Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

για να σε καλωσορίσω dreammaster θα σε τσιγγλίσω στα περιφεριακά και επουσιώδη (μά πόσο καιρός πέρασε...)  

1.
> αν παίζεις σκάκι με τον εαυτό σου είσαι στην σπάνια θέση που ονομάζουμε win-win situation. Enjoy it while it lasts 

Ακόμα κι εάν παίζεις με τον εαυτό σου δεν μπορείς να είσαι win-win σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος όπως το σκάκι. Διότι καθώς ο εαυτός σου κερδίζει, ο εαυτός σου χάνει ταυτόχρονα. Το άθροισμα παραμένει μηδενικό.

2.
πολύ καλή η απεικόνιση σε μαγνητικό τομογράφο του πηδήματος (θα ήθελα να δοκίμαζαν κι άλλες στάσεις γαμωτο) και πολύ καλά τα συμπεράσματά τους, αλλά εσύ καλέ που έβγαλες το συμπέρασμα πως το σημείο g υπάρχει μόνο στη λαίκή φαντασία? Από το γεγονός πως οι διαγωνιζόμενες ανέφεραν πως δεν έχυναν κυριολεκτικά? et alors? φτάνουν 13 διαγωνιζόμενες για να βγαλουμε ένα τόσο βαρύγδουπο συμπέρασμα?

Διότι έτσι έχω στα χέρια μου   αποδείξεις για τουλάχιστον άλλες 4 (χχμμ μαλλον 5) δικές μου διαγωνιζόμενες που κυριολεκτικά χύνουν απο την ουρήθρα τους κι αυτό που χύνουν (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του) δεν είναι ούρα.

ΥΓ δεν ηθελα με αυτό τον τρόπο να συνταχθώ στην αντίπερα όχθη του λακαν αν και με τα ύστερα του φρουντ νομίζω έχω κάποιες διαφορές (αλλά πεθαμένος άνθρωπος τώρα που να τον τρέχεις, τόσα μας έδωσε άλλωστε)

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Και γιατί όχι; Έχεις κανένα λόγο να μη το κάνεις;

Τι διαβάσαμε εδώ; (προσπερνώ καταρχας τις όποιες επιμέρους αντιρρήσεις μου και το γεγονός ότι παρατηρώ κάποιες αντιφάσεις -Dreammaster καλώς ήρθες   )
O Λακάν διευκρινίζει ότι: «ο αληθινός στόχος του μαζοχιστή δεν είναι να προκαλέσει jouissance στον Άλλον αλλά να του παράσχει το άγχος του.»
Το άγχος αυτό -λέει ο Dreammaster- είναι κυρίως άγχος από την αβεβαιότητα της απόλαυσης.

Μια μικρή σκέψη όσον αφορά τις συνεπαγωγές που προκύπτουν από τα παραπάνω για τον Κυρίαρχο:
Ο Κυρίαρχος, που υιοθετεί την ερμηνεία του Λακάν για τον μαζοχιστή, καταλαβαίνει ότι όσο μεγαλύτερη επιθυμία εκδηλώνει ο υποτακτικός/μαζοχιστής (δεν έχει σημασία η λέξη, το νόημα γι αυτόν είναι: «ο προβληματικός») στο πρόσωπο του, τόσο μεγαλύτερο το πρόβλημα που θέλει να του φορτώσει. Όσο περισσότερο τον θέλει, τόσο περισσότερο ιδιοτελής είναι, τόσο περισσότερο θέλει να τον χρησιμοποιήσει. Ο Κυρίαρχος (του Λακάν), που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να θέλει αυτόν που τον θέλει, και μάλιστα δεν μπορεί να θέλει αυτόν που Τον θέλει γι αυτό που Είναι.  
Ο Κυρίαρχος (του Λακάν) καταλήγει να έχει άγχος ότι θα χρησιμοποιηθεί, περισσότερο και από το άγχος για το αν θα του πετύχει η jouissance του.
Μαρτύριο!



Τυπικά περιμένουμε από μια θεωρία (μια που έτσι τιτλοφορείται το νήμα) να ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει χωρίς αντιφάσεις και χωρίς κενά. Αν δεν τα καταφέρνει απόλυτα («μικρή» ούσα) τουλάχιστον περιμένουμε να εξηγεί περισσότερα από όσα μπερδεύει, να λύνει περισσότερα από όσα δένει, να ελευθερώνει περισσότερα από όσα μπλοκάρει.
Γιατί λοιπόν να επιλέξεις μια θεωρία που κατά τον ίδιο τον κομιστή της, ούτε εξηγεί ούτε λύνει τίποτα; (για τον μαζοχιστή). Πόσο μάλλον όταν η ίδια θεωρία μπερδεύει και μπλοκάρει και την αντίπερα όχθη; (τους Κυρίαρχους)

Τη μόνη σκοπιμότητα της θεωρίας που θα μπορούσα να δω είναι ότι αν γίνει δεκτή απ τον μαζοχιστή, του παράγει επιπλέον άγχος, πράγμα που διευκολύνει τον χειρισμό του, και μειώνει το άγχος του «κυρίαρχου»  

Γενικά αν θέλεις, η υπόθεση του Λακάν θα μπορούσε να εξηγεί επαρκώς τους άντρες μαζοχιστές και εξ άλλου κυρίως εκεί αναφέρεται. Και ίσως εξηγεί την έντονη στροφή των σύγχρονων αντρών σε μαζοχιστικές/υποτακτικές εκφορές της σεξουαλικότητας τους.
Το συνηθισμένο αρσενικό σε συνθήκες του 20ου αιώνα (και όχι μόνο ο μαζοχιστής) έχει τον φόβο όχι ακριβώς της jouissance, αλλά της όποιας "επιτυχίας".
Επομένως, η μεταβίβαση της κυριαρχίας στην Αφέντρα, μπορεί να μην είναι τίποτε άλλο απ την προσπάθεια μετάθεσης της ευθύνης της επιτυχίας σε κείνη που δεν έχει το ίδιο άγχος. Μια που η φυσιολογία της γυναίκας της εξασφαλίζει οργασμό garantito (με το δάχτυλο έστω, δικό της, δικό του, δεν έχει σημασία). Δεν έχει, σε αντίθεση με τον άντρα, αυτοαναφορικό άγχος για τον οργασμό της.
Η μεταβίβαση αυτού του συμπεράσματος σε γυναίκες υποτακτικές δεν είναι παρά μια επέκταση του Λακανικού «μοντέλου» πέραν των προϋποθέσεων του Λακάν, πράγμα που τελικά μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την όποια απόσταση του μοντέλου από την πραγματικότητα.

 

 

σόρι για την ανάδρασή μου σε ρυθμούς ... λόξυγγα! Δεν έχω στη διάθεσή μου ελληνικό πληκτρολόγιο για πολλές μέρες κάθε μηνός.

Παρατηρώ με ενδιαφέρον πως μολονότι οι περισσότεροι βδελύσσεστε την ψυχανάλυση και τους ψυχαναλυτές (κατά τόπους, δικαίως) ο ψυχαναλυτής σας θα σημείωνε με ενδιαφέρον προς εξερεύνηση την μανία που επιδεικνύετε, στο να συζητηθεί και να αναλυθεί η Κυριαρχία, ο Κυρίαρχος και ο σαδιστής σε ένα νήμα που αναφέρεται στον μαζοχισμό!

Με κάνετε λοιπόν να γράψω εδώ σαν να έγραφα στο "Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματά της". Ας είναι...

Αν οι admins ή ο Dolmance κρίνει πως κάτι πρέπει να πάει (και) εκεί, be my guests...

Πάμε λοιπόν...

LordDragonal,

κατ΄αρχήν, μιας που το νήμα τράβηξε την προσοχή και τον χρόνο σας, μήπως θα είχατε και κάποιο σχόλιο επί του κεντρικού θέματος του νήματος. δλδ. από πού ορμά ο μαζοχιστής, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει;

Ακόμη κι αν το σχόλιό σας είναι πως ο μαζοχιστής είναι ανύπαρκτος, θα ήταν χρήσιμο να κατατεθεί.

Οχι πως δεν έχετε δικαίωμα να επιλέξετε προς σχολιασμό την παρένθετη γνώμη μου ως προς το άρρηκτο του σαδομαζοχισμού - κάθε άλλο. Ερχομαι αμέσως στην σχετική επιχειρηματολογία σας.

Δεν νομίζω ότι τα bold μπορούν να αναβαθμίσουν μια ταυτολογία (ο Σαντ δεν αναφέρεται στον μαζοχισμό, επειδή, τότε που ζει, "μαζοχισμός" δεν υπάρχει, ως λέξη τουλάχιστον) σε επιχείρημα.

Επιμένω στο ότι, εφ΄όσον ο Σαντ δεν μιλά ξεκάθαρα για μαζοχισμό με τις λέξεις που χοντρικά έχουμε όλοι σήμερα στο κεφάλι μας, όλες οι άλλες ερμηνείες περί του τί (δε) λέει επ΄αυτού είναι αυτό ακριβώς: ερμηνείες.

Για την ειδική σχέση του Μαρκήσιου ντε Σαντ με το Καλό και το Κακό, το Ιερό και την Βεβήλωση, έχω γράψει αναλυτικά την άποψή μου αλλού. Ας το βρούν τυχόν ενδιαφερόμενοι, που δεν καλύφθηκαν από τον Ηλία.

Στο σημείο τούτο όμως, θέτετε δύο θέματα, τα οποία και σχολιάζω:

1) Την έννοια "θύμα" που χρησιμοποιεί ο Σαντ.

Θα βρεθούν αρμοδιότεροι εμού να επιμείνουν πως υπάρχουν άνθρωποι που αντλούν απόλαυση από το να είναι "θύματα" ακόμη και εν αγνοία του θύτη τους - μερικοί καμώνονται πως είναι γεννημένοι "θύματα", άνθρωποι και λαοί.

Σεις που, το δίχως άλλο, θα έχετε μελετήσει τον Σαντ όχι επιφανειακά, όπως ίσως άλλοι, θα έχετε παρατηρήσει μια διαφοροποίηση της τάξης του θύματος, ας πούμε ανάμεσα στην Justine και την Julliete, και πώς αυτή η διαφοροποίηση μεταβάλλεται π.χ. στις τρεις γραφές της Justine, έτσι δεν είναι;

Ομως ο τρόπος που ο Σαντ παρουσιάζει τη σχέση του σαδικού φιλοσόφου με το "θύμα" γεννά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο ήρωάς του μοιάζει συχνά να αντλεί ευχαρίστηση και από το ότι το θύμα ΔΕΝ απολαμβάνει. Είναι άραγε έτσι; Είναι αυτό ένα ιδιοχαρακτηριστικό του φιλοσοφικού σαδιστή; Οχι το να αδιαφορεί για την απόλαυση του αντι-κειμένου του, αλλά, ενεργητικά, να απολαμβάνει από την ΜΗ απόλαυσή του;

2)

Μέσα στο ρεπερτόριο του λιμπερτίνου φιλοσοφικού σαδιστή -λέτε- η αλγολαγνεία μπορεί να έχει και ενεργητική και παθητική έκφραση.

ΟΚ, ας δούμε λίγο πού μας πάει αυτή η θεωρία.

Mπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ποικιλία διαβάθμισης. Στατιστικά, θα υπάρχουν κάποιοι που δεν επιλέγουν ολοσδιόλου την παθητική αλγολαγνεία, παρά εμμένουν στην ενεργητική, έτσι δεν είναι; (Γνωρίζω τουλάχιστον έναν).

Αλλά τότε -πάλι στατιστικά- σάμπως δεν θα υπάρχουν και κάποιοι που επιλέγουν μόνο την παθητική αλγολαγνεία; Μάλλον θα υπάρχουν. Δηλαδή, μπορούμε να φανταστούμε ένα "φιλοσοφικό σαδιστή" που του αρέσει να τον τσακίζουν; Γιατί όχι...

Αλλά, τότε, τί ακριβώς μας χαλάει στην έννοια του άρρηκτου σαδομαζοχισμού; Προφανώς όταν λέγω "σαδομαζοχισμός" εννοώ ότι για κάποιους ανθρώπους το ένα από τα δύο μπορεί να τείνει στο μηδέν.

Λέτε επίσης ότι τον σαδικό φιλόσοφο -πέραν των πιθανών εξωτερικών κοινών σημείων τους τις στιγμές που είναι παθητικός αλγολάγνος- με τον μαζοχιστή τον χωρίζει άβυσσος.

Πασχίζω χρόνια (σε μπαρ, δερμάτινες πολυθρόνες, παρτουζερί, κωλάδικα, σεμινάρια κλπ.) να βρω έναν άνθρωπο να μου εξηγήσει πρακτικά, πειστικά και ουσιαστικά τί είναι ο σαδικός φιλόσοφος - έχω ακούσει πολλάκις, σε διάφορες γλώσσες, τί δεν είναι.

Οταν ζητώ να μου τον ορίσουν θετικά, όλοι υπεκφεύγουν. Μήπως πρόκειται για διαφεύγον υποκείμενο; Αντιλαμβάνομαι πλείστες όσες πνευματικές του διαστάσεις και θεωρήσεις. Αλλά έχει μόνο διανοητική υπόσταση; Δεν έχει συμπεριφορική αντανάκλαση; Δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις; Αν πετάξεις μια πέτρα στο πλήθος δεν μπορείς να ξέρεις πότε πέτυχες σαδικό φιλόσοφο και πότε όχι;

Ολοι μου λεν' αμέσως ότι είναι κάτι παραπάνω από σεξουαλικές πρακτικές, και με παραπέμπουν στα βιβλία του Μαρκήσιου που είναι γεμάτα από σεξουαλικές πρακτικές, είτε πραγματοποιούμενες είτε προαναγγελόμενες!

Πιθανώς, επειδή δεν έχουν διαβάσει La Mettrie. Αν απαλείψουμε τις σεξουαλικές πρακτικές και την χρήση του σεξ για την επισήμανση της Κυριαρχίας, ο La Mettrie έχει καλύψει τον Σαντ, φιλοσοφικά, πλήρως.

Αλλά, τί κάνει ο σαδικός φιλόσοφος τις ώρες που δεν κλινομάχεται, τί κάνει όταν δεν περιγράφει σεξουαλικές πρακτικές ή άλλες βεβηλώσεις, όπως στα βιβλία του Μαρκήσιου; Τί κάνει πού τον καθιστά τέτοιον και τον διαχωρίζει από αυτόν που "απλώς" σαδίζει στο σεξ;

Ποιός ξέρει...

Dream

ΥΓ. Πριν πεταχτεί κανείς και πει κανά κουλό: εννοείται ότι δεν εννοώ πως όλοι όσοι σαδίζουν στο κρεββάτι είναι ένα και το αυτό.

ΥΓ2. Dolmance, μου βάλατε διάβασμα, γι αυτό καθυστερώ 


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mesodo,

την καλησπέρα μου - διαβάζοντας το φόρουμ, πολύ φοβάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Α, μην παρασύρεστε από τη θεωρία για τα zero sum games - δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις τριβές, ψυχικές και άλλες, όπου υπάρχει απώλεια αλλά και πρόσληψη (!) ενέργειας.

Ως προς αυτές, τα πράγματα περιπλέκονται γιατί η ηδονή του ενός δεν είναι σε αυστηρή αναλογία με την οδύνη του άλλου. Μόνο αν παίζει μόνος του κανείς έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτού του "ισοζυγίου" και είμαι σίγουρος πως κατάλαβε o Hλίας. Γιατί, αν υποψιάζομαι σωστά, θα τον έχει απασχολήσει και αυτόν, όπως και εμένα, το ερώτημα:

Αν τυχόν πονάει και υποφέρει περισσότερο από όσο απολαμβάνω και ευχαριστιέμαι, τότε τί σκατά κάνουμε εδώ πέρα;

Οπως οι παλαιότεροι εξ ημών ενθυμούνται, δεν έχεις πολλές επιλογές σε Autobianchi - κάτι αντίστοιχο είναι και ο μαγνητικός τομογράφος.

Οχι βέβαια. Το "συμπέρασμα" το έβγαλα από το γεγονός ότι οι γυναίκες χύνουν εδώ και κάμποσες χιλιάδες χρόνια, και αν υπήρχε ένα και μοναδικό κρίσιμο σημείο για τον "ακραίο και ακαριαίο" οργασμό τους θα είχε εντοπιστεί εμπειρικά και δεν θα περιμέναμε ένα paper που εξέτασε 11 γυναίκες να μας το πρωτο-υποδείξει (Addiego et al.(1981). "Female ejaculation: a case study.", Journal of Sex Research 17: 1-13)

Το άρθρο αυτό του '81 ήταν πολύ "μαζεμένο" αλλά βγήκε μια Alice Ladas (πατριωτάκι άραγε  κι έβγαλε ένα μπουρδοβιβλίο το '82 ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου (αυτός είναι συνήθως γωνία με Σοφοκλέους, κοντά στο Bacaro, για όσους δεν πιάνουν τα ακατάληπτα). Η Μαντάμ Ladas είναι "θεραπεύτρια" κι έχει κι άλλα βιβλία στο ενεργητικό της όπως "Βιοενέργεια και γυναίκες" κλπ.

Αν έχετε όντως αυτά που περιγράφετε στα χέρια σας, ελπίζω να τα πλένετε πριν κάτσετε στο πληκτρολόγιο 

Γενικά, το θέμα female ejaculation είναι τεράστιο (στα λόγια τουλάχιστον, και στα κλιπάκια στο Ιντερνετ) αλλά δεν σηκώνει πολλή σοβαρή επιστημονική συζήτηση, όταν ξεπερνάμε την ανεκδοτολογία (δλδ. τα μεμονωμένα περιστατικά και τις βιωματικές περιγραφές).

Ο ξεπεσμός των επιστημόνων τα τελευταία χρόνια οδηγεί σε κάτι θεωρίες του στυλ "υπάρχει μεν το G-spot, αλλά δεν το έχουν όλες οι γυναίκες, και όσες το έχουν ίσως να μην το έχουν στο ίδιο σημείο". Bad science.

Εν πάση περιπτώσει, όποια το βρήκε, ας μην το χάσει. Το επιχείρημά τους εδώ είναι ότι αυτό δεν είναι κάτι τόσο ξεκάθαρο ώστε να τις ζουλάγανε εκεί για να τις μαγνητο-τομογραφήσουν να χύνουν. Με τους άνδρες, θα αρκούσε ένα κωλοδάχτυλο στον προστάτη.

Dream


---------------------------------

Αχ soutzoukakia,

και πού να το ξερα προχτές που σας καταβρόχθιζα με πιλαφάκι και στριφογύριζα όλη νύχτα νομίζοντας ότι μου φταίει πως το παράκανα στο κύμινο...

Κατ΄αρχήν, να διευκρινίσω ότι μου είναι απολύτως αδιάφορο να επιτεθεί κανείς στον Φρόιντ, τον Λακάν, ή το σχωρεμένο το θείο μου, τον Τάκη τον Μπινιάρη, τον πηγαδά (το παρατσούκλι του ήταν προφανώς επειδή πήδαγε μπινέδες, αλλά αν τον πετύχαινες νηφάλιο σου έβρισκε πηγάδι σε ξερολιθιά - στο τέλος κίρρωσε και ησύχασε)

Εκεί που τσινάω είναι αν χρησιμοποιεί ως άλλοθι τα παρερμηνευμένα λόγια μου.

Οι συνεπαγωγές σας είναι σωστές και έχετε απόλυτο δίκιο, μόνο που αφορούν γιαλατζί Κυρίαρχους, δηλαδή κατασκευές και επινοήσεις υποτακτικών.

Αλλά ποιός σοβαρός Κυρίαρχος κάθεται να ασχολείται αν και πόσο τον θέλουν; Ενα Κυριαρχικό άτομο είναι προδήλως αδιάφορο για το τί θα κάνει το άγχος του το υποτακτικό στοιχείο. Ας το βάλει εκεί που ξέρει.

Ειδικότερα:

Ο Κυρίαρχος (του Λακάν, του ξεΛακάν), αν αξίζει να λέγεται έτσι, γνωρίζει ότι:

ο Νόμος θεσμεί την επιθυμία​

πράγμα που σημαίνει ότι δικό του μέλημα είναι να ορίσει το κανονιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα σχηματοποιηθεί η επιθυμία του υποτακτικού στοιχείου.

Χωρίς "Νόμο" επιθυμία δεν υφίσταται. Υφίσταται μόνον μια θολή ανάγκη για ηδονή, ανέδραστη και μη απτή, σε υδαρή και κολλώδη μορφή βιοχλαπάτσας. Σαν τα αυτόματα αναδεύματα που κάνει η ψωλή στο παντελόνι προσπαθώντας αυτοβούλως να αλλάξει θέση ή τα μουσκερά κοψίματα που φέρνει το διπλωμένο κυλοτάκι που τρύπωσε ανάμεσα στα μουνόχειλα. Αυτά μόνο μπορούν να υπάρχουν χωρίς Νόμο. Οχι η επιθυμία.

Για να υπάρχει ελπίδα συνεννόησης, φαντάζομαι πως είναι προφανές ότι ο Νόμος συντρίβει το άγχος, καθώς διαλύει την αβεβαιότητα μέσα από διαδικασίες (διαδικασίες του τύπου IF..THEN.. ELSE..που λέγαμε και στο χωριό, πρβλ. assuming is not allowed).

Και το άγχος για το οποίο μιλάμε εδώ μπορεί να καταλαγιάσει (εφ΄όσον σχηματοποιηθεί σε επιθυμία, απτή και συγκεκριμένη, αλλά πάντα "προβλεπόμενη") από ακριβώς και μόνο την θεσμική θέση του Κυρίαρχου να ορίζει το Οριο.

Σε νιανιά (για τους αναγνώστες με ειδικές ανάγκες): ο Κυρίαρχος έχει να πάρει, ξανά και ξανά, την μεγάλη απόφαση πού ακριβώς να σταματήσει για να μη σακατέψει το μαζοχιστικό υποκείμενο, χωρίς αυτός να στερηθεί ηδονή.

Η εξαίρεση αυτού του Ορίου από τα καθήκοντα του μαζοχιστή αρκεί και μόνο για να του προσφέρει την ανακούφιση που επιδιώκει.

Αν ο μαζοχιστής δεν ανακουφίζεται είτε το Οριο δεν είναι σωστό, είτε το άγχος του τον έχει συντρίψει.

Οπωσδήποτε ο Κυρίαρχος αρέσκεται να βάζει Ορια, και είναι αυτό το μεγάλο κομμάτι απόλαυσης που ανεβάζει την σεξουαλική ηδονή του σε jouissance.

Ολο αυτό το λέμε "κυλάει ο τέτζερης και βρίσκει το καπάκι". Οταν πετυχαίνει. Οταν αποτυγχάνει, το λέμε "γάμησέ τα".

Η θέση που παρουσιάζει παραπάνω η zinnia για το ότι ούτε και ο Κυρίαρχος δεν βρίσκει την ολική jouissance (και που έχει προταθεί και πιο επίσημα* ) μου φαίνεται εύκολη παρατήρηση: αν βρισκόταν έτσι εύκολα και με διάρκεια η jouissance, από τις πρώτες σφαλιάρες, θα το 'χαμε κλείσει το μαγαζί!

Τυπικά, τα περιμένετε αυτά επειδή είστε αναθρεμμένη στη Δυτική φενάκη του ότι όλα είναι ερμηνεύσιμα και είναι απλώς ζήτημα εύρεσης μιας κατάλληλης ενοποιητικής θεωρίας. Τυπικά, αυτό συμβαίνει επειδή από το 1920 και μετά η Φυσική έχει ξεφύγει από την εποπτεία του καθημερινού ανθρώπου που έμεινε (μαλάκας) να πιστεύει την υπόσχεση του Διαφωτισμού ότι όχι μόνο θα βρεθεί η τελική ερμηνεία της φύσης αλλά και ότι μέχρι αυτό να συμβεί θα κινούμαστε σε γραμμική πρόοδο.

Ομως "θεωρία" σημαίνει μια υψηλή (κατά κυριολεξίαν "θεϊκή") όραση των πραγμάτων, δλδ. ένα βλέμμα που συλλαμβάνει συχρόνως πολλές απόμακρες διαστάσεις και συνεπώς -ως βλέμμα, και όχι ως λόγος- θα δώσει τροφή σε νέες σκέψεις και νέες αναπαραστάσεις. Εμένα, μέχρι εκεί, μου φτάνει.

Αυτά για τη θεωρία της θεωρίας. Για τις αντιφάσεις, περιμένω να μου τις υποδείξετε.

Αμα "εξηγούσαν" και "λύνανε" οι θεωρίες, θα κάπνιζε κανείς;

(Με αφορμή εσάς, δεν καταλαβαίνω τί μπιέλα έχει βαρέσει ο κόσμος και έχει πάρει στα σοβαρά την γνωστική προσέγγιση, ότι τάχα το πρόβλημα είναι να διατυπώσει κανείς μια πλήρη και ορθολογική ανάλυση και μετά όλα λύθηκαν ως δια μαγείας, ενώ η πραγματική πραγματικότητα του βαράει συνεχώς πουτσοσκάμπιλα προς την αντίθετη κατεύθυνση...)

Εξήγησα για τους γιαλατζί / ντεμέκ / δήθεν κλπ. Κυρίαρχους. Αυτοί μπλοκάρονται.

Ο χειρισμός κάποιου που έχει αυξημένο άγχος είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο - η επιλογή να του το αυξήσεις όπως κάνουν κάτι κόπανοι υποτιμώντας την υποτακτική τους (ακόμη κι όταν έχει "σπάσει") είναι ηλίθια.

Ομως η ιδέα ένας μαζοχιστής να συνειδητοποιήσει το άγχος του και να το διαπραγματευτεί, δεν σας περνάει από το νου; Λέγοντας διαπραγματευτεί, εννοώ να συλλάβει την ανάγκη του για Οριο και κανονιστικό πλαίσιο και όχι για ημίωρα πυγοραπίσματα...

Από πού προκύπτει ότι εκεί αναφέρεται; Από το άρθρο "ο" (μαζοχιστής); Κι εγώ έτσι γράφω (ο Κυρίαρχος, ο μαζοχιστής, κλπ.) αλλά αναφέρομαι σε αμφότερα τα φύλα.

Στερεοτυπική εικόνα του γιάπι-μαζοχιστή. Θα περίμενα οι άνδρες μαζοχιστές του φόρουμ να τσιρίξουν ότι αυτό είναι επινόηση των μίντια, αλλά μπα... Λουφάζουν φαίνεται...

Μπαρδόν;?;?; Τί είναι αυτό, τώρα, καινούργιο; Δεν έχει ο άνδρας εγγυημένο οργασμό; Το διαβάσατε κάπου, ότι ο άνδρας πλέον δυσκολεύεται να χύσει και η γυναίκα όχι; Ξέρετε τί είναι ρεύση; Το αντανακλαστικό του προστάτη το ξέρετε; Το Cialis;

Dream

-------------
(*) = "the sadist, in the process of acting out, runs up against certain innate barriers to sustaining unlimited enjoyment such as the limits of one's body and its inability to indefinitely sustain or prolong various sensations" - van Heute, "Against Adaptation"

 

Διαβάζω ένα κείμενο που χαίρομαι για όλα τα στοιχεία προς διερεύνηση που μου παρέχει.

Παρακαλώ θα ήθελα να καταλάβω τι θέση έχουν μέσα σε ένα τέτοιο ποστ ορισμένες φράσεις όπως:

αναρωτιέμαι δηλαδή "πώς" κάποιος μπορεί να οδηγηθεί σε τέτοιο συμπέρασμα;

Δεν θα τις αναφέρω όλες. Εικάζω ότι πήρατε μία γεύση των φράσεων που -ειλικρινά - με προβλημάτισαν με την συχνότητα χρήσης τους και με την έντασή τους. Αν θέλετε, είτε μέσω ποστ, ή με pm εξηγείστε μου τι εξυπηρετούν;

Η μεταφορά προϋποθέτει σημείο Α και σημείο Β - προέλευση και προορισμό. Αν λείπει η ικανότητα από το Α... τι να πει κανείς;
Αν λείπει το Β, τότε το άτομο θα κάνει σκέτη περιφορά του φορτίου, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Η προϋπόθεση λοιπόν είναι όχι μόνο να υπάρχει το/τα Β (μπορεί να είναι πλέον του ενός), αλλά να είναι και πρόθυμα / δεκτικά και ικανά στην εναπόθεση του "φορτίου" από το σημείο Α.

Κι αν κανείς θελήσει να πάει και ένα μικρούλι βήμα πιό κάτω, το "πώς" το σημείο Β θα το "επιστρέψει" το φορτίο, και το πώς ο αρχικός κάτοχος θα το "δει" να έρχεται, και αυτό θα επηρεάσει διάφορες άλλες συμπεριφορές.

ερώτηση: αν κάποιος ακούσει την προτροπή σας και θελήσει να "grow up", το "contain yourself" θα πρέπει να προηγηθεί ως διεργασία / κατακτηση, ή θα προκύψει ως προϊόν της ανάπτυξης; ή και τα δύο;

"τόσο το καλύτερο";;;

σημ. βγηκε ενα emoticon μέσα στο κείμενο... από λάθος !

 

smzeygari,

για τις φράσεις που δεν καταλαβαίνετε, λέτε να παίζει κάποιο ρόλο ότι έχετε ημερομηνία εγγραφής σημερινή (λέω, μήπως...) ; Δλδ. όταν μπαίνετε σε έναν καφενέ και βλέπετε χαμόγελα απαιτείτε να μάθετε όλα τα ανέκδοτα που πιθανόν ακούστηκαν πριν μπείτε;

Για να μην έχουν άλλοι, παλαιότεροι, την ίδια με σας απορία, μάλλον θα κατάλαβαν σε τί αναφέρομαι.. Προφανώς, δεν σας αφορά και μπορείτε να τα περάσετε ντούκου. Εκείνοι που έχουν την σφήκα, σφηκιάστηκαν.

Τα περί φορτίου που λέτε είναι έγκυρες επισημάνσεις.

Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μπούσουλας. Πάντως το να αποφύγει το υποτακτικό στοιχείο να διαχειριστεί το άγχος του έστω και κατ' ελάχιστον, φανταζόμενο ότι μπορεί να το παροχετεύει σε στιβαρούς μηρούς ή μανιασμένα strapon επ΄άπειρον θα πρέπει να είναι η παραμύθα του αιώνα στον χώρο του BDSM.

Με απίστευτη ενέργεια από την μεριά του Κυριαρχικού στοιχείου μπορεί το άγχος να καναλιζαριστεί ώσπου να είναι ελέγξιμο.

Για χιλιο-μυριο-πολλοστή φορά σε αυτό το φόρουμ θα επαναφέρω σε όλους την προτροπή μου "να μην μαστουρώνετε με τις ίδιες σας τις αναθυμιάσεις" (καρα-sic, δε βρίσκετε; ) τουτέστιν:

δεν είναι ούτε ο μόνος, ούτε ο καλύτερος, ούτε ο "για-μένα-φυσικός" δρόμος το BDSM για να επιτευχθούν τα παραπάνω. Είναι ένας δρόμος ανάμεσα σε πολλούς.

Οποιος ξεχαρμανιάζει με πλέξιμο, γκολφ, μπεγλέρι κλπ. να μην ορμήξει με τα μούτρα στο BDSM για να αποφορτίσει - keep the fuckin' day-job!

Dream

ΥΓ. Ως προς την έκπληξη για το "τόσο το καλύτερο" ελπίζω ότι αστειεύεστε. Αν βλέπω τα ζαβλακωμένα "σαμπάκια" που δεν μπορούν να αρθρώσουν μισό "θέλω" και ηρεμούν μόνον όταν τα γαμώ in mysterious ways τί φαντάζεστε, ότι θα τα λυπηθώ; Δεν είμαι φιλάνθρωπος. Είμαι φιλόγαμος.

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Παραφράζω: είναι αφόρητον δια τους φιλογάμους να επιθυμούμε ένα αιδοίον, συνοδεία κωλοτρυπίδος, γλώσσης και βυζιών,και να πρέπει να αρκεσθούμε εις ολόκληρον γυναίκα.

 

καλησπέρα DreamMaster

το δικό μου "παρακαλώ θα ήθελα να καταλάβω" πώς έφτασε να μετατραπεί σε

;;;

εσείς λέτε δηλαδή ότι η συνιστώσα του ελάχιστου χρόνου ύπαρξής μου στο φόρουμ πρέπει να με φρενάρει από το απορήσω για την ύπαρξη φράσεων που - στα δικά μου μάτια - δεν κόλλησαν ευχάριστα με την ομορφιά του κειμένου σας ... ναι μεν δεν το αποκλείω, ωστόσο προσθέτω ότι πιθανόν να είναι ΚΑΙ έτσι..
άλλωστε, επειδή είμαι της άποψης ότι ο καθένας ξέρει καλύτερα για τον εαυτό του, παρακάλεσα εσάς να μου πείτε...
όσο μπορέσατε, απαντήσατε κι ευχαριστώ

 

Αγαπητέ σαδστή DreamMaster, όσο διαβάζω την φιλοσοφική 'Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό", τόσο πιστεύω ότι Μ/μας έχεις βάλει να ψάχνουμε για μια μαύρη γάτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά η μαύρη γάτα δεν είναι μέσα!  

Θέλω να πω αυτό ότι κατ’ Εμέ, η μόνη θεωρεία που μπορεί να ισχύει σε αυτήν την περίπτωση είναι η θεωρεία μιας συνομωσίας χωρίς υπόβαθρο και πιστεύω φυσικά ανούσια, μια που πολλές θεωρίες είναι αυτές που διεκδικούν μάταια, μια βάση αλήθειας...

Αυτό που λέμε S/M, κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα κάποιας λεπτομερούς επιστημονικής ή φιλοσοφικής μελέτης. Η αξία του μπορεί να είναι υποκειμενική όσο και αντικειμενική. Αν με ρωτήσεις προσωπικά θα σου πω, ότι ο σαδισμός είναι η τέχνη του παραλόγου. Μπορώ να κάνω το S/M λογοτέχνημα, γραμμένο από μια τρελή και απελπισμένη ή ένα πίνακα ζωγραφικής σε μαύρο background, με ακαθόριστες κόκκινες πινελιές εδώ και εκεί. Όχι όμως και μια πραγματικότητα.

Επίσης ενδόμυχα πιστεύω ότι δεν μπορεί, παρά να βασίζεται μονοδιάστατα στην κυριαρχία και τις διαθέσεις ενός σαδιστή και της υπηρετικής προς αυτόν καινοτομίας του από ένα άνθρωπο, ακόμα καλύτερα όχι μαζοχιστή, έχοντας κατά νου - δυστυχώς γι αυτόν - το απολύτως α-νοητο εν προκειμένω "φρένο" SSC, το οποίο λειτουργεί εχθρικά ως προς τις ορέξεις του.

Αυτή η σκέψη μου, (πείτε την και θεωρία δεν Με χαλάει) είναι που μπορεί να δώσει έμφαση στον ρόλο ενός αυθεντικού σαδιστή, στα κίνητρα και στις υπόλοιπες δυναμικές, που απορρέουν από τις ενέργειες του και φυσικά δεν θα δώσω καμία σημασία στις πρωταρχικές αιτίες του σαδισμού του (γιατί άλλωστε?) και πολύ περισσότερο δεν θα δώσω καμία σημασία (επειδή δεν με αφορούν) στις επιθυμίες ενός αυτοαποκαλούμενου και εσκεμμένα παραπλανημένου, αγχωμένου, παιχνιδιάρη "μαζοχιστή"

Όλα τα υπόλοιπα που γράφονται περί S/M, και που συμβαίνουν μέσα στο γνωστό πλαίσιο του BDSM, που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας θέτοντας όρια και όρους, αφορούν Kinky ερωτικά παιχνίδια μεταξύ ανθρώπων, που συνειδητά συναινούν στο να πραγματοποιηθούν...
Έτσι δηλαδή, για να’χαμε να λέγαμε και να κάνουμε, μηδενός εξαιρούμενου όσων συμμετέχουμε σε D/s ή M/s σχέσεις, σε forum, πάρτυ και προκαθορισμένα sessios!


Με εκτίμηση

Καλώς ήρθατε smzeygari και μην ταράζεστε...!
Aυτό μπορεί και να συμβαίνει. π.χ. θα έχετε ίσως ακούσει την φράση "κάνε στην μπάντα, σε παρακαλώ". Ειναι παράκληση? Μπορει και ναί...Εγώ μπορώ να το εκλάβω και σαν εντολή ή σαν απαίτηση... 

Κeep walking
 

 

Αγαπητή soutzoukakia, δεν αξιώνουν όλες οι θεωρίες τον τίτλο "θεώρημα" συνεπώς δεν οφείλουν να είναι χαίρουν τεκμηρίωσης. Θα ήταν ίσως προτιμότερο να λάβεις υπόψη την εν λόγω "θεωρία" ως την προσωπική θεώρηση κάποιου επί του θέματος όπως προκύπτει από τις βιωματικές του γνώσεις. Συμφωνώ μαζί σου στην ύπαρξη αντιφάσεων -η θεωρία χωλαίνει- αλλά διαφωνώ στην αναγκαιότητα κάλυψής τους εφόσον ο νηματοθέτης δεν βαυκαλίζεται πως κατέχει τη συμπαντική αλήθεια. (Ευτυχώς η αλήθεια που κατέχει δεν έχει οικομενική εφαρμογή διότι θα έπρεπε όλες οι γυναίκες να υποφέρουμε από δεινά άγχη αναφορικά με τον οργασμό μας.)

1. Αγαπητέ DreamMaster, αντιφάσεις υφίστανται πολλές με θεμελιωδέστερη όλων εκείνη που αναφέρεται στο ότι είχες την καλοσύνη μέσα από τα έως τώρα μακροσκελέστατα και αναλυτικότατα σχόλιά σου, να μας μεταλαμπαδεύσεις τις σκέψεις σου επί του θέματος, ενώ ταυτόχρονα αφήνεις να διαφανεί -σε εμένα τουλάχιστον- η αναγκαιότητα της υπογράμμισης πως δεν θεωρείς σημαντική την κατανόησή τους. (Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν υποτιμάς τη σημαντικότητα των όσων γράφεις όπως αυτή αξιολογείται από το αναγνωστικό σου κοινό, αλλά πως θέλεις με το στανιό να φαίνεσαι στρυφνός. Καθόλου ενοχλητικό, χαριτόβρυτο απεναντίας, πλην όμως αντιφατικό.)

2. Ετούτη η θεωρία δεν έρχεται να επιλύσει θέματα αλλά ίσως να εγείρει περαιτέρω σκέψεις, προάγοντας τη διάθεση για ανάλυση του αναγνώστη και συνεπώς βοηθώντας τον έμμεσα. Από την άλλη πλευρά σίγουρα η αφετηρία για την ανάλυσή της εδώ δεν αφορά στη διάθεσή σου να βοηθήσεις τον υποτακτικό πληθυσμό -αντιληπτό πως αρκείσαι στο να τον γ**μείς in mysterious ways-. Ούτε όμως και πας ο μη κίβδηλος κυριαρχικός πληθυσμός οφείλει να τη λάβει υπόψη εφόσον δεν στέκει να αγχώνεται. Πού τοποθετείς εαυτόν λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σκέψεις που αναφέρονται σε αυτό το νήμα είναι προϊόντα της δικής σου νόησης; Είσαι ο υποτακτικός που αγχώνεται; Ο κυρίαρχος που δεν ενδιαφέρεται αλλά προχωρά σε εκτενείς αναλύσεις, όχι για να αγχώσει άλλους, ούτε όμως για να τους βοηθήσει; Η θεωρία σου περιλαμβάνει υπάρξεις σαν τη δική σου; (Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν είναι κακό η δική σου θεωρία να μη σε χωρά. Καθόλου ενοχλητικό –για τους υπόλοιπους τουλάχιστον, πλην όμως αντιφατικό, κυρίως ως προς τη βεβαιότητα με την οποία την εκφράζεις.)

3. Για να περάσω σε αντιφάσεις με περισσότερες δυνατότητες συμβολής στην ανάπτυξη του θέματος, θα αναφέρω την εξής: Χονδρικά μας εξηγείς ότι η υποτακτικότητα των γυναικών έχει συνάφεια με, και τρόπο τινά απορρέει από την ανασφάλειά τους αναφορικά με το αν θα έχουν οργασμό και ότι η ανασφάλεια προκύπτει από το γεγονός ότι αυτόχρημα σπανίως έχουν οργασμό. Πρόκειται για δικαιολογημένη απαισιοδοξία ένεκα στατιστικών παρατηρήσεων δηλαδή. Με το δάχτυλο όμως έχουν οργασμό. Κάνεις και μία θολή αναφορά σε μικρά πέη... Αν το άγχος των υποτακτικών προκύπτει εν τέλει κυρίως αν όχι αμιγώς, από τα μικρά πέη, πόθεν ανακύπτει η έκπληξή σου μετά το συμπέρασμα της soutzoukakia ότι η αφετηρία του άγχους έγκειται στους άνδρες (και μεταφέρεται στις γυναίκες, και όχι το αντίστροφο);

4. Πέραν, όσο αυθαίρετο είναι το συμπέρασμα πως οι γυναίκες δυσκολεύονται να έρθουν σε οργασμό και οδηγούνται στην υποτακτικότητα άλλο τόσο είναι και ό,τι διατείνεται η soutzoukakia. Χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια επιχειρηματολογικά μέσα με εσένα συνεπώς δεν στέκει να επιτίθεσαι σε αυτά. Αν πράγματεύεσαι το θέμα με σουρρεάλ διάθεση, θα πρέπει επιτρέψεις και σε εκείνη να έχει την ίδια προσέγγιση.

 

Νόμιζα ότι μιλάμε για μια "Μικρή θεωρία του μαζοχισμού" και όχι για "το άγχος της σεξουαλικής απόδοσης". Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία στήθηκε για να χτυπήσει ο DreamMaster το γυναικείο wannabe? Αν ναι κακώς!! Η λαίλαπα του COSMOPSOLITAN επεκτείνεται επικίνδυνα και σε αυτό το forum.
Να θεωρήσω λοιπόν ότι οι απαντήσεις στα post Μου, είναι εκτός θέματος?

 

Μου κάνει εντύπωση που μόνο δηλωμένοι κυρίαρχοι ακκίστηκαν από αυτή την θεωρία περί του μαζοχισμού. Οι υποτακτικοί λίγο πολύ σιώπησαν ή απλώς απόρησαν.

Είναι ανύπαρκτα άραγε τα άτομα που αγχώνονται με την απόλαυση τους; Ή μήπως δεν έχουν αντιληφθεί το άγχος τους;
Είναι ανύπαρκτα άραγε τα άτομα που ναι μεν έρχονται σε οργασμό με το δάχτυλο τους αλλά όταν καλούνται να συνευρεθούν ερωτικά χάνουν τον μπούσουλα τους; Και φυσικά όταν έχουν να κάνουν με ένα μικρό πέος είναι όλα ωραία και καλά μιας και μπορούν να ρίξουν την αδυναμία τους στον άλλον, αλλά τι κάνουν όταν γαμιούνται από ένα σθεναρό, ευθυτενές πέος; Τα ρίχνουν στον κόκκορα; Μπορεί.
Μπορεί όμως και να αρχίζουν να αναζητούν άλλους τρόπους.

Η πηγή του άγχους αυτού αποτελεί μια θεωρία, ίσως για το κάθε έναν υποτακτικό ξεχωριστά.

Κατανοώ πως είναι δύσκολο να σου καταρρίπτουν τις σαδομαζοχιστικές φιλοσοφίες και να σου λένε Ει! ξέρεις κάτι; Λίγοι είναι οι πραγματικοί μαζοχιστές. Οι περισσότεροι είναι αγχωμένοι ανικανοποίητοι που ψάχνουν διέξοδο στην κάβλα τους. Και φυσικά οι βαπτιζόμενοι σαδιστές κατά Ντε Σάντ θα ορμήξουν τώρα σαν σκυλιά γιατί όπως και να το κάνουμε καλύτερα να βουρδουλιάζεις έναν "μαζοχιστή" από έναν που βρίσκεται εξαναγκασμένος λόγω άγχους να στρέφεται στον πόνο για να βρει διέξοδο στον οργασμό του.

Είναι ωραίο να ψάχνουμε τις απαντήσεις στα βιβλία και να φιλοσοφούμε για τις θεωρίες που αναφέρουν αλλά ας μην χάνουμε την επαφή με τις αισθήσεις μας και τις διαισθήσεις μας.

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Πρώτο σκυλί, θέση εφόρμησης! Το νόστιμο είναι πως το ζωντανό αυτό, μολονότι αισθάνεται εντελώς ξένο προς τους μαζοχιστές και αρνείται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να αποδώσει υπαρξιακή περιωπή, απαραίτητη ακόμα και για έναν ευτελή τρόπο ζωής, στους άνδρες υποτακτικούς, ουδέποτε δήλωσε 'σαδιστής', από 'τεχνική' ή λιμπιντική (επιθυμητική, ενορμητική) σκοπιά. Όπως όλοι οι υποψιασμένοι γνωρίζετε, τούτος ο γράφων σκύλος καταγίνεται με το σαδισμό ως φαινόμενο ζωτικής σημασίας για μια (πολιτική) θεωρία της Κυριαρχίας, ικανή να διαυγάσει το πεδίο των πάγιων δομών της κοινωνικής σχέσης, δηλαδή το οντολογικό (κοινωνική οντολογία). Επ΄αυτών ας αναμένετε, όσοι ενδιαφέρεστε, νέο νήμα, εντος των ημερών, στο οποίο θα αντιμετωπίζονται επί τροχάδην και οι συνάφειες ή οι διαφορές μεταξύ θεωριών, θεωρήσεων, φιλοσοφικών προσεγγίσεων, επιστημονικών προγραμμάτων έρευνας, ερευνητικών παραδόσεων, πεποιθήσεων, εικασιών και πιθανολογήσεων.Όλα τα ουσιώδη, δηλαδή, στην επικράτεια της κατανόησης, εξω-βιωματικής και μετα-βιωματικής. Διότι το 'βίωμα', η άμεση εμπειρία δεν είναι παρά το βασίλειο του εν υπνώσει ή 'αποκτηνώσει' Πνεύματος. Εξ αυτού πηγάζει και η απαράμιλλη σαγήνη του, ανεξάντλητη και ανυπότακτη σε κάθε διανοητική κατηγοριοποίηση.
Αλλά ως εδώ. Οι συγχύσεις διαιωνίζονται, ενώ δεν είναι αναπόφευκτες.
Έγραψε, φερ' ειπείν, ο Dream τη φράση "μικρή θεωρία" και σχεδόν ουδείς αντελήφθη ότι είχε κατά νού, πιστεύω, μια θεώρηση, ικανή ίσως να μετεξελιχθεί σε θεωρία, αν κατ΄αρχήν λάβει στοιχειωδώς νομολογική μορφή (εάν Α εντός συνθηκών ΑΣ, τότε Β - όπου Β=πρόβλεψη, μόνο κριτήριο εμπειρικής ελεγξιμότητας και συνεπώς διυποκειμενικής εγκυρότητας). Αλλά δεν ισχυρίστηκε ότι μας καθιστά κοινωνούς της 'αληθέστατης αλήθειας', ούτε ανέλαβε την υποχρέωση να εξαλείψει όλες τις πιθανές αντιφάσεις, πολλώ δε μάλλον που όσες του προσάπτονται είναι 'επιτελεστικές', φέρνοντας δήθεν σε αντιπαράθεση λόγια και έργα. Δεν υφίσταται όμως αντίφαση αποφάνσεων και καθαρών υλικών ενεργημάτων, ακριβώς για όσους λόγους τα πορτοκάλια δεν αντιστρατεύονται λογικά (μόνο λογικές αντιφάσεις νοούνται) τα ποδήλατα, ούτε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ τη θεία μου την Πίτσα. Αποκλειστικώς και μόνον οι προτάσεις αντιφάσκουν η μία στην άλλη, δηλαδή, αδρομερώς και χονδρικώς, μια πρόταση περί του γεγονότος Ψ και μια πρόταση που περιγράφει αν και πώς το Ψ έλαβε χώρα.
Και έρχομαι στην απροσδόκητη παρανόηση της Αστάρτης. Ένας σαδικός λιμπερτίνος αδιαφορεί πλήρως για τα αισθήματα-προθέσεις του μαζοχιστή/υποτακτικού-αντικείμενο, τον οποίο κυριολεκτικά σκοτώνει, ξεκοιλιάζει, ανασκολοπίζει με μεγαλύτερη αδιαφορία από αυτή που θα επεδείκνυε για ένα σκουλήκι. Δεκάρα δεν δίνει για το πως αισθάνεται ή τί επιδιώκει ένας υποτακτικός, μοναδικός προορισμός του οποίου είναι η βασανιστική εξόντωση. Και φυσικά ουδεμία ειδολογική 'ανθρώπινη' ισοτιμία υπάρχει αναμεταξύ τους, που θα επέτρεπε κάποιον 'διάλογο', αναγκαίο για τη σύναψη μιας σύμβασης και την υπαγωγή του 'σχετίζεσθαι' των δύο στη γενικευτική ισχύ ενός κανόνα. Τα όποια κίνητρα του 'δουλικού', ήτοι του επιλεγμένου θύματος, του ηττημένου, αφήνουν παγερά αδιάφορο τον σαδικό λιμπερτίνο, επειδή, ω Αστάρτη, ο ίδιος ο Μαρκήσιος κάνει με το έργο του κάτι απείρως σοβαρότερο και βαρυσήμαντο ιστορικώς από το να εξιστορεί την κάβλα του: εκριζώνει, κατακρημνίζει εκ βάθρων τη νεωτερική κοσμοεικόνα, ωθώντας την στα απώτατα λογικά άκρα της. Διαλύει την αστική φιλοσοφία του υποκειμένου, τουτέστιν τη φιλοσοφική ανθρωπολογία των Νέων Χρόνων, κατεδαφίζει οποιαδήποτε αξία κάνοντας ένα αξιοπρόσεκτο βήμα πιό πέρα από τον Αντι-Σενέκα ή το Σύστημα του Επίκουρου του LaMettrie. Τούτη η βέβηλη 'εργασία' αποσάρθρωσης έχει ένα όνομα: αξιολογικός μηδενισμός ή ο 'άνθρωπος πέραν του καλού και του κακού', ύστερα από το 'Θάνατο του Θεού', και τον ενταφιασμό της ηθικής των δούλων, του Χριστιανισμού (Nietzsche, κάμποσες δεκαετίες αργότερα - ο Donatien προηγείται χρονικά και είναι, ενίοτε, βαθυνούστερος). Το πώς γαμεί ο Κούλης και αν ρίχνει φάπες αφορά την Κούλαινα. Η σαδική διόραση αφορά το ανθρώπινο γένος.