Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Amici miei - εντιμότατοι φίλοι μου,

τούτο το νήμα εξεμέτρησε το ζην - σας ευχαριστώ για την συνεισφορά σε βλέμματα και λέξεις.

Ξεκίνησα να θέσω έναν προβληματισμό για τον μαζοχισμό, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει. Αναφερόμουν στους ανθρώπους εκείνους που βλέπουν στην διαπλοκή πόνου και ηδονής, ιδίως κατά τις σεξουαλικές δράσεις, την βασιλική οδό της απόλαυσης.

Το νήμα παρεκτράπηκε, όχι από πρόθεσή μου (αλλά με την ανοχή μου), στις "διαφορές" των δύο φύλων, "διαφορές" που θα έπρεπε να έχουν λυθεί στην Γ' Γυμνασίου ενός κανονικού σχολείου, ενός κανονικού πολιτισμού.

Θα υπάρχει κάποιος λόγος βέβαια που βγαίνει κανείς από το σχολείο γνωρίζοντας το τριώνυμο (που ποτέ δεν θα ξαναλύσει) αλλά όχι το πώς λειτουργεί το μουνί και ο πούτσος - λόγος που δεν είναι επί του παρόντος να συζητηθεί.

Είχα αποσυρθεί από το φόρουμ για έναν χρόνο. Δεν άλλαξαν πολλά.

Οπωσδήποτε, αντιλαμβάνομαι πόσο πλήγωσα την τηλεοπτική σας ζωή και έρχομαι να επανορθώσω, εν κατακλείδι - όχι άλλος λόγος, μόνον "ήχος και φως".

Τραγουδάκι λοιπόν, μιας που ήρθε και η alnair ως εδώ. Νομίζω πως το αφιερώνω στους περισσότερους, σχεδόν όλους:

Is it getting better?
Or you do you feel the same?
Does it make easier on you now,
you've got someone to blame?

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?

Well, it's too late,
tonight,
to drag the past out into the light...

...........

We're οne,
but we're not the same...

U2 - "One"


Για όσους παραπονέθηκαν πριβέ ότι αυτή τη φορά δεν προσέφερα τις ακαταμάχητες εικόνες μου στο φιλοθέαμον κοινό, επισυνάπτω παλαιά φωτό από τις Βιεννουά μου μέρες...

Dream

 

Και να, πώς το μαγιόξυλο , μεταμορφώνεται σε μαγκούρα.

Η χαρά των απανταχού μαζοχιστών και των μαθητευόμενων μάγων.

Καλό σας μήνα.

 

Εσύ μου θυμίζεις μια Μπουμπού Άντζελα που τραγουδούσε στο Χαμάμ.