Μνήμες

Μερικές φορές πραγματικά ξεχνάω τι και γιατί ψάχνω .
Μήπως με παρασύρει η βαρεμάρα ?
Μήπως με τράβηξε η μόδα ?
Μήπως είμαι vanilla αλλά δεν έχω γνωρίσει τον σωστό vanilla guy ?

Αυτό που θυμάμαι πάντως είναι ότι μικρή έπαιζα με την Βarbie παιχνίδια βιασμού.
Ο κακός αρκούδος την έγδυνε και την βίαζε. Η ίσως την έσωζε λίγο πριν ο Κen.
O αρκούδος πάντως την χτυπούσε και θυμάμαι ζωγράφιζα με μαρκαδόρους τα σημάδια.
Τώρα ο αρκούδος και ο ken έχουν γίνει ένα .Τους έχω μπλέξει στο κεφάλι μου.

Πως ένα παιδάκι από αθώο και ανήξερο φτάνει να παίζει τόσο hardcore παιχνίδια?
Παρακολοθούσα και τους γείτονες ... Το βράδυ. Φανταζόμουν οτι θα τους έβλεπα να κάνουν έρωτα.
Σκιές πάνω στις φωτισμένες κουρτίνες.

Είναι φυσιολογικό? Είναι αφύσικο?
Ποιες ειναι οι δικές σας μνήμες ...

 

Τι εννοείς σε στοιχειώνει ο "αρκούδος"; Μην με κοιτάς, δεν ήμουν εγώ...

 

ο σωτήρας Κεν

Θυμάμαι καθαρά πως βαριόμουν αφόρητα να παίζω με τις κουκλες,
τα οικοκυρικά σκεύη,α.κ.α "κουζινικά"..τις ατέρμονες βόλτες στα καροτσάκια με τα ψεύτικα μωράκια..
και τα ποικιλόσχημα λούτρινα ζωάκια

αγαπημένα μου παιχνίδια (περα απο τις αεικίνητες εξορμήσεις μου) ηταν
*ενα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο το οποίο είχε δυνατότητα αξιοσημείωτων και σπάνιων ρεαλιστικών εφφε
ανάβοσβηνοντας φωτα και λοιπά..κάνοντας ήχους.. περιστρέφονταν με ανασηκωμένες τις ρόδες στο γκραν φινάλε
ενω είχα φροντίσει απο πριν να κάνω πιο αισθητό το κοντραστ,φροντίζοντας να τελεστεί άκρα συσκότιση στο δωμάτιο ωστε ν αναδεικνύονται τα έντονα χρώματα μες στο έρεβος..
*το πιανο μαζι με τους υπολοιπους πληκτροφόρους συγγενείς του
(και ειδικότερα οι αυτοσχεδιασμοί μου που αφηγούνταν το κυνηγητό μιας κοπελας (στα πριμα) απο καποιο φοβερό και μυστηριώδη τύπο σ ένα δάσος (στα μπασα)..

μοναδική εξαίρεση στα "κοριτσίστικα" παιχνίδια (πέρα απο τους καθρεφτοπειραματισμούς μου,τους σχετιζόμενους με την εγγενή φιλαρέσκεια..)ηταν τα σενάρια..
το επαναλαμβανόμενο σενάριο οπου η πρωταγωνίστρια βρισκόταν σχεδόν πάντα ορφανή,κατατρεγμένη,ρακένδυτη,αχτένιστη κι επιμελώς ατημέλητη.
(κάπου εκεί,της έδινα έξτρα εφφέ παίρνοντας μερικές οδοντογλυφίδες στο "πλατώ",το οποίο ήταν ο χώρος κάτω απ το κρεβάτι μου,οπου χωνόμουν (τυπου εγκαταλελειμμένο σπίτι) και αφού τις έκαιγα λίγο μπροστά,δημιουργούσα με "πινελιές"πανω της,το κατάλληλο μακιγιάζ "της ταλαιπωρημένης")
ενω στην αμέσως επόμενη σεκάνς,εμφανιζόταν ο σαλβαντόρ της..και ω εκ του θαύματος
η πρωταγωνίστρια μεταμορφώνονταν ξαφνου σε μια καθωσπρεπει δεσποινίδα,ντυμένη,χτενισμένη και περιποιημένη με όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις που της παρείχε εκεινος,ο λυτρωτής.
(εν τω μεταξύ,πάντα κατέληγε δασκάλα εκείνη..πιθανότατα λόγω της καθημερινής μου ενασχόλησης με το δημοτικό σχολείο την εποχή εκείνη των 6-7 ετων )
και ανερχόμασταν μποθ απο το υπόγειο του σπιτιού οπου είχε βρεθεί έκπτωτη,στο πανω μέρος του κρεβατιού μου,όπου και διαμορφώνονταν το καλοσυγυρισμένο σπιτικό της,πολυ πιο λιτο σε σχέση με τα προικιά της barbie και με αισθητή τη συναισθηματική παρουσία ενος αιρετικού Κεν στις "κουίντες"..

 

Εγώ κουρευα τις μπαρμπι και τις εβαφα σαν τσολια με μαρκαδορους μετα τις εβαζα να κανουν σεξ πισω αππ την κουρτινα η κατω απο τη ρομπιτσα μου με τον κεν κεν (νομιζα οι γυρω μου δεν θα καταλαβαιναν αν τους εκρυβα..)ξυλο και αρκουδια δεν επαιζαν παντως.Αγαπημενο μου παιχνιδι ηταν μαντεψε τον δολοφονο στο σπιτακι της μπαρμπι οπου εβρισκα πολυ διασκεδαστικους τροπους δολοφονιας(σπρωξιματα απο μπαλκονια...δηλητηριασεις κλπ.)..χεχε οι γειτονες ποσως με ενδιεφεραν αλλα εβλεπα κρυφα τσοντοφωτο στον υπολογιστη :Ρ

 

απο παιχνιδια δεν...εκεινο που θυμαμαι ομως ειναι πως παρακολουθωντας μια ελληνικη ταινια γυρω στα 8-10 αναρωτιωμουν γιατι καρακαυλωνα με τις φωνες της λασκαρη που (οντας αντιστασιακη που επεσε στα χερια της γκεσταπο ) μαστιγωνοταν απο τους γερμανους  (καταλαβα πολλα χρονια μετα..)

 

Δεν έπαιξα με κούκλες, μόνο γύρω στα δέκα έκανα μια απ όλες δική μου και την είχα εκεί πέρα, καλοβαλμένη μεν, καταδικασμένη στην αδράνεια δε. Λάτρευα το διάβασμα και διάβαζα πάρα πολύ, κορόϊδευα μέσα μου όλα τα επιτραπέζια και ιδίως το σκάκι, παιχνίδια έπαιζα σχεδόν κάθε μέρα με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά, ό,τι έπαιζαν και αυτά, πόλεμο σίγουρα, κλέφτες και αστυνόμους, κυνηγητό και κρυφτό και, μόνον με την αδελφή μου, σκλάβους και δουλεμπόρους, δικής μου έμπνευσης.

Στην παραλία που κάναμε διακοπές κάθε καλοκαίρι, υπήρχε το "καλό κομμάτι", που ήταν από τη μια εκκλησία μέχρι την άλλη και το "κακό κομμάτι", που ήταν πέρα από την εκκλησία. Το "κακό κομμάτι" κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν άξιζε και πολλά γιατί δεν είχε καλή θάλασσα, όμως είχε ένα κέντρο κουγκ φου και μια γαλαρία που την στόλιζε με κίτρινα φαναράκια, τα οποία άναβαν το βράδυ και φάνταζαν απίστευτα γοητευτικά στα μάτια μου. Έβγαζαν μια εξωτική παρακμή και ένα είδος απελπισίας, έτσι όπως αιωρούνταν στο μελτέμι μέσα στη νύχτα, τουλάχιστον στην παιδική μου φαντασία.

"Μην πας από κει, gaby, ποτέ." μου έλεγε η μάνα μου. Το συνήθιζα να φεύγω μόνη μου, τις πιο πολλές φορές πήγαινα σινεμά, όχι στο κοντινό μας, σε ένα πιο μακρινό και "αλλόκοτο". "Εκεί, βρίσκονται σαδιστές, θα σε πάρουν σε κανένα δωμάτιο και θα σου κάνουν πράγματα που ούτε μπορεί να βάλει ο νους σου." Τρομερή ίντριγκα. Με έκανε να θέλω να πάω. "Τι είναι οι σαδιστές αυτοί;" ρωτούσα. "Είναι άνθρωποι που τους αρέσει πάρα πολύ να σε κάνουν να πονάς απίστευτα πολύ, μόνο για τη διασκέδασή τους." Μεγάλη ανατριχίλα, παντού. "Και γιατί θα δεχτώ εγώ τέτοιο πράγμα;" Με έπιανε από το χέρι σφιχτά. "Είμαι σίγουρη πως θα το δεχτείς αν σου τύχει. Γι αυτό δεν θέλω να πας διόλου από κει."

Η εκκρεμότητα αυτή που είχα στην ψυχή μου σερνόταν για χρόνια…

 

@RottenApple

δεν είμαι σίγουρη πως για ένα παιδάκι, που δεν έχει κριτήρια, είναι "τόσο hardcore παινχίδια". Σκοτωμούς δεν είχαν διόλου τα παιχνίδια σου ενώ για τα μικρά παιδιά η "ζωή" των παιχνιδιών και των ζώων που βλέπουν στην τηλεόραση δεν είναι διόλου ταμπού. Βασανισμούς δεν είχαν, μια αδιαμόρφωτη σεξουαλικότητα είχαν, η οποία, όπως τόσο συχνά στα παιδιά, μπλεκόταν με τη βία.

Ωραίο νήμα  

 

χμμμ..νομίζω ότι δεν έχει τόση σημασία το ''παιδικό παιχνίδι'' ενός παιδιού γιατί κυρίως επηρεάζεται από τις συγκυρίες που δεν επιλέγει πάντα το ίδιο..δηλ το ίδιο το φυσικό περιβάλλον του, το σπίτι, εάν έχει αδέλφια ή όχι, ζώα στο σπίτι κλπ.. εμένα αγαπημένο παιχνίδι ήταν το λάστιχο, είτε είχα άλλες φίλες να ανταγωνιστούμε είτε κ μόνη μου με καρέκλες, τα ''μήλα'' όταν μαζευόμασταν πολλοί στη γειτονιά, οι εξερευνήσεις με τα ποδήλατα...έπειτα στην εφηβεία που είμαστε σε μια απομονωμένη περιοχή τεμαχίζαμε κάμπιες στην αυλή.. έπειτα ήρθαν τα πατίνια και όλα τα άλλα παιχνίδια έσβησαν για μένα...

 

σε αγαπώ.

πλας: δηλαδή δεν σε αγαπώ απλώς, είσαι η αγαπημένη μου.

 

Από μικρό και από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια.

 

Η βία υπάρχει σε όλα τα παραμύθια.Απο το κακό λύκο που καταβροχθίζει αμάσητες γιαγια και κοκκινοσκουφίτσα,στη χιονάτη που την δηλητηριάζει η κακιά μητρια(που ηταν και μάγισσα στον ελευθερο της χρόνο),στη ραπουνζέλ οπου βρίσκεται κλεισμένη σ έναν πύργο και της τραβάνε μαλλί ωστε να βρεθεί με κόσμο,στα τρια γουρουνάκια που τα κυνηγάει να τα φάει ο λύκος(πάντα αυτός),στον κυνηγό που ανοίγει την κοιλιά του λυκου με χασαπομάχαιρο για να βγουν έξω η κοκκινοσκουφίτσα και η γιαγια,στη σταχτοπούτα που ολη μέρα υπομένει χλευασμούς και σκληρή δουλειά απο μητριά και αδελφές παρα το ότι είναι αρχοντοπούλα,στην αλίκη των θαυμάτων που η περιέργεια της την έμπλεξε σε περιπέτειες μέσω ενός ύπουλου κουνελιού,στον σουπερ μάριο ο οποίος αντιμετωπίζει σημεία και τέρατα για να απελευθερώσει την πριγκίπισσα πιτς κτλ
σχεδόν σε κάθε παραμύθι υπάρχει μια κακια μάγισσα,ύπουλη,μοχθηρή,γριά,με κρεατοελιά στη μυτόγκα και καζάνι που πάντοτε κοχλάζει επικίνδυνα.
υπάρχει η πάλη του καλού με το κακό σε αρκετά ζωντανή αναμετάδοση.Βίαιες μάχες,φτώχεια και πλούτος,διαφθορά και ευτυχισμένο τέλος
Τελικά η προετοιμασία για το ρεαλισμό γίνεται ωμά,παρα τις φιοριτούρες των ιπποτικών μυθιστορημάτων.
Αυτο που θυμάμαι είναι πως κρεμούσα τις κούκλες μου απο τα μπλεγμένα τους μαλλιά στον τοίχο απέναντι απ το κρεβάτι μου,για πρακτικούς αλλα κι αισθητικούς λόγους.

 

Πάρα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον νήμα  

Η βία είναι κάτι κοινωνικά καταδικαστέο, δεν είναι όμως κάτι αφύσικο. Έτσι, για ένα παιδάκι που δεν έχει εξοικειωθεί και συμμορφωθεί ακόμη με τα κοινωνικά πρέπει είναι πάρα πολύ φυσιολογικό και αναμενόμενο να παίζει hardcore παιχνίδια. Σιγά σιγά θα ακούσει τα "μη" και θα συνεχίσει να παίζει αυτά τα παιχνίδια κρυφά. Και μετά ή θα τα απωθήσει εντελώς και θα κάνει ενοχές την όποια απόλαυση του γεννούν ή ίσως βρει διεξόδους όπως το bdsm. Το στάδιο της ενοχής βέβαια αναγκαστικά θα το περάσει, δεν γίνεται αλλιώς.

Εξίσου φυσιολογικό μου φαίνεται να τραβά ένα παιδάκι η θεά ενός ζευγαριού που κάνει έρωτα. Το τραβά ως κάτι αξιοπερίεργο, ως κάτι που το νιώθει καλό και κακό μαζί.

Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά και βίαια. Τουλάχιστον στα δικά μας μάτια. Μπορούν να διαλύουν έντομα, να ξεκοιλιάζουν τζιτζίκια, να ακρωτηριάζουν μυρμήγκια, να ξεκοιλιάζουν βατραχάκια, να μιλούν με πολύ σκληρές αλήθειες για τα άλλα παιδάκια και όχι μόνον. Και αυτό δεν είναι αφύσικο, είναι η προσπάθεια τους να γνωρίσουν τον κόσμο (αποδομώντας π.χ. ένα ζώο να μάθουν όσο πιο πολλά μπορούν για αυτό) αλλά και να ασκήσουν κυριαρχία, να επιβάλλουν τη δύναμη τους στον κόσμο. Όλοι μα όλοι το έχουμε κάνει.

Κι εγώ έπαιζα άπειρα τέτοια παιχνίδια με τις κούκλες, κυρίως προτιμούσα να τις βάζω να τις πηδάνε ποικιλοτρόπως τα GIJOE και τα στρατιωτάκια του ξαδέλφου μου. Επίσης λάτρευα να βάζω τους Thundercats του να κάνουν διάφορα στην Τσιτάρα ή τις κούκλες. Μου άρεσε πολύ να είναι δεμένες οι κούκλες και πάντα οι γυναίκες γυμνές και οι άντρες ντυμένοι.  

Όσο για τον "σωστό", άμα είναι ο σωστός, είναι σε όλα, λίγο σημασία έχει αν θα το πει bdsm ή όχι