Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ε όχι και να με κατατάσσεις σε αυτούς που πλατιάζουν! Μάλλον έχεις μπερδευτεί. Εγώ είμαι η Αστάρτη, αυτή που συνδέει τα ασύνδετα και κάνει περίεργους συνειρμούς. Αυτή βρε με την αποκλίνουσα σκέψη...εγώ είμαι αυτή.

Εσύ καλή μου είσαι μοναδική. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη σκλάβα σαν και σένα.

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ενταξει το παιρνω πισω για σενα. Εσεις τα γνωριζεται ολα καλυτερα εξαλλου

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Τώρα τα είπες σαφώς καλύτερα και από μένα.


Υ.Γ. Ίσως οι γεμάτοι πνεύμα διαλόγοι μεταξύ εμού και του Κορνηλίου χαλάνε την συνοχή του νήματος και να πρέπει να μεταφερθούν ή να πεταχτούν στα Τάρταρα. ΕΣΥ αποφασίζεις!

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ναι η "συνοχη" του νηματος μας μαρανε. Κι απο πνευμα...αλλο τιποτα
Τι εχω παθει..... 

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ανία το λένε αγαπητέ μου. Δεν είναι τίποτε. Θα μας περάσει.

Κάνω ένα διάλλειμα...και επανέρχομαι...

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ναι ρε συ εχεις δικιο δυο τρεις μερες τωρα μ' εχει πιασει αγρια. Μετα που ανεβηκε η θερμοκρασια  

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Είμαι βέβαιος ότι δεν θα δυσκολευτώ να σε πείσω πως κανείς δεν ευθύνεται για το 'ηθικό έρεισμα' που δίνει στους μεταγενέστερους, για να ισχυρίζονται τούτο ή το άλλο. Ούτε, φυσικά, ο Μαρκήσιος.
Έχω, επίσης, την πεποίθηση πως ηθελημένα προσέφυγες σε μια 'αντίφαση στους όρους' (contradictio in termini), προκειμένου να καταστήσεις τον προβληματισμό σου εκκωφαντικότερο: 'χρησιμοθηρικός μηδενισμός αξιών' δεν είναι δυνατόν να υπάρχει καθότι η χρησιμοθηρική νοοτροπία είναι αφ' εαυτής έμφορτη αξιών και αυτομάτως λογίζεται ως κριτήριο διάκρισης του 'καλού' από το 'κακό'.

Κάθε έργο είναι οι ερμηνείες του. Το ίδιο ισχύει, εν πολλοίς, και για τους ανθρώπους. Καθένας από μας είναι αυτό που οι άλλοι αποφασίζουν ότι είναι, αφού αν δεν αισθάνεται πως αυτός ο ετεροκαθορισμός είναι το αυθεντικό του 'είναι' και αντιστέκεται, εισπράττει κι υποδέχεται πλήρως τον ίδιο ετεροκαθορισμό, προσπαθώντας μάταια να τον αναιρέσει και να δείξει πως είναι κάτι διαφορετικό από όσα του επιβλήθηκαν να είναι. Δεν υπάρχει αυθεντικό Εγώ, όταν περάσουν οι Απόκριες - σήμερα μάλιστα ακόμη λιγότερο υπάρχει, απ' όσο άλλοτε. Υπάρχει μόνον ένα υποκείμενο, εν προκειμένω συγγραφέας, πεδίο βολής στο οποίο η ιστορία αναζητά μετά το θάνατο του, τους κάλυκες από τα πυροβόλα της.
Άλλωστε τα ίδια λόγια είναι διαφορετικά, ακόμα κι αν τα ξεστομίζω ο ίδιος, ανάλογα με το πότε τα είπα:πρωί ή απόγευμα. Τα ίδια λόγια είναι άλλα επειδή η τύχη ή ο χρόνος έκαναν τους συνομιλητές μου άλλους - και κάθε άλλος ακούει τα ίδια 'άλλα'.
Άρα ο συγγραφέας μας μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να διαβαστεί με χίλιους τρόπους, καθένας από τους οποίους τον καθιστά άλλο συγγραφέα, μέσα στη συμβατική ταυτοπροσωπία ενός κύριου ονόματος. Κι εδώ ανακύπτει το ερώτημα: ποιό είναι το νόημα και η αναφορά, η λογική ένταση και έκταση των 'κυρίων ονομάτων'; Τί υποδηλώνω όταν εκφέρω ένα κύριο όνομα: μια δεσμίδα αιτιακών συναφειών ανάμεσα σε σώματα και σωματίδια, μια υπόσταση, μιαν ετερότητα αυτοσυνείδησης - που μοιραία αγνοώ και ποτέ δεν θα μάθω αν ψηλάφησα;
Ας μείνουμε στα απλούστερα, γιατί η λογική είναι γαμιόλα: μονογαμική εκ πεποιθήσεως και αυστηρών αρχών, σου χαρίζει κέρατα με το τσουβάλι.
Ποιός είναι λοιπόν, ο Donatien Alphonse François, marquis de Sade; Ο μελιστάλαχτος, ζηλιάρης, παράφορα ερωτευμένος εραστής της κουνιάδας του, Anne Prospère, αδελφής της αγαπημένης κι αφοσιωμένης συζύγου του Renée Pelagie, ο λυσσασμένος εχθρός της μητέρας τους Madame de Montreuil, Προέδρου (Κύριος οίδεν...); Το τέκνο ευγενούς πατρός που συνελήφθη, ο ηδονιστής κηδεμών, επί κωλομπαρέματι στα δημόσια πάρκα; Ο λιμπερτίνος εγκάθειρκτος στα μπουντρούμια του βασιλέως της Σαρδηνίας μετά την απόδραση από την πατρίδα όπου του επιβλήθηκε θανατική ποινή γιατί αποπειράθηκε τάχα να δηλητηριάσει πέντε πουτανάκια μαρσιγιέζικα; Το φάντασμα που στοίχειωσε το τρελλάδικο του Charenton αλλά εισέβαλε, ταξιδιάρικο και στα χασικλωμένα νυχτοπερπατήματα του Baudelaire, στις ερωτοτροπίες με το αψέντι του Apollinaire, τις εφιαλτικές ρεύσεις του Lautreamont; Ο λογοτέχνης των υποκριτικών συναισθηματισμών, ο ουτοπιστής της Ηδονής, ο κοπρολάγνος ποιητής, ο προμάχος του αθεϊσμού που αγαπάει το Rousseau της Nouvelle Heloise, ο τροβαδούρος της σοδομίας, ο ραψωδός της αιμομιξίας; Ο Valcour, άραγε, ή ο Dolmancé;
Ως ιστορικό συμβάν με επώνυμο είναι όλα αυτά. Για την Ιστορία των Ιδεών δεν είναι παρά οι αναγνώσεις του, καμιά φορά και οι 'παραναγνώσεις' των 'παραναγνώσεων'. Ένα δεδομένο έχω, για να υποτυπώσω μιαν απάντηση στα υφέρποντα ερωτηματικά κι είναι και τούτο υπό αίρεση: ο Sade δεν είναι σαδιστής, όπως κι ο Marx δεν ήταν μαρξιστής. Ο ξεπεσμένος ευγενής, κατασπαραγμένος απ' τα χρέη και την εγκαυλότητα του παραδόξου ήταν λιμπερτίνος ηδονιστής, στοχαστής της Κυριαρχίας - επειδή ούτε καν του περνούσε από την κούτρα ότι διακόσια χρόνια αργότερα κάποιοι θα αναρωτιόνταν αν είναι άνδρες κυριαρχικοί, επειδή φορούν δερμάτινο βρακί κι έχουν ένα γκομενάκι που τους κάνει τα χατίρια, τα σέα και τα μέα τους, μετά το clubbing. Κυριαρχία είναι μόνο η δύναμη επιβολής Νέου Θεμελιώδους Νόμου (του συντακτικού Νόμου της Γης, κατά την αρχή της εδαφικότητας του Schmitt), όταν τα πάντα έχουν απαρτιωθεί και οι κατασκευασμένοι κόσμοι ψευδαισθήσεων όπου ξαπλώνουμε την ηθική αρίδα μας πλέουν στα κενά, ανάμεσα στα θηριώδη κύματα.
Μέχρι να συγκατανεύσουμε, στο βρόντο πολεμώντας για το τίποτα, καθώς προστάζει η αυτοσυντήρηση:
Όλα είναι ίδια
κι ο χρόνος διαβαίνει-
μια μέρα γεννιέσαι
μια μέρα πεθαίνεις.

Εδώ και καιρό
κάποιος πέθανε-
καποιος προσπάθησε
μα δεν έμαθε.

14/4/1950

Ήταν σαδιστής ο Cesare Pavese; Ο Sade τί θα αποκρινόταν;

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Μαλλον τιποτα. Ολοι αυτοι μια φάρα είναι. Pavese, Sade, Dolmance κλπ.

Dolmance
αυτή τη στιγμή σε ένα πολύ καλό ρεστωράν 5στερου ξενοδοχείου στο Κιεβο, ακούω την ξανθιά ταλαντούχα βιολίστρια με την αλογοουρίτσα της και μόλις διάβασα το ωραίο κείμενό σου. Απολαμβάνω πολλά πράγματα σε σένα, αλλά πιο πολύ απ' όλα, απολαμβάνω να σε τσιγκλάω.

Ωπ ... εμφανίστηκε και 2ο αστέρι στο πιάνο οπότε αντιλαμβάνεσαι τη δυσκολία μου να επιχειρηματολογήσω σε μερικά ήσσονος σημασίας θέματα που ανέφερες. «Για τανού βάσε γλαζά» σημαίνει «χάνομαι στα μάτια σου». Κάνοντας πέτρα την καρδιά μου θα πάψω για μια στιγμή να «τανού» και θα πως η χρησιμοθηρία είναι όντως έμφορτη αξιών, οι δε θιασώτες της, τις υπερασπίζονται μετά μανίας. Αλλά είναι τόσο ελαστικές και ευμετάβλητες που στην πράξη πρόκειται για μηδενισμό αξιών. Το «καλό» και το «κακό» δεν είναι εσωτερική ηθική σταθερά, αλλά ένδυμα των στόχων του εκάστοτε business/ policy plan. Δε θα είχα τίποτα εναντίον της χρησιμοθηρίας αν απεργαζόταν καυλωτικά έργα, έστω και με θύματα. Αλλά όλοι αυτοί οι νεόβλαχοι, νεοϋορκέζοι, νεορώσοι ή νεοκινέζοι απεργάζονται την ανοργασμική κοινωνία και τον ατομικό μαρασμό.

Και ιδού η αντίφαση: μόνο οι έχοντες την αίσθηση του μέτρου των πραγμάτων, (κατά κάποιο τρόπο οι έχοντες μια φυσική ηθική και ανεπτυγμένη αισθητική) δικαιούνται στις μέρες μας να μιλούν για αξιολογικό μηδενισμό.

Αναρωτιέμαι πόσο θα μου κοστίσει ένα τσιμπούκι μετά μουσικής.

ΥΓ. πω πωωω αλλού το πηγαμε το νημα.

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Όσο δε ζητάς να τσιγκλήσεις το κορμί μου, γεροπαραλυμένε, καθεύδω ήσυχος.
Το τσιμπούκι 200 $. Όσα παραπάνω δώσεις πάνε στο ταμείο Τσαϊκόφσκι, υπέρ διατρήσεως παρθένων.

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Υπερβάλλεις , προσωπικά γνωρίζω κι άλλες.   Λυπάμαι αν σου χαλάω τη ψευδαίσθηση πως όλες οι υπόλοιπες σκλάβες-μαζοχίστριες πέραν του ότι χαμπάρι δεν παίρνουν, επιθυμούν Σαδιστές που κλάινε και νιώθουν ενοχές και άγχος όταν μαστιγώνουν... 

 

Re: Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

   

 

Αφοπλιστικοί οι διάλογοι Dolmance, corniliou και Astarths.  

Όσο για το θέμα που πραγματεύεται το παρόν νήμα, δεν είμαι σίγουρος ομολογώ αν το έχω καταλάβει, από τα ελάχιστα που διάβασα. Ας όψεται η ανάπτυξη των φιλοσοφικών θέσεων του Dolmance.   Πάντως και για να μην κάνω πλάκα συνεχώς (άρα κίνδυνος να διαγραφεί το post μου) θα ήθελα να είπω το εξής "βαρύδουπο":
Θα επανέλθω...