Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

"Η βλακεία δεν είναι το κύριο προσόν μου"
Πωλ Βαλερύ​

Tα επιστημονικά αντανακλαστικά του Ηλία υπομνηματίζουν το ότι μια θεωρία, για να είναι θεωρία, δεν αρκεί να σώζει τα φαινόμενα αλλά πρέπει να μπορεί να προβλέπει και τα μελλούμενα:

Την αναζήτησα και γω αυτή την απάντηση και μεθοδολογικά, με τον επιστημονικό τρόπο που διδαχτήκαμε αμφότεροι, και υποκειμενικά, με τον τρόπο που δοκιμάσαμε αμφότεροι.

Νομίζω πια πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πλάσματα απελευθερωμένα από την αβεβαιότητα. Για να ακυρωθεί ολικά η αβεβαιότητα πρέπει ο άνθρωπος να ακυρώσει την υποκειμενικότητά του και να μείνει ένα δρον κέλυφος. Δλδ. να γίνει Τέρας (beast μεν, αλλά στα μάτια των άλλων, monster).

Η αβεβαιότητα πάει χέρι-χέρι με την συνείδηση. Δεν μπορείς να έχεις συνείδηση, ψυχική ζωή, και απόλυτη βεβαιότητα συγχρόνως. Γι αυτό τα ζώα, οι ναζιστές, οι χριστιανοί, οι σταλινικοί κλπ. δεν έχουν αβεβαιότητα, επειδή είτε δεν έχουν συνείδηση ή αναστέλουν την συνείδησή τους - ως μηχανισμό αυτενεργούς συμβολικής αναπαράστασης.

Δεν μπορώ να εννοήσω "σαδομαζοχισμό" χωρίς ψυχικές διεργασίες. Δεν υπάρχει σαδομαζοχισμός που εξασκείται από κελύφη. Αυτά αφορούν την Τέχνη που θρέφεται από την Υπερβολή.

Αν υπήρχαν, λοιπόν, πλάσματα απαλλαγμένα από την αβεβαιότητα αυτά νομίζω ότι θα ζούσαν στην πιο εφιαλτική ταινία που θα μπορούσαν να συλλάβουν ποτέ οι αδελφοί Κοέν, στην ταινία τους όπου θα είχε εξαφανιστεί πλήρως αυτή η εξαίσια επινόηση του ψυχισμού που ονομάζουμε Γυναίκα. Δεν θα 'θελα να ζω εκεί.

Ευτυχώς δεν θα μου δωθεί ποτέ η επιλογή. Η ανάπτυξη υποκειμενικότητας / ψυχικής ζωής / συνείδησης δεν είναι επιλογή. Δεν είναι στρίψιμο νομίσματος. Είναι αναπόδραστο παρεπόμενο ενός λειτουργικού εγκεφάλου. Μπορείς να την αναστείλεις για λίγο ή πολύ, όπως μπορείς και να δέσεις το ένα σου χέρι επάνω σου, σφιχτά, και να το "ακυρώσεις". Αλλά, σύντομα θα πάθεις ατροφία. Υστερα, γάγγραινα. Μετά, σηψαιμία. Και θα πεθάνεις.

Μόνο στις ταινίες των αδελφών Κοέν μπορείς να δέσεις το χέρι σου, αγόγγυστα, παρόλο που περισσεύει απέξω το κόκκαλο και να φύγεις περπατώντας στον ίσκιο του σφένταμου...

Dream

 

Εγώ πάλι θεωρώ ότι ο "γνήσιος φιλοσοφικός Λιμπερτίνος Σαδιστής" όχι μόνο αποδέχεται το δίπολο σαδιστή-μαζοχιστή, αλλά πρεσβεύει πως κάλλιστον είναι να υλοποιείται στο ίδιο πρόσωπο. Πρβλ. την απόφανση του Dolmance (όχι του δικού μας, εδώ) στην Φιλοσοφία του Μπουντουάρ, εκεί που εξηγεί ότι η καλύτερη ερωτική μέθεξη προκύπτει όταν η ψωλή σου ξεσχίζει έναν κώλο, ακριβώς τη στιγμή που μια άλλη ψωλή ξεσκίζει τον δικό σου.

Αν κάποιοι διαβάζουν σε αυτές τις γραμμές του Σαντ μια δήλωσή του, ότι είναι bi, τότε πιθανότατα έχουνε μυαλό bye-bye...

Από κει και πέρα, μια "Σαδιστική επικυριαρχία" η οποία δεν έχει σεξουαλικό έρμα, δλδ. περιγράφει έναν άνθρωπο που περπατά στο δρόμο και κλωτσάει τις γάτες, φτύνει τους ζητιάνους και γκρεμίζει τις γριές που πάνε με το μπαστούνι να περάσουν το δρόμο, δλδ. έναν άνθρωπο που αναπαριστά (στο μυαλό του ή έξω του) το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" αφορά τις δυνάμεις καταστολής, ψυχιατρικές και άλλες.

Δεν λέμε τέτοιο πράγμα, ούτε ο Ζίζεκ, ούτε εγώ. Jouissance είναι κάτι πολύ παραπάνω από την σεξουαλική αποφόρτιση ως απόλαυση. Γι αυτό μένει αμετάφραστο.

Επίσης γι αυτό γιορτάσαμε προσφάτως την Steak and Blow-job Day, και όχι απλώς την Blow-job Day. Αν δεν την είχαν οργανώσει αμερικανοί, θα βάζανε μέσα και την συνηδονή μιας ωραίας τεσσάρας στον αιώνιο αντίπαλο την ίδια μέρα!

Η ιδέα ότι το σεξ αρχίζει με το γαμήσι και τελειώνει με το χύσι είναι καλή. Αν είναι κανείς βανίλα.

Πολύ σωστά. Απλώς να επισημάνω ότι οποιαδήποτε αναφορά σε μεταφορά / αναστολή άγχους δεν εξαιρεί την σωματική διάσταση. Δεν υποστηρίζω κανένα χάσμα ψυχής-σώματος.

Αν ένας άνθρωπος είναι αγχωμένος, ο ασφαλέστερος τρόπος για να ξεχάσει το άγχος του είναι να του τραβήξεις μια γερή κλωτσιά στη βουβωνική χώρα (ισχύει και για γυναίκες). Τούτο συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος είναι σίγουρα καλωδιωμένος να δίνει την πλήρη και αμέριστη προσοχή όλων των συστημάτων του στον οξύ πόνο.

Αυτό, είναι ένα σημείο-κλειδί για σας που με ρωτάτε, εδώ και σε ΡΜ, "εννοείτε ότι χύνω από την ακύρωση του άγχους και όχι από τον πόνο αυτόν καθ' εαυτόν;"

Ναι, εννοώ ότι ο πόνος σας εξαναγκάζει (στην πλειονότητα των περιπτώσεων) να αποσείσετε οτιδήποτε θα μπλόκαρε τον εγκέφαλό σας σε άλλες ατραπούς, και άρα πιθανόν να ανέστελε τον οργασμό ή να μείωνε την έντασή του.

Αν αυτό το πράγμα μπορούσατε να το πετύχετε βλέποντας έναν πίνακα του Μοντιλιάνι, ο πόνος στις περισσότερες περιπτώσεις θα ήταν π-ε-ρ-ι-τ-τ-ό-ς.

Κάτι που μας ξαναφέρνει στη γνωστή ρήση, "BDSM να κάνει μόνον όποιος δεν μπορεί να το αποφύγει"

 

Dream

 

Δύο παρατηρήσεις:
1) Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη θεωρία περί Ηρεμίας (δηλ. ψυχορμητικής ισορροπίας), μολονότι δεν την ασπάζομαι. Η μορφή του στωικού Κυρίαρχου, που τη συνοδεύει δεν την καθιστά πειστικότερη εφ' όσον ουδόλως καταδεικνύεται ότι ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν αρτιότερα εφοδιασμένος, ως εξουσιαστής, από τον Ιούλιο Καίσαρα. Δίνει, ωστόσο λαβή σε σκέψεις που προσωποκώς δεν έχω ακόμα ικανοποιητικά επεξεργαστεί. Η βασικότερη: αποτελεί σφάλμα η συσχέτιση της Κυριαρχίας με την επικαρπία της, τουτέστιν τη φαινόμενη εξουσία και την ιδωφελή νομή της. Μένοντας στη σφαίρα της Κυριαρχίας, με άλλα λόγια της Ύψιστης Νομιμοποιητικής Αρχής μιας εμπράγματης ενάσκησης εξουσίας διαπιστώνουμε ότι ο φερόμενος ως Κυρίαρχος και μεταβιβαστής τούτης της ιδιότητας του, είτε είναι ένα αφηρημένο νομικό τέχνημα (ο Λαός, ο Θεός) είτε παραμένει αόρατος και δυσεντόπιστος. Πότε φανερώνεται; Την ώρα της θανάσιμης κρίσης του πολιτικού σώματος, ήτοι όταν τα πάντα στροβιλίζονται στη δίνη της Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης. Τότε ο Εχθρός αποκαλύπτεται ως απόλυτος εχθρός και όχι ως 'αντίπαλος', γεγονός που δεν επιτρέπει άλλη επίλυση του καίριου ζητήματος παρεκτός τη φυσική του εξόντωση και την εξολόθρευση κάθε συμμάχου/φίλου του. [Η τεράστια διαφορά μεταξύ χιτλερισμού και σταλινισμού έγκειται στο αυταπόδεικτον: οι Εβραίοι δεν υπήρξαν πραγματική απειλή ζωής για το Γ' Ράϊχ, ενώ οι κουλάκοι υπήρξαν, για τη νεοσύστατη σοσιαλιστική διακυβέρνηση]. Σε κανονικές συνθήκες, τουναντίον, ο Κυρίαρχος αρκείται να παρακολουθεί σιωπηλός τις διακυμάνσεις ισορροπιών του συσχετισμού δύναμης και από τη έποψη αυτή μοιάζει να ευχαριστείται με την επίτευξη τοπικών ή ευρύτερων ρυθμίσεων, των αναγκαίων για να διατηρηθεί το σύστημα σε κατάσταση Ηρεμίας. Αλλά για να συζητήσουμε ενδελεχώς το ζήτημα οφείλουμε να συμφωνήσουμε περί ενός κοινού τόπου. Επειδή συχνά ο εις επιλέγει την επικράτεια της ατομικής ψυχολογίας (ψυχανάλυση) και ο έτερος εκείνη της πολιτικής θεωρίας - η διαφοροποίηση ευνοεί κάποιες ορολογικές αλλά και εννοιολογικές παρερμηνείες.
2) Γιατί ο μαζοχιστικός εγωισμός πρέπει να υπολείπεται του σαδιστικού (εκτατική ενόρμηση αυτοσυντήρησης μετακενωμένη στην λίμπιντο); Τα όπλα και οι τακτικές διαφέρουν, όχι ο στόχος του Πολέμου. Ίσως μου αντιταθεί πως ο μονισμός μου γίνεται υπέρμετρα στενάχωρος και άκαμπτος. Η αντίρρηση θα είχε νόημα αν στόχος μας ήταν η ερμηνεία ατομικών συμπεριφορών ή βιωμάτων, όπου όσες ψευδαισθήσεις 'χρησιμοποιούνται' για την κατασκευή ενός ιδιωτικού Κόσμου (ηθικοί κανόνες, φυσικοποίηση του Δικαίου κλπ) ανακυκλώνονται διαμεσολαβημένες από πληθώρα πολιτισμικών αναβαθμών και διεκδικούν επιστημολογικώς κυρωμένη αυτοτέλεια. Δεν νομίζω πάντως ότι πλήττουν δραστικά μια ρητή οντολογική θεώρηση.
Να το διατυπώσω λαϊκότερα, ζητώντας εξ αρχής συγγνώμη σε όσους λεβεντόπουστες έχουν απομείνει: οι ψιψινιές της πάσα λούγγρας και οι αναξιοπρέπειες είναι περισσότερο επικίνδυνες και αποτελεσματικότερα εξουσιαστικές από τις μεγαλοφροσύνες των σπαθάτων παληκαριών - στα οποία θα αναγνωριστεί κάποιο δίκιο μόνο αν πέρα από 'ειλικρινείς' και ατρόμητοι είναι και ιδιαζόντως κόπανοι. Η σιγανοπαπαδίστικη κυριαρχία του δουλικού είναι βαθύτατα φθοροποιός και δεν ξέρω αν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με σφαλιάρες ή κνούτο.
Κατά τα λοιπά ας αρκεσθούμε στην προτροπή: γαμάτε όσο περισσότερο μπορείτε. Κάντε το καβλωμένοι ή άκαβλοι, με δάχτυλο, μπουνιά ή ψευδόπουτσα αν χρειαστεί. Περνάει το άγχος γιατί δεν προλαβαίνετε να το σκεφτείτε. Αν ο ψυχίατρος έχει διαφορετική γνώμη γαμείστε και τον ψυχίατρο.
Τα σέβη μου σύντροφε,
οι αναρχοπριαπιστές σε χαιρετούν.

 

Είναι η δεύτερη φορά που στη ζωή μου, ακούω αυτή την απάντηση. Η λογική μου λέει ότι πιθανόν να είναι ορθή. Ο κίνδυνος της σηψαιμίας είναι ορατός. Αλλά από την άλλη…

Η γνώση είναι μία καυλιάρα πουτάνα στην οποία ζορίζομαι να αντισταθώ και το καλύτερο πειραματόζωο για την έρευνα μου είμαι εγώ. Οι παρατηρήσεις του πειράματος περνούν από πιο αναγνώσιμα και οικεία φίλτρα, όταν ο ερευνητής και το αντικείμενο είναι το ίδιο άτομο.

Τεχνικές αφαίρεσης της συνείδησης ικανοποιητικά επιτυχείς δεν έχω και δεν θα μου επέτρεπε το ένστικτο αυτοσυντήρησης να έχω. Για αυτό χρησιμοποιώ την ίδια την αβεβαιότητα ως εργαλείο. Με την βοήθεια της, αποδυναμώνοντας οτιδήποτε ο νους μου καταχρηστικά μου θέτει ως σταθερή αξία, δημιουργώ συνθήκες τεχνητού ιλίγγου και προσπαθώ να ρίξω κλεφτές ματιές στο καθαρό τοπίο που για λίγο φαίνεται, ανάμεσα από δύο στάσεις υποκειμενικής αντίληψης, της υπαρξιακής σταθερότητας.

Δεδομένα έχω, όχι πολλά. Αλλά με κοινές στατιστικές συμπεριφορές. Δεδομένα που θα μπορούσα να αξιοποιήσω προς την εύρεση μίας απάντησης. Ταυτόχρονα όμως εμφανίζεται μία αμφιβολία. Και αν και αυτό είναι ψευδαίσθηση, που μου πλασάρει ο ίδιος μου ο νους, ως ένα άλλο υποχθόνιο σχέδιο παραπλάνησης, με γνώμονα πάντα την υποκειμενική του αντίληψη, για την αυτοσυντήρηση;

Και από την άλλη, αν η αμφιβολία είναι η ίδια ένα σχέδιο νοητικής άμυνας ;

Φαύλο…
Σα να παίζεις σκάκι με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αυτόν τον καιρό δοκιμάζω το εξής τέχνασμα. Ο ερευνητής εγώ, υιοθετεί το σχέδιο στρατηγικής Α και ο αμυνόμενος νους εγώ, το σχέδιο στρατηγικής Β. Το σχέδιο Α είναι επιλεγμένο ώστε να υπερτερεί του Β. Ο αμυνόμενος το υιοθετεί παρόλο που γνωρίζει ότι είναι υποδεέστερο, καθαρά από εγωισμό προσπαθώντας να αποδείξει ότι και έτσι θα τα καταφέρει. Είναι ωραίο να έχεις εγωισμό. Είναι αξιοποιήσιμος…

 

Καλα το ειπες Ηλία  Σα να παιζεις σκάκι μ εσενα.

Το ιδιο (πανω-κατω) δεν κανουμε και στη συνουσία;

Οι ανδρες νιώθουν πως εμβολίζουντη γυναίκα κι οι γυναίκες νιωθουμε πως σας απορροφαμε. Και τα 2 εχουν να κάνουν με την επιβολή, με την αφομοίωση του αντίπαλου στον εαυτο μας. Με σκοπο την επιβεβαιωση του ΕΓΩ μας και την ενδυνάμωση του.

Οι άνδρες καταχτούν τη γυναίκα εισχωρώντας μεσα στον εαυτο της, η γυναίκα κατακτά τον άνδρα απορροφώντας τον μέσα στον εαυτό της. Ο αγώνας ειναι η εξαφάνιση του άλλου κι η ενίσχυση του εαυτού.

Αγάπης Αγώνας Άγονος.

 

Συμφωνώ τόσο ώστε να ερεθίζομαι, να το ψάξω καρδιά μου;  

 

κανεναν ποτε δεν εβλαψε το ψαξιμο..  

Και που ξερουμε, απο το ψαξε-ψαξε, ισως καποτε κι η αυτη η "βρωμο-αμεταφραστη" λεξη αποχτησει "ουσια"...


ΥΓ. παρασυρομαι ευκολα σε συνειρμους .. Ολο αυτο που σου περιεγραψα πριν, το παρομοιάζω μ ενα αυγο.. Συνήθως γευόμαστε τα τσόφλια του, φτύνοντας μετά μπας και παρουμε ανάσα. Δε βλεπουμε καν το μέσα του , δηλ την ουσία του.

 

Ένα αυγό είναι ένα αντικείμενο τριών διαστάσεων.

Ένα πλάσμα τεσσάρων διαστάσεων θα μπορούσε να αφαιρέσει το εσωτερικό δίχως καν να διαρρήξει το κέλυφος.

Άραγε με την υπέρβαση, που υποδεικνύει ο προβληματισμός του Dream, θα μπορούσαμε να κάνουμε μία βόλτα στα κλεφτά, στις τέσσερις ;

 

Ηλία,

αν παίζεις σκάκι με τον εαυτό σου είσαι στην σπάνια θέση που ονομάζουμε win-win situation. Enjoy it while it lasts 

Αναρωτιόμουν και εγώ από μικρός γιατί ο Σαντ δεν γράφει κάτι για τους μαζοχιστές μέχρι που παρατήρησα ότι πέθανε στις 2 Δεκέμβρη του 1814 ενώ ο Ζάχερ-Μαζόχ γεννήθηκε στις 27 Γενάρη του 1836. Ισως να έπαιξε κάποιο ρόλο αυτό. Θέλω να πω - εντάξει, ο Σαντ έβλεπε μακριά, αλλά όχι και τόσο...

Κι έτσι μείναμε να συζητάμε τις διάφορες ερμηνείες μας, όπως το σε τί διαφέρει ο "παθητικός αλγολάγνος" από τον "μαζοχιστή" και ποιός από τους δύο υπάρχει περισσότερο.

Πραγματικά είχα πάντα την απορία τί ακριβώς είναι ένας "σαδιστής" εκτός κρεββατιού. Δλδ. όταν π.χ. επιδιώκει να κυριαρχήσει σαδιστικά στον επαγγελματικό του χώρο, στους υφισταμένους του αλλά και στους προϊσταμένους του, δεν κάνει κάποια λιμπιντική προβολή; Είναι ένα θέμα ενδιαφέρον και πιστεύω πως του αξίζει δικό του νήμα.

 

Λόρδε αναρωτήθηκες αν ο μαζοχιστής απουσίαζε από την σαδική φιλοσοφία, επειδή ο δημιουργός της, ήθελε τον αναγνώστη σε αυτή την θέση;

 

Αναρωτιέμαι μήπως κι ο σαδισμός είναι επίσης δείγμα αδυναμίας και άγχος απόλαυσης. Η φαντασίωση όταν δεν εκτονώνεται , δεν μετουσιώνεται σε πράξη , γιγαντώνεται κι όλο και παραπάνω ζητάει για να τραφεί.
Πως ν αποτελέσει το θύμα «ανθρώπινο τύπο», όταν όλο το σύμπαν του Μαρκησίου είναι μία κλειστή φυλακή του φαντασιακού , ακριβώς αντίστοιχη σαν αυτή που κλείστηκε ο ίδιος για πάρα πολλά χρόνια; Δεν είναι ένα από μόνο του εξωπραγματικό σύμπαν, μακριά από την όποια μας καθημερινότητα, όπου καμιά ηδονή δεν ολοκληρώνεται χωρίς τον βιασμό και την εξόντωση του «θύματος»?
Φαντάζεστε την ανατροπή αν π.χ. την ώρα που η μικρή σοδόμιζε την Μαντάμ ντε Μυστιβάλ , η τελευταία ούρλιαζε όχι από πόνο αλλά από τους σπασμούς του οργασμού της?
Όλα αυτά τα πολύπλοκα αιματηρά όργια μήπως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εγκεφαλικό θέατρο, όπου ακόμα και στις μέρες μας αποτελεί ένα άλλοθι για όποιους δεν είναι σε θέση να «δουν» πέραν των περιγραφών ;

 

Λόρδε το όλο έργο του Μαρκησίου ήταν στημένο. Ένα καλοφτιαγμένο παιχνίδι που θα επηρέαζε μία ολάκερη κοινωνία καταλυτικά. Δεν είχε σκοπό να απεικονίσει την πραγματικότητα, αλλά να της ρίξει μερικές αυθάδικες βουρδουλιές, μπας και την αφυπνίσει.

Είναι διάχυτη η άποψη του σε όλο του το έργο περί αδυναμίας των χαρακτήρων να διαφύγουν από την όποια μοίρα τους. Είτε ως «Θύτες», είτε ως «Θύματα».
Είτε ως μομφή προς τον εαυτό του, είτε ως μομφή προς τους πάντες, για την μικρότητα τους που τους στερούσε το τολμηρό βήμα προς την ελευθερία.

Το θέμα του δεν ήταν ο σαδομαζοχισμός, που στις εικόνες του διαχειριζόταν, αλλά η μιζέρια σε βαθμό αλγολαγνείας του κοπαδιού που χαρακτήριζε την κοινωνία εκείνη την εποχή. Ίσως και την τωρινή…

Η δράση του ήταν επιθετική, σαν μία ενοχλητική αλογόμυγα που τσίγκλιζε τα ψοφίμια. Για αυτό και εστίασε στους σαδιστές, του ήταν πιο εύχρηστο εργαλείο και πιο κατανοητό. Ενώ οι αδύναμοι από την άλλη, τον εξόργιζαν σε βαθμό παραπλάνησης για τον ίδιο. Οργή που φούντωνε ακόμα περισσότερο, από την δική του αδυναμία, στο να τους αφυπνίσει. Απέφυγε να τους δώσει σάρκα, από το φόβο του μη τυχόν και τους δώσει άλλοθι.

Αν γνώριζε την διαδρομή προς την ελευθερία ενός μαζοχιστή, τα πράγματα και το έργο του ίσως να ήταν και διαφορετικό.

Αλλά το ίδιο του το έργο στηριζόταν και πάνω σε θεμέλια εσφαλμένα. Η ηθική του έλεγε, ότι ο μόνη προσπάθεια, για απόδραση είναι η φωνή. Δεν γνώριζε ότι υπήρχε και παράθυρο από τον δρόμο της σιωπής.

Ίσως και να είδε και αυτόν τον δρόμο, αλλά να θεώρησε ότι δεν υπάρχει χρόνος για αυτό το μακρύ ανηφορικό μονοπάτι. Ή δεν βόλευε και τον ίδιο από πλευράς της ιδιοσυγκρασίας του.

Ο δρόμος του ήταν προσωπικός και στηριγμένος πάνω σε υποκειμενικά κριτήρια, διαποτισμένα από την άγνοια του για το αντικείμενο. Γνώση, δεν σημαίνει η άρτια θεωρητική οπτική αντίληψη. Η θεωρητική αντίληψη σφάλει συνήθως, γιατί στηρίζεται σε ορθολογιστικούς προγόνους. Ακόμα και ο Μπουκόφσκι διέκρινε αυτήν την προβληματική και προσπάθησε να αποδομήσει αυτήν την αλυσίδα. Πιθανολογώ ότι πέθανε πικραμένος από την αποτυχία του.

Δεν τους αδικώ. Πως μπορείς να διαφύγεις από έναν κόσμο, που αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του, εξαιτίας της βαριάς «λογικής» σου;
Το επόμενο σκαλί προς την ελευθερία βρίσκεται πολλές φορές, στο σοκάκι του άλογου. Και όχι αυτού που ορίζει η λογική σου, ως μη λογικό, γιατί και αυτό, μία άλλη προσπάθεια κανονικοποίησης είναι.

Τα μάτια σου έχουν συνηθίσει να βλέπουν μόνο συγκεκριμένες εικόνες. Μία άλλη προσέγγιση είναι, να τα ξεριζώσεις μπας και καταφέρεις να δεις. Αλλά και αυτή μέσω του δρόμου της σιωπής. Εκεί ήταν ίσως το σφάλμα του Βαν Γκόγκ. Δεν φρόντισε πρώτα να σιωπήσει τις εσωτερικές του φωνές.

Η δική μου άποψη είναι, ότι το παράθυρο κρύβεται στα ανούσια κείμενα που προσπερνάμε με υπεροψία. Ο Λάβκραφτ έλεγε ότι πίσω από τις λέξεις κρύβεται ένας άλλος κόσμος. Που περιμένει δίχως να μιλά.

Σε αυτό το φόρουμ, κρύβεται ένα πολύ μεγάλος μέρος της αποκάλυψης, για την πραγματική θέση του παραθύρου. Αλλά η γλώσσα που μας είναι οικεία, είναι αδύναμη στο να κατανοήσει, αυτό που μπορεί να κρύβεται σε αυτό που ονομάζουμε «φλυαρία».

Αλλά πως μπορείς να μάθεις μία νέα γλώσσα όταν δεν έχεις κάποιον να στην διδάξει;
Και όταν κάποιοι την χρησιμοποιούν δίχως να γνωρίζουν το γιατί;
Εκεί κρύβεται το μυστικό, είμαι σίγουρος διαισθητικά. Στο ότι δεν γνωρίζουν το γιατί!

Αλλά και πάλι όλα αυτά είναι συμπεράσματα της «δικής μου» λογικής. Πόσο παραπλανημένος μπορεί να είμαι…