Μια νύχτα στο παγκάκι

Πρέπει να είναι 2:30, μπορεί και 03:00

Οι διάδρομοι είναι άδειοι, το lobby είναι άδειο, σαν ντεκόρ ταινίας τρόμου.

Προχωράω σούρνοντας τον ορό και τα τζιτζιμάτζαλα. Βγαίνω έξω, κάνει κρύο αλλά θέλω απελπισμένα να καπνίσω. Ο φύλακας με κοιτάει καλά καλά.

- "Που πάτε;"
- "Μην ανησυχείτε, με αυτά που κουβαλάω δεν μπορώ να πάω και μακρυά."
- "Τι θα γίνει αν σας ψάχνουν οι νοσοκόμες νυχτιάτικα;"
- "Τι θα γίνει αν με βρουν να καπνίζω σαν πασάς στα γιάννενα μέσα στο δωμάτιο;"
- "Ναι, δεν θα το εκτιμήσουν."
- "Στα λόγια μου έρχεστε. Εδώ δίπλα θα κάτσω, αν με δείτε να σωριάζομαι ε, σε νοσοκομείο είμαστε, κάποιος θα βρεθεί να με μαζέψει."
- "Χαίρομαι που το έχετε πάρει τόσο ψύχραιμα και χαμογελάτε."
- "Το λογιστήριο να δείτε χαμόγελα που θα κάνει αύριο" του απαντάω.
- "Σας παρακαλώ μην απομακρυνθείτε, αν σας συμβεί κάτι θα τρέχουμε όλοι μαζί."
- "Φαντάζομαι πως ναι αν και δε θα χρησιμοποιούσα το πρώτο πληθυντικό. Εσείς θα τρέχετε, εμένα κατά πάσα πιθανότητα ουδόλως θα με απασχολεί, το πολύ-πολύ να κάνω το λογιστήριο ακόμια πιο χαρούμενο."
- "Καθίστε σας παρακαλώ κάπου που μπορώ να σας βλέπω"
- "Να εδώ θα κάτσω" του λέω και του δείχνω ένα παγκάκι πέντε-δέκα μέτρα δεξιά από την είσοδο.

Κάνει κρύο, μάλλον θα έπρεπε να έχω φορέσει και μπουφάν. Βαριέμαι να πάω πάνω, κάθομαι στο παγκάκι και στρίβω ένα τσιγάρο και το ανάβω.

Λίγη ώρα αργότερα βγαίνει μια νοσοκόμα και κάθεται στο διπλανό παγκάκι. Φοράει μάσκα αλλά όπως πέρασε από μπροστά μου μου φάνηκε ομορφούλα. Σε λίγο έρχεται και ένας νοσοκόμος και κάθεται μαζί της. Δεν προσέχω τι λένε, μιλάνε σε εγκάρδιο τόνο, πειράζονται, φλερτάρουν. Δεν ξέρω αν έχουν σχέση και το κρύβουν ή έχουν σχέση και απλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.

Δεν λέω καλός ο έρωτας τις δύο φορές και κάτι που το έχω ζήσει αλλά τίποτα, τίποτα στα μάτια μου δεν συγκρίνεται με τις αρχές της σχέσης, εκεί που ανακαλύπτει ο ένας τον άλλον, εκεί που δεν υπάρχουν αμήχανες σιωπές ή κουρασμένα νεύματα "ναι ναι, μου το είπες" ή "άσε μας κουκλίτσα μου στην ησυχία μας".

Πίσω από το βουνό υπάρχει η πεδιάδα και πίσω από την πεδιάδα η λίμνη και μετά τη λίμνη ο λόφος και μετά το δάσος και μετά...

Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το ταξίδι της ανακάλυψης. Ακούω δίπλα μου τα γέλια της κοπελίτσας. Σε λίγο γελάει και ο νεαρός. Σκέφτομαι τα δικά μου ταξίδια ανακάλυψης, τις δικές μου πρώτες φορές.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτές.

Life is a waterfall
we drink from the river,
then we turn around
and put up our walls

Όλα περνάνε, όλα. Θυμήθηκα το σχετικό παραμύθι που μου είχε πει κάποτε η Κ για το "κι αυτό θα περάσει". Μου είχε φανεί ρομαντικά όμορφο αλλά στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχει διάκριση∙ όπως περνάνε τα άσχημα περνάνε και τα καλά και η απόσταση τα μικραίνει και τα κάνει να χάνονται στα βάθη του ορίζοντα.

Swimming through the void
We hear the word
We lose ourselves
But we find it all?

Κάποτε μετά από ένα τηλεφώνημα ένιωσα το μυαλό μου να με εγκαταλείπει. Άκουσα το κρακ της ψυχής μου που έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια. Εικοσιδύο χρόνια αργότερα αυτός ο ήχος δεν ακούγεται ούτε καν σαν ψιθύρισμα.

'Cause we are the ones that want to play
Always want to go
But we never want to stay

Κάποτε άκουσα τον ήχο του φράγματος που έσπαζε με εμένα αφιονισμένο να βιώνω τη Λύσσα. Άκουσα τον ήχο του νερού που αφρισμένο θέριζε τα πάντα στο δρόμο του. Είχα τρομάξει όσο δεν έχω τρομάξει ποτέ στη ζωή μου. Αποφάσισα να το κόψω μαχαίρι.

And we are the ones that want to choose
Always want to play
But we never want to lose

Κάποτε άκουσα τον ήχο του ζώνης να σκάει πάνω σε γυμνό κώλο. Υπέροχος ήχος, δεν την άφησα να μετρήσει, μετρούσα εγώ. Στα δέκα έκλαιγε μα είχε κάτσει εκεί, με είχε υπακούσει όπως υπάκουε σε κάθε πράγμα που της ζητούσα. Τη σοδόμισα. Δεν κουνήθηκε από τη θέση της, κάθισε εκεί και τη χρησιμοποίησα όπως τη χρησιμοποιούσα πάντα. Αυτή τη φορά το κρακ που άκουσα δεν ήταν της δικής μου ψυχής, ήταν της δικής της.

- "Θέλω να χωρίσουμε"
- "Γιατί;"
- "Γιατί... γιατί δε νιώθεις τίποτα για μένα Γ. Ακόμα και χθες που σε περίμενα εσύ καθόσουν και μιλούσες με την πιτσιρίκα."
- "Μα δεν έχω τίποτα μαζί της, για όνομα! 16 χρονών είναι και έπιασε την κολλητή της με την καψούρα της, δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι."
- "Εμένα όμως μπόρεσες. Μου λες κι εγώ σ' αγαπάω κάθε φορά που στο λέω αλλά ξέρεις κάτι Γ; Μόνο εγώ το εννοώ."​

Η κοπέλα και ο νεαρός έχουν επιστρέψει μετά το διάλειμμά τους στη βάρδια τους. Ο φύλακας βγαίνει και με κοιτάει, του χαμογελάω και του κάνω ένα νεύμα για να δει ότι είμαι καλά.

Ποτέ δε φοβήθηκα το τέλος μου. Ακόμα και προχθές που όλοι ανήσυχοι προσπαθούσαν να βρουν τι έχω, αν έχω κάτι, εγώ δεν έδινα δεκάρα. Μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου το μυαλό μου ταξίδευε συνεχώς στις πρώτες φορές, στην ανακάλυψη, στα χαμόγελα, στο μέρος που δεν υπάρχουν αμήχανες σιωπές και διεκπαιρεωτικοί διάλογοι, μόνο χαμόγελα και η λαχτάρα της ανακάλυψης.

Ο ήχος της φωνής μου είναι το μόνο που ακούγεται μέσα στη νύχτα.

Aerials in the sky
When you lose small mind
You free your life

Σβήνω το τσιγάρο και επιστρέφω στο δωμάτιο σούρνοντας τον ορό.

Χαμογελώντας.

 

Ρε κάθαρμα, πόσο όμορφα αποτυπώνεις εικόνες και συναισθήματα  

 

Πλάκα μου κάνεις τώρα, έτσι;

*Όταν ανεβάσω το επόμενο ποστ στις Αλεξάνδρειες, θα καταλάβεις

 

Πριν μπω στο φόρουμ νόμιζα ότι οι σαδισταί είναι τέρατα!



Τελικά δεν ξέρω.

 

Είδες τι κάνει ένα καλό PR?

 

Γι' αυτό και δεν αναθεώρησα  

 

Ποτέ δεν είναι αργά!

Dum spiro recenseo  

(αν γράφεται δηλαδή έτσι...)

 

Κάθε ένα λέω ότι είναι το καλύτερό σου, τώρα πια γνωρίζω ότι θα γράψεις και ακόμα καλύτερα @Arioch.

 

Πόσες πρώτες φορές ζήσαμε λέγοντας "να και κάτι καινούργιο";

Πόσες πρώτες φορές είπαμε "δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναζήσω αυτό"!

Πόσες πρώτες φορές έχουμε ακόμα μπροστά μας να μας κλείνουν το μάτι στην ματαιοδοξία της σιγουριάς μας... 

p.s. Ahoy one more time! @Arioch   Υπέροχος

 

Ύμνος στο ταξίδι της ανακάλυψης