Μοραλισμός vs σαδισμός

Δεν μπορούμε να ειμαστε όλοι εσωτεριστές, όπως δεν μπορούν όλοι να ανήκουν στο ιερατείο μιας κοινότητας.

 

Γιατι πρεπει κατ'αναγκη το να εισαι κατι από προσωπικη επιλογη (δεν αναφερομαι σε λανθανουσες ψυχοσωματικες συμπεριφορες) να δημιουργει ενοχικοτητα?

Σαν πολλα τοιχια δεν εχουμε χτισει ως κοινωνια με προσχημα την ηθικη, την ψευδως ηθικη τις περισσοτερες φορες?

 

Υποθέτω γιατί δεν ζούμε μόνοι μας στον κόσμο αυτό. Η κάθε μας δράση, τίθετε σε κριτική.

 

Επομενως η ενοχικοτητα δεν ειναι προιον του ψευδους υποσυνειδητου αλλα δανειζομενη από το εξωτερικο περιβαλλον?

 

Μπορεί να είναι μια πρώτη αντίδρασή μας ίσως στην διαφορετική άποψη, όπως διαμορφώνετε από τους "μέσους όρους" γύρω μας.
Το πως θα επεξεργαστεί κάποιος την ενοχικότητα που έχει είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

 

Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση, ότι κάποιοι βρίσκονται εδώ για εγκυκλοπαιδικούς λόγους.
Αφού δε διαβάσουν το σχετικό λήμμα που τους ενδιαφέρει, καταπιάνονται να γράψουν ένα δικό τους και μάλιστα σε ύφος "Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα".

 

@espimain μπορεις απλα να εισαι εντος θεματος δεν χρειαζεται να δημιουργηθουν προστριβες μεταξυ μας σε ακομη ένα θεμα. Αν κατι από αυτα που γραφεις ειναι και για μενα, σε παρακαλω στειλε πμ.

Ισως θα επρεπε η ερωτηση να ειναι διαφορετικα διατυπωμενη. Πχ υπαρχει χωρος για ηθικη στον ερωτικο σαδισμο (μαζοχισμο);

Σε οτι αναφερομαι αφορουν μονο τον ερωτικο σαδομαζοχισμο και τιποτα άλλο.

Μιλουμε λοιπον για την ηθικη του σαδιστη. Πολλες φορες θεωρουμε οτι αυτος δεν διαθετει ηθικη ειτε εστω οτι αποκλεινει από αυτην καθως βασανιζει σωματικα ειτε ψυχολογικα καποιον συνανθρωπο του και το απολαμβανει. Ναι ωραια μεχρι εδω, αλλα ξεχνουμε κατι, οτι αυτοι οι δυο (περιοριζομαι στους δυο για οικονομια χωρου), εχουν συμφωνησει στον βασανισμο και στην απολαυση αυτου. Αν δεν απολαμβαναν αυτον τον βασανισμο, τοτε θα ηταν ανηθικοι απεναντι στην συμφωνια τους. Όχι διαφορετικα.

Υποστηριζω οτι η κοινωνια και κατ' επεκταση εμεις εχουμε φτιαξει πολλα τοιχια γυρω από αυτο που ονομαζουμε ηθικη και ανηθικοτητα με σκοπο να "προστατεψουμε" τον εαυτο μας. Οι λογοι, πολιτικοι, θρησκευτικοι κ.α.

Το αποτελεσμα, να δημιουργουμε την αισθηση της "ενοχικοτητας", πρωτιστως στον ιδιο τον εαυτο μας και στην συνεχεια στους γυρω μας, γιατι? Γιατι εχουν/με την ελευθερη επιλογη.

 

Λίγο spanking και λίγο μαστίγωμα δεν νομίζω ότι είναι ικανά να διαταράξουν το τρίγωνο, το οποίο στο κάτω κάτω μπορούμε να το δούμε και ως πυραμίδα, δηλαδή φαλλό. Οπότε μπορούμε να το δούμε κι αλλιώς. Ο φαλλός υψώνεται και ανατείνει στον ουρανό του αιδείου, τι πιο φυσικό. Υπάρχουν εσωτερισμοί και εσωτερισμοί. Ο σαδομαζοχισμός ήταν κάποτε αναπόσπαστο τμήμα γνωστικών σεκτών που αναζητούσαν το θεό, και ακόμα και στις μέρες μας κατά κάποιο τρόπο οι μοναχοί και οι ασκητές χαρακτηρίζονται από έναν προχωρημένης κατάστασης ψυχολογικό μαζοχισμό. Η παρενδυσία ήταν ένα από τα πολλά μέσα έκστασης και ένωσης του αρσενικού με το θηλυκό στο ίδιο πρόσωπο για κάποιες αρχαίες κουλτούρες. Όλα αυτά είναι στο συλλογικο ασυνείδητο και αδύνατον να αλλάξουν. Θα υπάρχουν πάντα. Κάποτε θρησκεία ήταν η Φύση. Μεγαλύτερη ηθική από το να υπηρετείς τη φύση σου, έστω και τις διαφορετικότητες της φύσης, δεν υπάρχει. Ο κόσμος δεν καταστράφηκε από τις σεξουαλικές ηδονές και τα πάθη, αλλά από τον Μαμωνά, την καταπίεση και την πολιτική-θρησκευτική τυραννία.

 

Πόθεν τεκμαίρεται αυτή η εντύπωση;

 

Από την επιθυμία του ανθρώπου να εξαπλώνετε και να κυριαρχεί γύρω του.

Υστερόγραφο: Πριν χρόνια είχα δει σε κάποια ομάδα παιδιών (πρώτες τάξεις του δημοτικού) σε ένα θεατρικό παιχνίδι, το πως συμπεριφέρθηκε στον εμψυχωτή του όταν ξάπλωσε κάτω και τους είπε πως είναι ένα πουλάκι τραυματισμένο.

 

Συμφωνώ. Τα ζώα στα οποία έγινε αναφορά πριν ως κατώτερά μας, δεν έχουν σαδομαζοχιστικά ένστικτα. Γιατί άραγε ; Ο πόνος περιστρέφεται ολόκληρος γύρω από τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Μόνο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτή τη σχέση. Παραμένει εντελώς μυστήριο γιατί οι άνθρωποι προκαλούν δυσάρεστο πόνο παρά το ότι γνωρίζουν το αποτέλεσμα. Όταν όμως προκαλούν ευχάριστο πόνο (δηλαδή πόνο όπως τον αντιλαμβάνονται οι μαζοχιστές), τότε η έννοια του πόνου αυτοαναιρείται. Δεν υφίσταται πλέον πόνος. Αυτό είναι το κοινό μυστικό που κρύβεται στην ψυχή των ασκητών και των σεξουαλικά μαζοχιστών: Σκοπεύουν να υπερβούν την αίσθηση του πόνου, κατά συνέπεια υποσυνείδητα σκοπεύουν και ας μην το γνωρίζουν, να υπερβούν τον μέσο άνθρωπο. Αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά το σώμα/ύλη. Είναι ένας ¨ανάποδος¨ τρόπος για υπέρβαση-έκσταση...

 

Μήπως μπερδεύετε τον σαδισμό με την (επιθυμία για) κατίσχυση;