Μπορεί ένα υποτακτικό άτομο να "απογειώσει" ένα κυρίαρχο?

Όταν αναφερόμαστε σε κ/υ σχέσεις, είθισται να μιλάμε για υποτακτικά άτομα που προσαρμόζουν τα γούστα και τη συμπεριφορά τους με σκοπό την ικανοποίηση του κυρίαρχου ατόμου στη σχέση, φροντίζοντας παράλληλα να δημιουργήσουν "χώρο" για να ικανοποιηθούν και οι δικές τους ανάγκες.

Επικρατεί συνήθως στις συζητήσεις το πρότυπο του κ που τα ξέρει όλα -ή τουλάχιστον, περισσότερα από το υ- και διαχειρίζεται την εξουσία αποτελεσματικά, είτε δείχνει αδιαφορία είτε ενδιαφέρουν για το "ευ ζειν" του υ. Δεν έχουμε αναφερθεί σε αυτά που μπορεί να αποκομίσει το κ μέλος από τη συνύπαρξή του με το υ, πέρα από την ικανοποίηση των δεδομένων αναγκών του.

Μπορεί το υ μέλος να ξυπνήσει πτυχές άγνωστες στον κ, ποιότητες που δε γνώριζε ότι διαθέτει, ή σε βαθμό που δεν είχε συνειδητοποιήσει οτι τις διαθέτει? Να γίνει έμπνευση και φως, κήπος ανεξερεύνητος, γεμάτος αρώματα και εξωτικά φρούτα που θα του απογειώσουν το ενδιαφέρον για ζωή και δημιουργικότητα?

Μπορεί ο κόσμος του υποτακτικού να γίνει το έδαφος όπου τα όνειρα του κυρίαρχου θα ανθίσουν?

 

Όλα εξαρτώνται από τη χημεία κ την αληλοεκτιμηση.

 

Πάνω απο όλα η χημεία κ το κλίκ. Εννοειτε κ το προκαταρκτικό κομμάτι..

 

Θα προσπαθήσω να γράψω σεντονάκι και όχι διπλίτριπλο που λες κι εσύ χαχα. Γράφω τις μπούρδες μου, ακολουθώντας τις παραγράφους σου.
Επίσης θα προσπαθήσω να δώσω, όσο γίνεται περισσότερη βουδουσουμική χροιά στα γραφόμενα μου ( αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω, αφού κάποια ζητήματα για μένα δεν έχουν ετικέτα ). Το λοιπόν, πρώτη παράγραφος, απ' τα υποτακτικά άτομα που γνώρισα εγώ, κάποια ελάχιστα κοιτούσαν πριν μπλεχτούν για τα καλά μαζί μου, αν τα "χνώτα" μας σε κάποια για κείνα σημαντικά σημεία ( τόσο σεξουαλικής όσο και άλλης φύσεως ) θα ταίριαζαν. Κατ' εμέ αυτή θα ήταν και η πιο εποικοδομητική προσέγγιση και για τα δυο μέρη.
Ενώ κάποια άλλα ( που βάσει δικών μου εμπειριών ήταν η πλειονότητα ) ήταν του "βλέποντας επιφανειακά και κάνοντας. Ευελπιστώντας, τα μεσάνυχτα να μην γίνει η άμαξα, κολοκύθα".
Καμία απ' τις δυο "υποκατηγορίες" δεν φρόντιζε να δημιουργήσει χώρο, για να ικανοποιηθούν και οι δικές της ανάγκες. Αφού τις έβαζαν - για μένα κι αυτό λογικό - πάνω απ' όλους και απ' όλα. Απλά με την πρώτη ( και αποτελούμενη από ελάχιστες γυναίκες υποτακτικής ψυχολογίας ) κατηγορία, το πράγμα "τσούλαγε" για αρκετό καιρό και με πολύ καλά αποτελέσματα.
Ενώ με την δεύτερη ( και αποτελούμενη απ' τις περισσότερες γυναίκες υποτακτικής ψυχολογίας ) τα πράγματα "σκουντουφλούσαν" πολύ γρήγορα, έπεφταν και τσάκιζαν τα κόκκαλα τους.

Δεύτερη παράγραφος σου, δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι/ες Κ, αλλά ενδιαφέρον για το ευ ζην της όποιας υ σαν καθήκον μου σαν Κ δεν το ένιωσα ποτέ. Θα μου έκανε αγγαρεία κι εγώ τις αγγαρείες στην προσωπική μου ζωή, δεν τις γούσταρα ποτέ. Είχα το ενδιαφέρον, που η όποια υ μου ξυπνούσε, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο, πότε καθόλου. Ως προς την αποτελεσματική διαχείριση της εξουσίας από μέρους μου, λάθη τα είχα κάνει με το τσουβάλι. Και λάθη θα συνεχίσω να τα κάνω. Μπορεί λιγότερα απ' το παρελθόν, αλλά ότι είμαι παντογνώστης ή πεφωτισμένος, θα το πω/σκεφτώ μονάχα, όταν η ντουλάπα μου θα έχει μόνο ζουρλομανδύες και θα διατείνομαι, ότι είμαι ο Ναπολέων.

Όλες οι υπόλοιπες παράγραφοι/ερώτημα σου ( θα μπορούσα να πάω κατευθείαν σε κείνες. Αλλά φημίζομαι για την λογοδιάρροια μου, όταν γράφω ).

( Ξανά ) το λοιπόν, μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε ο Σκοταδάνθρωπος ( μόνο αυτόν ξέρω, αυτόν προτιμώ, μόνο για κείνον μπορώ να μιλήσω ).
Ακόμη ψαχνόταν ( κλασική ιστορική αναδρομή, αλλά δεν γίνεται να μιλήσω για το σήμερα, δίχως το χθες. Αφού θα ήταν, σαν να λέω ότι απ' το μπουσούλημα, καβάλησα ποδήλατο ) και στο μυαλό του είχε σαν όνειρο και να βρει κάποια, που να τον καταλάβαινε και να τον αποδεχόταν με όλες τις διαστροφές/παραξενιές/χούγια του.
Ώρες ώρες του έμοιαζε κάτι το άπιαστο, το αδύνατο. Μέχρι που κοντά στα μεσαία είκοσι του, σαν κάτι να έσπασε μέσα στην καρκάλα του. Άρχισε, ν' αποδέχεται όλο και περισσότερο τον εαυτό του, να τον καταλαβαίνει και κατά συνέπεια να προσεγγίζει την όποια άλλη δίχως ντροπές/ενοχές. Εντάξει, έφαγε και τις "σφαλιάρες" του, αλλά ο ισολογισμός του κατέληξε πιο θετικός απ' την πλέον κουφή του πρόβλεψη. Αυτό για να πω, ότι ο Σκοταδάνθρωπος κατάλαβε, ότι ο μόνος κήπος που θα ήθελε ν' ανθίσει, ήταν ο δικός του.
Ότι τα μόνα όνειρα που για κείνον είχαν αξία, είχαν πια αποσυνδεθεί απ' την οποιαδήποτε γυναίκα/άνθρωπο. Πια τα όνειρα του βρισκόταν αλλού...μακριά...πολύ μακριά...
Και κείνα κυνηγούσε, ακόμα και αν έπρεπε να παραμελήσει την όποια υ του, ακόμη κι αν έπρεπε να την αφήσει πίσω.
Αυτό όμως δεν σήμαινε, ότι τον όποιο χρόνο που ο Σκοταδάνθρωπος θα είχε την τύχη ( ή την ατυχία ), να μοιραστεί με κάποια ( που θα τύγχανε και υ ψυχολογίας ), ήταν διατεθειμένος να τον περιφράξει μόνο στα σεξουαλικά/ερωτικά και στον πως να ικανοποιεί την όποια κάϋλα του. Τον τραβούσαν πάντα γυναίκες, που του έδιναν την εντύπωση, ότι θα είχαν κάτι να του μάθουν. Κάτι που θα πήγαινε πέρα απ' την παροχή των "κλασικών" υπηρεσιών. Και όταν έπεφτε πάνω τους, στα σημεία που δεν γνώριζε, που δεν είχε συναντήσει πριν, τις "ρουφούσε" στο μεδούλι. Καθόταν στο "θρανίο" τους με την όρεξη και την προσοχή του μωρού, που κοιτάζει για πρώτη φορά τον κόσμο. Δίχως να νιώθει "λίγος", αλλά ευλογημένος.
Δεν χρειάζεται να κάνω λίστα απ' τα πράγματα που κάποιες υ του παρελθόντος μ' έφεραν σ' επαφή. Απ' τα πράγματα που η αγάπη τους με τσίγκλησε να προσεγγίσω και κάποια να τ' αγαπήσω κι εγώ. Δεν θα γράψω το νούμερο των υ, πάνω στο κασίδι των οποίων έμαθα και κάποια στοιχεία του δικού μου εαυτού. Που ήταν και κείνες καθρέφτης, για ν' αντικρίσω κάποιες μου πλευρές τις οποίες μάλλον αρνιόμουν, ν' αντικρίσω ( απ' τις οποίες, κάποιες τις αγκάλιασα και άλλες προσπάθησα τουλάχιστον, να μετριάσω/χαλιναγωγήσω ).

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνονται οι άλλοι/ες τον/την Κ, έχω μόνο μια ιδέα από κείνα που διαβάζω ή μου έχουν πει, άτομα γνωστά/άγνωστα/που μαζί τους έχω ζήσει.
Θα είμαι λάθος, αλλά μ' ενδιαφέρει πάνω απ' όλα, πως αντιλαμβάνομαι εγώ, τον Κ εαυτό μου για μένα. Και κείνος όσο και να είναι ισχυρογνώμων/αποφασιστικός/μετρημένος/"εργατικός". Όσο και αν είναι σταθερός στις απόψεις του, δεν είναι ρομπότ, δεν είναι μονίμως "τοίχος". Μα θέλει και ν' "ακούει" ( κι ας κάνει μετά του κεφαλιού του ), θέλει να μαθαίνει, δεν αισθάνεται ότι η όποια Κυριαρχία του "τρίζει", αν κάτι δεν το γνωρίζει, αν παραδέχεται τα λάθη του. Και παν' απ' όλα επιλέγει για υποτακτική του ( γιατί και κείνος επιλέγει ) κάποια που να είναι τουλάχιστον ισάξια του ( όχι ισοδύναμη ).

Ο/η κυρίαρχος/η ( ηθελημένο το πεζό του/της κ ) δεν είναι παντοδύναμος/η, δεν είναι παντογνώστης και πάντα για το δικό μου το μυαλό, μόνο κάποιος/α η....ος/α ( σχεδόν αυτολογοκρισία ) θα έβαζε δίπλα του/της σαν υ, κάποιον/α που δεν θα είχε να του/της προσφέρει τίποτ' άλλο παρά μια δόση υποταγής, πέντε κιλά πρωτόκολλα και λίγες αράδες βουδουσουμικά "παρεπόμενα". Στο τέλος τι διπλότριπλο, κάλυμμα ουρανοξύστη σου άφησα χαχαχα. Peleoνήμα, "ανθίζω" στον κήπο του φιλαράκι, σχώραμε.   

 

Μπορεί το υ μέλος να ξυπνήσει πτυχές άγνωστες στον κ, ποιότητες που δε γνώριζε ότι διαθέτει, ή σε βαθμό που δεν είχε συνειδητοποιήσει οτι τις διαθέτει? Να γίνει έμπνευση και φως, κήπος ανεξερεύνητος, γεμάτος αρώματα και εξωτικά φρούτα που θα του απογειώσουν το ενδιαφέρον για ζωή και δημιουργικότητα? @peleas

Φυσικά και μπορεί! Αρκεί το Κυρίαρχο μέλος να θέλει/μπορεί να αφεθεί και να μην κρύβεται πίσω απο την ταμπέλα του Κυριαρχου.

 

Φίλτατε @Tenebra_Silente , με απογειο-προσγείωσες με το σεντόνι-ακρωτήριο Κανάβεραλ. Με απογείωσες γιατί πάντα τα γραφτά σου έχουν ένα νίτρο για μένα. Με προσγείωσες γιατί μου θύμισες πως μόνος του ο καθένας οφείλει να βρει την ιερή ώθηση να σηκωθεί ψηλά. Από μέσα του αντλεί έμπνευση και δύναμη.

Παρ' όλα αυτά, κι επειδή μου συνέβη κάποτε, αναπολώ τα χρόνια που μια γυναίκα με ενέπνευσε να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Να συναντήσω τις δυνατότητές μου. Βέβαια, τότε ήμουν 20 χρονών...

Πιστεύω πως μπορεί να συμβεί, αν και δύσκολα πιά σ' εμένα, Αυτό που θεωρώ ως μία προϋπόθεση το αναφέρει η @obetientpearl : "Αρκεί το Κυρίαρχο μέλος να θέλει/μπορεί να αφεθεί και να μην κρύβεται πίσω απο την ταμπέλα του Κυριαρχου". Η άλλη προϋπόθεση είναι το κυρίαρχο άτομο να μην επιλέγει υ με μόνο κριτήριο την ασφάλεια της κυριαρχίας του. Να παίρνει ρίσκα, επιλέγοντας άτομο με δυνατότητα να γίνει έμπνευση και οδηγός του για το άγνωστο...

 

@peleas

Ως πιο έμπειροι σίγουρα θα ξέρετε και πιο πολλά από ένα νεούδι.
Το θέμα είναι γιατί επιλέγει ενας Κ ενα υ. Παίζει παραμυθάκι για πήδημα και απο δω παν και οι άλλοι; Περνάει καλά βγάζοντας τα γούστα του; Μπορεί να εμπνεύσει το υ ως Κ; Εδω σε θέλω κάβουρα...

 

Τα ερεθισματα του περιβαλλοντος και οι υπαρξεις που τα απαρτιζουν δεν ειναι που μας βοηθανε να ωριμαζουμε, να μεγαλωνουμε;

Αυτο που απαιτειται ειναι να αποβαλλει το Κ μελος την ψευδαισθηση πως "τα ξερει ολα". Μετα απο αυτο, η δραστηριοτητα και η αλληλεπιδραση, αν εχει κατι νεο να προσφερει, θα τον/την εμπλουτισει.

Καλο thread φιλε μου.

 

Bold, italics, έγχρωμα και υπογραμμισμένα (τι έπιασα κι εγώ να κοουτάρω ο κιαρατάς, ε?  )

 

Ο καθένας ψάχνει αυτό που του λείπει. Αν, όπως λέει ο φίλος μου @Tenebra_Silente "θέλει να μαθαίνει", επιλέγει υ που θα του μάθει και θα το μάθει, θα τον εξελίξει και θα το εξελίξει. Αν δε θέλει τίποτα περισσότερο από την καύλα του ή/και την επιβεβαίωσή του, επιλέγει υ που δύσκολα θα τον αμφισβητήσουν, αλλά και δύσκολα θα τον ιντριγκάρουν.

Πριν πέσουν οι μηχανές του σεξ να με φάνε, ας δεχτούν ότι ο καθένας καλύπτει διαφορετικές ανάγκες μέσα από μια κ/υ σχέση, μία από τις οποίες μπορεί να είναι το σεξ, αλλά όχι πάντα η μοναδική...

 

Σύντομο και περιεκτικό το σχόλιό σου  

 

Αγαπητέ, όσα είπα εγώ με τον "αυτοκινητόδρομο" μου, τα είπες εσύ και η @obetientpearl με λιγότερα λόγια.
Σ' ένα μόνο πράγμα με την εξίσου φίλτατη @obetientpearl μάλλον δεν τα βλέπουμε eye to eye. Αυτό το θέμα της "έμπνευσης" εγώ δεν το ενστερνίζομαι.
Πρώτον, γιατί για μένα δεν είναι έμπνευση "σου διηγούμαι το παραμυθάκι, ακριβώς όπως το έχεις πλάσει στο μυαλό σου".
Και δεύτερον, γιατί όσο θέλουν κάποιοι/ες υ να εμπνευστούν ( με ή δίχως εισαγωγικά ) άλλο τόσο θέλουν να εμπνευστούν ( με ή δίχως εισαγωγικά ) και κάποιοι/ες Κ.
Η έμπνευση - πάντα για μένα - είναι κάτι το αναπάντεχο, έμπνευση που βρίσκεται ήδη ζωγραφισμένη σε κάποια σελίδα ιχνογραφίας, δεν υπάρχει.
Γι' αποφυγή παρεξηγήσεως, δεν "βάλλομαι" κατά της @obetientpearl στο θέμα της εμπνεύσεως, αφού δεν την γνωρίζω στο ελάχιστο, ούτε στο κεφάλι της μπορώ να μπω ( που δεν θέλω καν να το κάνω ). Απλά, αυτή η ατάκα περί εμπνεύσεως - καθώς και οι λοιποί "μύδροι" - όποτε έπεσα πάνω τους, μάλλον ήταν μια εύκολη αποποίηση ευθυνών.
Είμαι απλά ειλικρινής και δεν έχω καμία πρόθεση, να θίξω κάποιον/α. Αν μετά κάποιος/α θιγεί....

Ως προς το έμπειρος αναφορικά με μένα, ευχαριστώ από καρδιάς αλλά μάλλον ο τίτλος δεν μου πρέπει. Για τον @peleas σίγουρα δεν θα μιλήσω εγώ.
Κλείνοντας, όλοι/ες έχουν να μας μάθουν κάτι, αρκεί να είμαστε "ανοιχτοί/ες"/να το θέλουμε, όπως ήδη γράψατε και οι δυο σας.