Μικρές υπέροχες στιγμές αμηχανίας και απόγνωσης .......

Είναι φορές που μια εντολή ή ένα σκηνικό που στήνεται, προκαλεί στο υ αμηχανία ή και απόγνωση πολλές φορές, κατάσταση που απολαμβάνω ιδιαίτερα. Τα γουρλωμένα μάτια, η απορία στο βλέμμα, το αδέξιο παίξιμο με τα δάχτυλα, είναι εικόνες που τρέφουν το σαδισμό μου και ανοίγουν την όρεξη για τη συνέχεια.

Μια εντολή που φαντάζει αδύνατο να εκτελεστεί, ένα ξαφνικό χαστούκι ενώ τη χαϊδεύεις, η ανακοίνωση μιας σκληρής τιμωρίας, ο δημόσιος εξευτελισμός, η πρόκληση ντροπής, διεγείρουν το μυαλό του υ και μεγιστοποιούν την απόλαυση.

Σας αρέσει να προκαλείτε αμηχανία στο υ σας ;. Με τι τρόπο το πετυχαίνετε ;.
Το απολαμβάνετε τα υ ;. Τι μπορεί να σας φέρει σε αυτή την κατάσταση ;.

 

Θυμάμαι ένα σκηνικό με τον πρώην μου, μέσα σε λεωφορείο.
Καθόμαστε σε θέση τετράδας, το λεωφορείο φισκα και οι θέσεις γεμάτες.
Καθόμαστε απέναντι, δίπλα μου και δίπλα του άλλοι.
Με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό, το σηκώνω:
Εκείνος: - Γεια σου μωρό μου!
Εγώ:- Γεια σου αγάπη μου.
Εκ: - Που είσαι?
Εγ: - Στο λεωφορείο
Εκ: - Μόνη σου?
Εγ: - Μόνη μου
Εκ: - Σπίτι πας?
Εγ: - Ναι
Εκ: - Ετοιμάσου κι έρχομαι
Εγ: - Σε περιμένω
Εκ: - Σ'αγαπώ
Εγ: - Κι εγώ, φιλιά
Ο κόσμος κοιτούσε μια εκείνον μια εμένα και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι γίνεται και από πιο τρελάδικο το σκάσαμε.
Εγώ μετά το τηλεφώνημα , σοβαρή, το έπαιζα αδιάφορη. Από μέσα μου όμως καιγομουν από ντροπή, πρέπει να είχαν κοκκινισει τα μάγουλα μου.
Μόλις βρεθήκαμε μόνοι σκάσαμε στα γέλια.
Του άρεσε πολύ να με φέρνει σε αμηχανία μπροστά σε άλλους , το διασκέδαζε με διάφορους τρόπους.
Κι εμένα μου άρεσε να του δίνω αυτήν την ευχαρίστηση και να του επιβεβαιώνω τα αισθήματα μου και την πίστη μου σε εκείνον και με αυτόν τον τρόπο.

Κι αυτό με το ξαφνικό χαστούκι έπαιζε συχνά.
Δεν ήξερα πότε θα μου ρθει.
Σήκωνε το χέρι του να ξυσει το κεφάλι του και έκλεινα τα μάτια μου αντανακλαστικά, εκείνος γελούσε με αυτό κι εγώ θυμωνα γκρρ

 

Ωραιο νήμα και ελπίζω να δούμε ενδιαφέρουσες απαντήσεις....

Κάτι που έχω κάνει πρόσφατα,εκτός D/s σχέσης ήταν μετά από μικρή εκδρομή στη Χαλκίδα να της ζητήσω στην επιστροφή να γδυθεί από την μέση κ κάτω και να ασχολούμαι καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής με το αιδοιο της...με το ένα χέρι να οδηγάω και με το άλλο να της βάζω δάχτυλο. Το βλέμμα της κάθε φορά που περνούσε κάποιο λεωφορείο από δίπλα και είχε το άγχος μη και την δούνε απερίγραπτο!!!

Από ότι μου είπε μόλις φτάσαμε ήταν η πιο άβολη και ταυτόχρονα πιο όμορφη βόλτα που έκανε ποτέ !

 

Είναι να ξέρεις να οδηγείς, αν δε ξέρεις τότε δε σου φτάνουν ακομη και 4 χέρια !

 

Αν είσαι μέχρι εικοσιπέντε, άντε και να δικαιολογήσω αυτό που λές.
Το sane, εκτός απ΄το βδσμ ,καλό θα΄ταν να καθόριζε και τις υπόλοιπες ενέργειες στης ζωή μας, στο βαθμό τουλάχιστον που αυτές επηρεάζουν και τις ζωές των γύρω μας.

 

το πιο ακραία επαναστατικό που έκανα στη ζωή μου, ειναι που την ειχα παρει τηλεφωνο ενώ οδηγουσα. δεν θυμάμαι μηπως δεν φορούσα και ζώνη.

ειχε καταντραπει με τόση πολλή ανατρεπτικότητα.
ελεος.

 

..κάποια βραδιά του Αυγούστου, μια βόλτα στο "κορδόνι", λίγο πριν ξημερώσει
κι εκείνη τη στιγμή που τα φιλιά μας μοιάζανε πορείες με ταχύτητα στο τέρμα, τελείως αναπάντεχα κάθισε στο πεζούλι, αφήνοντάς με όρθια. Πριν καν προλάβω τη ματιά του να ψάξω μες στο σκοτάδι, τράβηξε με μια κίνηση ο,τι φορούσα, κάτω.
και πήρα την απόφαση να μείνω όπως με ήθελε, όρθια, πλάι στο φάρο, ενώ περίμενα, με κάποιο άγχος και συστολή, τι άλλο ίσως θα κάνει
Ξαφνικά άκουσα γνώριμο θόρυβο κάπου στο πλάι δεξιά μου, κι ένιωσα -πέρα από ο,τι ακολούθησε- σπάνιο θέαμα κάποιας μικρής ψαρόβαρκας, στο χάραμα που ρόδιζε κι όλο κοκκίνιζε, λιγότερο από μένα

 

Το παραπάνω δεν ξέρω ποιος το έγραψε, αλλά όποιος και να´ναι, καλή του ώρα.
Το κείμενο απλά γαμάει!

(sorry, αλλά πιο ποιητικός δεν μπορώ να γίνω)

 

ποιητικο ΑΓΟΡΙ!......  ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΩ!..... 

 

..μοιάζει σχεδόν συγκινητικά διασκεδαστική, η προσπάθεια αμφισβήτησης του βιωματικού χαρακτήρα του γραπτού μου
αίσθηση ενισχυμένη και με την σουπερυπερπαθιάρικη έκρηξη "ευγένειας και θαυμασμού" σχετικά με το ύφος γραφής και τα λοιπά

 

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι τόσο διαφορετικοί που μοιάζουν απόκοσμοι στο περιβάλλον τους.

Είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα και γι αυτούς και για όλους τους υπόλοιπους.

Δεν χτίζουν τείχη, τα χτίζουν άλλοι και τους φυλακίζουν.

Και αυτή η φυλακή τους γίνεται όλος τους ο κόσμος και τον υπερασπίζονται με λύσσα.

Γιατί μέσα εκεί μπορούν να είναι αυτοί που πραγματικά είναι.

Τα τείχη δεν παίρνονται με πολιορκία και δεν πέφτουν με κερκόπορτες γιατί ακόμα και αν τις περάσεις, δεν κατέκτησες.

Έκλεψες.

Και τι αξία έχει μια κουρσεμένη πόλη; τι απέδειξες πέρα από το ότι μπόρεσες να το κάνεις;

Να σου ανοίξει και να σε υποδεχτεί με χαρά.

Αυτό είναι νίκη.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μα πάνω απ' όλα στη γυναίκα της ζωής μου, την @Keiko Mika