Μνήμες

Κλασσική μνήμη       

 

To κουδούνι χτύπησε. Είχε έρθει για το καθιερωμένο μάθημα του μικρού.
Η μητέρα του μικρού της έφτιαξε τούρκικο καφέ και τους άφησε μόνους στο δωμάτιο.
Το ιδιαίτερο ξεκίνησε (για άλλη μια φορά) μόνο που ο μικρός είχε και πάλι το μυαλό του αλλού και όχι στην Φυσική των σελίδων του Γυμνασίου.
Το μυαλό του έπλαθε εικόνες βίαιες μαζί της, παραβατικά βίαιες και πορνογραφικές μέσα στην Τάξη του.
Φανταζόταν να τιμωρεί μαζί της όλη την Τάξη (βασικά τους πιο μισητούς και μισητές για εκείνον)
με διάφορους ταπεινωτικούς τρόπους (υπόθετα από κιμωλία, σφουγγάρια στο στόμα κλπ) και μετά
να αγκαλιάζεται μαζί της σφιχτά, τρίβοντας το πουλί του στον κώλο της με εκείνη να χαμογελάει μέχρι να τελειώσει.
Δεν με παρακολουθείς? Τον ρώτησε σε μια φάση. Προδώθηκε από το βλέμμα? Τι σημασία έχει...μα καλά δεν το
βλέπει να φουσκώνει κάθε φορά κάτω από το 501? Όχι δεν μπορεί... το έχει καταλάβει. Ναι. Για αυτό έρχεται
πάντα ντυμένη με μίνι δερματίνες, γι' αυτό χαμογελάει περίεργα κάθε τρεις και λίγο. Να σκέφτεται όμως τα ίδια?
Τα ίδια με εκείνον? Τιμωρίες, ειρωνία, δεσίματα, μουγκρητά, βία και κώλους με χύσια επάνω?
Μελαχρινή και κοντούλα. Ωραίο σώμα, χαριτωμένο πρόσωπο. Έμοιαζε με εκείνη την φιδομάνα στον πίνακα του Βον Στούκ (χρόνια αργότερα το ανακάλυψε).
Ε, παρακολουθώ, με συγχωρείτε. Χαμογέλασε πάλι εκείνη. Το χέρι του έπιανε από πάντα.
Θα της έστελνε σήμα, με ένα σκίτσο και... δεν γαμιέται, ότι γίνει. Ενώ εκείνη παρέδιδε Φυσική,
εκείνος φιλοτέχνησε στα γρήγορα ένα μόνο τμήμα από τις φαντασιώσεις του.
Ήταν ερεθισμένος σε όλη την διάρκεια. Ένιωθε την καρδιά να πάλεται βίαια και ακανόνιστα.
Μια γυναικεία προτομή, δεμένη και φιμωμέμη με χοντρα σχοινιά που έμοιαζαν με φλεβάτα πλοκάμια από στυλό μπικ.
Εκείνη το είδε. Χωρίς να σηκώσει πολύ το βλέμμα της, χαμογέλασε......

 

Οι barbie μου κανανε σεξ πριν το γαμο.
Μετα το γαμο κανανε ερωτα.

 

Δεν θυμάμαι τι χρονιά ήταν, πρέπει να ήταν 1984, είδαμε οικογενειακώς -η μαμά μου δεν ενέκρινε, αλλά ο μπαμπάς ήταν πολύ φιλελεύθερος σ΄αυτά τα θέματα, αλλά και γενικώς- την ''Αθώα Ερέντιρα'' μία ταινία βασισμένη πάνω σ΄ένα βιβλίο του Μαρκές την ''Απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της'', που περιέγραφε την ζωή μίας νεαρής έφηβης που υπηρετούσε την φρικτή γιαγιά της σε όλα τα επίπεδα, φτάνοντας μέχρι την εκπόρνευση, από κείνην. Η φιγούρα της γιαγιάς, όσο αποτρόπαιη και να φαινόταν, είχε τρομερό ενδιαφέρον, δεσποτική, φιλοχρήματη, σκληρή και ανάλγητη σε απίστευτο σημείο, την έπαιζε θυμάμαι, εκπληκτικά, η Ειρήνη Παππά. Την φοβήθηκε το μάτι μου, πόσο βαθιά άσπλαχνη ήταν...Αλλά με γοήτευε κιόλας...Σε σημείο να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της Ερέντιρα και να είμαι εγώ το αντικείμενο της εκπόρνευσης...
Κάτι σκοτεινό ήταν αυτό που με εξίταρε στην όλη ιστορία...
Αυτή υπέμενε τα πάντα, υπηρετούσε, διέθετε το κορμί της, δεν διαμαρτυρόταν ποτέ, φαινόταν απόλυτα πειθήνια, ήταν όντως όμως πειθήνια?
Δεν κατάλαβα ποτέ αν ήθελε να ελευθερωθεί, αν ήθελε να αποτινάξει τον ζυγό της γιαγιάς, εγώ όμως, που την εποχή εκείνη μάθαινα για τον φεμινισμό, διάβαζα βιβλία για τον έλεγχο της σκέψης, Όργουελ και Καμύ, πως ήταν δυνατόν να θέλω να μου φέρονται όπως σε κείνη?
Εκείνο το βράδυ αυτοϊκανοποιήθηκα, έχοντας στο μυαλό μου ότι συνουσιάζομαι κατά παραγγελία, με ορδές ανδρών, σαν μικρή πόρνη, με άπειρους άνδρες...
Τις επόμενες μέρες προβληματίστηκα τόσο πολύ πάνω σ΄αυτήν την σκέψη και στην καύλα που μου γέννησε, που ήθελα εξηγήσεις...
Διάβασα το βιβλίο...
Μία από τα ίδια...
Απίστευτη διέγερση, απίστευτη ταύτιση...
Ακόμη πιο δυνατές σκηνές, άλλο πράγμα η γραφή, έμενα σε κάθε σημείο που με έφτιαχνε πραγματικά...
Και μετά θύμωσα με τον εαυτό μου...
Η λογική μου έλεγε ότι κάτι δεν ''διαβάζω'' σωστά στην όλη ιστορία...
Αχ αυτός ο φόβος, καταλυτικός ο γαμιόλης, να βάζουμε μπροστά το ορθό και να καταπνίγουμε το θέλω...
Τέλος πάντων, η μοίρα, ούτως η άλλως μου επιφύλασσε περίεργα παιχνίδια επ΄αυτού και όχι μόνο...
Ο επώδυνος ρεαλισμός κατάφερε να με αποστρέψει προσωρινά από κείνες τις αυθόρμητες ορμές που με κατέκλυζαν...
Ευτυχώς θα πω, γιατί ήμουν όντως, πάρα πολύ μικρή...
Πφφφφφχρρρρ, νιώθω λίγο σα να ξάπλωσα σε ανάκλιντρο ψυ...

 

Όπως εξόχως παρατήρησε ο Νταλί: η μόνη διαφορά των αρχαίων Ελλήνων με τον Φρόυντ είναι οτι ο δεύτερος βρήκε 'συρταράκια' ... [“το ανθρώπινο σώμα είναι σήμερα γεμάτο απο μυστικά συρτάρια που μόνο η ψυχανάλυση είναι ικανή να ανοίξει”]

 

 

Θυμαμε να βασανιζω μικρα ζωακια που περιθαλπτε η μεγαλυτερη αδερφη μου ..μετα κηνυγητο κ ξυλο απο μανα μιυ χιχι αν με πιανε!

 

Τόσες μαλακίες που έχω κάνει με ποδήλατο, σαν μικρο ανόητο παιδί, αναρωτιέμαι αν θα τολμούσα να τα ξανά κάνω τώρα...




....naaaaahhh

 

Ο διπλανός μου στο θρανίο(και ερωτευμένος μαζί μου) με κοίταζε καθώς έγραφα..πορωμένος καθώς ήτανε με τον ελληνικό κινηματογράφο,με φώναζε "Λόλα",επειδή λέει του θύμιζα την Καρέζη στην ομώνυμη ταίνια,ιδίως στα μάτια.Με το καινούριο μου notebook,δωρεά σε όλους τους μαθητές της Α' Γυμνασίου το 2007,αναζήτησα την ταινία,να δω περι τίνος πρόκειται κτλ.Μεταξύ άλλων μου έβγαλε και την "Λόλα" του Δημόπουλου αλλα και μια αλλη ταίνια,"Λολιτα" λεγότανε..(που καμία σχέση δεν είχε με την Καρέζη η πρωταγωνίστρια ,ούτε το σενάριο βέβαια κτλ)
Λογω ηλικίας αλλα και επειδή μεγάλωνα κι εγω μοναχοπαίδι μαζι με την χήρα μητέρα μου,με την οποία συχνά συγκρουόμασταν καθώς δεν ήμουν ποτέ (και ουτε είμαι) το πρότυπο του υπάκουου και ήσυχου κοριτσιού,ταυτίστηκα μαζί της σε αρκετά σημεία.. καθώς χόρευα συνήθως στο σαλόνι με τέρμα τη μουσική..καθώς έβγαζα το κεφάλι απο το παράθυρο του αυτοκινήτου στις εκδρομές μας,(αδιάφορη ως συνήθως στις φοβίες της μαμας μην μου έρθει κανένα κλαδί στα μούτρα κτλ)..καθώς ήμουν ερωτευμένη με τον τωρινό διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ στην πόλη όπου ζούσαμε τότε..καθώς ονειρευόμουν να γίνω διάσημη ηθοποιός και κυρίως,καθώς απολάμβανα τις σκηνές οπου εκείνη φερόταν στον κατα 25 χρόνια μεγαλύτερό της Humbert σαν να ήταν το παιχνιδάκι της.
Η γοητεία που μου ασκούσε η απόλυτη κυριαρχία της επάνω σε κάποιον που ηλικιακά θα μπορούσε να ήταν πατέρας της,με εξίταρε σαν πρόκληση και με διασκέδαζε ταυτόχρονα..Καπώς έτσι,μετα απο δυο χρόνια περίπου,στα 15 μου,παράτησα εκείνον το συμμαθητή που με ονόμαζε "Λόλα" για έναν καθηγητή μου στα ιδιαίτερα της Φυσικής.
Απόλαυσα το ρόλο της "Λολίτας" με τον συνεσταλμένο κι ευγενικό εκείνο άνθρωπο,για ενα χρόνο περίπου.Ηταν η χρονιά που ξεκίνησα να σας διαβάζω(μεταξύ άλλων διαδικτυακών θεωρητικών κτλ),επειδή άρχισα να διαπιστώνω πως η κυριαρχία επάνω σε κάποιον εμπεριέχει πολύπλοκα συμπλέγματα ένα απο τα οποία ήταν και η δική μου εμμονή σ εκείνον,η ενασχόλησή μου μαζί του,πέρα απο το παιχνίδι της κατάκτησης που ήταν το αρχικό κι επιφανειακό στάδιο του ενδιαφέροντός μου.
Πέρισυ τέτοια εποχή,διάβασα και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία "Λολίτα".Μέχρι τη μέση περίπου ήταν κωμικοτραγικό,στο δευτερο μισό του γινόταν βαθμιαία αρρωστημένο και το παράτησα κάπου στα σκουπίδια(ήταν και μεγάλο).
Τελικά δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως κάθε κατάκτησή μου,την αντιμετώπιζα σαν ένα στοιχημα που είχα κερδίσει,σαν μια ακόμη πίστα στο Wii που είχα τερματίσει.

 

Αδελφή ψυχή μου! Επιτέλους συναντιόμαστε!

 

τώρα που το σκέφτομαι,θυμάμαι το πρώτο ερέθισμα ήταν στο "εμείς και ο κόσμος".Τετάρτη δημοτικού,αμυδρά θυμάμαι,ενα κεφάλαιο για το ανθρώπινο σώμα..κατι συνομήλικα παιδιά,αγόρι και κορίτσι να στέκονται γυμνά(λες και δεν ξέραμε-σε τόσα βαφτίσια είχαμε πάει!)-κι εγώ με το μεγεθυντικό μου φακό (δάνειο απο τη δημιουργία του "φυτολόγιου" εκείνη την ίδια περίοδο) να προσπαθώ να διακρίνω αν ντρέπονται και να φαντασιώνομαι ταυτόχρονα πως είμαι εγώ στη θέση τους και πως στέκομαι γυμνή σε όλα τα σχολικά εγχειρίδια,πανελλαδικώς και πως τα υπομένω όλα αυτά για χάρη της επιστήμης.
κι ενω όλες οι φίλες μου σιχαίνονταν να πανε στο γιατρό,για μένα ήταν η φαντασίωσή μου.Όσην ώρα μου έδινε εντολές να βήξω,να σηκώσω τη μπλούζα μου και να πάρω ανασούλες,τόσο πιο πολυ ντρεπόμουν και αλλο τόσο φαντασιωνόμουν μετά τη σκηνή στο σπίτι,μόνη μου.Ιδίως μετα τα 11,όταν είχα ένα ας πούμε υποτυπώδες στήθος,φαντασιωνόμουν πως θα με έβαζε να σταθώ γυμνή μπροστά του και θα με εξέταζε,παρατηρώντας με σπιθαμή προς σπιθαμή.(κι εγω γι ακόμη μια φορά θα το υπέμενα κι αυτό βέβαια,για χάρη της επιστήμης..)
Τα ίδια σκεφτόμουν και όταν παρατηρούσα τις γυναίκες που έκαναν μπάνιο στις παραλίες το καλοκαίρι γυμνόστηθες,(εγω στα 13, μια μινιατούρα γυναίκας) και φανταζόμουν πως ντρέπονται πολύ κι εκείνες,και υποφέρουν και πως παρόλα αυτά,(για κάποιον ανεξήγητο λόγο),επιλέγουν να εμφανίζονται τοπλες,ετσι χαλαρα..(κι αφήνα επιτηδες απέξω βέβαια το ενδεχόμενο να απολάμβαναν αυτη την νατουραλιστική επίδειξη του ημίγυμνου σωματός τους χωρίς να δίνουν δεκάρα για ντροπές,είτε ακόμη πως το επιδείκνυαν επίτηδες ως απελευθερωμένες σεξουαλες που ήτανε και ουτε καν υπέφεραν στο ελάχιστο)
και κάπως έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ελεύθερο σχέδιο και να διοχετεύω όλα αυτά περι έκθεσης και λοιπών καταστάσεων στον καμβά μου,τώρα για το κατα πόσο θα μπορούσε να σχετιστεί κάτι απο αυτά,με το bdsm..θα το δείξει ο χρόνος

 

τι να σας πω..ντρέπομαι και που το ομολογώ αλλα ακόμη και τώρα πιάνω το κουνέλι μου το υπερμαλλιαρό,το χωσιάρικο,το απείθαρχο και το χουφτώνω για ώρα πολυ...το κατσιάζω στην ουσία για να λέμε τα πράγματα με τ ονομά τους,και στη συνέχεια,δεν ξέρω γιατι
θελετε απο φόβο,μήπως το τελικά το παίρνει ο ύπνος?
πέφτει ανάσκελα λοιπον,
(κάπως έτσι να το φανταστείτε...)
 
και μένει έτσι λοιπόν για ώρα...

αναρωτιέμαι για πόση ώρα μπορεί να μείνει έτσι τελικά
πόση υπομονή έχει πλεον
μήπως είναι μια αμυνα του επειδή με βλέπει απειλητική?
(είμαι αρκετά γλυκούλα να επισυνάψω κάπου εδω)

το θέμα είναι πως απολαμβάνω την κυριαρχία μου επάνω του.
υπνωτισμός.

 

Είχα πιασει ένα σκαντζόχοιρο , μέσα σε ενα αυλάκι ..
Τον τάισα τον ποτισα.
Μετα του έβγαζα τα αγκάθια ενα ενα.
Το εβρισκα πολύ αστείο μου άρεσε πολύ...
Ήμουν 10-11 χρονών