Μικρές Ιστορίες...

η σωστή απάντηση είναι...τίποτα   το πολύ πολύ να πάει για βασεκτομή...θα του είναι άχρηστα  

 

@Lady in Corslet

Chapeau..!
Overall...

 

ναι ναι οκ...κι οι επόμενες?

 

Ποιες επόμενες?

 

Ιστορίες. Δεν ρώτησα κβαντομηχανική  

 

Ποιος ειπε οτι θα υπάρξουν κι αλλες?

 

Κανείς. Εγώ ρώτησα.

 

Κανείς δεν ξέρει...

 

καλύτερη απάντηση αυτή

 

Η ΧΗΜΕΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ PLAN B (ή αλλιώς: ΟΠΩΣ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΕΚΕΙ, ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥ)

"Ένα βραδύ Σάββατου, κάπου στο Dalston στο ανατολικό Λονδίνο, μια τύπισσα με αυτοκρατορικό Βρετανικό ύφος και βικτωριανά εσώρουχα με ρώτησε: “Είχες φανταστεί ποτέ, πριν 10 χρονιά, πως θα ήταν η ζωή σου σήμερα?”


Από τον πάτο στον αφρό, με δανεικές ανάσες. Ζωή γεμάτη αντιθέσεις η μια αντίθεση γεμάτη ζωή, ποτέ δεν κατάλαβα. Τη θυμάμαι να με λέει Κανίβαλο..

Πέντε χρόνια μετά και 2500 μίλια λιγότερα, την βλέπω ξανά.. “Ήθελα να κάτσω εκεί και να την δω να έρχεται..” Αυτή τη φορά όχι για να πω “Άργησες”…

Ήταν ξανά στην ώρα της και με περίμενε..

Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο της και το μυαλό μου άρχισε να στριφογυρίζει. Πάντα μου άρεσε να την βλέπω να υποφέρει από καυλα, πάντα μου έβγαζε εκρήξεις, πάντα ήθελα το κορμί της. Μου βγάζει τα πιο ζωώδη ένστικτα… Ήθελα απλά να την έχω σε ένα δωμάτιο, εκείνη τη στιγμή. Γυμνή, γονατισμένη. Να την αρπάξω και να μπω όλος μέσα της, χωρίς λόγια, χωρίς οίκτο. Να νιώσω ξανά την ζεστασιά της ανάσας, της αγκαλιάς, των δακρύων της. Να την πονέσω… Να δω ξανά εκείνο το βλέμμα της που μου έλεγε "κάνε με ότι θες" την στιγμή που θα καρφώνομαι μέσα της.

Είναι όμως εκείνο το βλέμμα της, που πάντα καταστρέφει τα σχέδια μου.

Η κουβέντα μαζί της δεν ήταν ποτέ βαρετή. Οι ζωές μας έχουν αλλάξει… Την άκουγα με ενδιαφέρον, τόσο που όλη αυτή η ανάγκη να μπω μέσα της μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Η ικανότητα της να περιγράφει ρεαλιστικά τις επιλογές, τα λάθη και τις αποφάσεις της είναι κάτι που παραδέχομαι ότι πάντα κρυφά θαύμαζα σε Εκείνη. Αυτή η ρεαλιστική προσέγγιση δεν κατάφερε ποτέ να κρύψει τις ευαισθησίες της, τουλάχιστόν όχι από εμένα. Έπιασα τον εαυτό μου πάλι να θέλει να την πάρει αγκαλιά. Χωρίς λόγια, χωρίς οίκτο, χωρίς καυλα…

Την επόμενη στιγμή, έβγαλε τα μαύρα της γυαλιά της για ένα δευτερόλεπτο και με κοίταξε στα μάτια. Δεν ξέρω γιατί το έκανε, δεν θυμάμαι τι είπε…

“Γιατί πληρώνεις, φεύγεις? Έχουμε 2 ώρες ακόμη!”

Ήθελα απλά να την αρπάξω από το λαιμό και να καρφωθώ μέσα της… Απάντησα με ένα ξερό “όχι, δεν φεύγω”.

Φύγαμε μαζί μετα από λίγο. Μείναμε οι δυο μας… Το χέρι μου βρέθηκε αναμεσά στα πόδια της.

Εκείνη η αίσθηση του καλοξυρισμένου μουνιου της, η απαλότητα του δέρματος της και η ανάσα της ξύπνησαν εικόνες και μνήμες του παρελθόντος από βραδιές γεμάτες ωμή ηδονή και πόθο. Τότε που οι ζωές μας ήταν αλλιώς. Τότε που ένα τραπέζι και 2 κομμάτια τζιντζερ ήταν το πιο φετιχιστικό αντικείμενο στις ζωές μας. Ξέραμε και οι δυο γιατί..

“Μην το κάνεις σε παρακαλώ..”

Σταμάτησα..

Ξέρουμε και οι δυο γιατί..

Την θυμάμαι να με φιλάει και να κατεβάζει το βλέμμα της.

Αν υπάρχει κάτι που ξέρουμε και οι δυο είναι ότι δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο.."

 

Τί ωραία περιγραφή...