιά ηδονή, χαρά ή φαντασίωση δεν έφτανε την ευτυχία που ένιωθε στην ελευθερία με την οποία τη χρησιμοποιούσε, στη σκέψη ότι εκείνος ήξερε ότι δεν όφειλε να κρατήσει κανένα πρόσχημα απέναντί της, ότι δεν υπήρχε κανένας περιορισμός στον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να αναζητήσει την ευχαρίστηση στο κορμί της; Η επίγνωση της θέσης της, όταν την άγγιζε για να τη χαϊδέψει ή για να τη χτυπήσει, η επίγνωση ότι, όταν τη διέταζε να κάνει κάτι, το έκανε μόνο και μόνο επειδή εκείνος ήθελε, ότι δεν λογάριαζε τον δικό της πόθο, ικανοποιούσε την Ο σε τέτοιο σημείο ώστε κάθε φορά που είχε την απόδειξη, και συχνά όταν απλώς το σκεφτόταν, ένας φλογερός μανδύας, μια καυτή πανοπλία έπεφτε πάνω της, από τους ώμους μέχρι τα γόνατα».

 

Για μενα το bdsm ειναι ο βιαιος ερωτισμος.
Αναγνωρίζω μονο μια εκφανσή του, το S/m ως τον θεμελιο λίθο .
Τα υπολοιπα δυο το bondage και το D/s τα θεωρω αναξια λογου. Το bondage απο μονο του περιορίζεται σε περιτεχνους ναυτοκομπους ( αρα κι οι προσκοποι ειναι εξαισιοι bdsmers) και οσο για το mental bondage αυτο θα το τοποθετουσα στο D/s.
Το D/s ως ενα επιπροσθετο κατασκευασμα που εμφανιστηκε τον τρεχοντα αιώνα, περιελαμβανε την ερωτικοποηση της εξουσίας , και την επιβολη της με τεχνικες S/m.
Απο μονη της η επιβολη της εξουσίας χωρίς τεχνικες σαδισμου δεν μπορει να υφίσταται αλλιώς οι στρατιωτικές σχολές θα ηταν χώροι αχαλινωτων πολλαπλών οργασμων .
Η σκετη ερωτικοποιήση της εξουσίας (D/s) χωρίς σαδισμο δεν μπορει να ανηκει στο χώρο μας . Θα το νομαζα στρατογκαβλιτιδα .Το εχω ξαναπει το D/s ειναι ετερόφωτο. Χωρις S/m ειναι απλη υπηρετική.

Ο Σαδισμος ειναι η ερωτικοποιηση της κτηνωδίας , ο εναγκαλισμος με τη σκοτεινη πλευρα του ασυνειδήτου.
Θα διαφωνησω με τον εν σαδισμο αδερφο Ηλια ως προς την αιτια του .
Ο σαδισμος δεν νομίζω ότι πηγάζει από το ενστικτο της επιβίωσης. Το ενστικτο της επιβίωσης μπορει να σε οδηγήσει σε ατακτη φυγή ή σε αμεσο φονο αυτου που αποτελει τον κίνδυνο.Ο βασανισμος της αιτιας κινδύνου θα ηταν χασιμο χρονου που η φύση δεν θα το επετρεπε. Η φύση επιβαλει το συντομοτερο και αποτελεσματικοτερο δρομο δεν χρονοτριβει.

Ο σαδισμος θεωρώ πως είναι μια στρεβλωμένη αποπειρα θεωσης
Θεωση με την εννοια της ενωσης με την ανώτερη δύναμη όπως αυτή καταγράφεται μεσα στο ασυνειδητο μας, ειτε αυτή η δύναμη υπαρχει ειτε όχι .
Ο σαδιστης παιζει με τα θυματα του όπως ενας ατελης θεος θα επαιζε με τα δημιουργήματα του. Τα κανει να υποφέρουν και ετσι επαληθευει την ιδιοτητα του .
Οι ιδιοτητες που αποδίδονται σε ανωτερες δυναμεις όπως αυτή της φύσης είναι αυτές της δημιουργίας και της αφαιρεσης ζωής.
Ο Σαδιστης δεν μπορει να δημιουργήσει ζωή μπορει όμως να παιξει μαζι της , προσεγγιζοντας τη δευτερη ιδιοτητα της ανωτερης δυναμης (αυτή της αφαιρεσης ζωής )χωρίς όμως να ρισκαρει το πληγμα στη συνειδηση του που θα προκαλουσε η ιδια η αφαιρεση ζωής.
Ο Σαδιστης τις στιγμες του σαδισμου του είναι ενας μεγαλομανης που ζηταει τα παντα.
Για να ζησει εκεινες τις στιγμες που σαν παιδι εκανε ότι ηθελε τα παιχνιδια του, ζωντας σε φανταστικους κοσμους πλασμενους σαν μικροι παραδεισοι για εκεινον.
Τα θυματα του σαδιστη είναι τα παιχνιδια του πιτσιρικα , είναι η χαρα του απολυτου εγωισμου, της μεθης ενός διεστραμενου παραδεισου που συγχρονως είναι η κολαση των θυματων του.

Θα ηθελα να προσθέσω επισης οτι το D/s ερωτικοποιει την εξουσια την οποια εκλογικευει και εξιδανικευει .
Τεινω να καταληξω πως το D/s ειναι ενα συμπλεγμα , ειναι η εκλογικευση του τυρανου, η απολογία στο μεγαλο τοτεμ, ειτε αυτο λεγεται ιησους , ειτε αυταρχικος πατέρας η μητέρα ή κατι αλλο.
Δεν ειναι τυχαιο που η ανθηση του συνδεθηκε με εμφανιση ακραιων χριστιανικων προτεσταντικων παρακλαδιών αυτου του αιώνα. Στα παρακλαδια αυτα η ενοχη μεγιστοποιηθηκε και αυτονομήθηκε.
Ο τροπος αμυνας σε μια εξουσιαστικη τυρανικη μορφή που συνθλιβει ειναι η ταυτισή ή η απορριψη.
Οι θiασώτες του D/s επιλεγουν τον ενα η τον αλλο τροπο για να ξορκισουν τους δαιμονες τους.
Δεν τους κατακρινω , απλα θεωρώ οτι η πηγή της ενασχολησης τους δεν ειναι η ευχαριστηση με την εννοια της ηδονής αλλα ο ξορκισμος του παρελθοντος και η ταυτιση με την επιτιθεμενη αυταρχικη φιγουρα του παρελθοντος.
Το D/s ειναι περισσοτερο θεραπευτικη μεθοδος παρα ηδονικη αναζητηση.

Σε ακραιες περιπτώσεις το D/s αποτελει εξαιρετη μεθοδο mind control. Σε Gor κοινοτητες το D/s φλερταρει επικινδυνα με τον ολοκληρωτισμο.
Ο σεβασμιος αρχηγος της κοινοτητας ευκολα ελεγχει ολο το leather sτρουμφοχωριο.

 

Αν και ασχολούμαι μάλλον πολλά χρόνια με το bdsm, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν αναρωτήθηκα πραγματικά τι είναι για μένα. Πέρα λοιπόν από όσα λέει το ίδιο το ακρωνύμιο και τα οποία στην πλειοψηφία τους τα εφαρμόζω, νομίζω πως ποτέ δεν αποτέλεσε για μένα τρόπο ζωής. Δεν είναι λοιπόν lifestyle για μένα, αλλά σίγουρα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και συμβάλλει στις προσωπικές ισορροπίες μου. Και αυτό όχι μόνο ως σεξουαλική πρακτική, αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο των ερωτικών σχέσεων μου. Τολμώ να πω πως είμαι κυρίαρχη σαν άνθρωπος γενικά, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που με γνωρίζουν με αποκαλούν ήρεμη δύναμη. Ως εκ τούτου bdsm για μένα: Σεξουαλική πρακτική αποκλίνουσα της αποκαλούμενης «φυσιολογικής», περιέχουσα δέσιμο, περιορισμό, πειθαρχία, κυριαρχία, υποταγή, σαδισμό, μαζοχισμό και ένα μεγάλο φάσμα άλλων πραγμάτων, αλλά και θέση εντός ερωτικών σχέσεων.

Υ.Γ. Ωραίο νήμα Sadal

 

To BDSM, και ειδικοτερα το DS ,ειναι για μενα το πλαισιο μεσα στο οποιο οι φετιχιστικες μου προτιμησεις βρισκουν την απολυτη εκφραση τους .Δεν ειμαι μαζοχιστης,ουτε υποτακτικος ,ο πονος και η ταπεινωση ομως που προερχεται απο γυναικεια ποδια με διεγειρουν και οριοθετουν τροπον τινα τη σχεση μου με το βδσμιον.Η προελευση και η ερμηνεια της , ουτως η αλλως ,"ειδικης " συμπεριφορας μου με αφηνει αδιαφορο.Ουτε δαιμονες ξορκιζω,ουτε αμαρτηματα και ενοχες καθαιρω, ουτε τροπο ζωης η φιλοσοφια αποτελει για μενα.Ειναι απλα ενα παιχνιδι για μεγαλα παιδια.

 

Απάντηση: Μια μικρή εισαγωγή ή Χίλιοι και ένας τρόποι για να ανακαλυφτεί ξανά ο τροχό

Για εμένα το bdsm είναι μια σχεδόν αόρατη κλωστή που διέρχεται σε όλο το φάσμα της σχέσης, χωρίς τυπικά και τυμπανοκρουσίες. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ο σαδομαζωχισμός οφείλει να διέπει όλη τη σχέση (σε σωματικό, συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο). Όπως προσωπικά το βιώνω, τα μέρη της σχέσης τη διαμορφώνουν, όπως τους ταιριάζει. Πχ, δεν θα μπορούσα να παραμείνω σε σχέση με ψυχικό σαδομαζοχισμό, γιατί δεν είμαι ψυχικά μαζοχίστρια (αντιθέτως είμαι καλοπερασάκιας), ή να σχετιστώ με έναν ψυχικό σαδιστή. Δεν θα τον επέλεγα. Την έννοια της υποταγής την αντιλαμβάνομαι με ευρύτητα και όχι με συγκεκριμένες πρακτικές. Είναι μια μάλλον άρνηση να κυριαρχήσω και μια κατάφαση να ακολουθήσω τον Άλλον, τον οποίο εμπιστεύομαι. Η εν μέρει παράδοση του ελέγχου με απελευθερώνει από περιττά άγχη και με οδηγεί σε πιο δημιουργικές καταστάσεις. Τη βιώνω σα μια σχέση ωφέλιμη και για τα δύο μέρη, με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ τρόπο.

 

για μένα το bdsm είναι το να κλείνεις τα μάτια και το μυαλό και να αφήνεσαι.να αισθάνεσαι οτι χάνεσαι και ενώ προσπαθείς να πιαστείς από κάπου και δεν το κάνεις . γαμάς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ,τσακίζεις τον εγωισμό σου , διαλύεις συνήθειες και συμπεριφορές χρόνων. αναστρέφεις λειτουργίες που σε στήριζαν και σε όριζαν. με προστατεύει από τον κακό μου εαυτό και το μαύρο που ψάχνει χαραμάδες να ξεφύγει.

 

Το D/s είναι για μένα ένα παιχνίδι κυριαρχίας και υποταγής. Ένα ενήλικο παιχνίδι που προσφέρει ευχαρίστηση, χωρίς να εστιάζει στην ηδονή. Αυτό όμως δεν το καθιστά λιγότερο ευχάριστο ή λιγότερο ερωτικό, όπως δεν γίνεται λιγότερο έντονο ή πολύτιμο για τους συμμετέχοντες λόγω του ότι είναι παιχνίδι. Το D/s είναι η διεύρυνση του πεδίου του ερωτισμού. Ο ερωτισμός εδώ, δεν σχετίζεται τόσο άμεσα με την ηδονή, με το σεξ, με τη λίμπιντο, όπως συμβαίνει στο s/m. Το s/m είναι άμεσα σαρκικό (δεν είμαι και πολύ σίγουρη για την πλευρά του σαδιστή) και είναι πρακτικές που αποσκοπούν στην σωματική ή και τη σεξουαλική ευχαρίστηση μέσω της ανταλλαγής πόνου.

Είχα διαβάσει παλιότερα το υπέροχο βιβλίο του Huizinga "Ο Άνθρωπος και το παιχνίδι". Πριν λίγες μέρες που σκάλιζα την βιβλιοθήκη μου αποφάσισα να ξαναρίξω μια ματιά στο σημείο που αναφέρει τα κοινά χαρακτηριστικά των παιχνιδιών και να κάνω μια πιο παιγνιώδη ανάγνωση: να διαβάσω το κείμενο υπό το πρίσμα του D/s. Παραθέτω μια συρραφή αποσπάσμάτων του κειμένου (ελαφρώς αλλοιωμένα από μένα) που θεώρησα πως θα ταίριαζαν σαν απάντηση στο νήμα. Προτείνω στους αναγνώστες της μια αντίστοιχα παιγνιώδη διάθεση κατά το διάβασμά της.



[Ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι ότι δεν είναι η "συνήθης", η "πραγματική" ζωή. Είναι μάλλον ένα πέρασμα από την "πραγματική" ζωή σε μια προσωρινή σφαίρα δραστηριότητας, με εντελώς δική της διάταξη.

Στο παιδικό παιχνίδι, κάθε παιδί έχει απόλυτη επίγνωση ότι γίνεται κάτι "στα ψέμματα". Πόσο βαθιά εδραιωμένη είναι αυτή η επίγνωση στην ψυχή του παιδιού απεικονίζεται θαυμάσια στην ακόλουθη ιστορία:

Ο πατέρας ενός μικρού παιδιού βρήκε τον τετράχρονο γιο του να κάθεται μπροστά σε μια σειρά καρέκλες παίζοντας το "τρένο". Καθώς το αγκάλιαζε το παιδί είπε: "Μη φιλήσεις τη μηχανή μπαμπά, γιατί τα βαγόνια δεν θα πιστεύουν πως είναι αληθινή".

Αυτό το "στα ψέμματα", το γεγονός ότι είναι "μόνο προσποίηση" δεν εμποδίζει καθόλου να εκτυλίσσεται με άκρα σοβαρότητα, με απορρόφηση, με αφοσίωση που μετατρέπεται σε έκσταση και, προσωρινά τουλάχιστον, καταργεί τελείως την οχληρή εκείνη αίσθηση του "μόνο προσποίηση". Κάθε παιχνίδι μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμπαρασύρει ολοκληρωτικά τους παίκτες.

Κάθε παιχνίδι έχει τους κανόνες του. Οι κανόνες καθορίζουν τι "ισχύει" στον κόσμο που περικλείεται στα όρια του παιχνιδιού. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι δεσμευτικοί και δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση. Ο Paul Valery γράφει: "Κανένας σκεπτικισμός δεν είναι δυνατός σε ότι αφορά τους κανόνες του παιχνιδιού, διότι η αρχή η οποία βρίσκεται στη βάση τους αποτελεί αδιάσειστη αλήθεια...". Αυτός που "αρνείται το παιχνίδι" καταστρέφει τον ίδιο τον κόσμο του παιχνιδιού, στον οποίο προσωρινά έχει εγκλειστεί με άλλους. Συνεπώς αυτός που αρνείται το παιχνίδι πρέπει να αποβληθεί γιατί απειλεί την ύπαρξη της κοινότητας του παιχνιδιού. Πράγματι, από τη στιγμή που οι κανόνες καταστρατηγούνται, ολόκληρος ο κόσμος του παιχνιδιού καταρρέει. Το παιχνίδι τελειώνει. Το σφύριγμα του διαιτητή διαλύει τη μαγεία και αποκαθιστά τη συνέχεια της "πραγματικής" ζωής.

Μέσα στο παιχνίδι βασιλεύει μια απόλυτη και ιδιόρρυθμη τάξη. Αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού: το παιχνίδι δημιουργεί τάξη, αποτελεί τάξη. Κομίζει σ'έναν ατελή κόσμο και στη σύγχυση της ζωής μια προσωρινή, περιορισμένη τελειότητα. Η ελάχιστη απόκλιση από την απόλυτη και υπέρτατη τάξη του παιχνιδιού αποστερεί το χαρακτήρα του και του αφαιρεί την αξία του.

Το παιχνίδι ασκεί πάνω μας μια μαγεία. Είναι μαγευτικό, σαγηνευτικό. Είναι προικισμένο με τις ευγενέστερες ιδιότητες που μπορούμε να αντιληφθούμε στα πράγματα: τον ρυθμό και την αρμονία.

Η "διαφορετικότητα" και η μυστικότητα του παιχνιδιού εκφράζονται ζωηρότατα και με την "αμφίεση". Το μεταμφιεσμένο ή μασκοφορεμένο πρόσωπο "παίζει" έναν άλλο ρόλο, μιαν άλλη ύπαρξη. Είναι μια άλλη ύπαρξη.

Μια κοινότητα παιχνιδιού, τείνει γενικά να παρατείνεται και μετά το τέλος του παιχνιδιού. Το αίσθημα ότι ανήκει κανείς σε μια "ξεχωριστή ομάδα", ότι ζει σε μια εξαιρετική κατάσταση συμμετοχής σε κάτι σπουδαίο, σε μια κατάσταση κοινής απομάκρυνσης από τον κόσμο της άρνησης των συνήθων κανόνων, διατηρεί τη μαγεία του και μετά το τέλος του ατομικού παιχνιδιού.]



Ειπώθηκε στο ποστ του DeSade: "Απο μονη της η επιβολη της εξουσίας χωρίς τεχνικες σαδισμου δεν μπορει να υφίσταται". Θα προσθέσω και μια άλλη φράση που θα μπορούσε να ακουστεί από το αντίθετο στρατόπεδο: "Οι σαδιστικές πράξεις δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς να προηγείται η επιβολή εξουσίας".

Και οι δύο φράσεις θα μπορούσαν να είναι νόμος σε δύο διαφορετικά παιχνίδια. Θα μπορούσαν έκαστη να είναι η αλήθεια που οι παίκτες οφείλουν να σέβονται ώστε να συνεχιστεί ένα παιχνίδι. Τα D/s παιχνίδια που θα μπορούσαν να "παιχτούν" είναι τόσα όσα και οι πιθανοί συνδυασμοί συμμετεχόντων και οι εσωτερικοί τους κανόνες-αλήθειες άλλοι τόσοι, αφού ορίζονται από αυτούς και μόνο που παίζουν. Εντός παιχνιδιού δε νοείται άρνηση της υλικότητας της κυριαρχίας. Αυτός που θα την αρνηθεί, προφανώς δεν θα θέλει να παίζει. Εκτός παιχνιδιού, όμως, γνωρίζουμε πως όλα γίνονται "στα ψέμματα". Ξέρουμε για παράδειγμα, πως η κυριαρχία δεν επιβλήθηκε με τις τεχνικές σαδισμού, εφόσον ο συμπαίκτης του σαδιστή είναι αλγολάγνος. Επιδίωξε το παιχνίδι, διψάει γι' αυτό, παίζει εκούσια και γνωρίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να το σταματήσει. Δεν το σταματάει γιατί θέλει να παίζει, γιατί το παιχνίδι του είναι ευχάριστο. Και αν επιτρέπει καμιά φορά στον Κυρίαρχο να παίζει με τους κανόνες και να φλερτάρει με τα όρια του παιχνιδιού, είναι και αυτό ένας κανόνας του παιχνιδιού και μια παράμετρος μάλιστα που το κάνει να φαίνεται ακόμη πιο ρεαλιστικό καθώς επιτρέπει στους παίχτες να το ζήσουν ακόμη πιο έντονα. Όσο ανόητο είναι το να πάμε σε μια παρέα παιδιών που παίζει κλέφτες και αστυνόμους και να αρχίσουμε να βροντοφωνάζουμε "Όλα είναι ψέμματα!", άλλο τόσο είναι για μένα το να υποστηρίζει κανείς τις δύο παραπάνω φράσεις "εκτός παιχνιδιού" και σε άλλες "παρέες".

*Χρησιμοποίησα τη φράση άλλου μέλους όχι για να δημιουργήσω αντιπαράθεση, αλλά γιατί βοηθούσε στο συλλογισμό μου.

** Επειδή δεν έχω βάλει ακόμη word και επειδή μου βγήκαν τα μάτια στο wordpad θα μου συγχωρέσετε τα πιθανά ορθογραφικά λάθη.

 

Στα γονίδια μας είναι γραμμένη η εντολή για την επιβίωση. Οποιαδήποτε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση επιβραβεύεται μέσω της "εγκεφαλικής" χημείας.

Ο σαδισμός παίζει με την ψευδαίσθηση της ολοκληρωτικής κυριαρχίας κάτι που ο εγκέφαλος δεν διστάζει να το επιβραβεύσει ενστικτωδώς, ιδίως πριν αναλάβει τα ηνία η ηθική και η λογική που διαχειρίζονται το μοντέλο του πομπού. Το συμπέρασμα μου αυτό βασίζεται καθαρά σε βιωματικές παρατηρήσεις. Συμφωνώ στο ότι να συνεχίσει κάποιος σε αυτή την διαδρομή για την απόλαυση που του προσφέρει η χημεία και μόνο, δεν διαφέρει σημαντικά από την λογική των ναρκωτικών.

Η υποτακτικότητα και η παράδοση έχουν μεγάλη συνάρτηση με την ασφάλεια που προσφέρει η μετάθεση ευθυνών, η επιστροφή στη φωλιά και στην παιδική ανεμελιά και αν πάμε πιο πίσω στην επιστροφή στη σμίκρυνση. Μικρό μέγεθος, μικρός στόχος, φαινομενικά μεγαλύτερες πιθανότητες για επιβίωση. Αλήθεια γιατί όταν συμβαίνει κάτι απότομα το αίμα μαζεύεται προς την καρδιά;

Απόψεις μου. Τίποτε περισσότερο.

 

Απάντηση: Μια μικρή εισαγωγή ή Χίλιοι και ένας τρόποι για να ανακαλυφτεί ξανά ο τροχό

Μερικές φορές, το βδσμ τείνει να μοιάζει με το τσαντάκι του σπορτ μπίλυ. Μέσα έχεις ανακατωμένα όλα αυτά τα σαδομαζοχιστικά κόλπα, το bondage, τις τεχνικές ταπείνωσης, έχεις και λίγη πειθαρχία. Τραβάς λοιπόν τυχαία από το τσαντάκι ολίγον αισθησιακό ραβδισμό, προσθέτεις δυο τζούρες αυταρχισμού, πασπαλίζεις δυο-τρεις εντολές για το σπίτι, ρίχνεις κι ένα κατούρημα - και απογειωθήκαμε για σήμερα.

Όλα τα παραπάνω, δεν συνιστούν για μένα βδσμ - εύκολα τα συναντά κανείς και στο ζευγάρι της διπλανής πόρτας μεμονωμένα ή σε συνδυασμούς (μια ματιά στα σούπερ σέξι εσωρουχάδικα που ξεφυτρώνουν σε κάθε συνοικία θα σας πείσει). Στο μυαλό μου, θα πρέπει να υπάρχει κάτι (να το πάρει το ποτάμι; ) που να συνδέει και να νοηματοδοτεί όλες αυτές τις πρακτικές ώστε να τις μετατρέπει σε εργαλεία - για να μην έχουμε απλώς να κάνουμε με τυχαίο συνδυασμό βίτσιων ή φετίχ.