Μονόλογος

Τα πρωινα της Δευτερας ειναι παντα δυσκολα. Ενα τηλεφωνημα ξυπναει τον Αφεντη στις εξημιση. Εγινε καποια αλλαγη στο προγραμμα, πρεπει να φυγει. Νυσταλεα σηκωνεται και χωνεται στο μπανιο...

εγω, η σκλαβα Του, μενω οπως ειμαι. Δεν πηρα εντολη να λυθω, δεν πηρα εντολη να σηκωθω. Γυμνη, Τον περιμενω να επιστρεψει στο κρεββατι, να ανοιξει το καραμπινερ που με κραταει στην αλυσιδα, να λυσει το κολλαρο, και, αν ειμαι τυχερη, ισως μου δωσει και ενα πεταχτο φιλι στο μετωπο.

Αργει. Τα παιδια αρχιζουν να κινουνται. Αναστεναζω. Λυνομαι μονη μου. Χωνω την αλυσιδα κατω απο το στρωμα. Ντυνομαι. Χαζμουρητα, φωνες, τηλεοραση, ποτηρια με γαλα, μπωλ με μουσλι, επικρατει αναμπουμπουλα. Η κανονικη Δευτεριατικη αναμπουμπουλα.

Μπαινω στη κουζινα, βαζω καφε. Δεν περιμενω την αδεια του Αφεντη για να τον πιω. Δεν εχει νοημα, Εκεινος σκεφτεται τη δουλεια, εχει ηδη "φυγει".

Χαιρετω τα παιδια για το σχολειο με τις συνηθισμενες συμβουλες της καθε μαμας: να προσεχετε, να μη βιαζεστε, να ακουτε τη δασκαλα, θα σας περιμενω το μεσημερι, μην αργησετε! Απλες, καθημερινες πραξεις που ξερω οτι θα μου λειψουν τοσο μολις μεγαλωσουν.

Το σπιτι ησυχαζει. Σταυρωνω τα χερια πισω απο τη πλατη και περιμενω τον Αφεντη στη κουζινα αμιλητη. μου φερνει τις μποτες Του, να τις τριψω. Το κανω με ενα πανι σιωπηλα, οπως ειμαι ορθια. Δεν υπαρχει χρονος να γονατισω. Ποσο το εχω αναγκη! Να γονατισω και πριν φυγει, να αγκαλιασω τα ποδια Του και να πω: "Σας ευχαριστω Αφεντη που μου επιτρεπετε να ειμαι σκλαβα Σας" και Εκεινος, σαν επιβεβαιωση, να αγγιξει φευγαλεα τα μαλλια μου...

Τον βοηθαω να φορεσει το σακκακι Του. Του παραδιδω τους χαρτοφυλακες Του. Πνιγοντας με μεγαλη προσπαθεια τα δακρυα μου, ρωταω: "Τα πηρατε ολα Κυριε; Λεφτα, κλειδια, κινητο;" Οπως κανω καθε Δευτερα. Επειτα, κοντοστεκεται στην εξωπορτα φορτωμενος. Δεν εχω και πολυ χρονο. Δευτερολεπτα πριν την Του ανοιξω, μου δινει το μαγουλο Του για ενα φιλι. Το φιλω και, χωρις αδεια, Τον αγκαλιαζω σφιχτα, χωνοντας το προσωπο μου στο σβερκο Του. Ειναι τα πεντε δευτερολεπτα της εβδομαδας που ειναι δικος μου. Ο Αφεντης, ο αντρας μου, ο Κυριος μου. Μια αγκαλια, ενα σωμα, που μοσχοβολαει κολωνια και μαλακτικο. Επειτα, κλεινωντας η πορτα του ασανσερ, ακουει τα τελευταια μου λογια: "Χαιρετε Κυριε. Καλη βδομαδα."

Αδιαφορω για το αν με ακουσαν οι υπολοιποι ενοικοι.

Το σπιτι Του ειναι τωρα ερημο. Πιατικα, παπουτσια, παιχνιδια, εφημεριδες, ντελιβερι. Τα απομειναρια του Σαββατοκυριακου. Δεν ειναι τα μονα. Ξυπολιτη πανω στο μαρμαρο, πηγαινω στο υπνοδωματιο. Γονατιζω και με εναν βαθυ αναστεναγμο "ψαρευω" κατω απο το κρεββατι τα παιχνιδια. Θελουν μαζεμα, πλυσιμο, τακτοποιημα. Kαθως τα αγγιζω, μου ερχονται στο μυαλο μια μια οι σκηνες των περασμενων 2 ημερων. Δακρυζω, δεν αντεχω να τις ανακαλω... οχι μονη... χωρις Εκεινον κοντα μου, να με χαιδευει, να μου μιλα, να με καθοδηγει...

Βρισκω το κολλαρο. Οχι το κοκκινο αλλα ενα φαρδυτερο, καφε, για σκυλες. Το βαζω και θυμαμαι τα λογια της Αφεντρας: "σε ομορφαινει το κολλαρο". Αχ Αφεντρα... Κυριε... πως θα τα βγαλω περα μονη;

Βαζω τα ποδια στο πλαι και γερνω το κεφαλι στο κρεββατι. Κλεινω τα ματια και περναω ενα δαχτυλο μεσα απο τον κρικο. Αφεντη; γιατι πρεπει να αφηνετε τη σκλαβα Σας μονη; Γιατι; Το σωμα *μου* ειναι δικο Σας, ο χρονος *μου* ειναι δικος Σας, η ζωη *μου* ειναι δικη Σας... ελατε λοιπον... το κοριτσι Σας νοιωθει χαμενο... Ναι... το ξερω Αφεντη... δεν εχω το δικαιωμα να θεωρω τον εαυτο μου προτεραιοτητα...

Στεκομαι ορθια, γυμνη, πανω σε ενα μικρο χαλακι, τα χερια πισω. Το παραθυρο ειναι ανοιχτο, ολη η πολη μπορει να μας "δει". Στο αριστερο εχει το flogger, αυτο με τους κομπους, και στο δεξι την καινουργια βεργα. Στο λαιμο μου εχει σφιξει το κολλαρο με τα καρφια. Ξερει οτι σε καθε μου κινηση, φωνη, ανασα, εξι καρφια μπηγονται στο δερμα μου. Ξερει οτι γι'αυτο το λογο θα καθησω ακινητη... Στεκεται στο πλαι μου και αρχιζει, δουλευοντας τα δυο χερια ταυτοχρονα... το ενα μπροστα και το αλλο πισω...

Μου σκεπαζει τα ματια με μια μασκα. Το δεχομαι με ανακουφιση, το σκοταδι ειναι λυτρωτικο, να μη ξερω. Νιωθω εναν κρικο μεσ'στο στομα. Το o-gag. Σκυβω το κεφαλι, τα σαλια... Δυνατα δαχτυλα πιανουν τις ρωγες μου. Τις πλαθουν, τις πιεζουν, ψαχνουν να βρουν ενα πιασιμο. Δυο τσιμπιδες, μια στην καθε πλευρα. Ποναω αλλα το αντεχω. Το δαχτυλο Του ειναι τωρα κατω απο το πηγουνι μου. Αργα αλλα σταθερα, σηκωνει το κεφαλι μου. Οι τσιμπιδες, πιασμενες με αλυσιδιτσα στο φιμωτρο, τσιτωνουν. Πολυ αργα, συνεχιζει να σηκωνει το πηγουνι μου προς τα πανω. Οι τσιμπιδες σερνονται με την ιδια παντα πιεση πανω στο ευαισθητο δερμα. Και πισω απο τη μασκα... κλαιω σιωπηλα. Ποναω. Θα επαναλαβει τη διαδικασια πολλες φορες και καθε φορα θα ειναι χειροτερα.

"εισαι αξυριστη σκυλα, το ξερεις;"
"Μαλιστα Κυριε, δεν προλαβα να..."
"Ανακελα και ανοιξε τα ποδια σου καλα! Θα μετρας. Αν κλεισεις τα ποδια σου, θα τρως αλλες τοσες, κατανοητο;"
"Μαλιστα... Κυριε... μαλιστα..."
Ο πονος ηταν αφορητος. Κουνηθηκα αλλα Εκεινος συνεχισε.
Σε καρπους και αστραγαλους, οι δεστρες αφησαν σημαδια. Ειχε καιρο να συμβει.

Παιρνω μια βαθια ανασα και ανοιγω τα ματια μου. Σηκωνομαι, χωνω τα παιχνιδια στην αγκαλια μου και τραβαω για το μπανιο. Τα αφηνω πανω στο πλυντηριο και κοιταζομαι στο καθρεπτη. Βλεπω το προσωπο μου, τα ματια μου, τα μαλλια μου πιασμενα πισω, το καφε κολλαρο στο λαιμο. Το προσωπο μιας σκλαβας. *εγω*.

Χαμογελαω. Ναι, δεν ανηκω πια στον εαυτο μου. Αλλοι οριζουν για μενα. Εχω ομως υποχρεωση να φροντιζω την περιουσια τους. *εμενα*. Μπανιο, ξυρισμα, καλο βουρτσισμα τα μαλλια, βαψιμο τα νυχια. Ομορφα μαυρα ρουχα, ελαχιστο μακιγιαζ, διακριτικη κολωνια. *εγω*.

Δεν υπαρχουν καταλληλοτεροι στιχοι να περιγραψουν αυτα που νοιωθω. Σιγοτραγουδωντας το "Βring me to life" ξεκιναω το πλυσιμο: asshook, dildo, strap-on...

Οπως... καθε Δευτερα.

σκλαβα cassie

 

  Πανέμορφο.

 

Απάντηση: Μονόλογος

Ο Κύριος σου είναι πολύ τυχερός που σε έχει!! Καλή σου μέρα ότι κ αν κάνεις!!   

 

Απάντηση: Μονόλογος

   

 

Απάντηση: Μονόλογος

Συγκινητικό, πολύ μου άρεσε

 

Απάντηση: Μονόλογος

dear cassie καλη μου, αναρωτιεμαι γιατι σε μελαγχολει ετσι αυτη η Δευτερα?
'Οντας σκλαβα, ενιωθα την αναγκη να μεινω μονη μου και μαλλον περισσοτερο να περιποιηθω το σωμα που δε μου ανηκε πλεον και επρεπε να το διατηρησω στην καλυτερη ψυχικη και σωματικη κατασταση... Ειπες κατι για παιδια, αν καταλαβα καλα.... Εισαι παντρεμενη μαζι με τον Αφεντη σου προφανως... Αν οντως ισχυει αυτο, εχετε μαζι τους καρπους της αγαπης σας... Ειναι πολυ ομορφο το συναισθημα που βγαζει, αλλα νομιζω λιγο μεγαγχολικο... Δεν ξερω, νιωθω σα να πονας, οταν μενεις μονη σου! Γιατι πονας, αν συμβαινει αυτο?

 

Απάντηση: Μονόλογος

Πάντα θα μου τραβάνε την προσοχή οι ιστορίες σου cassie.  

 

Απάντηση: Μονόλογος

@#6

Αγαπητη zou,

εγραψα το ποστ για να μπορεσω να επεξεργαστω το sub-drop που νιωθω τις Δευτερες, οταν ο Αφεντης φευγει. Ναι, ειμαστε παντρεμενοι, και εχουμε και τρεις "καρπους" χαχα, οπως τους αποκαλει και Εκεινος.

Ποναω οταν λειπει γιατι αισθανομαι οτι μια σκλαβα με τον Αφεντη απων, ουσιαστικα δεν εχει λογο υπαρξης. Ξερω ομως οτι κανω λαθος, γιατι μου εχει δωσει το μεγαλυτερο και δυσκολοτερο τασκ που υπαρχει:

Να φροντιζω τα παιδια μας. 24/7!

Σε ευχαριστω για την ερωτηση σου,

cassie

---------- Post added at 09:07 ---------- Previous post was at 09:04 ----------

@#7

Xαιρομαι Mistress και σας ευχαριστω.

σκλαβα cassie

 

Απάντηση: Μονόλογος

Πανεμορφο...
Εισαι πολυ τυχερη...σε ζηλευω!!!!

 

Απάντηση: Μονόλογος

cassie σε ευχαριστω πολυ που απαντησες... Τις αλλες μερες εισαι πιο καλα? οσο για το "Αφεντης απων" εχω να σου πω, οτι υπαρχουν ανθρωποι που ειναι τοσο κοντα και ομως νιωθουν μακρια και οτι ανθρωποι που ειναι μακρια και αισθανονται τοσο κοντα.... Η σωματικη υπαρξη του μεσα στο χωρο σου ειναι αυτη που σε κανει να νιωθεις ασφαλη.... Εχεις ανασφαλειες? Πιστευεις οτι κατι δεν κανεις σωστα?

Αν δεν θελεις να μου απαντησεις εδω... (ξερω ξερω μερικες φορες γινομαι αδιακριτη και περιεργη  ) θα με εκανε πολυ χαρουμενη να μιλησουμε πιο prive!

 

Απάντηση: Μονόλογος

Είσαι τόσο τυχερή......χαίρομαι γιά σένα,την υπέροχη οικογένειά σου,τα 3 πιτσιρίκια σας.....μπράβο κούκλα μου.Να είστε πάντα μαζί και ευτυχισμένοι

 

Απάντηση: Μονόλογος

Πανέμορφο!
Τυχερό ζευγάρι, μπράβο σας!