Μουσικοί παραλληλισμοί.

Ο φίλος μου ο Πέτρος άκουγε μουσικάρες. Είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο και τον αφιέρωνε αποκλειστικά στην ακρόαση μουσικής. Ψαγμένα κομμάτια... Ένα κι ένα...

Κάποια στιγμή στην κουβέντα πάνω, σε ένα ωραίο καφέ, μου είπε "θα σου γράψω μερικά τραγούδια αφού σου αρέσουν τα ακούσματά μου". Πραγματικά, λίγο καιρό μετά, ένα cd με περίμενε. Με αφιέρωση γραμμένη πάνω. 27 τραγούδια...

Στην πρώτη ακρόαση τα ακούσματα μου έπεσαν βαριά. Άκουσα ένα, δύο... Στο τρίτο το έκλεισα. Δεν ήταν η ώρα τους.

Πέρασε καιρός. Κι έτσι απλά... μια ωραία μέρα... Ήρθε η στιγμή τους. Ήρθε η ώρα εκείνη κι οι συνθήκες όπου ταίριαξε η μουσική. Που έγινε ένα με το χώρο και το χρόνο μου. Κι άρχισα να τα μαθαίνω τα κομμάτια. Να γίνονται κτήμα μου. Να μαθαίνω στίχους. Να απομονώνω στιγμές. Να δίνω έμφαση στα όργανα. Να τραγουδάω. Να χορεύω. Να ξέρω ποιο είναι το επόμενο. Κι ακόμα κι αν δεν ήταν του απολύτου γούστου μου, με τον καιρό να έχει γίνει. Να έχουμε ζυμωθεί παρέα. Να το έχω αγκαλιάσει ως τμήμα ενός Όλου. Και να απολαμβάνουμε με τους φίλους που με επισκέπτονταν τις μουσικές και ενώ έπαιζαν απλά ως υπόκρουση, οι δικές μου ανεπαίσθητες αντιδράσεις να παρασύρουν και τους άλλους και να αντιλαμβάνονται όλοι τελικά τη γοητεία αυτών των μουσικών επιλογών...

Τον Πέτρο τον ευχαρίστησα πολλές φορές. Χάρηκε όταν είδε την επίδραση του δώρου του. Προσφέρθηκε να μου γράψει κι άλλα.

Πραγματικά, λίγες εβδομάδες αργότερα με περίμενε ένα στικάκι. Με φακέλους, ταξινομήσεις, κατηγορίες, και.... εκατοντάδες τραγούδια...

Δεν το άκουσα ποτέ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Μπούχτισα από την ιδέα. Πώς να διαχειριστείς τόση πληροφορία; Πού να βρω χρόνο να αφιερώσω στην ακρόαση; Κι ακόμα κι αν το βάλω να παίζει ως υπόκρουση... Κι έστω ότι ένα τραγούδι με γοητεύει... Πρέπει να σταματήσω ό,τι κάνω, να βρω χαρτί και στυλό να το σημειώσω ή στην καλύτερη να το αντιγράψω σε έναν άλλο φάκελο με δικές μου μουσικές επιλογές και τελικά να κάνω μια συλλογή αχταρμά. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς συναίσθημα. Απλά με ωραία κομμάτια. Λίγο καιρό μετά δε θα θυμάμαι καν ότι αυτό το τραγούδι το έμαθα από τον Πέτρο.

Δεν έχει νόημα να δίνεις στον άλλον περισσότερα από όσα μπορεί να λάβει. Δε δείχνει μεγαλοψυχία αυτό ούτε δοτικότητα. Δείχνει προχειρότητα, επιπολαιότητα, βιασύνη, ξεπέταγμα. Δεν δίνεις ψυχή. Δίνεις απλά ό,τι σου βρίσκεται εύκαιρο.

Θυμάμαι την εποχή της κασέτας. Με πόση ευλάβεια, νοιάξιμο κι αγάπη ετοίμαζα μια κασέτα. Από το εξώφυλλο και τη λίστα με τα τραγούδια, μέχρι την επιλογή των τραγουδιών, το χρόνο τους, την ποιότητα εγγραφής, τα κενά ανάμεσα... Αυτό δεν ήταν δώρο... Ήταν κατάθεση ψυχής... Αυτό νοσταλγώ... Μη με μπουκώνεις με πράγματα που δε μπορώ να αφομοιώσω...

Θα μου πείτε όμως από την άλλη: "Γιατί; Τότε ο άλλος το εκτιμούσε πάντα το δώρο; Αυτήν την κατάθεση ψυχής;" Όχι απαραίτητα. Εγώ κατέθετα την ψυχή μου κι ο άλλος μπορεί να έπαιρνε την κασέτα και να έγραφε από πάνω δικές του επιλογές. Ή αρπαχτές από το ραδιόφωνο με σφήνα τη φωνή του εκφωνητή. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, κάπου θα τελείωνε η δική του εγγραφή και μπορεί να έμεναν και λίγα δευτερόλεπτα δικά μου. Κάτι λίγο από Ramones, κάτι από Radiohead, λίγο Cure... Και έστω κι άθελα ο νους του να πήγαινε στιγμιαία στο αλητάκι με το αμπέχωνο, τα αρβυλάκια και το ταγάρι..

Καλημέρα ομάδα.

 

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και έχω βρεθεί και στις δύο θέσεις. Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα.

Αλλά το πώς μας φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που κρύβεται από πίσω. Άρα μπορεί να είναι δοτικότητα, μπορεί να είναι ενθουσιασμός, μπορεί να είναι η επιθυμία να γλιτώσεις τον άλλο από τον κόπο και τον χρόνο που επένδυσες εσύ για να αποκτήσεις αυτό που του προσφέρεις απλόχερα. Είναι όμως λογικό και επόμενο ο άλλος να μη μπορεί να το εκτιμήσει, αφού δεν κόπιασε και δεν κόπιασε επειδή δεν το επιδίωξε. Άρα δεν έχει για εκείνον τη βαρύτητα που του δίνεις. Αλλά και μπροστά στον όγκο που λαμβάνει λογικό είναι να σαστίσει, αφού δεν υπήρξε ομαλή μετάβαση, ώστε να υπάρξει αφομοίωση.

Και αν όντως κάτι από αυτά κρύβεται πίσω, δείχνει ανωριμότητα, η οποία ξεπερνιέται από την παρατήρηση.

Αν πάλι είναι πράγματι λόγω προχειρότητας και βιασύνης, ιτς οκευ.
Προφανώς δεν υπάρχει διάθεση διευκόλυνσης ή ευχαρίστησης του αποδέκτη, άρα ο δότης από την πλευρά του είναι μια χαρά.

Ελπίζω να μην είναι ανεπιθύμητα τα σχόλια, μιας και δεν ζητήθηκαν. Θαρραλέα γαρ, πήρα πρωτοβουλία  

 

Οι πολύ δοτικοί άνθρωποι δεν είναι αρκετά κακοί για ν' αγαπηθούν. Αδίκως, όμως θεωρούνται και εύκολοι. Έχω δοκιμάσει μερικές απ' τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες από τέτοιους ανθρώπους κι έχω αφιερώσει χρόνο σε μάχες χωρίς ποτέ να ξεπερνώ το χωλ τους.

 

Και πολύ καλά έκανες @Hematite ! Σκέψεις κατέθεσα κι εγώ, ίσως και κάπως άναρχα. Φυσικά και υπάρχουν πάμπολλες πτυχές κι ενδεχόμενα. Γιατί; σάμπως θα προτιμούσα την τσιγκουνιά και το σταγονόμετρο; Ούτε να το σκέφτομαι!    

 

Αυτή είναι η γοητεία της πολυπλοκότητάς μας. Πόσοι πομποί και πόσοι δέκτες... Φαντάσου συνδυασμοί που προκύπτουν από τόσες κεραίες...