Μικρες Μουσικες Περιπλανησεις

Kαλο ταξιδι ΑΝΤΡΙΚΟ...RIGO...

 

πέρασαν 10 χρόνια από το φευγιό του Μανώλη

 

Στο επίσημο κανάλι του Springsteen γράφει για αυτό το τραγούδι "The song is about a man who wakes up with night sweats lusting for a woman - he feels like he's on fire when he suddenly awakes...".
Και αναρωτιέμαι αν ποτέ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και για μια γυναίκα το ίδιο... Αυτή η μελαγχολία της ανεκπλήρωτης επιθυμίας, ακόμη και αν είναι προσδοκία - εκείνη την στιγμή είναι ματαίωση.

I remember, growing up, at night, my dad was sitting in the kitchen with all the lights out, and he'd wait for me to come in, and he'd sit there and drink, and I'd stand in the driveway, and I look in the screen door and I could see the light of his cigarette, and then I would rush up to the porch and try to get by him, but he'd always call me back and it was like, he was always, always angry, always mad. And he was sitting there thinking about everything that he wasn't going to have, until, until he'd get me thinking like that too. And I'd lay up in my bed, at night, and I'm staring at the ceiling, and I feel like, if something didn't happen, if something didn't happen real soon, I felt like I was just gonna, like someday, like I was just gonna, aerhhh....

Hey little girl is your daddy home
Did he go away and leave you all alone

I got a bad desire
I'm on fire

Tell me now baby is he good to you
Can he do to you the things that I do
I can take you higher
I'm on fire

Sometimes it's like someone took a knife baby
Edgy and dull and cut a six-inch valley
Through the middle of my skull

At night I wake up with the sheets soaking wet

And a freight train running through the
Middle of my head

Only Υou can cool my desires
I'm on fire...

 

Είν’ ο καιρός των ήμερων αποσταμένων δειλινών,
στα μακρινά των ουρανών ανώφελα πεσμένων,
είν' ο καιρός των αηδονιών,
στα σκοτεινά των περβολιών,
των τρυφερών κελαηδισμών, και των απελπισμένων...


Είν' ο καιρός που καθετί, με πόθον άνελπο, ζητεί
μιαν ηδονή, που το δονεί,
και που το φως του δίνει,
μα είναι του τόσος ο καημός, που τρέμοντας, ο λογισμός,
τώρα, κι αυτή την ηδονή, τη νιώθει σαν οδύνη...

Είν' ο καιρός των γυρισμών, μες στα βαθιά των λογισμών
άλλων καιρών, κι άλλων 'μερών, παντοτινά χαμένων,
που σα μεθώντας με κρασί, και σε μιαν έκσταση χρυσή,
λες κι ο ρυθμός έxει σταθεί, κι αυτών των Πεπρωμένων!

Ώρα των πόθων των βουβών,
των άρρητων συναρπασμώντων μαγικών συντονισμών, με τη φωνή της φύσης,
που σαν τραγούδια, λες, βιολιών, μέσα στα βράδια των ψυχών,
μας κυβερνούν, και μας δονούν, οι πρώτες οι αναμνήσεις...

Ώρα τερπνή, που καθετί φαντάζει πλάνο και πλατύ,
και νοσταλγεί, κι αποζητεί μιαν άφραστην ειρήνη,
κι όλος ο κόσμος, φωτεινός, είν' ένας ύμνος αλγεινός,
-σαν ένας κήπος αυγινός, που θα πονούσαν κρίνοι...

Είν' η στιγμή που σαν κραυγή, για μιαν αλάλητη αυγή,
κάποια παλιά λευκά φτερά ξυπνάνε και χτυπάνε,
κι όπως βαθιά, και σαν τρελές μοσχοβολούν κι οι λεμονιές
θυμίζουν θάνατο, γλυκά, σ' όσους περνούν και πάνε...